Gerechtshof Amsterdam, 31-12-2013, ECLI:NL:GHAMS:2013:4831, 200.121.850

Het gaat in deze zaak om het volgende.

i. Pronk is van 1 mei 1976 tot zijn pensionering met ingang van 1 mei 2012 bij Pronk in dienst geweest, aanvankelijk als declarant/inkoper en later vanaf 1 januari 2000 als logistics & purchase manager.

v. De cao voorziet in artikel 24 in het indelen van functies in functiegroepen en kent (in artikel 25) een functiewaarderingssysteem op grond waarvan [appellant] in 2009 is ingedeeld in functiegroep 7.

[appellant] vordert in deze procedure (primair) voor recht te verklaren dat hij op grond van de in het Principeakkoord gemaakte afspraken recht heeft op aanpassing van zijn salaris volgens de cao-loonrondes en Pronk te veroordelen tot betaling aan [appellant] van € 11.073,-- bruto wegens achterstallig loon over de periode 1 januari 2002 tot 1 november 2011, te vermeerderen met de wettelijke rente vanaf de respectieve vervaldata van de loontermijnen en met de wettelijke verhoging. Hij stelt ter ondersteuning van zijn vordering dat hij op grond van de tussen Pronk en FNV gesloten overeenkomst recht heeft op cao-salarisverhogingen vanaf 1 januari 2002 en dat Pronk hem die verhogingen ten onrechte niet heeft toegekend. Hij voert verder aan dat de toepassing die Pronk geeft aan de cao leidt tot leeftijdsdiscriminatie omdat de jongere werknemers de verhoging wel hebben ontvangen en de oudere niet.

De vordering van [appellant] is bij het bestreden vonnis afgewezen. Tegen deze beslissing en de gronden waarop deze berust, richten zich de grieven van [appellant].

Het geschil tussen partijen betreft de vraag of [appellant] aanspraak kan maken op de cao-salarisverhogingen met terugwerkende kracht tot 1 januari 2002, zoals hij stelt. Voor het antwoord op die vraag is beslissend of [appellant] op grond van de cao recht had op de in Bijlage I van de cao toegekende structurele salarisverhogingen. Pronk betwist immers niet dat zij met FNV is overeengekomen dat zij die werknemers die aanspraak hebben op die salarisverhogingen met terugwerkende kracht tot 1 januari 2002 nabetalingen zou doen (zoals zij ook ten aanzien van vier werknemers heeft gedaan), maar stelt zich op het standpunt dat Pronk op grond van het bepaalde in Bijlage I lid 4 van de cao geen recht heeft op de cao-salarisverhogingen van lid 1 van die bijlage.

4. 4. Voor werknemers ingedeeld in een salarisschaal waarvan het eindsalaris hoger ligt dan het maximum van schaal 7, vermeerderd met 10%, zijn geen loonschalen in de CAO opgenomen en zijn derhalve de bepalingen van lid 1 niet van toepassing.

5. Voor werknemers die vallen onder de in artikel 25 genoemde functiegroepen gelden de in lid 1 genoemde verhogingen niet voor de looncomponent boven de maximum grens van de zorgtoeslag.”

Nu het tegendeel niet is gesteld of gebleken gaat het hof ervan uit dat Bijlage I bij de cao in de voor de beoordeling van deze zaak relevante periode steeds hetzelfde heeft geluid met uitzondering van de daarin genoemde datum, waarop de verhoging ingaat en het percentage van de verhoging.

Uit de door [appellant] in het geding gebrachte specificatie van zijn vordering (productie 9 bij de inleidende dagvaarding) blijkt niet dat hij rekening gehouden heeft met het bepaalde in lid 5 van Bijlage I en dat hij de cao-loonsverhogingen uitsluitend heeft toegepast op dat gedeelte van het loon dat onder de maximum grens van de zorgtoeslag lag. Hij zal in de gelegenheid worden gesteld bij akte een nieuwe berekening in het geding te brengen, waaruit blijkt dat die grens wel in aanmerking is genomen. Pronk zal – eveneens bij akte – op de nieuwe berekening mogen reageren.

Bij deze stand van zaken heeft [appellant] geen belang bij een beslissing op de grieven I en II. Overigens volgt het hof [appellant] niet in zijn stelling dat Pronk in eerste aanleg een bewijsopdracht is gegeven. Er is geen tussenvonnis gewezen, waarin een probandum is gegeven. De kantonrechter heeft Pronk slechts in de gelegenheid gesteld een ter gelegenheid van een comparitie van partijen geuite stelling nader toe te lichten.

Grief IV strekt ten betoge dat de kantonrechter ten onrechte heeft geoordeeld dat het feit dat Pronk vier jongere werknemers wel en vijf oudere werknemers niet met terugwerkende kracht de cao-salarisverhogingen heeft toegekend, geen leeftijdsdiscrimenatie betekende. [appellant] verwijst ter toelichting op zijn grief naar het oordeel van de Commissie Gelijke Behandeling van 11 april 2011, inhoudende dat Pronk (indirect) onderscheid naar leeftijd heeft gemaakt door [appellant] en vier andere medewerkers niet met terugwerkende kracht de cao-loonsverhogingen te betalen. Ook bij de behandeling van deze grief heeft [appellant] geen belang nu Pronk alsnog veroordeeld zal worden cao-verhogingen als hiervoor aangeduid uit te betalen.

Grief V heeft geen zelfstandige betekenis. De behandeling van grief VI, die zich richt tegen de proceskostenveroordeling van Pronk in eerste aanleg zal worden aangehouden tot na de in 3.7 bedoelde aktewisseling.

Nu de primaire vordering van [appellant] - met in achtneming van het onder 3.6.8 overwogene - wordt toegewezen, behoeft niet te worden beslist of zijn eiswijziging (inhoudende dat hij tevens een subsidiaire vordering instelt) toelaatbaar is of niet. Aan de beoordeling van die subsidiaire vordering komt het hof niet toe.

Iedere verdere beslissing wordt aangehouden.