Gerechtshof 's-Hertogenbosch, 24-05-2012, BW6505, 20-001710-10

Parketnummer : 20-001710-10

Uitspraak : 24 mei 2012

TEGENSPRAAK

PROMIS

Arrest van de meervoudige kamer voor strafzaken van het gerechtshof

's-Hertogenbosch

[de verdachte],

geboren te [geboorteplaats in het jaar 1939],

wonende te ([postcode]) [plaatsnaam], [woonadres],

bij welk vonnis:

- het onder 1 ten laste gelegde bewezen werd verklaard en als “opzetheling, terwijl het feit wordt gepleegd door twee of meer verenigde personen en witwassen, terwijl het feit wordt gepleegd door twee of meer verenigde personen” werd gekwalificeerd;

- het onder 2 ten laste gelegde bewezen werd verklaard en als “opzettelijk handelen in strijd met een in artikel 3, onder B van de Opiumwet gegeven verbod” werd gekwalificeerd;

- het onder 3 primair ten laste gelegde bewezen werd verklaard en als “poging tot diefstal, waarbij de schuldige het weg te nemen goed onder zijn bereik heeft gebracht door middel van valse sleutels, terwijl het feit wordt gepleegd door twee of meer verenigde personen, meermalen gepleegd” werd gekwalificeerd;

- de verdachte werd veroordeeld tot een gevangenisstraf voor de duur van 18 maanden met aftrek overeenkomstig artikel 27 van het Wetboek van Strafrecht;

- de benadeelde partij ‘het Frans Hals Museum’ in haar vordering niet-ontvankelijk werd verklaard;

- de in beslag genomen voorwerpen, onder 2 tot en met 8 op de beslaglijst vermeld, verbeurd werden verklaard;

- het in beslag genomen voorwerp, onder 9 op de beslaglijst vermeld, aan de verdachte werd teruggegeven.

1.

hij op een of meer tijdstip(pen) in of omstreeks de periode van 24 maart 2002 tot en met 13 september 2008 te 's-Hertogenbosch en/of Haarlem en/of Boxtel en/of Eindhoven, in elk geval in Nederland, en/of te Neerpelt (België), in elk geval in België, tezamen en in vereniging met een ander of anderen, althans alleen, (telkens) één of meer schilderij(en), te weten:

"De kwakzalver" en/of "De tevreden drinker" van Adriaen van Ostade en/of

"De kwakzalver" van Jan Steen en/of

"Drinkgelag" van Cornelis Dusart en/of

"De straatmuzikanten" van Cornelis Bega,

in ieder geval een of meer schilderij(en)

en/of een of meer geldbedrag(en),

heeft verworven, voorhanden heeft gehad en/of heeft overgedragen, terwijl hij en/of zijn mededader(s) ten tijde van het verwerven of het voorhanden krijgen van die/dat schilderij(en) en/of die/dat geldbedrag(en), (telkens) wist(en), althans redelijkerwijs had(den) moeten vermoeden, dat het (een) door misdrijf verkregen goed(eren) betrof;

hij op een of meer tijdstip(pen) in of omstreeks de periode van 24 maart 2002 tot en met 13 september 2008 te 's-Hertogenbosch en/of Haarlem en/of Boxtel en/of Eindhoven, in elk geval in Nederland, en/of te Neerpelt (België), in elk geval in België, tezamen en in vereniging met een ander of anderen, althans alleen, (telkens) van een of meer voorwerp(en), te weten één of meer schilderij(en), te weten:

"De kwakzalver" en/of "De tevreden drinker" van Adriaen van Ostade en/of

"De kwakzalver" van Jan Steen en/of

"Drinkgelag" van Cornelis Dusart en/of

"De straatmuzikanten" van Cornelis Bega,

in ieder geval een of meer schilderij(en)

en/of een of meer geldbedrag(en),

de werkelijke aard, de herkomst, de vindplaats, de vervreemding en/of de verplaatsing heeft verborgen en/of verhuld, althans heeft verborgen en/of verhuld wie de rechthebbende op een of meer van die voorwerp(en) was of wie bovenomschreven voorwerp(en) voorhanden had,

en/of

een of meer van die voorwerp(en) heeft verworven en/of overgedragen en/of omgezet en/of voorhanden heeft gehad en/of van een of meer van die voorwerp(en) gebruik heeft gemaakt,

terwijl hij en/of zijn mededader(s) (telkens) wist(en), althans redelijkerwijs had(den) moeten vermoeden, dat dat/die voorwerp(en) - onmiddellijk of middellijk - afkomstig was/waren uit enig misdrijf;

2.

hij op of omstreeks 5 maart 2007, in ieder geval in of omstreeks de periode van 1 januari 2007 tot en met 5 maart 2007, te 's-Hertogenbosch, tezamen en in vereniging met een ander of anderen, althans alleen, opzettelijk heeft geteeld en/of bereid en/of bewerkt en/of verwerkt, in elk geval opzettelijk aanwezig heeft gehad, (in een pand aan [adres 1]) een hoeveelheid van (in totaal) ongeveer 434, althans een groot aantal, hennepplanten en/of delen daarvan, in elk geval een hoeveelheid van meer dan 30 gram van een materiaal bevattende hennep, zijnde hennep een middel als bedoeld in de bij de Opiumwet behorende lijst II, dan wel aangewezen krachtens het vijfde lid van artikel 3a van die wet;

3.

