Rechtbank 's-Hertogenbosch, 09-04-2008, BC8647, 118826 - HA ZA 04-2587

Sector civiel recht

zaaknummer / rolnummer: 118826 / HA ZA 04-2587

Vonnis van 9 april 2008

in de zaak van

tegen

Partijen zullen hierna [eiseres] en De Noordhollandsche genoemd worden.

1.2. Ten slotte is vonnis bepaald.

2.2. De rechtbank komt op grond van de rapportage allereerst tot de conclusie dat er geen sprake is van een psychiatrische stoornis bij[eiseres]. Kuilman heeft ondubbelzinnig geconcludeerd dat er onvoldoende objectieve informatie is die aannemelijk maakt dat van een posttraumatische stress-stoornis sprake is (geweest). In het rapport schrijft Kuilman dat uit het psychiatrisch onderzoek evenmin een duidelijk depressief syndroom blijkt.[eiseres] is wel nerveus, onzeker en aarzelend, maar valt vooral op door haar passiviteit en geringe inzet, aldus Kuilman. De enkele kenmerken van een gegeneraliseerde angststoornis zijn volgens Kuilman qua intensiteit en impact op het dagelijks functioneren niet van dien aard dat een psychiatrische diagnose gerechtvaardigd is. Daarover schrijft Kuilman nog: “bij een substantiële psychotraumatische impact van het ongeval als life event zouden de gevolgen ervan zichtbaar moeten zijn in klachten en symptomen die kenmerkend zijn voor bijvoorbeeld een acute stressreactie, posttraumatische stress-stoornis en/of (angstig-depressief gekleurde) aanpassingsstoornis. Daarvan vind ik niets terug in het RIAGG-verslag en tijdens mijn anamnese en psychiatrisch onderzoek is er evenmin aanleiding voor zulke diagnoses.” Dit oordeel heeft Kuilman gebaseerd op de anamnese, de actuele toestand van[eiseres], haar biografie, medische informatie en psychiatrisch onderzoek van[eiseres]. Kuilman heeft daarbij adequaat gereageerd op de verklaring van de psychiater die[eiseres] in Turkije enige malen heeft bezocht. Hij heeft er terecht op gewezen dat die psychiater de eerste en enige is die spreekt over een posttraumatisch stress-syndroom zonder dat die diagnose in zijn anamnese en verslag deugdelijk wordt onderbouwd. Kuilman stelt, zoals hiervoor weergegeven, daarnaast gemotiveerd dat hij in zijn eigen onderzoek geen aanknopingspunten voor een dergelijke stoornis vindt en dat deze diagnose bij de Riagg evenmin aan de orde komt.

2.3.[eiseres] heeft in reactie daarop aangevoerd dat er in het Riagg-rapport niet staat dat er geen psychiatrische diagnose kan worden gesteld, maar dat de diagnose op As I wordt uitgesteld. Het is volgens[eiseres] onwaarschijnlijk dat al na een eerste intake de diagnose posttraumatische stressstoornis kan worden gesteld. Het is in ieder geval niet uit te sluiten dat bij verdere behandeling wel een stoornis zou zijn vastgesteld, gelet op de na het ongeval ontstane problematiek, aldus[eiseres]. Verder wijst zij erop dat bij het Riagg relatief weinig mensen met een posttraumatische stressstoornis worden behandeld en dat dus niet is uit te sluiten dat de psychotherapeute van Riagg met die stoornis geen rekening heeft gehouden.

2.5. Samenvattend heeft Kuilman naar het oordeel van de rechtbank zijn conclusie dat geen sprake is van een psychiatrische stoornis degelijk onderbouwd en vloeit de conclusie logisch voort uit de inhoud van het rapport. De rechtbank zal deze conclusie dan ook overnemen en tot de hare maken.

