Gerechtshof Amsterdam, 13-11-2018, ECLI:NL:GHAMS:2018:4183, 200.239.255/01

Bij inleidend verzoekschrift heeft [appellante] de kantonrechter verzocht om ABN AMRO te veroordelen tot betaling van een transitievergoeding van € 37.372,- bruto, met wettelijke rente en een proceskostenveroordeling. [appellante] voerde hiertoe aan dat de cao-voorzieningen niet kunnen worden aangemerkt als een gelijkwaardige voorziening in de zin van artikel 7:673b BW, zodat zij recht heeft op de reguliere transitievergoeding zoals bepaald in artikel 7:673 BW.

ABN AMRO heeft verweer gevoerd tegen het verzoek van [appellante] .

De kantonrechter heeft in de bestreden beschikking het verzoek afgewezen en daartoe het volgende overwogen. In de cao is bepaald dat de cao-voorziening een gelijkwaardige voorziening is als bedoeld in artikel 7:673b BW. Gelet op de cao-partij-autonomie dient met terughoudendheid te worden getoetst óf daadwerkelijk sprake is van een gelijkwaardige voorziening in de zin van genoemd artikel. De cao-voorziening is aan te merken als gelijkwaardige voorziening, op collectief niveau alsook op individueel niveau. Dat deze cao-voorziening geen verband houdt met het ontslag doet daar niet aan af. Evenmin is van belang dat de cao-voorziening al bestond voorafgaand aan de invoering van de Wwz.

Tegen deze beslissing en de daaraan ten grondslag gelegde motivering komt [appellante] met haar grieven op. De eerste grief richt zich tegen de overweging dat de cao-voorziening met terughoudendheid dient te worden getoetst. De tweede grief betreft de verwerping door de kantonrechter van de stelling van [appellante] dat de suppletieregeling geen verband houdt met ontslag en daarom niet kan gelden als een gelijkwaardige voorziening. In het kader van deze grief betoogt [appellante] voorts dat sprake is van ongelijke behandeling van werknemers met een handicap of chronische ziekte en werknemers zonder handicap of chronische ziekte. De derde grief bouwt kennelijk voort op de eerdere grieven en mist zelfstandige betekenis. Bij gelegenheid van de mondelinge behandeling in hoger beroep heeft [appellante] (pleitaantekeningen randnummer 2) naar voren gebracht dat de gelijkwaardigheid van de voorziening niet ter discussie wordt gesteld, noch het doel, de aard of de strekking van de voorziening: haar standpunt is dat de suppletieregeling in de cao slechts kwalificeert als vervangende voorziening voor de transitievergoeding indien de aanspraak daarop ontstaat vanwege haar ontslag. ABN AMRO heeft zich verweerd tegen de grieven.

[appellante] betoogt voorts dat de cao-voorziening tot een verboden vorm van onderscheid leidt, en daarmee in strijd is met artikel 1 Grondwet, artikel 26 Bupo-verdrag en de Wet Gelijke Behandeling Gehandicapten en Chronisch Zieken. Zij stelt daartoe dat een werknemer met een WIA-uitkering wordt geconfronteerd met een uitsluiting van zijn transitievergoeding, terwijl dat bij een gezonde andere werknemer (die geen WIA-uitkering heeft) niet gebeurt omdat deze werknemer wel een transitievergoeding ontvangt. Dit betoog faalt. De bepalingen waar [appellante] zich op beroept, verbieden het maken van (ongeoorloofd) onderscheid in gelijke gevallen. De situatie waarin [appellante] verkeert (zij ontvangt een WIA-uitkering en is wegens langdurige arbeidsongeschiktheid ontslagen) is niet gelijk te stellen met die van een niet-zieke andere werknemer. Indien een niet-zieke werknemer wordt ontslagen, ontbreekt een cao-voorziening als waarvan hier sprake is. De betreffende werknemer met een gelijke diensttijd en een gelijk salaris als [appellante] ontvangt dan een transitievergoeding van omstreeks € 36.500,- bruto (ABN AMRO en [appellante] verschillen van mening of de transitievergoeding voor haar € 35.926,68 bruto dan wel € 37.372,- bruto zou moeten bedragen). [appellante] ontvangt echter een vergoeding met een waarde die reeds ten tijde van de beëindiging van het dienstverband aanzienlijk hoger was. Haar situatie is daarmee niet te vergelijken met die van een niet-WIA-gerechtigde. Ook in zoverre faalt de tweede grief.

Zoals hiervoor overwogen, mist de derde grief zelfstandige betekenis, zodat deze verder onbesproken kan blijven.

Of de rechter een door cao-partijen geschreven cao-voorziening al dan niet terughoudend zou moeten beoordelen is gelet op het bovenstaande voor de beoordeling van deze zaak niet relevant. [appellante] mist daarom voldoende belang bij de eerste grief.

De slotsom is dat de grieven niet tot vernietiging kunnen leiden. De bestreden beschikking zal worden bekrachtigd. [appellante] zal worden veroordeeld in de proceskosten in hoger beroep.