hij op een of meer tijdstip(pen) gelegen in of omstreeks de periode van 8 november 2007 tot en met 1 december 2007 te 's-Hertogenbosch tezamen en in vereniging met een ander of anderen, althans alleen, (telkens) met het oogmerk van wederrechtelijke toe-eigening in/uit een woning ([adres 2]) heeft weggenomen geld en/of goederen, in elk geval enig goed, geheel of ten dele toebehorende aan [Z], in elk geval aan een ander of anderen dan aan hem, verdachte, en/of zijn mededader(s), waarbij hij, verdachte, en/of zijn mededader(s) zich de toegang tot de plaats des misdrijfs heeft/hebben verschaft en/of de/het weg te nemen goed(eren) onder zijn/hun bereik heeft/hebben gebracht door middel van een valse sleutel,

hij op een of meer tijdstip(pen) gelegen in of omstreeks de periode van 8 november 2007 tot en met 1 december 2007 te 's-Hertogenbosch (telkens) ter uitvoering van het voornemen om tezamen en in vereniging met een ander of anderen, althans alleen, met het oogmerk van wederrechtelijke toe-eigening weg te nemen in/uit een woning ([adres 2]) geld en/of goederen, in elk geval enig goed, geheel of ten dele toebehorende aan [Z], in elk geval aan een ander of anderen dan aan hem, verdachte, en/of zijn mededader(s) en daarbij zich de toegang tot de plaats des misdrijfs te verschaffen en/of de/het weg te nemen goed(eren) en/of geld onder zijn/hun bereik te brengen door middel van een valse sleutel,

immers heeft/hebben hij en/of zijn mededader(s) (telkens) met voormeld oogmerk tezamen en in vereniging met elkaar, althans alleen, (kort samengevat en zakelijk weergegeven) (telkens) het navolgende gedaan: hij en/of zijn mededader(s) is/zijn naar die woning toegegaan en/of heeft/hebben met behulp van een (nagemaakte) sleutel die woning geopend en/of is/zijn die woning binnengegaan en/of heeft/hebben in die woning gezocht naar geld en/of goederen van zijn/hun gading,

zijnde (telkens) de uitvoering van het/de voorgenomen misdrijf/misdrijven niet voltooid;

[X] en/of [Y] en/of een of meer ander(en), ter uitvoering van het door hen/hem voorgenomen misdrijf om op een of meer tijdstip(pen) gelegen in of omstreeks de periode van 8 november 2007 tot en met 1 december 2007 te 's-Hertogenbosch, tezamen en in vereniging met elkaar, althans alleen, (telkens) met het oogmerk van wederrechtelijke toe-eigening in/uit een woning ([adres 2]) weg te nemen geld en/of goederen, in elk geval enig goed, geheel of ten dele toebehorende aan [Z], in elk geval aan een ander of anderen dan aan die [X] en/of die [Y] en/of diens/dier mededader(s) en/of aan hem, verdachte, en daarbij zich de toegang tot de plaats des misdrijfs te verschaffen en/of de/het weg te nemen goed(eren) onder zijn/hun bereik te brengen door middel van een valse sleutel, immers heeft/hebben die [X] en/of die [Y] en/of diens/dier mededader(s) (telkens) met voormeld oogmerk tezamen en in vereniging met elkaar, althans alleen, (kort samengevat en zakelijk weergegeven) (telkens) het navolgende gedaan: die [X] en/of die [Y] en/of een of meer van diens/dier mededader(s) is/zijn naar die woning toegegaan en/of heeft/hebben met behulp van een (nagemaakte) sleutel die woning geopend en/of is/zijn die woning binnengegaan en/of heeft/hebben in die woning gezocht naar geld en/of goederen van diens/dier gading, zijnde (telkens) de uitvoering van het/de voorgenomen misdrijf/misdrijven niet voltooid,

bij het plegen van welk(e) misdrijf/misdrijven hij, verdachte, in of omstreeks de periode van 1 juli 2007 tot en met 1 december 2007 te 's-Hertogenbosch en/of elders in Nederland, (telkens) opzettelijk gelegenheid, middelen en/of inlichtingen heeft verschaft en/of opzettelijk behulpzaam is geweest door te regelen dat (voor het binnengaan c.q. betreden van die woning) een sleutel van die woning werd, althans kon worden, nagemaakt en/of ervoor te zorgen dat die (nagemaakte) sleutel in het bezit werd gesteld van die [X] en/of die [Y] en/of diens/dier mededader(s) en/of door aan die [X] en/of die [Y] en/of diens/dier mededader(s) door te geven wanneer het de beste tijd was om voormeld(e) misdrijf/misdrijven te plegen.

1.1

De raadsman heeft ter terechtzitting in hoger beroep betoogd dat “het handelen van politie en justitie in deze strafzaak, meer specifiek een onder supervisie van het openbaar ministerie meermaals liegende teamleider, een lichtzinnige opdracht tot infiltratie in een geheimhouderskantoor en een langdurige en veelvuldige schending van de regelgeving omtrent het verschoningsrecht, dermate schadelijk is voor het vertrouwen in de rechtstatelijkheid van opsporing en vervolging en de zuiverheid van de strafrechtspleging in het algemeen, dat uit het oogpunt van bescherming van dit algemene rechtsbelang het openbaar ministerie niet-ontvankelijk moet worden verklaard”. Volgens de raadsman is dit een fundamentele schending van de beginselen van de goede procesorde, zodat geen belang moet worden gehecht aan de vraag of de verdachte daardoor in zijn belangen is geschaad. In dat verband wees hij op het zogenaamde Karman-criterium (HR 1 juni 1999, NJ 1999, 567).

