Gerechtshof 's-Gravenhage, 18-10-2005, AU4447, 2200191205

Arrest

gewezen op het hoger beroep tegen het vonnis van de rechtbank te Rotterdam van 31 januari 2005 in de strafzaak tegen de verdachte:

Onderzoek van de zaak

Dit arrest is gewezen naar aanleiding van het onderzoek op de terechtzittingen in eerste aanleg en het onderzoek op de terechtzittingen in hoger beroep van dit hof van 30 augustus 2005, 27 september 2005 en 4 oktober 2005.

Het hof heeft kennisgenomen van de vordering van de advocaat-generaal en van hetgeen door en namens de verdachte naar voren is gebracht.

Tenlastelegging

Aan de verdachte is tenlastegelegd hetgeen vermeld staat in de inleidende dagvaardingen, waarvan kopieën in dit arrest zijn gevoegd. Het hof heeft de feiten die in deze dagvaardingen zijn opgenomen van een doorlopende nummering voorzien. Het zal die nummering in dit arrest aanhouden.

Procesgang

In eerste aanleg is de verdachte van het onder 1 impliciet primair tenlastegelegde ('moord') vrijgesproken en terzake van het onder 1 impliciet subsidiair ('doodslag'), 2 en 3 tenlastegelegde veroordeeld tot een gevangenisstraf voor de duur van vijftien jaren, met aftrek van voorarrest.

De verdachte heeft tegen het vonnis hoger beroep ingesteld.

Het vonnis waarvan beroep

Het vonnis waarvan beroep kan niet in stand blijven omdat het hof zich daarmee niet verenigt.

Vrijspraak

Met betrekking tot het onder 1 en 2 tenlastgelegde overweegt het hof als volgt.

Op 1 februari 2003 omstreeks 22:01 uur werd de 13-jarige Sedra Soares dodelijk getroffen door een kogel uit een vuurwapen terwijl hij met vrienden sneeuwballen aan het gooien was vanaf het parkeerdek nabij het metrostation Slinge te Rotterdam. De gewelddadige dood van Sedra Soares heeft een diepe wond geslagen in zijn familie en heeft de samenleving zeer ernstig geschokt.

De politie was na het misdrijf snel ter plaatse en er is een uitgebreid onderzoek gestart op en omstreeks de plaats delict. Er is onder meer een forensisch technisch, een tactisch alsmede een buurtonderzoek geweest. Kolkputten, gelegen op het voorplein van het metrostation Slinge, de Zuiderparkweg, de Ooltgensplaatweg en Ooltgensplaathof zijn leeggezogen; op 17, 24 februari, 7, 14 april 2003 en 2 februari 2004 is op de televisie in het programma 'Opsporing Verzocht' aandacht gevraagd voor dit misdrijf; op 19 april 2003 is door middel van flyers een beloning van 30.000 euro in het vooruitzicht gesteld voor de 'gouden tip'; tussen 17 maart en 13 juni 2003 zijn diverse processen-verbaal opgemaakt door de Criminele Inlichtingen Eenheid bij de politie Rotterdam-Rijnmond; een zeer groot aantal getuigen is gehoord.

Op 25 augustus 2003 is een nieuw onderzoeksteam geformeerd, dat na analyse van de reeds beschikbare gegevens verder is gegaan met de opsporing van de dader(s) van de moord/doodslag op Sedra Soares. Er is middels laserstralen geprobeerd een reconstructie te maken van de schietbaan. Het sluitingsproces-verbaal is gedateerd 11 januari 2005.

De politie heeft veertien hypotheses/werkscenario's opgesteld en daarop gerechercheerd. Blijkens het proces-verbaal van bevindingen d.d. 29 september 2005 (proces-verbaal politie Rotterdam-Rijnmond, nr. 0509290700.AMB) liep het onderzoek naar de verscheidene hypotheses nog op het moment dat verdachte reeds was aangehouden en werden deze werkscenario's afgesloten op het moment dat er geen onderzoeksrichtingen meer waren. Ook anderen zijn als verdachte aangehouden geweest. De verdachte H. is op 14 april 2004 voor deze zaak aangehouden. Uiteindelijk heeft het openbaar ministerie het scenario/de zaak "H." aan de rechter voorgelegd.

Voorop moet worden gesteld dat er in deze zaak geen enkel dactyloscopisch, ballistisch, DNA of ander technisch bewijs ter plaatse of elders is gevonden. Ook het vuurwapen dat gebruikt moet zijn, werd niet gevonden.

