Rechtbank Utrecht, 06-08-2007, BB1791, SBR 06-3996

zaaknummer: SBR 06/3996

uitspraak van de meervoudige kamer d.d. 6 augustus 2007

inzake

tegen

1.2 Het onderzoek ter zitting heeft plaatsgevonden op 8 mei 2007. Eiseres is daar vertegenwoordigd door mr. S. Broens, advocaat te Utrecht. Namens verweerder is verschenen mr. E.B. Knollema, werkzaam bij het Uwv.

1.3 Na de behandeling ter zitting is het onderzoek met toepassing van artikel 8:68 van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) heropend en verwezen naar de meervoudige kamer van de rechtbank. Met toestemming van partijen heeft de rechtbank bepaald dat een nader onderzoek ter zitting achterwege blijft en het onderzoek op 4 juni 2007 gesloten.

2.2 Op 16 mei 2006 heeft eiseres zich tot verweerder gewend met het verzoek haar per 1 juni 2006 in aanmerking te brengen voor een WW-uitkering.

2.3 Bij primair besluit van 20 juni 2006 heeft verweerder eiseres met ingang van 1 juni 2006 een loongerelateerde WW-uitkering toegekend naar een - van het WAO-vervolgdagloon afgeleid - dagloon van € 76,50 onder de navolgende overweging: Bij het vaststellen van uw uitkering zijn wij uitgegaan van het aantal uren dat u gemiddeld per week heeft gewerkt, 33,04 uur, en van het aantal uren dat u heeft verloren, 9,04 uur per week. Verder gaan we uit van het loon dat u gemiddeld per dag verdiende. Uw dagloon is € 76,50. Uw WW-uitkering is dan 70% van € 76,50 x 9,04/33,04, dat is dus € 14,65 bruto per dag.

2.5 In beroep heeft eiseres de juistheid van dit oordeel gemotiveerd bestreden. Daartoe heeft zij in het bijzonder naar voren gebracht, onder verwijzing naar de uitspraak van de Centrale Raad van Beroep (CRvB) van 15 januari 1998, LJN ZB7503, dat artikel 13 van de Dagloonregels onverbindend moet worden geacht. Door het WW-dagloon af te leiden van het WAO-vervolgdagloon wordt er geen recht gedaan aan het loondervingsbeginsel, zoals dat is neergelegd in het stelsel van de WW. Tot slot heeft eiseres verzocht om het Uwv te veroordelen in de proceskosten en tot vergoeding van schade in de vorm van wettelijke rente.

2.8 Gelet op hetgeen door eiseres in beroep is aangevoerd, overweegt de rechtbank dat de bepalingen van de Dagloonregels algemeen verbindende voorschriften zijn waaraan slechts verbindende kracht kan worden ontzegd indien de door de regelgever gemaakte keuzes strijdig moeten worden geacht met een hogere - algemeen verbindende - regeling, dan wel indien met inachtneming van de beoordelingsvrijheid van de regelgever en derhalve met terughoudendheid toetsend, geoordeeld moet worden dat de voorschriften een toetsing aan algemene rechtsbeginselen niet kunnen doorstaan.

2.9 De rechtbank overweegt dat voor de dagloonberekening zoals neergelegd in artikel 45, eerste lid, van de WW, het loon voorafgaande aan het aangiftetijdvak waarin het arbeidsurenverlies is ingetreden, in aanmerking wordt genomen. Het loondervingsbeginsel van de WW wordt hierin tot uitdrukking gebracht. De rechtbank merkt ter zake nog op dat zij verweerder niet volgt in zijn stelling dat bij de wijziging van de WW en de Dagloonregels is beoogd afstand te nemen van het loondervingsbeginsel. Naar haar oordeel is slechts beoogd (enige) wijziging aan te brengen in de wijze van berekening van het gederfde loon. Het arbeidsurenverlies, bedoeld in deze bepaling, heeft eiseres naar het oordeel van de rechtbank, gelet op de bewoordingen van artikel 45, eerste lid, van de WW, geleden door de beëindiging van haar voormalige dienstbetrekking als zorgcoördinator bij Geboortezorg en niet als gevolg van de intrekking van haar WAO-uitkering met ingang van 30 mei 2006.