2.6. Dan is de vraag aan de orde of[eiseres] psychisch letsel, anders dan een psychiatrische stoornis, tengevolge van het ongeval heeft opgelopen.[eiseres] heeft er terecht op gewezen dat de door Kuilman veronderstelde afwezigheid van een psychiatrische stoornis niet uitsluit dat er sprake is van psychische klachten c.q. een psychische stoornis. Naar het oordeel van de rechtbank hoeft deze vraag echter niet beantwoord te worden. Als er al sprake is van psychisch letsel dat als ongevalsgevolg moet worden aangemerkt, leidt dat letsel volgens Kuilman niet tot extra beperkingen ten opzichte van de beperkingen die zijn beschreven in de expertise. De rechtbank verwijst naar de beantwoording van vragen 7 en 8 door Kuilman. Kuilman heeft in zijn rapportage daarover nog het volgende opgemerkt. Over de dagbesteding van[eiseres] tekent hij op: “Desgevraagd zegt onderzochte dat er in haar dagelijks bestaan voor wat betreft haar bezigheden niet veel verschil is tussen vóór [en] na het ongeval.” En: “Gevraagd naar haar psychische klachten noemt onderzochte zenuwachtigheid. Verder maakt zij melding van vergeetachtigheid, zonder dat uit haar verhaal blijkt dat dit in het dagelijks leven tot grote problemen aanleiding geeft.” Kuilman betrekt bij zijn oordeel voorts dat[eiseres] tijdens het hele onderzoek vaag blijft en haar verhaal mager is: “Zij verleent haar medewerking aan het onderzoek, wat niet wegneemt dat haar verhaal nogal mager is en haar beschrijvingen tamelijk vaag. Onderzochte is sober met haar antwoorden, de onderzoeker moet de woorden er op zeker moment zo ongeveer uit trekken …” en: “Gewezen werd reeds op de karigheid van onderzochte’s verhaal. Loutere feiten en gebeurtenissen weet zij nog wel weer te geven, maar zodra situaties en interacties aan de orde komen –kortom zaken waarbij gevoelens in het spel zijn- wordt haar verhaal wel erg schraal. (…) Zoals zij zich opstelt komt zij uit de verf als een vrouw die het leven meer aan zich laat voorbij trekken, dan dat zij er actief aan deelneemt, wat overigens niet in overeenstemming is met haar dagverhaal.” En tenslotte de conclusie van Kuilman: “Onderzochte’s dagverhaal en haar gedrag tijdens het psychiatrisch onderzoek onderstrepen de door anderen al gesignaleerde discrepantie tussen het beeld dat zij van zichzelf heeft, cq. haar subjectieve klachten en het benutbaar potentieel.” Daarbij heeft Kuilman dus de beschikbare medische informatie afgezet tegen zijn eigen psychiatrisch onderzoek, welke elkaar naar zijn oordeel bevestigen op dit punt. De door[eiseres] gepresenteerde psychische klachten, die volgens Kuilman variabel en vaag zijn, leiden in zijn oordeel niet tot extra beperkingen, hoewel[eiseres] daar een ander beeld bij heeft, aldus nog steeds Kuilman. Naar het oordeel van de rechtbank heeft Kuilman dit oordeel in voldoende mate onderbouwd en vloeit het voldoende logisch voort uit de inhoud van zijn rapport. De stelling van[eiseres] dat zij zichzelf niet tot werken in staat acht tengevolge van haar klachten en dat dit wordt ondersteund door de omstandigheid dat zij ná het ongeval psychische klachten heeft gekregen waarvoor zij hulp heeft gezocht, maakt dit niet anders. De rechtbank heeft een deskundige benoemd om de vraag te beantwoorden of[eiseres] tengevolge van het ongeval psychisch letsel heeft opgelopen dat leidt tot (extra) beperkingen in het dagelijks leven en de beroepsuitoefening. Deze deskundige beantwoordt die vraag ontkennend en doet dat op een gefundeerde en gemotiveerde wijze zodat de rechtbank geen reden heeft om te twijfelen aan zijn conclusie.

2.7. De overige opmerkingen van[eiseres] over de rapportage van Kuilman zien met name op het causaal verband tussen de door haar ervaren psychische klachten en het ongeval. Die discussie is echter niet relevant nu Kuilman ondubbelzinnig concludeert dat op het gebied van zijn deskundigheid geen extra beperkingen bij[eiseres] zijn te duiden. De vragen 7 en 8 zijn gesteld zonder referentie aan de kwestie van het causaal verband c.q. de oorza(a)k(en) van de door[eiseres] gepresenteerde psychische klachten. Daarom mag aangenomen worden dat Kuilman die vragen beantwoord heeft op basis van “het toestandsbeeld” zoals hij dat heeft beschreven, los van de vraag welke oorza(a)k(en) aan dat beeld ten grondslag ligt c.q. liggen. De stelling van[eiseres] dat haar psychische klachten (mede) het gevolg zijn van het ongeval, moet om die reden buiten beschouwing blijven.