De verdachte ontkent de dader van deze schietpartij te zijn.

Het alibi van de verdachte

Met betrekking tot het door de verdachte telkenmale genoemde alibi overweegt het hof dat, op grond van de getapte telefoongesprekken tussen hem en [getuige 6] van 13, 15 en 26 juni 2003, kan worden aangenomen dat zij dit alibi, waaraan de verdachte tot de zitting in hoger beroep op 4 oktober 2005 heeft vastgehouden, hebben besproken.

Uit het voorgaande leidt het hof af dat de verdachte op grond van het alibi dat hij heeft opgegeven niet reeds vrijuit kan gaan, terwijl uit het voorgaande evenmin kan worden afgeleid dat de verdachte op het moment van het schieten ter plaatse was en de schutter zou kunnen of moeten zijn.

De getuigenverklaringen

De verdediging heeft de betrouwbaarheid van genoemde getuigenverklaringen gemotiveerd betwist.

Het hof stelt voorop dat het in beginsel is voorbehouden aan de rechter die over de feiten oordeelt om van het beschikbare materiaal datgene tot bewijs te bezigen wat deze uit het oogpunt van betrouwbaarheid daartoe dienstig voorkomt en datgene terzijde te stellen wat deze voor het bewijs van geen waarde acht zonder dat hij van zijn oordeel over de betrouwbaarheid van de bewijsmiddelen in zijn uitspraak rekenschap behoeft af te leggen.

Gelet op de bijzondere ernst van de tenlastegelegde moord/doodslag, de mate waarin de rechtsorde daardoor is geschokt, de wetenschap dat geen andere bewijsmiddelen voorhanden zijn dan getuigenbewijs en een eventuele bewezenverklaring in overwegende mate moet steunen op de verklaring van de getuige [getuige 1] in samenhang met andere getuigenverklaringen, is het hof van oordeel dat een gemotiveerde beoordeling van de voor het bewijs beschikbare getuigenverklaringen, in deze zaak van belang is.

De getuige [getuige 1]

De [getuige 1] (hierna ook wel: de getuige) is ter zitting van het hof van 27 september 2005 gehoord. Eerder is zij vele malen door de politie gehoord en tweemaal door de rechter-commissaris, waarvan de laatste keer naar aanleiding van de in eerste aanleg gehouden schouw ter plaatse van het metrostation Slinge.

Nadat op 17 februari 2003 in het televisieprogramma 'Opsporing Verzocht' foto's werden getoond van mogelijke getuigen van de schietpartij, herkende de getuige [getuige 1] zichzelf op een van de foto's en meldde zij zich bij de politie.

Op 19 februari 2003 heeft zij een eerste verklaring afgelegd. Kort gezegd houdt die verklaring in dat zij een korte tijd na 21:15 uur is afgezet bij het metrostation Slinge en toen heeft waargenomen dat er jongens vanaf het parkeerdek sneeuwballen aan het gooien waren. Er liepen mensen op de Slinge en er stonden mensen in de hal van het metrostation. De getuige heeft vervolgens staan wachten op een vriendin die haar omstreeks 22:00 uur met de auto zou komen ophalen bij het metrostation. Zij heeft tot twee maal toe vanuit één van de (aan de zijde van de Zuiderparkweg gelegen, hof) telefooncellen getelefoneerd met - onder andere(n) - die vriendin. Toen de getuige getoeter hoorde, zag zij haar vriendin, is naar de auto (een zwarte BMW) gerend en ze zijn weggereden. De getuige heeft, toen ze was ingestapt, op het klokje in de auto gekeken en zag dat daarop 21:55 uur stond aangegeven.

Het hof merkt op dat de getuige een tijdstip noemt dat, ware het juist, mee zou hebben gebracht dat zij de plaats van het delict reeds zou hebben verlaten vóórdat er is geschoten. De getuige ter zitting in hoger beroep, daar-naar gevraagd, heeft verklaard daadwerkelijk dit tijdstip op het autoklokje te hebben gezien en dit tijdstip niet te hebben genoemd om zich te kunnen onttrekken aan een verklaring.