2.10 Door de aan eiseres toegekende WW-uitkering niet te baseren op het door eiseres genoten loon in dienst van haar hiervoor genoemde werkgever of op het WAO-dagloon maar op het (lagere) WAO-vervolgdagloon wordt het loondervingsbeginsel als grondslag voor de berekening van het dagloon verlaten. Naar het oordeel van de rechtbank komt artikel 13, zesde lid, van de Dagloonregels daarmee in strijd met artikel 45, eerste lid, van de WW zodat die bepaling in zoverre als onverbindend buiten toepassing dient te blijven.

2.11 De vraag of artikel 13, zesde lid, van de Dagloonregels niettemin verbindend is, nu op grond van artikel 45, tweede lid, van de WW zo nodig in afwijking van het eerste lid nadere regels kunnen worden gesteld, beantwoordt de rechtbank ontkennend. Naar haar oordeel strekt de bevoegdheid van de lagere regelgever om van artikel 45, eerste lid, van de WW af te wijken, gelet op strekking van dit artikel 45 en het verzekeringskarakter van de WW, niet zover dat het loondervingsbeginsel als grondslag voor de dagloonberekening mag worden verlaten en mag worden vervangen door een uitkeringsgrondslag gebaseerd op het WAO-vervolgdagloon dat gelijk is aan het minimumloon verhoogd met een percentage van het verschil tussen het minimumloon en het dagloon. Hieraan doet naar het oordeel van de rechtbank niet af dat de minister van Sociale Zaken en Werkgelegenheid in zijn voornoemde brief van 27 juni 2006 op gestelde vragen heeft geantwoord dat ervoor is gekozen om de WW-uitkering van werknemers die voorafgaand aan de eerste werkloosheidsdag een WAO-vervolguitkering ontvingen, te baseren op het lagere vervolgdagloon. Verweerder zal het WW-dagloon moeten vast stellen met inachtneming van de in artikel 45, eerste lid, van de WW omschreven maatstaf. De rechtbank merkt hierbij op dat zij, zoals de CRvB in zijn voornoemde uitspraak van 15 januari 1998 ook heeft geoordeeld, de koppeling van het WW-dagloon aan het loongerelateerde WAO-dagloon niet in strijd acht met voormelde grenzen omdat bij de vaststelling van een loongerelateerde WAO-uitkering eveneens wordt uitgegaan van het loondervingsbeginsel.

2.12 Uit het voorgaande volgt dat artikel 13, zesde lid, van de Dagloonregels - als zijnde onverbindend - bij het vaststellen van de hoogte van het dagloon van eiseres buiten toepassing moet worden gelaten. Het bestreden besluit is dan ook genomen in strijd met artikel 45, eerste lid, van de WW en komt om die reden voor vernietiging in aanmerking.

2.13 In het vorenstaande vindt de rechtbank aanleiding verweerder op grond van artikel 8:75 van de Awb te veroordelen in de proceskosten van eiseres tot een bedrag van € 644,- wegens kosten van verleende rechtsbijstand (1 punt voor het beroepschrift, 1 punt voor het verschijnen ter zitting à € 322,- per punt). De rechtbank ziet in dit stadium geen aanleiding om het verzoek van eiseres om verweerder met toepassing van artikel 8:73 van de Awb te veroordelen tot vergoeding van de geleden schade bestaande uit de wettelijke rente, toe te wijzen. Verweerder dient bij het nemen van een nieuw besluit (tevens) aandacht te besteden aan de vraag of, en zo ja, in hoeverre er termen zijn om de wettelijke rente te vergoeden.

De rechtbank beslist als volgt.

recht doende,

3.1 verklaart het beroep gegrond,

3.2 vernietigt het bestreden besluit,

3.4 veroordeelt verweerder in de proceskosten van eiseres tot een bedrag van € 644,-, te betalen door de het Uwv,

3.5 bepaalt dat het Uwv het door eiseres betaalde griffierecht van € 38,- vergoedt.

Aldus vastgesteld door mr. D.A.J. Overdijk, als voorzitter en mrs. G. van Zeben en Y. Sneevliet als leden en in het openbaar uitgesproken op 6 augustus 2007.

De griffier: De voorzitter:

mr. J.J.A.G. van der Bruggen mr. D.A.J. Overdijk

Afschrift verzonden op:

Tegen deze uitspraak staat, binnen zes weken na de dag van bekendmaking hiervan, voor belanghebbenden hoger beroep open bij de Centrale Raad van Beroep, Postbus 16002, 3500 DA Utrecht.