Gerechtshof Amsterdam, 18-01-2022, ECLI:NL:GHAMS:2022:140, 200.278.795/01

[appellant] heeft in eerste aanleg gevorderd dat DXC bij uitvoerbaar bij voorraad te verklaren vonnis veroordeeld zou worden tot betaling van een bonus van USD 74.104,30 (USD 121.789,30 minus de reeds betaalde USD 47.685,-) bruto, te vermeerderen met USD 60.894,65 bruto aan wettelijke verhoging en de wettelijke rente, met veroordeling van DXC in de buitengerechtelijke kosten van € 2.325,-- en de proceskosten en de nakosten. DXC heeft verweer gevoerd.

De kantonrechter heeft bij het bestreden tussenvonnis [appellant] onder meer toegelaten tot het bewijs van zijn stelling dat hij dealowner was van de Robeco-deal, dat uitdrukkelijk was afgesproken dat niemand anders zou meedelen in de sales bonus en dat op geen enkel moment over verdeling van de bonus is gesproken. Ter uitvoering van (onder meer) deze bewijsopdracht heeft [appellant] een akte houdende producties genomen en zijn op 3 september 2019 en 4 februari 2020 in totaal zes getuigen gehoord. De kantonrechter heeft bij het bestreden eindvonnis – samengevat – [appellant] geslaagd geacht in het hem opgedragen bewijs dat hij dealowner was en dat over de verdeling van de bonus niet is gesproken, maar niettemin zijn vorderingen afgewezen.
3.3 Tegen de afwijzing van zijn vordering en de daaraan ten grondslag gelegde motivering komt [appellant] in het principaal appel met drie grieven op. DXC voert in het voorwaardelijk incidenteel appel één grief aan.

Grief 1 in het principaal appel en de grief in het voorwaardelijk incidenteel appel betreffen rechtsoverweging 13 tot en met 18 van het bestreden eindvonnis en daarmee de kern van het geschil. In deze rechtsoverwegingen heeft de kantonrechter – samengevat – geoordeeld dat de directie van DXC ten aanzien van toekenning van de bonus een discretionaire bevoegdheid heeft en dat zij terecht hiervan gebruik heeft gemaakt door [appellant] voor de Robeco-deal 40% in plaats van 100% van de bonus toe te kennen.

Het hof stelt voorop dat tussen partijen, naar aanleiding van ter zitting in hoger beroep gestelde vragen, niet langer in geschil is dat bij een juiste toepassing van alle rekenregels zoals vervat in de Bonusregeling, toekenning van 100 % van de bonus neer zou komen op een bedrag van afgerond USD 113.790,- bruto. Vast staat dat aan [appellant] reeds USD 47.685,- bruto is betaald, zodat de (gewijzigde) vordering in hoofdsom USD 66.105,- bedraagt.

Voorts neemt het hof tot uitgangspunt dat [appellant] in beginsel - op basis van hoofdstuk 3.10 van de Bonusregeling - aanspraak had op de volledige bonus, zoals de kantonrechter onder 13 van het bestreden vonnis heeft geoordeeld. Op grond van de getuigenverklaringen van de getuigen [A] en [B] , verkoop directeur (verder: [B] ) staat genoegzaam vast dat [appellant] dealowner was ten aanzien van de Robeco-deal, en dat in dit geval niet tevoren afspraken zijn gemaakt met [appellant] over verdeling van de bonus zoals bedoeld in hoofdstuk 3.10 van de Bonusregeling. Getuige [B] verklaart:
“Als er niets afgesproken wordt, krijgt de sales de hele bonus. Uiteindelijk beoordeelt het management altijd nog of de gezien de specifieke omstandigheden gerechtvaardigd is en of er eventueel een aanpassing moet plaatsvinden. Vaak wordt het bedrag uit de bonuscalculator gewoon uitgekeerd, maar soms wordt daar door het management van afgeweken.”
En verder:
“(…) Ik kan bevestigen dat het management het laatste woord heeft en dus een discretionaire bevoegdheid heeft over de bonus. In zijn algemeenheid kun je zeggen dat van de 10 deals er 8 gewoon uitgekeerd en in 1 of 2 gevallen wordt de bonus bijgesteld. (…)”

[appellant] erkent dat, bij gebreke van een dergelijke afspraak om de hem toekomende sales bonus te verdelen, de disclaimer van de Bonusregeling aan DXC niettemin een discretionaire bevoegdheid geeft om de bonus geheel of gedeeltelijk toe te kennen. In dit geding is de centrale vraag dan ook of DXC op terechte gronden gebruik heeft gemaakt van haar discretionaire bevoegdheid om de bonus van [appellant] te matigen. Het hof beantwoordt die vraag ontkennend. Het volgende is daartoe redengevend.