1.2

Het hof overweegt als volgt. De wetgever heeft met artikel 359a van het Wetboek van Strafvordering (hierna: Sv) een algemene regeling gegeven voor het beoordelen en sanctioneren van onherstelbare vormverzuimen in het voorbereidend onderzoek. Voor dat soort vormverzuimen kan de rechter bepalen dat “het openbaar ministerie niet-ontvankelijk is, indien door het verzuim geen sprake kan zijn van een behandeling van de zaak die aan de beginselen van een behoorlijke procesorde voldoet.” Daarbij dient wel steeds rekening te worden gehouden met het belang dat het geschonden voorschrift dient, de ernst van het verzuim en het nadeel dat daardoor wordt veroorzaakt.

1.3

De Hoge Raad heeft in voormeld arrest van 30 maart 2004 bepaald dat de sanctie van de niet-ontvankelijkverklaring van het openbaar ministerie in de strafvervolging slechts in uitzonderlijke gevallen in aanmerking komt. Daarvoor is volgens de Hoge Raad alleen plaats ingeval het vormverzuim daarin bestaat dat met de opsporing of vervolging belaste ambtenaren ernstig inbreuk hebben gemaakt op de beginselen van een behoorlijke procesorde waardoor doelbewust of met grove veronachtzaming van de belangen van de verdachte aan diens recht op een eerlijke behandeling van zijn zaak is tekortgedaan.

1.4

De advocaat-generaal heeft de opvatting gehuldigd dat sinds dit arrest van de Hoge Raad slechts nog op de voet van artikel 359a Sv kan worden beslist tot niet-ontvankelijkheid van het openbaar ministerie in de strafvervolging. Het hof deelt die opvatting niet. Dat in het betreffende arrest van de Hoge Raad (HR 30 maart 2004, NJ 2004, 376) geen woord is gewijd aan het Karman-criterium, bevreemdt het hof niet, nu dat arrest slechts betrekking heeft op de interpretatie van artikel 359a. Ook het in stand laten door de Hoge Raad van het oordeel van het Gemeenschappelijk Hof van Justitie van de Nederlandse Antillen en Aruba, dat het niet geboden is om een vergelijkbare, doch minder vergaande, toezegging als waarvan sprake was in het Karman-arrest met de niet-ontvankelijkheid van het openbaar ministerie te sanctioneren (HR 8 april 2003, NJ 2003, 349), rechtvaardigt niet de conclusie dat het Karman-criterium inmiddels achterhaald is. Naar het oordeel van het hof verzet een zo vergaande conclusie zich tegen het recht op een eerlijk proces als bedoeld in artikel 6 van het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens. Het hof begrijpt de jurisprudentie van de Hoge Raad daarom zo dat met de toepassing van het zwaarste rechtsgevolg een grote mate van terughoudendheid is geboden.

1.5

Het hof is van oordeel dat een redelijke uitleg van het recht op een eerlijk proces niet alleen een toetsing langs de lijn van artikel 359a Sv op onherstelbare vormverzuimen in het voorbereidend onderzoek met zich brengt, maar ook dat niet-ontvankelijkheidverklaring van het openbaar ministerie als sanctie aan de orde kan komen, indien - ook los van mogelijke vormverzuimen in het voorbereidend onderzoek en los van de vraag of daardoor de belangen van de verdachte zijn geschaad - het wettelijk systeem waarop het strafproces is gebaseerd in de kern is aangetast.

1.6

Tegen deze achtergrond zal het hof in de navolgende overwegingen ingaan op de door de raadsman ter onderbouwing van het niet-ontvankelijkheidsverweer aangevoerde gronden. Het hof stelt daartoe telkens eerst een aantal feitelijkheden vast, plaatst deze in het kader van de betekenis voor de vormvereisten in het strafproces bij het voorbereidend onderzoek en beantwoordt tegen die achtergrond vervolgens de vraag of en zo ja welke belangen voor de verdachte mogelijk zijn geschaad (de lijn van art. 359a Sv). Daarenboven zal het hof overwegen of er sprake is van een vormverzuim dat het wettelijk systeem in de kern heeft aangetast (Karman-criteruim).

2.1

Hoewel het verweer van de raadsman zich daartegen niet richt, laat het hof zich eerst uit over de toets van de aanvangsverdenking en of voldoende rechtvaardiging bestond om over te gaan tot de inzet van de bijzondere opsporingsbevoegdheden (hierna: BOB) in de beginfase van het onderzoek. Nog daargelaten het feit dat daarover ter terechtzitting uitvoerig gewag van is gemaakt, heeft het hof op de terechtzitting van 9 februari 2012 het voornemen uitgesproken zich over dit onderdeel bij eindarrest uit te laten. Het hof overweegt daarom ambtshalve als volgt.

2.2

Aan de start van het onderzoek Pictor is het CIE proces-verbaal d.d. 3 januari 2007 ten grondslag gelegd, dat de volgende inhoud heeft:

“Bij de Criminele Inlichtingen Eenheid is in de periode van augustus 2002 tot heden van meerdere informanten de navolgende informatie binnengekomen;

[V] steelt, heelt en verkoopt op grote schaal kunst en antiek. Hij maakt gebruik van het telefoonnummer [telefoonnummer].”

De verstrekte informatie kon worden aangemerkt als betrouwbaar. De groepschef van de CIE, [A], verklaarde op 16 juni 2009 tegenover de rechter-commissaris dat de informatie het resultaat was van een regelmatige stroom van informatie. De informatie was binnengekomen in de jaren 2002, 2003, 2004, 2005 en 2006 en was, met uitzondering van een aspect (het telefoonnummer), afkomstig van meerdere informanten. Het telefoonnummer was afkomstig van één informant. Alle informanten waren geregistreerde burgerinformanten en als betrouwbaar ingeschat. De betrouwbaarheid is per melding geverifieerd.