2.8. De bezwaren die[eiseres] voor het overige tegen het rapport van Kuilman naar voren heeft gebracht, leiden de rechtbank niet tot een ander oordeel.[eiseres] heeft nog aangevoerd dat Kuilman er eenvoudig niet aan wil dat zij de ongevalsklachten in psychische klachten heeft vertaald, omdat hij dat niet de gewenste reactie vindt op deze lichamelijke klachten. De rechtbank leest in de beantwoording van Kuilman niet dat hij op een subjectieve wijze[eiseres] verwijten maakt, hetgeen zij met deze stelling in wezen betoogt. Kuilman heeft de klachten en het gedrag van[eiseres] zoals hij dat heeft afgeleid uit de anamnese, biografie en medische informatie geduid vanuit zijn expertise. Zoals Kuilman zelf ook aangeeft naar aanleiding van dit bezwaar van[eiseres], heeft hij een verband gelegd “tussen het ziektebeloop met betrekking tot de klachten, symptomen en beperkingen enerzijds en de eraan ten grondslag liggende factoren uit de pretraumatische, traumatische en posttraumatische situatieve context anderzijds. Hij is daarbij tot de conclusie gekomen dat betrokkene reeds voor het ongeval klachten had en in een kwetsbare positie verkeerde, die kwetsbaarheid door het ongeval cq. de ongevalsgevolgen is toegenomen (zie de expertise van Beijersbergen c.s.) en dat met het verstrijken van de tijd factoren en omstandigheden die met het ongeval niet van doen hebben een ziektebestendigende invloed hebben uitgeoefend op het verloop en het ontstaan/in stand blijven van het beeld waarmee wij nu worden geconfronteerd. Een toestandsbeeld overigens dat gekenmerkt is door aanzienlijk minder klachten en symptomen, dan ten tijde van de expertise van Beijersbergen c.s.” Vervolgens heeft hij, zoals hiervoor overwogen, geconcludeerd dat vanuit psychiatrisch perspectief geen extra beperkingen zijn te duiden als gevolg van haar psychische klachten.

2.9.[eiseres]s stelling dat er feitelijke onjuistheden in de anamnese zijn opgenomen aangaande bijvoorbeeld jaartallen, leidt niet tot een ander oordeel. In antwoord op de vragen en opmerkingen naar aanleiding van het concept-rapport heeft Kuilman de onjuistheden hersteld en aangegeven dat een en ander geen gevolgen heeft voor zijn oordeel en conclusies.

2.10. De rechtbank is dan ook van oordeel dat er geen beperkingen zijn vast te stellen als gevolg van psychisch letsel tengevolge van het ongeval. De medische gevolgen van het ongeval zijn dus in totaliteit te vinden in de rapportage van de neuroloog Beijersbergen en de orthopedisch chirurg Postma (prods. 3 t/m 5 bij dagv). In het vonnis van 1 maart 2006 is al overwogen dat onderzoek door een arbeidsdeskundige moet plaatsvinden teneinde vast te stellen wat de arbeidskundige gevolgen zijn van de medische beperkingen die[eiseres] aan het ongeval heeft overgehouden. De Noordhollandsche is van mening dat benoeming van een arbeidsdeskundige achterwege kan blijven omdat het relevante arbeidsverleden vrijwel nihil is en stamt uit de periode dat zij nog slechts één kind had. Bovendien zijn er geen kosten voor huishoudelijke hulp omdat[eiseres] bij haar ouders woont, aldus De Noordhollandsche.

