Rechtbank Zeeland-West-Brabant, 08-01-2021, ECLI:NL:RBZWB:2021:52, AWB- 20_4881

Feiten

Op 26 juli 2019 heeft eiser een aanvraag ingediend voor een omgevingsvergunning voor het samenvoegen van de huisnummers 4 en 6a, met als functie kamerbewoning (19 personen). Voor het pand met huisnummer 6 had eiser reeds eerder, op 4 maart 2016, een omgevingsvergunning voor kamergewijze verhuur aangevraagd (voor vier personen) en die vergunning is op 28 juni 2016 verleend.

Bij het primaire besluit heeft het college de gevraagde omgevingsvergunning voor de activiteit ‘gebruiken van gronden en/of bouwwerken in strijd met een beheersverordening’ geweigerd. Het college heeft daaraan te grondslag gelegd dat de aanvraag niet voldoet aan de ‘Beleidsregels huisvesting arbeidsmigranten, vergunninghoudende vluchtelingen en overige personen die geen huishouden vormen gemeente Waalwijk’.

Bij het bestreden besluit heeft het college de bezwaren van eiser tegen het primaire besluit ongegrond verklaard. Het college heeft daarbij het primaire besluit in stand gelaten, onder aanvulling van de motivering.

Beroepsgronden

Strijd beheersverordening

Uit artikel 4.1 van het bestemmingsplan, gelezen in combinatie met artikel 4.4.1 en artikel 1, onderdelen w.1 en w.3, volgt dat het gebruiken van de percelen [naam straat] 4 en 6a voor kamerbewoning niet is toegestaan. Dat is ter zitting besproken, en toen is gebleken dat de strijd met de beheersverordening tussen partijen toch niet in geschil is. Partijen zijn het met elkaar eens dat voor de gewenste kamerverhuur een omgevingsvergunning voor planologisch strijdig gebruik moest worden aangevraagd.

De rechtbank dient te beoordelen of het college in redelijkheid heeft kunnen besluiten om geen omgevingsvergunning voor het planologisch strijdig gebruik aan eiser te verlenen.

Voorop dient te worden gesteld dat de bevoegdheid van het college om een omgevingsvergunning voor het planologisch strijdig gebruik te verlenen een discretionaire bevoegdheid is, die de rechtbank slechts terughoudend kan toetsen.

Analoge toepassing regels [naam straat] 5

Omdat voor het perceel [naam straat] 5 een ander planologisch regime geldt, kunnen de regels niet analoog worden toegepast. Het college heeft de aanvraag van eiser terecht getoetst aan de planologische regels die gelden voor de percelen [naam straat] 4 en 6a.

Toverformule

Volgens vaste rechtspraak, bijvoorbeeld de uitspraak van de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State (AbRS) van 14 november 2018, ECLI:NL:RVS:2018:3710, kan aan de toverformule geen toepassing worden gegeven indien een zinvol gebruik van het perceel overeenkomstig het bestemmingsplan objectief bezien nog mogelijk is. Naar het oordeel van de rechtbank is zinvol gebruik van het perceel overeenkomstig de bestemming objectief gezien nog mogelijk. De bestemming ‘Gemengd gebied’ biedt daarvoor juist hele ruime mogelijkheden, bijvoorbeeld bewoning door één huishouden.

Deze beroepsgrond slaagt dus niet.

Afwijken beheersverordening

Op grond van artikel 4 van bijlage II bij het Bor komt voor verlening van een omgevingsvergunning voor het afwijken van het bestemmingsplan – onder meer – in aanmerking (onderdeel 9): het gebruiken van bouwwerken, eventueel in samenhang met bouwactiviteiten die de bebouwde oppervlakte of het bouwvolume niet vergroten, en van bij die bouwwerken aansluitend terrein, mits, voor zover gelegen buiten de bebouwde kom, het uitsluitend betreft een logiesfunctie voor werknemers of de opvang van asielzoekers of andere categorieën vreemdelingen.

Met betrekking tot de bevoegdheid om met toepassing van artikel 2.12, eerste lid, onder a, sub 2°, van de Wabo in combinatie met artikel 4 van bijlage II bij het Bor een omgevingsvergunning te verlenen voor huisvesting van arbeidsmigranten heeft het college beleidsregels vastgesteld, die zijn neergelegd in de ‘Beleidsregels huisvesting arbeidsmigranten, vergunninghoudende vluchtelingen en overige personen die geen huishouden vormen gemeente Waalwijk’ (de beleidsregels).

De van toepassing zijnde bepalingen zijn opgenomen in een bijlage bij deze uitspraak.

In lijn met de vaste jurisprudentie van de AbRS, bijvoorbeeld de uitspraak van 19 december 2018 (ECLI:NL:RVS:2018:4158), is de rechtbank van oordeel dat bij het nemen van een besluit als uitgangspunt heeft te gelden dat het recht moet worden toegepast zoals dat op dat moment geldt. Dit geldt eveneens voor beleidsregels. De enkele omstandigheid dat een belanghebbende door toepassing van nieuw recht in een ongunstiger positie komt, is onvoldoende om van dit uitgangspunt af te wijken¹. In geval van bijzondere omstandigheden kan wel van dit uitgangspunt worden afgeweken².