Volgens [A] was de informatie eerder niet in een CIE proces-verbaal verwoord, omdat er onvoldoende afnamecapaciteit was bij de tactische teams. Dat veranderde toen het Divisie Management Team (hierna: DMT) op 14 december 2006 een onderzoek besloot op te pakken, dat later “Pictor” (Latijn voor schilder) zou worden genoemd. In januari 2007 zou er capaciteit vrijkomen bij een tactisch team. In de periode tussen 14 december 2006 en 3 januari 2007 werd [A] door de teamleider van het onderzoek, [B], benaderd met het verzoek de CIE informatie te verbaliseren. Alvorens daartoe werd overgegaan, is gekeken of de CIE informatie nog klopte en of er nieuwe informatie voorhanden was. Uit dat onderzoek kwam naar voren dat in de tussenliggende periode geen nieuwe informatie was binnengekomen.

2.3

Uit het onderzoek ter terechtzitting is gebleken dat bij de CIE voorafgaande aan het onderzoek Pictor zogenaamde 00-informatie voorhanden was. Dat is informatie die - bij bekendwording - het gevaar van identiteitsonthulling van een informant in zich draagt en om die reden in tactische zin niet gebruikt kan worden. [A] verklaarde in hetzelfde verhoor bij de rechter-commissaris dat 00-informatie een rol heeft gespeeld bij de beslissing om de CIE informatie over [V] op 14 december 2006 aan te bieden aan het DMT. Dat sluit aan bij de verklaring van het toenmalige hoofd tactisch recherche, [C], die inhoudt dat hem eind november/begin december 2006 00-informatie is medegedeeld en dat hij medio december 2006 00-informatie aan teamleider [B] heeft verschaft. Het sluit ook aan bij de verklaring van [D], inhoudende dat hij van [C] had begrepen dat de 00-informatie of een deel daarvan met [B] is gedeeld en dat de 00-informatie van invloed is geweest bij de beslissing om het onderzoek Pictor te starten. Dat laatste is eveneens verklaard door [E], het toenmalige hoofd van de CIE. Ook de zaaksofficier van justitie mr. Lukowski heeft duidelijk gemaakt dat hij van 00-informatie op de hoogte was voordat hij mondeling het eerste bevel tot stelselmatige observatie had gegeven.

2.4

Hoewel de inhoud van de 00-informatie in verband met bronbescherming niet openbaar is gemaakt en zodoende omtrent de inhoud daarvan geen vaststellingen kunnen worden gedaan, heeft het hof - op basis van de diverse verhoren bij de rechter-commissaris, de raadsheer-commissaris en ter terechtzitting - termen gezien om daarover reeds ter terechtzitting een tweetal uitgangspunten te formuleren. Het eerste uitgangspunt luidt dat reeds bij aanvang van het onderzoek - als onderdeel van de bij de CIE beschikbare informatie - het vermoeden bestond dat als onderdeel van de in het CIE proces-verbaal vermelde “kunst en antiek” ook zou kunnen vallen de (mogelijke handel) van [V] in schilderijen die uit het Frans Hals Museum waren gestolen; het tweede uitgangspunt dat dit onderdeel van de 00-informatie reeds bij de aanvang van het onderzoek aan leden van het tactisch team is medegedeeld.

Uit de verschillende getuigenverklaringen kan worden afgeleid dat 00-informatie van invloed is geweest op de keuze om het onderzoek op te starten. Evenals de rechtbank is het hof van oordeel dat een dergelijke keuze als een beleidsbeslissing van politie en justitie moet worden beschouwd; een kwestie die te maken heeft met prioritering en de beschikbare capaciteit.

2.5

Niet is gebleken of aannemelijk geworden dat 00-informatie de werkelijke (juridische) grondslag is geweest voor de inzet van de BOB bevoegdheden. Bij dit oordeel betrekt het hof dat de zaaksofficier van justitie bij proces-verbaal d.d. 5 september 2011 de stelling poneerde dat hij door de kennis van 00-informatie extra kritisch heeft gekeken naar de rechtmatigheid van de afgegeven bevelen. Het hof begrijpt dit aldus, dat hij zich ervan heeft vergewist of de tactisch bruikbare informatie een voldoende grondslag vormde voor de afgegeven bevelen. Het hof heeft verder in aanmerking genomen dat CIE officier van justitie mr. R. Schuurman kennis heeft genomen van de 00-informatie en daarin voor geen van de verdachten ontlastende aspecten heeft aangetroffen.

2.6

Het hof ziet zich voor de vraag gesteld of er voor de afgegeven BOB bevelen een voldoende rechtvaardiging bestond. Het CIE proces-verbaal d.d. 3 januari 2007 was de grondslag voor het op 5 januari 2007 mondeling door de officier van justitie gegeven bevel tot stelselmatige observatie van [V]. Dat mondeling bevel is op 9 januari 2007 - aldus twee werkdagen later - op schrift gesteld onder vermelding van de misdrijven gekwalificeerde diefstal en heling. Ook het gebruik van technische hulpmiddelen, zoals camera’s en plaatsbepalingsapparatuur, werd mogelijk gemaakt.

Op 4 april 2007 is vervolgens op bevel van de officier van justitie een politieel pseudokooptraject gestart. Aan dit bevel ligt ten grondslag dat Geert de Rooy op 14 maart en 30 maart 2007 met [V] gesprekken heeft gevoerd, waaruit duidelijk werd dat deze “5 schilderijen uit de tijd van Rembrandt” te koop kon aanbieden. Vanaf dat moment was ook uit tactisch onderzoek aannemelijk geworden dat het zou kunnen gaan om de vijf schilderijen die op 24 maart 2002 uit het Frans Hals Museum te Haarlem waren gestolen. Op 17 september 2007 is voorts door de officier van justitie een bevel infiltratie afgegeven, hetgeen leidde tot de inzet van een politie infiltratieteam, waarvan naast Geert de Rooy en Susanne ook een buitenlandse infiltrant - infiltrant A-1765 alias David - deel uitmaakte. Naar het oordeel van het hof zijn ook deze bevelen gezien de feiten en omstandigheden rechtmatig afgegeven.

