Centrale Raad van Beroep, 22-05-2018, ECLI:NL:CRVB:2018:1533, 18/934 AW

1.1.

Appellante ontvangt een wachtgelduitkering op grond van het Rijkswachtgeldbesluit 1959. Bij e-mailbericht van 5 augustus 2014 heeft appellante aan Loyalis Maatwerkadministraties B.V. (Loyalis) medegedeeld niet langer een Verslag Werk en Inkomen (VWI) in te vullen zolang geen duidelijkheid is geboden over een door Loyalis uitgevoerd loonbeslag en de daarbij gehanteerde beslagvrije voet. Appellante heeft dit herhaald bij e-mailbericht van 29 augustus 2014.

1.2.

Bij brief van 2 september 2014 heeft Loyalis appellante verzocht om, bij gebreke van een bewijs van inschrijving bij de gemeente, een officieel bewijs van ‘in leven’ op te sturen. Appellante is er daarbij eveneens op gewezen dat er een VWI moet zijn ingestuurd om het recht op wachtgelduitkering te kunnen bepalen. Als appellante ervoor kiest de verslagen niet in te vullen, wordt de uitkering vervallen verklaard nadat zij twee maanden achtereen niet aan de verplichtingen heeft voldaan.

1.3.

1.4.

Bij besluit van 24 november 2016 heeft Loyalis namens de minister de uitkering van appellante over de periode van 1 augustus 2014 tot 1 oktober 2016 vervallen verklaard op grond van artikel 13, derde lid, van het Rijkswachtgeldbesluit 1959. Daaraan is ten grondslag gelegd dat appellante niet aan haar verplichtingen heeft voldaan, omdat zij geen VWI’s meer heeft ingevuld.

1.5.

Bij besluit van 28 juni 2017 (bestreden besluit) heeft APG namens de minister het bezwaar tegen het besluit van 24 november 2016 gegrond verklaard, voor zover het betreft de vervallenverklaring over de maand augustus 2014. Voor het overige is het bezwaar ongegrond verklaard.

2. Bij de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank het beroep tegen het bestreden besluit ongegrond verklaard. Daartoe heeft de rechtbank, kort samengevat, overwogen dat de minister in redelijkheid heeft kunnen besluiten om tot vervallenverklaring van het wachtgeld over de periode van 1 september 2014 tot 1 oktober 2016 over te gaan. Appellante heeft er bewust voor gekozen de VWI’s niet in te vullen. Zij is bij brief van 2 september 2014 gewezen op de gevolgen van het niet langer indienen van de verslagen. Appellante heeft verder niet aannemelijk gemaakt dat het niet mogelijk was de verslagen in te vullen. Uit

3. In hoger beroep heeft appellante zich op de hierna te bespreken gronden tegen de aangevallen uitspraak gekeerd.

4. De Raad komt tot de volgende beoordeling.

4.2.

4.3.

Appellante heeft verder nog aangevoerd dat het wachtgeld niet met terugwerkende kracht vervallen mocht worden verklaard, omdat (artikel 3:40 van) de Algemene wet bestuursrecht bepaalt dat een besluit niet in werking treedt voordat het is bekendgemaakt. Deze beroepsgrond slaagt niet. Uit de geschiedenis van totstandkoming van dit artikel blijkt dat met deze bepaling geen grenzen zijn gesteld aan de terugwerkende kracht van besluiten. Op besluiten met terugwerkende kracht is de bepaling op dezelfde wijze van toepassing als op alle andere besluiten, namelijk in zoverre dat een besluit met terugwerkende kracht pas in werking kan treden vanaf het moment dat het is bekendgemaakt (Kamerstukken II, 1988/89, 21 221, nr. 3, blz. 82).

4.4.

Wat appellante heeft aangevoerd over de uitbetaling van het wachtgeld over de maanden april tot en met juli 2014 valt buiten de omvang van het geding, nu het bestreden besluit niet ziet op (vervallenverklaring van) het wachtgeld over die maanden.

4.5.

Uit 4.2 tot en met 4.4 volgt dat het hoger beroep niet slaagt, zodat de aangevallen uitspraak moet worden bevestigd.