Centrale Raad van Beroep, 27-10-2016, ECLI:NL:CRVB:2016:4118, 15/7688 AW

De Raad constateert met de rechtbank dat bestreden besluit 2 berust op uitgebreide, door de opsporingsambtenaren op ambtseed opgemaakte processen-verbaal van

op 11, 12, 13, 18, 21 en 22 november 2013 en 12 december 2013 gehouden verhoren.

Op 12, 13, 21 en 22 november 2013 en op 12 december 2013 is appellant tweemaal per dag verhoord. In enkele verhoren zijn (tap)verslagen van door appellant met K gevoerde telefoongesprekken aan de orde gekomen en uit de processen-verbaal blijkt de zakelijke inhoud van die telefoongesprekken. Bovendien blijkt uit die processen-verbaal dat de woning van appellant is doorzocht en dat daarbij een aanzienlijke hoeveelheid contanten is aangetroffen. Appellant erkent dat hij de verklaringen heeft afgelegd zoals deze in de processen-verbaal zijn weergegeven. De bekentenissen zijn uitvoerig, gedetailleerd en consistent en daaruit blijkt niet dat op appellant ongeoorloofde druk is uitgeoefend, hem suggestieve vragen zijn gesteld of dat hem woorden in de mond zijn gelegd. Appellant heeft niet aanstonds een bekentenis afgelegd, maar heeft dat eerst op 13 november 2013 gedaan en hij heeft deze in het verhoor op 21 november 2013 uitgebreid. De Raad voegt hieraan toe dat appellant in latere verhoren niet van deze bekentenissen is teruggekomen, ook niet in het verhoor op 12 december 2013, dat is gehouden na zijn vrijlating en waarvoor hij vrijwillig is verschenen op het politiebureau van zijn woonplaats. Uit de processen-verbaal komt naar voren dat appellant stelselmatig is gevraagd of hij in staat is het verhoor te ondergaan, hoe hij zich voelt en of hij nog iets wil opmerken of toevoegen aan een vorig verhoor. Uit de antwoorden van appellant op deze vragen blijkt niet dat hij niet kan of wil meewerken aan de verhoren. Met de rechtbank concludeert de Raad dat de processen-verbaal geen reden geven om appellant niet te houden aan zijn daarin opgenomen verklaringen.

Appellant heeft een psychiatrisch rapport overgelegd, opgesteld door psychiater Mutsaers, aan wie de gemachtigde van appellant heeft verzocht om te onderzoeken of appellant “niet toerekeningsvatbaar was om de verhoren te ondergaan”. Mutsaers heeft op

21 mei 2014 een onderzoeksgesprek gevoerd met appellant. In zijn rapport van 27 mei 2014 beantwoordt hij de gestelde vraag bevestigend: de aanhouding van appellant en de daaropvolgende periode van detentie hebben bij hem een acute stressstoornis veroorzaakt als gevolg waarvan hij tijdens zijn detentie en de maand daarna “niet of slechts ten dele toerekeningsvatbaar is geweest om de verhoren te ondergaan”. Uit het rapport blijkt niet dat Mutsaers kennis heeft kunnen nemen van de processen-verbaal van de verhoren in november en december 2013. Hij heeft alleen kennis genomen van de verklaring die appellant tegenover een notaris heeft afgelegd op 11 april 2014. Evenmin blijkt dat Mutsaers verdere medische informatie over appellant bij zijn onderzoek heeft betrokken. Hiertoe was alle reden aangezien appellant ter zitting van de Raad heeft beweerd dat hij de eerste dag van zijn detentie last heeft gehad van hyperventilatie en om medische hulp heeft gevraagd, dat hij tijdens zijn detentie in Almelo (de Raad begrijpt:) de dienstdoende verpleegkundige heeft geconsulteerd en na zijn detentie zijn huisarts heeft geraadpleegd. Nu Mutsaers zonder kennis van de processen-verbaal en verdere medische informatie over appellant tot zijn conclusie is gekomen, is deze conclusie gebaseerd op onvolledige gegevens. Net als de rechtbank ziet de Raad in het rapport van Mutsaers dan ook geen grond om aan te nemen dat appellant niet kan worden gehouden aan zijn verklaringen tegenover de opsporingsambtenaren.

Het betoog van appellant dat enkel op grond van zijn eigen bekentenis is aangenomen dat hij de verweten gedraging heeft begaan, mist feitelijke grondslag. De Raad wijst erop dat K tegenover de opsporingsambtenaren heeft bevestigd dat appellant wist dat K onjuiste

BPM-aangiften deed en dat hij appellant geld en goederen gaf voor de acceptatie van die aangiften. In K’s herroeping van die verklaringen tegenover de notaris op 11 april 2014 ziet de Raad net zo min en om vergelijkbare redenen als bij appellant aanleiding om niet uit te gaan van de juistheid van die verklaringen. Verder blijkt uit de afgetapte telefoongesprekken (zoals kenbaar uit de processen-verbaal) tussen appellant en K van de samenwerking tussen beiden bij het doen van en de acceptatie van te lage aangiften BPM. Appellant heeft ter zitting van de rechtbank verklaard dat aan K een naheffingsaanslag BPM is opgelegd. Daaruit kan worden afgeleid dat daadwerkelijk sprake is geweest van onjuiste aangiften. In de woning van appellant zijn aanzienlijke geldbedragen aangetroffen. Appellant heeft verklaard het geld van K contant te hebben ontvangen. Er is dus, anders dan hij heeft betoogd, wel degelijk sprake van aanvullend bewijs. Met de staatssecretaris en de rechtbank deelt de Raad de overtuiging dat appellant de hem verweten gedragingen heeft begaan.

De volledige inhouding van de bezoldiging met ingang van 7 april 2014

Appellant heeft gewezen op zijn betalingsverplichtingen en de onmogelijkheid daaraan te voldoen bij gebrek aan inkomsten, terwijl ook beslag was gelegd op zijn vermogensbestanddelen. Een concrete onderbouwing van onoverkomelijke financiële problemen als gevolg van de volledige inhouding van zijn bezoldiging over de periode van

7 april 2014 tot zijn ontslag per 19 april 2014 heeft hij echter niet gegeven.

De vaststelling van de door te betalen bezoldiging op € 0,-