Op 6 maart 2003 is de getuige alvorens verder te worden gehoord, tezamen met de verbalisanten, naar het metro-station Slinge gegaan en heeft zij ter plaatse alle locaties laten zien waar zij op 1 februari 2003 heeft gestaan, waaronder hoe zij - toen zij voor de tweede keer is gaan bellen - in de bewuste telefooncel heeft gestaan. In aansluiting hierop verklaart de getuige bij de politie: "Ik kan mij nu wel herinneren dat ik wel een harde doffe knal hoorde. Ik draaide gelijk daarop mij om en keek in de richting van waar ik ongeveer de knal had gehoord. Ik heb toen niets bijzonders gezien. Ik bedoel hiermee dat ik geen rennende personen of hard wegrijdende auto's heb gezien. Ik heb verder gedacht dat de knal afkomstig was van vuurwerk. (..) Ik ben er zeker van dat het maar één knal was die ik toen hoorde. Ik ben na het bellen gewoon de telefooncel uitgelopen en ben gelopen naar een van de fietsenrekken, die voor de ingang van het metrostation staan. Ik zag op het parkeerdek niemand staan." De getuige gevraagd zijnde waarom zij tot dan toe heeft verklaard niets te hebben gehoord, antwoordt: "Ik heb op de videobeelden, die u mij toonde, gezien dat ik in de telefooncel mij op enig moment omdraaide. U had mij gevraagd waarom ik mij op dat moment, om 22:01:48 uur plotseling omdraaide. Omdat de schietpartij tijdens het bellen moet zijn gebeurd, heb ik maar aangenomen dat ik mij toen omdraaide om te kijken waar de knal vandaan kwam. (..) Ik denk nu echt dat ik toen wel een knal heb gehoord, maar ik kan u dat niet voor de volle 100% verklaren, omdat ik er niet echt zeker van ben. Gezien mijn reactie op de videobeelden, denk ik dat ik wel een knal moet hebben gehoord."

Het hof merkt op dat het gegeven dat de getuige "niets" heeft gehoord of gezien hoewel zij op het moment van schieten ter plaatse was, haar verklaring niet op voorhand ongeloofwaardig maakt. De getuige was, zoals uit haar verklaring blijkt, al telefonerende bezig met haar eigen 'uitgaansprogramma'(er moest de juiste kleding en een fles drank komen) en niet primair georiënteerd op de buitenwereld.

Het is daarbij ook geenszins onaannemelijk dat iemand, zonder ervaring met het geluid van een vuurwapen waarmee wordt geschoten en die dit geluid associeert met vuurwerk, geen relevante waarnemingen heeft gedaan.

Het hof merkt voorts op dat het evenmin op voorhand ongeloofwaardig is dat de getuige vervolgens bij het zien van de videobeelden van de beveiligingscamera van zichzelf, waarop zij met haar hoofd wegdraait, zich ineens het 'bijbehorende' geluid - een knal - herinnert. Dit is een fenomeen dat beschreven is als een van de manieren waarop herinneringen uit het geheugen worden opgehaald, namelijk door middel van een 'aanwijzing'. Zo een aanwijzing kan direct toegang geven tot alle overeenkomstige deelherinneringen. Het is - hoewel opmerkelijk - op voorhand niet onaannemelijk dat met deze 'aanwijzing' uit de videobeelden bij de getuige, op enig moment daarna, andere deelherinneringen aan het voorval, zoals de rode Honda, eveneens zijn herleefd.

Op 30 juni 2003 is de getuige [getuige 1], naar aanleiding van een schietpartij op 26 mei 2003 in discotheek "Sheera's" op de 's-Gravendijkburgwal te Rotterdam, waarbij de verdachte in de discotheek boos is geworden op de getuige en - buiten haar zicht - in de lucht met een vuurwapen heeft geschoten, andermaal gehoord aangaande de gebeurtenissen op 1 februari 2003. Aan haar worden een zevental foto's getoond met de vraag of zij de getoonde mensen op de foto herkent. Zij herkent de verdachte van een foto en verklaart dat zij hem sinds eind januari/begin februari 2003 kent - niet van naam - en hem bij het stappen toen een aantal malen heeft gezien. Zij heeft ook een keer met hem gedanst. Bij deze gelegenheid verklaart zij, kort gezegd, een doffe knal te hebben gehoord en een paniekerige schreeuw doch rondkijkend niets bijzonders te hebben gezien op of rond het metrostation. Ook nadat de politie de getuige heeft voorgehouden het raar te vinden dat zij niets "bijzonders" heeft gezien ervan uit gaande dat zij stond te wachten op iemand die elk moment aan moest komen, persisteert de getuige bij haar verklaring dat zij niets heeft gezien.