Bij deze rechtmatigheidsoordelen heeft hef hof steeds in aanmerking genomen dat de bevoegde instantie tot de betreffende bijzondere opsporingsbevoegdheid heeft beslist, dat de procedurele voorschriften zijn nageleefd, dat er is voldaan aan de materiële wettelijke voorwaarden voor de inzet van die bevoegdheden en de geldende eisen van proportionaliteit en subsidiariteit. Opmerking verdient daarbij dat door de toepassing van die bevoegdheden in een periode van enkele maanden een steeds zwaardere verdenking op [V] is gaan rusten.

2.7

Het hof stelt op grond van het vorenstaande vast dat noch bij het vaststellen van de aanvangsverdenking tegen [V], noch bij de afgifte van de BOB-bevelen een onherstelbaar vormverzuim heeft plaatsgevonden.

3.1

Het hof heeft op de terechtzitting van 9 februari 2012 eveneens het voornemen uitgesproken zich bij einduitspraak te zullen uitlaten over het feit dat 00-informatie in strijd met de indertijd geldende instructies met het tactisch team is gedeeld. Ambtshalve overweegt het hof daarom als volgt.

3.2

Naar thans moet worden aangenomen is 00-informatie - voorafgaand dan wel bij de aanvang van het onderzoek - aan bepaalde leden van het tactisch team medegedeeld, zoals aan [B] (teamleider van het onderzoek Pictor), [F] (toenmalig teamchef politie) en infiltrantenbegeleider B-1056.

Ook de toenmalige zaaksofficier van justitie mr. Lukowski was op de hoogte van 00-informatie. Voorts moet worden aangenomen dat niet álle leden van het tactisch team op de hoogte waren. Dat geldt bijvoorbeeld voor verbalisant [G].

3.3

Het delen van 00-informatie met het tactisch team heeft plaatsgevonden zonder de vereiste toestemming van de toenmalige CIE officier van justitie Van Berkel, zo verklaarde deze tegenover de rechter-commissaris. Het hof stelt vast dat de gang van zaken kennelijk in strijd met de binnen de CIE geldende regels. De regels betreffen echter interne instructies en strekken niet ter bescherming van de verdachte, zodat de verdachte daaraan ook geen rechten kan ontlenen.

3.4

Het hof stelt daarom vast dat het delen van 00-informatie met het tactisch team geen vormverzuim oplevert waarop de verdachte zich kan beroepen.

4.1

De raadsman heeft aangevoerd dat teamleider [B] tot tweemaal toe tegenover de rechter-commissaris heeft gelogen over de start van het onderzoek. De officier van justitie mr. Lukowski, die vanaf de start van het onderzoek op de hoogte was van de aanwezigheid en de inhoud van de 00-informatie, was aanwezig bij beide verhoren en had moeten ingrijpen. Door dat na te laten heeft hij als eindverantwoordelijke geen afstand genomen van de verklaringen en zich daarmee stilzwijgend verenigd. Dit is een inbreuk die de integriteit en daarmee de kern van de opsporing raakt, waarvoor de officier van justitie formeel verantwoordelijk is, aldus de raadsman.

4.2

Bij de beoordeling van dit verweer neemt het hof in aanmerking dat de rechtbank ter terechtzitting op verzoek van de verdediging heeft beslist dat [B] door de rechter-commissaris moest worden gehoord. Dat houdt in dat in geen geval sprake kan zijn van een vormverzuim in het voorbereidend onderzoek. In gevolge artikel 132 Sv wordt immers onder het voorbereidende onderzoek verstaan “het onderzoek hetwelk aan de behandeling ter terechtzitting voorafgaat”. De sanctie van niet-ontvankelijkheidverklaring van het openbaar ministerie kan daarom bij dit verweer slechts aan de orde komen, indien het een vormverzuim betreft dat het wettelijk systeem in de kern heeft aangetast.

4.3

Het hof overweegt als volgt. Vaststaat dat de teamleider van het onderzoek, [B], tijdens zijn eerste verhoor op 16 juni 2009 tegenover de rechter-commissaris niet overeenkomstig de waarheid heeft verklaard. Hij verklaarde immers dat hij zich niet op het verhoor had voorbereid, terwijl hij bij het tweede verhoor op 14 september 2009 moest toegeven dat hij vóór zijn eerste verhoor een overleg had gevoerd waarin was besproken dat de CIE uitleg zou geven over de 00-informatie.

Voor het hof staat niet vast dat [B] tijdens het eerste verhoor ook “kennelijk bewust niet de waarheid heeft verklaard over zijn wetenschap van 00-informatie bij de start van het onderzoek”, zoals door de rechtbank is overwogen. Bij de gelegenheid van dat eerste verhoor verklaarde hij namelijk dat er “niet meer informatie was waarop het onderzoek is gestart dan de informatie die in het politieproces-verbaal is vermeld.” Die verklaring is voor tweeërlei uitleg vatbaar: enerzijds is voorstelbaar dat uit die verklaring de conclusie wordt getrokken dat [B] geen kennis had van 00-informatie, maar anderzijds kan dit ook uitgelegd worden als de voorhanden “strafvorderlijke informatie”, zoals [B] tijdens zijn tweede verhoor heeft gedaan. Onder strafvorderlijke informatie verstond hij dan de informatie die hij tactisch kon gebruiken. Dat is niet onverenigbaar met zijn eerdere verklaring, aangezien hij toen sprak over de informatie waarop het onderzoek is gestart en de omstandigheid dat het CIE proces-verbaal d.d. 3 januari 2007 de grondslag van het onderzoek is. De officier van justitie Lukowski, die bij het verhoor aanwezig was, hoefde daarom ook niet in te grijpen.