Het hof is van oordeel dat de Bonusregeling geen criteria geeft voor de discretionaire matigingsbevoegdheid zoals bedoeld in de Disclaimer. De Bonusregeling geeft in het SIP voorbeelden van situaties waarin verdeling van de bonus gerechtvaardigd is (situaties 10, 11 en 12 op pagina 10) wanneer meerdere bonusgerechtigde werknemers aan een deal hebben gewerkt, maar stelt daarbij de duidelijke eis dat hierover vóóraf afspraken gemaakt moeten zijn. Vast staat dat dit in het onderhavige geval niet is gebeurd. Evenmin is gebleken dat het gedeelte van 60 % van de sales bonus dat niet aan [appellant] is toegekend, is uitgekeerd aan één of meer van de andere werknemers die aan de Robeco deal hebben gewerkt. Het feit dat [C] (Solution Architect bij DXC voor Robeco, verder: [C] ) en [A] onder hun eigen bonusplan een bonus hebben ontvangen, maakt dit niet anders, nu zij beiden verklaren dat dit een andere bonus(regeling) betreft en dat zij niet hebben mee gedeeld in de sales bonus van [appellant] .

DXC heeft voorts gesteld dat onverminderde toekenning van de bonus zou leiden tot een ongebruikelijk hoog bedrag aan bonus. Nog daargelaten dat in het licht van de stijgende bonusbedragen die aan [appellant] zijn toegekend over 2015 en 2016 (hij heeft toen respectievelijk circa € 14.000,-- en € 45.000,-- aan bonus ontvangen) DXC niet heeft toegelicht waarom een bonusbedrag van USD 113.790,- bruto over 2017 ongebruikelijk hoog zou zijn, vormt het enkele feit dat sprake zou zijn van een ongebruikelijk hoge bonus onvoldoende om de discretionaire bevoegdheid tot matiging te rechtvaardigen. DXC heeft ook geen gegevens overgelegd van de bonusbedragen die over 2017 aan andere sales medewerkers zijn toegekend. Daarbij komt dat het bedrag dat de sales medewerker ontvangt aan bonus in relatie staat tot de hem/haar gestelde targets. Naarmate die targets hoger zijn, zijn de bonussen ook hoger.

Resumerend is het hof van oordeel dat DXC ten onrechte met gebruikmaking van haar discretionaire bevoegdheid, de bonus van [appellant] heeft gematigd, tot in dit geval 40%. Dit betekent dat grief 1 in het principaal appel slaagt. De grief in het voorwaardelijk incidenteel appel houdt in dat rechtsoverweging 13 van het eindvonnis onduidelijk geformuleerd is, en verwijst verder naar het verweer tegen grief 1 in principaal appel. De grief is met het voorgaande voldoende besproken. Het bestreden vonnis kan niet in stand blijven, en de vordering van [appellant] tot betaling van USD 113.790,-- bruto onder aftrek van de inmiddels betaalde USD 47.685,- bruto, derhalve USD 66.105,-- bruto zal worden toegewezen.

Met grief 2 komt [appellant] op tegen de afwijzing van de wettelijke verhoging. Blijkens de dagvaarding in hoger beroep heeft [appellant] daarnaast ook wettelijke rente gevorderd over het bedrag aan bonus. Het hof overweegt in dit verband als volgt. [appellant] heeft aangevoerd dat de bonussen normaliter worden uitgekeerd binnen een maand, en in elk geval bij de eindafrekening in februari 2018 had moeten worden uitgekeerd. DXC heeft gemotiveerd aangegeven dat de bonussen in 2018 wegens de overgang naar een nieuw bonussysteem niet direct na afloop van het fiscale jaar (31 maart 2018) betaalbaar zijn gesteld, en dat alle medewerkers veel later dan gebruikelijk hun bonus betaald hebben gekregen. In september 2018 is aan [appellant] een bedrag van USD 47.685,- bruto betaald. Het hof is van oordeel dat DXC over dit bedrag geen wettelijke verhoging zoals bedoeld in artikel 7:625 BW verschuldigd is, en evenmin wettelijke rente. Over het resterende bedrag van USD 66.105,-- bruto is de wettelijke verhoging op grond van artikel 7:625 BW wel verschuldigd, welke door het hof gelet op alle omstandigheden van het geval wordt gesteld op 10%. De gevorderde wettelijke rente over USD 66.105,-- bruto zal worden toegewezen vanaf de dag van dagvaarding in eerste aanleg, aangezien [appellant] niet heeft gesteld dat en zo ja vanaf welk eerder moment DXC in verzuim was. De grief slaagt aldus deels.

Met grief 3 in principaal appel komt [appellant] op tegen de proceskostenveroordeling in de eerste aanleg. Gelet op de uitkomst van dit hoger beroep slaagt deze grief.

De slotsom is dat de grieven 1, 2 (deels) en 3 in het principale appel slagen. De grief in het incidentele appel is nodeloos ingesteld. DXC zal als in het ongelijk gestelde partij worden verwezen in de kosten van het geding in eerste aanleg en in principaal appel.