De politie gaat dan verder door de getuige voor te houden dat het mogelijk is dat zij die persoon die voorbij gereden is, heeft herkend van gezicht en dat zij ook gezien zou kunnen hebben dat die persoon, nadat hij was bekogeld, met een vuurwapen heeft geschoten en vraagt vervolgens aan haar wie zij kent die dat zou kunnen doen. De getuige wijst vervolgens de reeds eerder aan haar getoonde politiefoto van de verdachte aan en zegt dat zij die man daartoe in staat acht omdat hij erg gauw boos is en omdat hij ook heeft laten zien dat hij een pistool heeft.

Bijna een jaar later, op 8 juni 2004, is de getuige wederom gehoord. Bij gelegenheid van dit verhoor ver-klaart zij over haar relatie met [getuige 8], vriend van de verdachte, over het gebeurde op 26 mei 2003 en over een rode Honda Civic van de verdachte. Nadat de politie haar heeft voorgehouden dat die G. (de verdachte, hof) in die tijd een zwarte Honda Civic had, verklaart zij: "ja, maar die rode zit wel ergens in mijn hoofd en heeft volgens mij te maken met de schietpartij op het jongetje." De getuige verklaart verder dat zij op 1 februari 2003 met de telefoonhoorn in haar hand buiten de telefooncel is gestapt en dat zij vervolgens links langs de telefooncel heeft gekeken in de richting van waaruit die knal kwam en dat dat ergens onder de metrobaan door was, achter de pilaren van de metrobaan. Zij verklaart daar een rode Honda Civic te hebben zien staan, ter hoogte van het parkeerdek. Voorts verklaart zij te hebben gezien dat "een donkere jongen, die ik toen niet van naam kende maar wel van gezicht, met een pistool in zijn hand in die auto sprong op de bestuurders zitplaats." Er zat een tweede persoon in de auto; de auto reed met hoge snelheid weg. Door de politie gevraagd meer te zeggen over die jongen met het pistool, zegt de getuige: "Later hoorde ik, en zag ik, dus dat de jongen die ik had gezien G. was. Dit was dezelfde jongen, waarvan ik de foto's had gezien tijdens de schietpartij op 26 mei en die toen had geschoten."

Op 9 november 2004 is de getuige onder ede gehoord bij de rechter-commissaris. Alsdan geeft zij aan dat zij niets bijzonders gehoord of gezien heeft en dat de verklaring van 8 juni 2004 onder druk is afgelegd waarbij haar door de politie woorden in de mond zijn gelegd.

De rechter-commissaris gelast ten tijde van dit verhoor een onderzoek teneinde vast te stellen of de getuige meineed heeft gepleegd en maakt dienaangaande proces-verbaal op. De getuige wordt ter plaatse door de politie aangehouden en in aansluiting daarop in verzekering gesteld en gedurende twee dagen door de politie ondervraagd. De getuige die, zo heeft zij ter zitting in hoger beroep verklaard, nimmer met politie of justitie in aanraking was gekomen, heeft dit als buitengewoon ingrijpend, zwaar en belastend ervaren en als een enorme druk, een ervaring die ze niet weer wilde meemaken.

Van het verhoor door de politie op 10 november 2004 is een videoband beschikbaar waarvan het openbaar ministerie, de verdediging en het hof kennis hebben kunnen nemen. Door het hof is waargenomen dat de verhorende verbalisant uitvoerig tegen de getuige (alsdan verdachte van meineed) 'aanpraat' en dat zij uiteindelijk aarzelend het scenario waarbij de verdachte de schutter is, herhaalt. Tenslotte bevestigt zij aan de verbalisant dat haar verklaring van 8 juni 2004 de waarheid is geweest.

Op 24 november 2004 (na de schouw) verschijnt de getuige wederom als getuige voor de rechter-commissaris (dezelfde als die van 9 november 2004). De getuige zag zich, zo heeft zij in hoger beroep verklaard, geen andere mogelijkheid dan een de politie welgevallige verklaring af te leggen en onder ede uit te spreken dat zij in haar getuigenis van 8 juni 2004 de waarheid verwoordde. Zij heeft bij de rechter-commissaris verklaard dat zij, anders dan eerder in haar verklaring van 8 juni 2004, vanuit de telefooncel de verdachte, van de kant van het parkeerdek, naar zijn auto zag rennen en dat zij iets in een hand zag. De getuige kon aan de manier waarop hij het in zijn hand had, zien dat het een vuurwapen was. Zij heeft hem in een oogopslag gezien vanaf de zijkant van zijn gezicht en zij zag heel snel de voorkant van zijn gezicht.

