Gerechtshof Arnhem-Leeuwarden, 31-05-2021, ECLI:NL:GHARL:2021:5230, 200.278.332

Het hof heeft Maxs in het tussenarrest van 12 oktober 2020 toegelaten tot het bewijs van feiten en omstandigheden die de conclusie rechtvaardigen dat zij (a) op 31 oktober 2019 een brief aan [appellant] heeft overhandigd met de mededeling dat de arbeidsovereenkomst voor bepaalde tijd niet zou worden voortgezet na 1 december 2019 en/of (b) op 31 oktober 2019 een gelijkluidende brief per gewone post aan [appellant] heeft gezonden en dat deze brief nadien door [appellant] is ontvangen.

[getuige1] verklaart als getuige [functie] te zijn van Maxs. Het hof zal de verklaring van [getuige1] daarom meewegen als die van een partijgetuige in de zin van artikel 164 lid 2 Rv. Dit heeft tot gevolg dat de verklaring van [getuige1] over door Maxs te bewijzen feiten geen bewijs in het voordeel van Maxs oplevert, tenzij de verklaring strekt ter aanvulling van onvolledig bewijs. Van dit laatste is alleen sprake als er aanvullende bewijzen voorhanden zijn die zodanig sterk zijn en zodanig essentiële punten betreffen dat zij de getuigenverklaring van [getuige1] voldoende geloofwaardig maken. Omdat de bewijslast van de bewuste stellingen op Maxs rust en niet op [appellant] , geldt de beperking van artikel 164 lid 2 Rv niet voor de getuigenverklaring van [appellant] .

Het hof vindt dat Maxs niet is geslaagd in de bewijsopdracht. Hieronder wordt uitgelegd waarom.

[appellant] verklaart als getuige dat op 30 oktober 2019 tussen hem en [getuige1] een gesprek heeft plaatsgevonden, waarbij [getuige1] mededeelde dat zijn contract niet zou worden verlengd en dat hij te weinig uren had gewerkt. Ten aanzien van de minuren werd afgesproken dat nog zou worden bezien hoe hieruit te komen. [appellant] weet niet meer of op 30 oktober is besproken wanneer hierop terug zou worden gekomen. In de herinnering van [appellant] is [getuige1] na 30 oktober 2019 niet meer teruggekomen op de minuren. [appellant] heeft [getuige1] na 30 oktober 2019 nog regelmatig gesproken in verband met het door hem te verrichten werk, maar hij heeft [getuige1] niet meer op zijn kantoor gesproken. De aanzeggingsbrief van 31 oktober 2019 (productie 1 verweerschrift eerste aanleg) is door [getuige1] niet aan [appellant] overhandigd. Ook heeft [appellant] deze brief nooit thuis ontvangen. Hij heeft de brief pas gezien toen hij de procedure was begonnen. Het adres in de aanzeggingsbrief is zijn adres. Thuis wordt post die binnenkomt in mapjes in een kast gelegd. Tijdens zijn dienstverband heeft [appellant] drie loonstrookjes per post ontvangen. Na de uitdiensttreding heeft hij de laatste loonstrookjes en jaaropgave per mail ontvangen, aldus nog steeds [appellant] als getuige.

[getuige3] verklaart als getuige dat hij op 30 oktober 2019 met [getuige1] heeft gesproken over het niet verlengen van zijn arbeidscontract en de 150 minuren. [getuige1] zei dat hij de minuren ging verrekenen met het laatste loon en zou proberen hem in de laatste maand extra in te roosteren zodat er minder minuren zouden overblijven. [getuige3] en [getuige1] hebben tijdens dit gesprek afgesproken dat er een volgend gesprek zou plaatsvinden over de minuren. Dit gesprek heeft op verzoek van [getuige3] op 6 november 2009 die plaatsgevonden, ten kantore van Maxs. Dat was de eerste keer dat [getuige3] [getuige1] weer op zijn kantoor sprak. [getuige3] heeft op 31 oktober 2019 geen gesprek gehad op het kantoor van [getuige1] . [getuige3] heeft de aanzegging van 31 oktober 2019 (productie 1 verweerschrift eerste aanleg) voor het eerst gezien nadat deze procedure was gestart. [getuige1] heeft die brief nooit aan hem gegeven en [getuige3] heeft deze brief ook niet per post ontvangen. Het adres in de aanzeggingsbrief is zijn adres. Post die binnenkomt en aan hem is gericht wordt op tafel gelegd en niemand anders maakt die open. [getuige3] kan zich niet herinneren of hij de jaaropgave van 2019 en loonstroken per mail of per post heeft ontvangen. Hij denkt dat hij zijn loonstroken per mail kreeg, aldus nog steeds [getuige3] als getuige.