2.12.[eiseres] is in de berekening van het verlies aan verdienvermogen er van uitgegaan dat zij vanaf 1 maart 1997 haar werkzaamheden als parttime verkoopster zou hervatten en dat haar dienstverband per 1 maart 1998 zou zijn uitgebreid naar 30 uur per week. In verband met de geboorte van haar tweede kind op 4 september 1999 zou zij een werkonderbreking hebben gekend tot en met het jaar 2001. Voorts is uitgegaan van een werkhervatting in 2002 voor 50% en vanaf 2004 voor 75%. Dat dit als een redelijke verwachting voor de toekomst heeft te gelden, moet volgens[eiseres] worden afgeleid uit haar werkzaamheden voor het ongeval en uit het feit dat zij als alleenstaande moeder zorg moet dragen voor het gezinsinkomen. De door[eiseres] gehanteerde uitgangspunten kunnen naar het oordeel van de rechtbank niet gelden als redelijke verwachting voor de toekomst. Weliswaar mogen aan een benadeelde die blijvende letselschade heeft opgelopen geen strenge eisen worden gesteld met betrekking tot het te leveren bewijs van (schade wegens het derven van) de arbeidsinkomsten die de benadeelde in de toekomst zou hebben genoten in de hypothetische situatie dat het ongeval niet zou hebben plaatsgehad. Het is immers de aansprakelijke veroorzaker van het ongeval, die aan de benadeelde de mogelijkheid heeft ontnomen om zekerheid te verschaffen over hetgeen in die hypothetische situatie zou zijn gebeurd. De benadeelde zal echter wel voldoende feiten en omstandigheden moeten aandragen die de gestelde redelijke verwachting voor de toekomst ondersteunen. Naar het oordeel van de rechtbank heeft[eiseres] onvoldoende omstandigheden aangevoerd die de hiervoor gestelde verwachting voor de toekomst redelijkerwijs aannemelijk maken. Zo is haar arbeidsverleden, zoals dat blijkt uit de overgelegde stukken, zeer beperkt te noemen, zeker vanaf 1993, hetgeen nog twee jaar ligt vóór de geboorte van haar eerste kind.[eiseres] heeft daarover gesteld dat ze niet meer beschikt over alle bewijzen van door haar verrichte werkzaamheden, hetgeen de rechtbank ook aannemelijk acht gelet op de sindsdien verstreken tijd. Zij heeft echter ook niet een gedetailleerd en gespecificeerd overzicht verstrekt van haar werkgevers dan wel een overzicht van de bij benadering door haar gewerkte uren. Dergelijke overzichten hadden wél van haar mogen worden verwacht. Zo heeft[eiseres] ter comparitie verklaard dat zij 6 maanden als cassière bij Xenos heeft gewerkt. Bij akte heeft zij echter slechts het oproepcontract met Xenos overgelegd zonder daarbij te vermelden hoeveel uren zij bij benadering heeft gewerkt voor Xenos. De rechtbank moet dan ook aannemen, bij gebrek aan andere informatie, dat haar arbeidsverleden (bij benadering) zo beperkt is geweest als in 2.11 uiteengezet. Een dergelijk beperkt arbeidsverleden rechtvaardigt niet de verwachting voor de toekomst dat zij 30 uur per week zou gaan werken als verkoopster. De omstandigheid dat zij als alleenstaande moeder zorg moet dragen voor het gezinsinkomen, kan die verwachting evenmin rechtvaardigen. Ook voor haar huwelijk was zij alleenstaand en diende zij zichzelf financieel te onderhouden, maar de gewerkte uren in 1991 en 1992 duiden niet daarop.

2.13. Gelet op het arbeidsverleden van[eiseres] en de omstandigheid dat zij vanaf januari 1996 alleenstaande moeder is, vindt de rechtbank het redelijk om aan te sluiten bij de gewerkte uren in 1992 en dat als redelijke verwachting voor de hypothetische situatie zonder ongeval aan te nemen. De Noordhollandsche heeft aangevoerd dat niet gerekend moet worden met een eindleeftijd van 65 jaar voor het arbeidsleven van[eiseres]. Gelet op informatie van het Centraal Bureau voor de Statistiek neemt de arbeidsparticipatie van vrouwen na het 51ste levensjaar sterk af, aldus De Noordhollandsche.[eiseres] heeft deze stelling niet concreet betwist, anders dan een verwijzing naar de door haar gehanteerde uitgangspunten. De rechtbank zal dan ook op grond van die informatie aannemen dat[eiseres] in de hypothetische situatie zonder ongeval tot haar 60ste levensjaar zou werken. Als uitgangspunt geldt dus dat[eiseres] van 1996 tot 2031, wanneer zij 60 jaar zal zijn, per jaar 240 uur zou werken, met een onderbreking van tweeënhalf jaar in verband met de geboorte van haar tweede kind. De rechtbank gaat er, gelet op haar arbeidsverleden, daarbij van uit dat zij als productiemedewerkster, verkoopster of een vergelijkbare functie tegen het minimumloon zou werken.