Ter terechtzitting in hoger beroep van 27 september 2005 heeft de getuige [getuige 1] wederom onder ede ontkend op 1 februari 2003 rondom 22:01 uur iets te hebben gezien dat betrekking zou kunnen hebben op het doodschieten van het slachtoffer. Zij heeft daarbij aangegeven dat zij in haar verklaring van 8 juni 2004 wel grotendeels zelf haar verhaal heeft verteld, maar ook dat zij de politie ter wille heeft willen zijn en dat zij druk van de politie heeft ervaren die tegen haar heeft geschreeuwd en haar woorden en details in de mond heeft gelegd.

Over de verklaring van 30 juni 2003 merkt het hof op dat naar zijn oordeel de politie de getuige toen nadrukkelijk heeft 'geleid' naar de verdachte.

Het voorgaande neemt evenwel niet weg dat - onder omstandigheden - de getuige [getuige 1] op 1 februari 2003 een manspersoon kán hebben gezien die naar een rode Honda Civic rende die voor of onder de metrobaan aan de zijde van het parkeerdek stond geparkeerd met de neus richting Slinge, zoals zij bij de rechter-commissaris op 24 november 2004 heeft verklaard. Immers, tot het dossier behoort een CD-rom met daarop 360 graden genomen foto's van de plaats delict. Ter zitting in hoger beroep van 27 september 2005 zijn die foto's op een groot projectie-scherm bekeken en heeft het hof waargenomen dat vanuit de telefooncel waarin de getuige stond, er - tussen de steunpilaren onder het metrostation door - zicht was op de weg alwaar volgens haar, zoals bij de schouw verklaard, de rode Honda stond. De afstand tussen die twee punten bedraagt ongeveer 53,5 meter (zie het proces-verbaal van meting van de politie Rotterdam-Rijnmond, nr. 0509281400.AMB, d.d. 28 september 2005).

Tenslotte is opmerkelijk dat de getuige zich één knal herinnert terwijl verschillende getuigen hebben verklaard meerdere knallen te hebben gehoord.

Door dit alles speelt nog heen dat uit het dossier blijkt dat sedert de schietpartij op 1 februari 2003 er in Antilliaanse kringen en op straat in Rotterdam op allerlei manieren werd gesproken over het daderschap van de verdachte.

De vraag naar de betrouwbaarheid van de belastende verklaring van de getuige [getuige 1] - ik hoorde een knal en in de richting van die knal zag ik een rode Honda Civic met de verdachte als aanrennende bestuurder met iets, een vuurwapen, in de hand - zal, al het voorgaande overziende, moeten worden beantwoord mede aan de hand van de verklaringen van getuigen die ten tijde van het misdrijf ter plaatse zouden zijn geweest en op essentiële onderdelen deze verklaring van de getuige [getuige 1] bevestigen.

Van de overige getuigen die ter plaatse aanwezig zouden zijn geweest, heeft het openbaar ministerie de getuigen [getuige 2], [getuige 3] en [getuige 4] voorgebracht.

De getuige [getuige 2]

Het hof overweegt dat de getuige [getuige 2], hoewel hij zegt ter plaatse te zijn geweest op het moment van de beschieting, zich niet terstond heeft gewend tot een van de vele politieagenten die zeer kort nadien ter plaatse zijn gekomen en heeft gemeld hetgeen hij beweert te hebben gezien.

Deze getuige heeft eerst op 16 april 2004 bij de politie een verklaring afgelegd; zeker niet is uit te sluiten dat die verklaring in belangrijke mate, althans mede, is ingegeven, althans is beïnvloed, door de geruchten in Rotterdam en de berichten daarover in de media en/of door het vooruitzicht van een royale geldelijke beloning.

Het voorgaande overziende is het hof van oordeel dat de verklaring van de getuige [getuige 2] onvoldoende betrouwbaar is om te kunnen dienen ter stellige bevestiging van de belastende verklaring van de getuige [getuige 1].

De getuige [getuige 3]

Het hof acht de verklaring van de getuige [getuige 3], gelet op de inhoud daarvan in samenhang met het late tijdstip waarop deze is afgelegd, de persoon van de getuige en de verklaring van zijn vriendin, onvoldoende betrouwbaar om als bewijsmiddel te dienen.