4.4

De raadsman heeft bij pleidooi aangegeven dat de verklaringen van [B] in strijd zijn met de door het hof geformuleerde uitgangspunten, hetgeen volgens hem betekent dat [B] heeft gelogen.

4.5

Zoals reeds aan de orde is gekomen, is het hof ervan uitgegaan dat reeds bij aanvang van het onderzoek - als onderdeel van de bij de CIE beschikbare informatie - het vermoeden bestond dat als onderdeel van de in het CIE proces-verbaal vermelde “kunst en antiek” ook zou kunnen vallen de (mogelijke handel) van [V] in schilderijen die uit het Frans Hals Museum waren gestolen. Het hof heeft voorts als uitgangspunt genomen dat dit onderdeel van de 00-informatie reeds bij aanvang van het onderzoek aan leden van het tactisch team is medegedeeld.

4.6

Het hof overweegt dat naar zijn oordeel slechts een onwaarheid kan worden vastgesteld, indien daartegenover een onbetwistbaar gegeven staat. Een verklaring kan dan ook pas bij een voldoende mate van zekerheid als bezijden de waarheid worden beschouwd. Voor de vaststelling dat die verklaring ook leugenachtig is, dient er naar het oordeel van het hof bovendien te worden vastgesteld dat er bewust in strijd met de waarheid is verklaard. Teneinde na te gaan of kan worden vastgesteld dat de verklaringen van [B] (al dan niet bewust) in strijd met de waarheid zijn afgelegd, zal het hof eerst abstraheren van de genoemde uitgangspunten.

4.7

De verklaringen van [B] zijn volgens de raadsman leugenachtig voor zover daarin naar voren komt dat hij bij de start van het onderzoek niets van de diefstal van schilderijen uit het Frans Hals Museum wist, dat de diefstal in het begin van het onderzoek niet bij het team bekend was, dat de diefstal toen ook geen rol speelde en dat het team er volgens hem rond de zomerperiode van 2007 pas achter kwam dat het ging om de uit het Frans Hals Museum gestolen schilderijen.

Het hof brengt in herinnering dat geen zekerheid bestaat omtrent de inhoud van (de onderdelen) van de 00-informatie. Om die reden kan ook niet worden vastgesteld dat [B] niet overeenkomstig de waarheid heeft verklaard ten aanzien van de bekendheid met de diefstal van schilderijen uit het Frans Hals Museum. Voor mogelijk moet worden gehouden dat in eerste instantie een beperkter onderdeel van de 00-informatie, zoals een vermoeden dat het ging om de heling van kostbare schilderijen, is gedeeld met [B] en de andere leden van het tactisch team en dit onderdeel kort daarna verder is gespecificeerd naar de schilderijen die uit het Frans Hals Museum zijn gestolen.

Dat sluit in elk geval aan de volgende verklaring van [B]: “Bij de start van het onderzoek wist ik niet het om schilderijen ging. Nee, het is anders. Ik mag daar geen antwoord op geven i.v.m. bronbescherming.” Het past tevens bij de verklaring van infiltrantenbegeleider B-1056 dat “in de periode tussen 5 februari en 14 februari 2007” - en aldus kort nadat het onderzoek in januari 2007 is aangevangen - “in aanwezigheid van de heren [F] en [B] [is besproken], dat het zou gaan om kunstvoorwerpen [en de diefstal daarvan], waaronder schilderijen uit de Rembrandt-periode uit het Frans Hals Museum.”

4.8

Het vorenstaande laat echter onverlet dat de aangehaalde verklaringen wel in strijd zijn met de werkhypothese van het hof. Het hof houdt vast aan die werkhypothese, doch zonder zich daarbij uit te spreken over het waarheidsgehalte van de verklaringen van [B]. De mogelijkheid wordt slechts voor ogen gehouden dat de verklaringen in strijd met de waarheid zouden kunnen zijn. Aangezien daarnaar geen nader onderzoek is verricht, zal het hof - in het voordeel van de verdachte - daaraan consequenties verbinden als ware de verklaringen bewust in strijd met de waarheid.

4.9

Het hof komt daarmee tot de conclusie dat de verklaring van [B] met betrekking tot de voorbereiding op zijn eerste verhoor niet overeenkomstig de waarheid was en dat het er – gelet op de te hanteren werkhypothese in het voordeel van de verdachte - verder voor moet worden gehouden dat datzelfde geldt voor zijn verklaringen ten aanzien van de start van het onderzoek. Het door een politieambtenaar bewust geven van een onjuiste voorstelling van zaken kan er onder omstandigheden toe leiden dat de rechterlijke controle op het opsporingsonderzoek ernstig wordt bemoeilijkt, hetgeen de kern van het strafproces raakt. In het onderhavige geval is die controle echter niet wezenlijk bemoeilijkt, nu de (hypothetische) onwaarheden betrekking hebben op ondergeschikte aspecten van de zaak, te weten de voorbereiding op een verhoor en de kennis van 00-informatie die bij de beoordeling van de rechtmatigheid van generlei waarde is. Daarbij merkt het hof op dat [B] door de kennis van 00-informatie en de kennelijk op voorhand gemaakte afspraken omtrent zijn verklaringen ten aanzien van 00-informatie (afspraken met [H] en [C] voorafgaand aan zijn verhoor op 16 juni 2009 bij de rechter-commissaris) in een zeer ongelukkige positie is terechtgekomen. Mogelijk zijn meerdere betrokkenen verantwoordelijk voor de bijzonder ongewenste gang van zaken rondom het delen van 00-informatie, maar voor de beoordeling van de rechtmatigheid van de in het onderzoek genomen beslissingen acht het hof dit - zoals hiervoor onder 2.1 tot en met 2.7 overwogen - niet bepalend.