2.14. Deze uitgangspunten moeten worden afgezet tegen de door Beijersbergen en Postma vastgestelde beperkingen voor het verrichten van arbeid: “Deze berusten op een verminderde belastbaarheid van de schoudergebied en nek. Dit betekent dat betrokkene geen langdurige of zware arbeid kan verrichten in een gedwongen houding dat zij niet langer dan een half uur per dag, langer dan een minuut per keer, boven het hoofd kan werken en niet langdurig gebogen arbeid kan verrichten (…). Voor wat betreft de orthopaedische gevolgen kan worden gesteld dat betrokkene licht beperkt is ten aanzien van zwaar schouderbelastende activiteiten en zeker bij langdurig belasten op en boven schouderniveau. Tevens beperkt ten aanzien van verreiken. Betrokkene is zeker wel beperkt ten aanzien van zwaardere belastende activiteiten van de rechter elleboog. Het is niet onverstandig om gezien de klachten overigens zonder objectiveerbare afwijkingen, maar wel op basis van een doorgemaakte trauma – rekening te houden met een licht verminderde belastbaarheid van ook de linker pols ten aanzien van het zeer zwaar tillen of het veelvuldig frequente bewegingen. Dientengevolge voor beide armen dient zij zeer zwaar tillen en dragen te vermijden.” De vraag is of[eiseres], ondanks deze beperkingen, in staat moet worden geacht om 240 uur per jaar te werken als productiemedewerkster (of in een vergelijkbare functie). Een eventueel te benoemen arbeidsdeskundige zal deze vragen moeten beantwoorden. De rechtbank merkt nog op dat de door[eiseres] ervaren psychische klachten daarbij geen rol kunnen spelen.

2.15. Ook is de vraag aan de orde of[eiseres] schade heeft geleden in verband met behoefte aan huishoudelijke hulp. De Noordhollandsche heeft aangevoerd dat[eiseres] geen kosten voor huishoudelijke hulp maakt omdat zij inwoont bij haar ouders en er geen sprake is van verplaatste schade.[eiseres] heeft daar tegenover gesteld dat zij niet zelfstandig haar huishouden kan doen, maar dat zij geen kosten maakt omdat zij niet over de middelen beschikt om hulp te financieren. Volgens[eiseres] gaat het om vergoeding van haar aangetaste vermogen en niet of dit aangetaste vermogen tot daadwerkelijke kosten heeft geleid. De rechtbank stelt voorop dat een eventueel te benoemen arbeidskundige aan de hand van voornoemde beperkingen zal moeten vaststellen of en in hoeverre[eiseres] niet in staat is om zelf alle voorkomende huishoudelijke werkzaamheden te verrichten. Indien wordt vastgesteld dat[eiseres] vanwege die beperkingen niet in staat is om (bepaalde) huishoudelijke werkzaamheden te verrichten, dient te worden bepaald of kosten van huishoudelijke hulp voor vergoeding in aanmerking komen en in hoeverre daarbij rekening moet worden gehouden met door derden verleende (kosteloze) mantelzorg. Voor de beantwoording van die laatste vraag dient naar het oordeel van de rechtbank te worden aangesloten bij de maatstaf die de Hoge Raad in zijn arresten van 28 mei 1999 (NJ 1999, 564) en 6 juni 2003 (NJ 2003, 504) heeft aangelegd, te weten of en in hoeverre het inschakelen van professionele hulp voor het verrichten van de huishoudelijke werkzaamheden normaal en gebruikelijk is. Indien de derde (kosteloos) werkzaamheden verricht die tot de normale dagelijkse werkzaamheden van een huishouden behoren (boodschappen doen, was, afwas, maaltijden bereiden), zullen die in zijn algemeenheid niet voor vergoeding in aanmerking komen. Indien het werkzaamheden betreffen waarvoor het inschakelen van professionele hulp normaal en gebruikelijk is (zoals schoonmaakwerkzaamheden), zullen die werkzaamheden in het algemeen wel vergoed moeten worden.

2.16. De Noordhollandsche heeft nog aangevoerd dat voor de behoefte aan huishoudelijke hulp, het persoonsgebonden budget (PGB) van invloed is. Indien dat niet het geval zou zijn, zouden verzekeraars dubbel worden aangesproken, enerzijds door te betalen ingevolge de afkoop in de collectiviteit en anderzijds door rechtstreeks schade te vergoeden aan slachtoffers. De rechtbank zal[eiseres] in de gelegenheid stellen zich over dit verweer uit te laten.