De getuige [getuige 4]

De getuige [getuige 4] is voor het eerst door de politie gehoord op 2 juli 2004. De getuige zou kort daarvoor - tijdens zijn detentie - hebben aangegeven te willen worden gehoord omdat hij wat van de schietpartij afwist.

Ter zitting in hoger beroep van 4 oktober 2005 is deze getuige onder ede gehoord. Hij heeft daarbij stellig ontkend de rode Honda Civic van de verdachte te hebben gezien, sterker nog, hij zou de verdachte in de tijd dat deze een rode Honda had nauwelijks hebben gekend doch wel in de tijd dat sprake was van een zwarte Honda. Volgens de getuige is zijn belastende verklaring tot stand gekomen onder (zware) druk van de politie. Van dat laatste is het hof niet gebleken.

Er is aan de zijde van het hof gerede twijfel of hetgeen deze getuige bij de politie heeft verklaard uit eigen wetenschap is en het door hem verklaarde is overigens onvoldoende om te bevestigen dat de verdachte de schutter is geweest.

De getuige [getuige 5]

De getuige [getuige 5] is ter zitting in hoger beroep van 4 oktober 2005 onder ede gehoord. Hij heeft daarbij aangegeven dat zijn verklaring bij de rechter-commissaris mede het resultaat is van de puzzelstukjes die in elkaar pasten. De getuige refereerde daarmee aan de informatie aangaande deze zaak die tot hem was gekomen op de luchtplaats van de PI, namelijk door de gesprekken van Antilliaanse medegedetineerden, en via de permanent 'meelopende' nieuwsbalk onder de televisiezender RTL-Z.

Het hof acht voldoende aannemelijk dat de getuige en de verdachte met elkaar in gesprek zijn geweest ten tijde van hun beider detentie en dat de feitelijke invulling van het detentieregime - onder omstandigheden - kan afwijken van de formele geldende regels en in dit geval (soms) heeft afgeweken, zoals de getuige heeft verklaard.

Gehoord ter zitting in hoger beroep blijft de getuige bij zijn verklaring dat de verdachte tegen hem heeft gezegd in zijn rechterhoek iets omhoog te hebben zien komen - de verdachte zou daarbij naar zijn rechter ooghoek hebben gewezen - en toen in een schrikreactie te hebben gereageerd, waarbij de verdachte een schietgebaar maakte: zijn rechterarm en -hand gestrekt naar voren en daarbij de pink, ring- en middelvinger ingetrokken, de wijsvinger recht naar voren en de duim omhoog. De verdachte zou een en ander meermalen, in aanwezigheid van de getuige en ook wel (een) andere(n), hebben herhaald. De getuige was geschrokken van de nonchalante houding van de verdachte toen hij het vertelde.

Uit de detentiesituatie als aangegeven zijn er geen getuigenverklaringen die de verklaring van de getuige [getuige 5] inhoudelijk ondersteunen. Er is één ver-klaring van de 'celmaat' van de verdachte, [getuige 10]; deze wijst inhoudelijk in een geheel andere richting, namelijk dat de verdachte tegen [getuige 10] heeft gezegd dat de verdachte 'toen' in bed lag bij [getuige 6].

De verklaring van de getuige [getuige 7], die zelf geen schutter heeft waargenomen, behoeft - nu deze naar het oordeel van het hof slechts tot overtuiging zou kunnen dienen - gelet op het vorenstaande, geen bespreking meer.

Conclusie

Het hof heeft eerder overwogen dat een eventuele bewezenverklaring in overwegende mate moet steunen op de verklaring van de getuige [getuige 1], in samenhang met andere getuigenverklaringen.

Op grond van het onderzoek ter terechtzitting en al het voorgaande overwegende is het hof van oordeel dat de ver-klaringen van de getuigen [getuige 2], [getuige 3], [getuige 4] en [getuige 5], afzonderlijk dan wel in onderling verband, niet kunnen dienen ter onderbouwing van de betrouwbaarheid van de belastende verklaring van de getuige [getuige 1].

Evenmin kunnen deze getuigenverklaringen wegens onvoldoende betrouwbaarheid afzonderlijk dan wel in onderling verband dienen om tot het stellige en overtuigende oordeel te komen dat de verdachte het tenlastegelegde heeft begaan.