Het college heeft in het bestreden besluit aan de 4e wijziging van de beleidsregels getoetst. De rechtbank acht dat in beginsel juist. Afwijken van dat uitgangspunt zou naar het oordeel van de rechtbank denkbaar zijn in de bijzondere omstandigheid dat de oude beleidsregels in het primaire besluit van 27 augustus 2018 onjuist zijn toegepast en juiste toepassing zou leiden tot de conclusie dat het college de gevraagde omgevingsvergunning niet had mogen weigeren.

Van een dergelijke bijzondere omstandigheid is naar het oordeel van de rechtbank hier geen sprake. In het primaire besluit is de gevraagde omgevingsvergunning geweigerd op basis van de 3e wijziging van de beleidsregels. Het college heeft in dat verband overwogen dat het hier gaat om huisvestingscategorie 2 (artikel 2 van de beleidsregels, 3e wijziging). Dat wordt door eiser niet betwist. Het college heeft overwogen dat ingevolge artikel 6 onder b van de beleidsregels, 3e wijziging, deze huisvestingscategorie niet mag worden gerealiseerd binnen een afstand van 100 meter tot een bestaande huisvesting van categorie 2. Het college heeft vervolgens erop gewezen dat er op het adres [naam straat] 5 (tegenover de percelen van eisers) huisvestingscategorie 2 aanwezig is en dat dus niet aan deze beleidsregel wordt voldaan.

Dat er op het adres [naam straat] 5 kamergewijze verhuur plaatsvindt binnen huisvestingscategorie 2, staat vast. Het college heeft op 23 juli 2019 – dus vóór het primaire besluit en de aanvraag van eiser – een omgevingsvergunning verleend voor het verbouwen van het pand ten behoeve van kamergewijze verhuur. Eiser stelt zich op het standpunt dat het college die omgevingsvergunning niet had mogen verlenen, omdat het gebruik van dat perceel voor kamergewijze verhuur in strijd is met de aldaar geldende planregels, maar die omgevingsvergunning ligt in deze beroepsprocedure niet aan de rechtbank voor. Het beroep van eiser naar aanleiding van die verleende omgevingsvergunning (zaaknummer BRE 19/5738 WABOA) heeft deze rechtbank op 27 november 2020 ongegrond verklaard. Dat betekent dat van de rechtmatigheid van die verleende omgevingsvergunning moet worden uitgegaan en dus ook van een bestaande huisvesting van categorie 2 binnen een afstand van 100 meter. Dit betekent dat het college de weigering van de gevraagde omgevingsvergunning ook op de 3e versie van de beleidsregels mocht baseren. Er is dus geen grond voor het oordeel dat de (oude) beleidsregels in het primaire besluit van 27 augustus 2018 onjuist zijn toegepast.

Het voorgaande leidt de rechtbank tot het oordeel dat het college bij het bestreden besluit terecht heeft getoetst aan de 4e wijziging van de beleidsregels.

Van bijzondere omstandigheden, op grond waarvan het college had moeten afwijken van de beleidsregels, is de rechtbank niet gebleken. Eiser heeft erop gewezen dat wel een omgevingsvergunning voor kamerverhuur tot maximaal 4 personen voor huisnummer 6 en een omzettingsvergunning op grond van de Huisvestingsverordening is verleend en dat ook een omgevingsvergunning is verleend ten behoeve van het verbouwen van de panden. Naar het oordeel van de rechtbank heeft het college in deze omstandigheden in redelijkheid geen bijzondere omstandigheid hoeven zien om van zijn beleidsregels af te wijken. Het college heeft in het verweerschrift toegelicht dat huisvesting tot maximaal 5 personen onder het beleid van 2016 viel onder huisvestingscategorie 1 en dat er onder dat beleid geen afstandseis was opgenomen. Het college heeft daarbij ook nog toegelicht dat het met eiser heeft gecorrespondeerd over het feit dat geen vergunning kon worden verleend voor het kamergewijs huisvesten van 19 personen. Ter onderbouwing daarvan heeft het college een aantal e-mailberichten overgelegd. De op 5 december 2019 verleende omgevingsvergunning voor de activiteit bouwen van een bouwwerk ziet op het verbouwen van het pand dat eerder door een brand gedeeltelijk was verwoest. Uit de bijgevoegde tekeningen blijkt niet dat deze zijn bedoeld voor de kamergewijze verhuur aan 19 personen. De rechtbank volgt het college in dit standpunt. Dat eiser aan de genoemde omstandigheid het vertrouwen heeft ontleend dat de nu in geding zijnde omgevingsvergunning voor planologisch strijdig gebruik voor de huisnummer 4 en 6a ook zou worden verleend, moet onder deze omstandigheden voor zijn risico blijven.

Er is geen reden voor een proceskostenveroordeling.