Het hof is gelet op het voorgaande van oordeel dat niet-ontvankelijkverklaring van het openbaar ministerie in dit geval niet aan de orde is. Dat neemt niet weg dat het opzettelijk onjuist verklaren ten overstaan van een rechter-commissaris op zichzelf al buitengewoon ernstig is en dat dit naar het oordeel van het hof gesanctioneerd dient te worden. Het hof sluit daarvoor aan bij de sanctiemogelijkheden van artikel 359a Sv en zal bij een veroordeling strafvermindering toepassen, waarbij - het zij herhaald - in het voordeel van de verdachte wordt uitgegaan van de werkhypothese dát opzettelijk onwaarheid is verteld.

5.1

De raadsman heeft aangevoerd dat de opdracht van het openbaar ministerie aan politieel infiltrant Geert de Rooy om met de verdachte mee te gaan naar het kantoor van diens advocaat mr. A.S. van der Biezen teneinde daar een geldbedrag van maximaal 20.000 euro te overhandigen, een fundamentele inbreuk is op de regelgeving rondom de vertrouwelijke communicatie met geheimhouders. Van enige belangenafweging door de officier van justitie is niet gebleken. De beoogde infiltratieactie op dit geheimhouderskantoor voldoet in geen geval aan de eisen van proportionaliteit en subsidiariteit, aldus de raadsman.

5.2

Het hof overweegt als volgt. De opdracht die de infiltrantenbegeleider B-1056 op 2 juni 2008 aan Geert de Rooy gaf, was - zo blijkt uit het door de infiltrantenbegeleider opgemaakte proces-verbaal - “een gesprek [aangaan] met [V] over de aankoop en levering van de weggenomen schilderijen” en “een geldbedrag van maximaal 20.000 Euro af te geven aan de advocaat van [V].” De opdracht hield derhalve niet expliciet of noodzakelijkerwijs in dat Geert de Rooy daartoe tevens een gesprek tussen [V] en diens advocaat zou bijwonen. Het hof is van oordeel dat de gegeven opdracht niet alleen vanuit het oogpunt van het in stand laten van de “cover” van de infiltrant begrijpelijk was maar dat deze opdracht ook toelaatbaar was.

Daar komt bij dat de achterliggende ratio van het verweer, namelijk dat een inbreuk wordt gemaakt op de vertrouwelijke communicatie tussen [V] en diens toenmalige advocaat, zich niet heeft voorgedaan. Immers, nog daargelaten dat het initiatief tot het bezoek aan de advocaat uitging van [V] zelf, kan worden vastgesteld dat Geert de Rooy niet bij het vertrouwelijke gesprek tussen [V] en zijn toenmalige advocaat aanwezig is geweest. Bij dat gesprek werd hij immers niet toegelaten: mr. Van der Biezen wilde slechts een gesprek aangaan met [V] en liet Geert de Rooy in de wachtruimte van zijn kantoor achter. In zoverre mist het verweer zelfs feitelijke grondslag. Hetgeen de raadsman overigens heeft aangevoerd, leidt het hof niet tot een ander oordeel.

5.3

Het hof oordeelt op grond van het vorenstaande dat op dit punt geen vormverzuim heeft plaatsgevonden. Het verweer wordt in zoverre verworpen.

6.1

De raadsman heeft aangevoerd dat een aanzienlijk aantal “geheimhoudersgesprekken” tussen de verdachte en diens medeverdachten enerzijds en verschoningsgerechtigden anderzijds is geïntercepteerd en uitgeluisterd, maar door de officier van justitie niet dan wel niet tijdig is vernietigd. Het is volgens de raadsman niet toetsbaar en daarom ook geenszins uit te sluiten dat die gesprekken informatie hebben opgeleverd die op enigerlei wijze van belang was voor het opsporingsonderzoek. Een mogelijk capaciteitsprobleem op de tapkamer kan daarvoor geen rechtvaardiging zijn, aldus de raadsman.

6.2

Bij de beoordeling van dit verweer stelt het hof voorop dat met het in artikel 126aa, tweede lid, Sv vervatte voorschrift wordt beoogd het belang te beschermen dat eenieder zich vrijelijk en zonder vrees voor openbaarmaking van het toevertrouwde zich kan wenden tot een geheimhouder voor bijstand en advies. Dat voorschrift strekt ertoe dat gegevens onmiddellijk worden vernietigd, indien zij vallen onder het verschoningsrecht als bedoeld in artikel 218 Sv, zodat is verzekerd dat die gegevens geen deel uitmaken van de processtukken en dat daarop in het verdere verloop van het strafproces geen acht wordt geslagen (HR 11 oktober 2011, LJN BR0552).