Ook overigens zijn er in het dossier geen (voldoende) betrouwbare getuigenverklaringen voorhanden die, al dan niet in samenhang, tot dat stellige oordeel kunnen strekken.

De verdachte moet dan ook van het onder 1 en 2 tenlaste-gelegde worden vrijgesproken.

Bewezenverklaring

Het hof acht wettig en overtuigend bewezen dat de verdachte het onder 3 tenlastegelegde heeft begaan, met dien verstande dat:

(zie de hierna ingevoegde bijlage die van dit arrest deel uitmaakt)

Hetgeen meer of anders is tenlastegelegd, is niet bewezen. De verdachte moet daarvan worden vrijgesproken.

Voorzover in de tenlastelegging taal- en/of schrijffouten voorkomen, zijn deze in de bewezenverklaring verbeterd. Blijkens het verhandelde ter terechtzitting is de verdachte daardoor niet geschaad in de verdediging.

Bewijsvoering

Het hof grondt zijn overtuiging dat de verdachte het bewezenverklaarde heeft begaan op de feiten en omstandigheden die in de bewijsmiddelen zijn vervat en die reden geven tot de bewezenverklaring.

In die gevallen waarin de wet aanvulling van het arrest vereist met de bewijsmiddelen dan wel, voor zover artikel 359, derde lid, tweede volzin, van het Wetboek van Strafvordering wordt toegepast, met een opgave daarvan, zal zulks plaatsvinden in een aanvulling die als bijlage aan dit arrest zal worden gehecht.

Strafbaarheid van het bewezenverklaarde

Het bewezenverklaarde levert op:

Ten aanzien van het onder 3 bewezenverklaarde:

Opzettelijk handelen in strijd met een in artikel 2, aanhef en onder A, van de Opiumwet gegeven verbod.

Strafbaarheid van de verdachte

Er is geen omstandigheid aannemelijk geworden die de strafbaarheid van de verdachte uitsluit. De verdachte is dus strafbaar.

Strafmotivering

De advocaat-generaal heeft geconcludeerd tot vernietiging van het vonnis waarvan beroep en tot veroordeling van de verdachte terzake van het onder 1 impliciet subsidiair ('doodslag'), 2 en 3 tenlastegelegde tot een gevangenisstraf voor de duur van zestien jaren, met aftrek van voorarrest.

Het hof heeft de op te leggen straf bepaald op grond van de ernst van het feit en de omstandigheden waaronder dit is begaan en op grond van de persoon en de persoonlijke omstandigheden van de verdachte, zoals daarvan is gebleken uit het onderzoek ter terechtzitting.

Voorts is komen vast te staan dat de verdachte, blijkens een hem betreffend uittreksel uit het Justitieel Documentatieregister d.d. 30 september 2005, eerder is veroordeeld voor het plegen van een Opiumwetdelict, hetgeen hem er kennelijk niet van heeft weerhouden het onderhavige feit te plegen.

Het hof is - alles overwegende - van oordeel dat een geheel onvoorwaardelijke gevangenisstraf van navermelde duur een passende en geboden reactie vormt.

Toepasselijke wettelijke voorschriften

Het hof heeft gelet op de artikelen 2 en 10 van de Opiumwet.

BESLISSING

Het hof:

Vernietigt het vonnis waarvan beroep en doet opnieuw recht.

Verklaart niet bewezen dat de verdachte het onder 1 en 2 tenlastegelegde heeft begaan en spreekt de verdachte daarvan vrij.

Verklaart bewezen dat de verdachte het onder 3 ten-lastegelegde, zoals hierboven omschreven, heeft begaan.

Verklaart niet bewezen hetgeen terzake meer of anders is tenlastegelegd en spreekt de verdachte daarvan vrij.

Bepaalt dat het bewezenverklaarde het hierboven vermelde strafbare feit oplevert.

Verklaart de verdachte strafbaar terzake van het bewezen-verklaarde.

Veroordeelt de verdachte tot een gevangenisstraf voor de duur van 5 (vijf) maanden.

Bepaalt dat de tijd, die door de verdachte vóór de tenuitvoerlegging van deze uitspraak in voorarrest is doorgebracht, bij de uitvoering van de opgelegde gevangenisstraf in mindering zal worden gebracht, voor zover die tijd niet reeds op een andere straf in mindering is gebracht.

Heft op het bevel tot voorlopige hechtenis van de verdachte.

Het is uitgesproken op de openbare terechtzitting van het hof van 18 oktober 2005.