Uit het voorgaande volgt dat [getuige1] heef verklaard de aanzeggingsbrief op 31 oktober 2019 aan [appellant] te hebben overhandigd en [naam1] die dag te hebben gevraagd de brief aan [appellant] te versturen. Die verklaring wordt niet voldoende bevestigd door die van [getuige2] . Deze verklaart namelijk dat hij niet heeft gezien of gehoord dat [getuige1] de brief aan [appellant] heeft overhandigd en ook niet dat [getuige1] [naam1] heeft gevraagd de brief te versturen. De verklaring van [getuige2] dat [getuige1] de brief zelf had opgesteld, dat [getuige1] daar al vanaf half oktober mee bezig was en dat [getuige2] hem over de brief nog suggesties heeft gedaan, komt bovendien niet overeen met de verklaring van [getuige1] . Deze verklaart helemaal niets over een betrokkenheid van [getuige2] bij de totstandkoming van de brief, maar slechts dat hij het administratiekantoor op 30 oktober opdracht gaf de brief op te stellen. Verder is [naam1] - zonder dat hiervoor een verklaring is gegeven - niet als getuige gehoord. De verklaring van [getuige1] dat hij [naam1] had gevraagd de brief te versturen, is hierdoor onbevestigd gebleven. Omdat de brief niet aangetekend (met bericht van ontvangst) is verstuurd ontbreekt ook bewijs van ontvangst van de brief door [appellant] (dan wel het weigeren hiervan). De door [getuige1] afgelegde verklaring wordt bovendien ontkracht door de verklaring van [appellant] . Deze verklaart immers dat de aanzeggingsbrief niet aan hem is overhandigd en dat hij deze ook niet thuis heeft ontvangen. Voor het hof bestaat geen aanwijzing dat deze verklaring niet zou kloppen. Overigens verklaart [getuige3] min of meer hetzelfde als [appellant] . Maxs is dus niet in de bewijsopdracht geslaagd.

Dit heeft tot gevolg dat niet is komen vast te staan dat Maxs aan haar aanzegverplichting heeft voldaan. Artikel 7:688 lid 3 BW brengt daarom met zich dat Maxs de aanzegvergoeding van een maandloon aan [appellant] moet betalen. Maxs zal tot betaling hiervan worden veroordeeld. De wettelijke rente over dit bedrag zal als onweersproken worden toegewezen. Ditzelfde geldt voor de vordering tot terugbetaling van de proceskostenveroordeling in eerste aanleg. De verzochte specificatie van de aanzegvergoeding zal als onbetwist ook worden toegewezen, zij het dat de gevorderde dwangsom wordt gematigd tot het hierna vermelde bedrag. De door het hof toegewezen hoogte van de dwangsom is een voldoende prikkel tot nakoming van de veroordeling. Omdat [appellant] zijn belang bij een specificatie van de terugbetaling van de proceskosten niet heeft toegelicht, zal de hiertoe strekkende vordering worden afgewezen. Gezien de veroordelingen tot vergoeding van de aanzegvergoeding heeft [appellant] geen belang bij de door hem gevorderde verklaringen voor recht. Deze zullen worden afgewezen.

Het hof verwerpt de argumenten van Maxs om het hof ertoe te bewegen terug te komen op de verwerping van het beroep op de beperkende werking van de redelijkheid en billijkheid in het tussenarrest van 12 oktober 2020. Het hof blijft dus bij die beslissing.