2.17. De Noordhollandsche heeft gesteld dat[eiseres] zich definitief heeft gevestigd in Turkije en dat het niet reëel is dat zij weer terugkeert naar Nederland. De schade dient volgens De Noordhollandsche dan ook te worden beoordeeld en begroot naar de situatie in Turkije.[eiseres] heeft ter comparitie verklaard dat zij ongeveer anderhalf jaar na de geboorte van haar tweede kind met haar ouders naar Turkije is gegaan, omdat het daar beter gaat met haar psychische klachten. Zodra zij beter is, wil zij weer in Nederland wonen omdat ze hier meer kan verdienen, aldus[eiseres]. De rechtbank is voorshands van oordeel dat, indien[eiseres] sinds 2001 of 2002 onafgebroken in Turkije heeft gewoond, aannemelijk is dat zij niet zal terugkeren naar Nederland. Zij geeft haar gezondheid op als reden om in Turkije te wonen. Gelet op de medische rapportages is niet aan te nemen dat er veel verandering (in de zin van verbetering) zal optreden in haar gezondheidssituatie. Daarnaast zal zij naar alle waarschijnlijkheid in de loop der jaren een grotere binding met Turkije krijgen, omdat haar sociale leven zich daar afspeelt en haar kinderen daar opgroeien. De rechtbank is echter niet op de hoogte van de actuele stand van zaken en zal[eiseres] daarom in de gelegenheid stellen om zich uit te laten over haar woonsituatie en haar voornemens daaromtrent voor de toekomst. De rechtbank merkt nog op dat[eiseres] bij dagvaarding de stelling heeft ingenomen dat zij vanwege financiële nood – omdat De Noordhollandsche stopte met bevoorschotting – naar Turkije is gegaan, maar die stelling acht de rechtbank onvoldoende onderbouwd. Ter comparitie heeft[eiseres] immers verklaard zoals hiervoor weergegeven en heeft zij niets vermeld over financiële moeilijkheden.

2.18. Indien moet worden aangenomen dat[eiseres] niet zal terugkeren naar Nederland, heeft dat gevolgen voor de schadeberekening. In verband met een zo concreet en reëel mogelijke schadeberekening moet in dat geval naar het voorlopige oordeel van de rechtbank worden aangesloten bij de schade zoals[eiseres] die heeft geleden of zal lijden in haar omstandigheden in Turkije. Dit betekent dat het eventuele verlies aan verdienvermogen moet worden gerelateerd aan het inkomen dat zij in Turkije zou kunnen genereren en de hoogte van een eventuele schadevergoeding wegens huishoudelijke hulp moet worden gerelateerd aan de hoogte van de kosten zoals die in Turkije gebruikelijk zijn. Een en ander brengt de nodige complicaties mee voor een eventueel onderzoek dat door een (Nederlandse) arbeidsdeskundige wordt verricht, die (naar valt aan te nemen) geen expertise heeft aangaande bijvoorbeeld de beschikbaarheid van bepaald werk in een regio in Turkije. De rechtbank zal daarom partijen, allereerst[eiseres], in de gelegenheid stellen zich uit te laten over het vervolg van de procedure en hoe in hun visie dergelijke complicaties zijn te ondervangen. De rechtbank geeft daarbij partijen expliciet in overweging om te trachten alsnog een minnelijke regeling in deze zaak te treffen. De rechtbank heeft immers in een groot aantal geschilpunten al een beslissing gegeven. Partijen zullen zich bovendien moeten afvragen of benoeming van een arbeidsdeskundige de aangewezen weg is in deze procedure, gelet op de resterende omvang van de schadevergoeding en de hiervoor gememoreerde complicaties. Zij kunnen in dat kader verzoeken om verwijzing naar de parkeerrol, maar zij kunnen ook om een comparitie van partijen verzoeken.

2.19. De rechtbank heeft[eiseres] bij vonnis van 1 maart 2006 in de gelegenheid gesteld om de uitkering van voorschotten bij ILK Kloppenburg te verifiëren. Tot op heden heeft[eiseres] zich daarover niet uitgelaten. Indien[eiseres] daarover nog iets naar voren wil brengen, dient zij dit thans te doen.

2.20. De rechter, ten overstaan van wie de comparitie van partijen is gehouden, heeft dit vonnis niet kunnen wijzen in verband met benoeming elders.

3.1. bepaalt dat de zaak weer op de rol zal komen van 7 mei 2008 voor het nemen van een akte door[eiseres] over hetgeen is vermeld onder 2.16, 2.17, 2.18 en 2.19, waarna De Noordhollandsche in de gelegenheid zal zijn om een antwoordakte te nemen,

3.2. houdt iedere verdere beslissing aan.

Dit vonnis is gewezen door mr. H.A. Brouwer en in het openbaar uitgesproken op 9 april 2008.