6.3

Het hof overweegt als volgt. Er zijn in het onderzoek Pictor, dat zo’n anderhalf jaar heeft geduurd, circa 70.000 gesprekken geïntercepteerd. In de periode van 15 februari 2007 tot en met 5 december 2008 heeft de officier van justitie 349 van die gesprekken laten vernietigen. Hij deed dat bij 61 afzonderlijke en op schrift gestelde bevelen. Na sluiting van het politieonderzoek, maar voorafgaande aan de eerste inhoudelijke behandeling ter terechtzitting van de rechtbank, heeft de officier van justitie uit het oogpunt van zorgvuldigheid de opdracht gegeven om de tapprocedures nogmaals te controleren op de aanwezigheid van geheimhoudersgesprekken. Bij deze hercontrole kwamen in totaal nog 71 geheimhoudersgesprekken aan het licht, waarvan er 20 betrekking hadden op de procedure ten aanzien van [V], 50 op die ten aanzien van [M sr.] en 1 op die ten aanzien van [M jr.] met dien verstande dat onder die gesprekken mede werden verstaan telefonische contacten met geheimhouders zonder dat daadwerkelijk een gesprek tot stand was gekomen. De officier van justitie heeft direct na het ontdekken van deze gesprekken de vernietiging ervan bevolen en de verdediging daarvan bij brief d.d. 16 maart 2009 op de hoogte gebracht. De rechtbank heeft die vernietiging echter ter terechtzitting van 1 april 2009 bevroren teneinde de verdediging in de gelegenheid te stellen die geheimhoudersgesprekken te controleren.

6.4

Uit het vorenstaande volgt dat in elk geval een aantal geheimhoudersgesprekken niet terstond is opgemerkt en bovendien nog altijd niet is vernietigd. Zodoende is in strijd met artikel 126aa, tweede lid Sv gehandeld. Dat is een onherstelbaar vormverzuim in het voorbereidend onderzoek.

6.5

Van belang acht het hof dat het ontdekken van de geheimhoudersgesprekken voornamelijk op het conto van de officier van justitie is te schrijven, die tot tweemaal toe een digitale scan heeft laten uitvoeren en resultaten daarvan aanstonds aan de verdediging heeft gemeld. De twee geheimhoudersfaxen die door de verdediging in de procedure van [M sr.] zijn aangetroffen, hebben zich om begrijpelijke redenen (het ene bericht was gericht aan een administratiekantoor en het andere had geen voorblad) aan de eerste hercontrole kunnen onttrekken. Van belang acht het hof ook dat het aantal aangetroffen geheimhoudersgesprekken beperkt in aantal is geweest en niet louter betrekking had op contacten tussen de verdachte en diens advocaat. Dat vormt een indicatie dat het verzuim niet specifiek gericht was op gesprekken die verband zouden kunnen hebben met het onderzoek. Het hof is van oordeel dat uit het onderzoek ter terechtzitting nog niet in het minst aannemelijk is geworden dat de inbreuken op het verschoningsrecht moedwillig zijn begaan. De ernst van het verzuim dient in zoverre te worden genuanceerd.

6.6

Uit het onderzoek ter terechtzitting is bovendien niet gebleken of aannemelijk geworden dat de politie of het openbaar ministerie direct of indirect gebruik heeft gemaakt van informatie die op welke wijze dan ook kan worden herleid tot een of meer van deze geheimhoudersgesprekken. De stelling van de raadsman dat de invloed van die gesprekken op het onderzoek niet meer te toetsen is, mist deels feitelijke grondslag, nu de vernietiging van de bij de hercontrole ontdekte gesprekken juist door de rechtbank was bevroren teneinde controle daarop door de verdediging mogelijk te maken. De verdediging heeft niet aangevoerd dat die gesprekken erop wijzen dat informatie uit die gesprekken in het onderzoek zijn gebruikt. Het hof concludeert dan ook dat niet aannemelijk is geworden dat de verdachte door het verzuim enig nadeel heeft ondervonden.

6.7

Anders dan de rechtbank is het hof daarom met de advocaat-generaal van oordeel dat tegen deze achtergrond geen rechtsgevolg aan het verzuim behoeft te worden verbonden. In aanmerking nemende de gerelativeerde ernst van het verzuim en het ontbreken van enige benadeling van de verdachte, volstaat het hof met de enkele constatering dat een verzuim heeft plaatsgevonden. Hetgeen de raadsman overigens heeft aangevoerd, leidt het hof niet tot een ander oordeel. Het verweer wordt in zoverre verworpen.

“Op 24 maart 2002, omstreeks 21:30 uur, werd ik gebeld door een collega van mij, […] [J]. [J] vertelde aan mij dat er een inbraak had plaatsgevonden in het Frans Hals Museum. […] In de [zaal genaamd ‘Kabinetten’] zijn er vier schilderijen weggenomen. Hierbij overhandig ik u 4 beschrijvingen van de schilderijen die uit deze kamer zijn weggenomen. Dit betreft de navolgende schilderijen met de naam:

1. Kwakzalver van de schilder Van Ostade (het hof begrijpt:Adriaen van Ostade);

2. Tevreden drinker van de schilder Van Ostade (het hof begrijpt: Adriaen van Ostade);

3. Kwakzalver van de schilder Jan Steen;

4. Drinkgelag van de schilder Dusart (het hof begrijpt: Cornelis Dusart).

Verder zag ik ook dat men ook [een schilderij heeft weggenomen] […] uit de ‘Zuidgang’ […]: [het schilderij met de naam] Straatmuzikanten van de schilder Bega (het hof begrijpt: Cornelis Bega). […]

De weggenomen goederen zijn in eigendom van de genoemde benadeelde. […]

- Benadeelde [K]: […] schilderij van Jan Steen met de titel Kwakzalver. […]

- Benadeelde het Frans Hals Museum: […] schilderij van [Van] Ostade [met de titel] Tevreden Drinker, […] schilderij van Dusart [met de titel] Drinkgelag, […] schilderij van Bega [met de titel] Straatmuzikanten]. […]

- Benadeelde Rijksmuseum: […] schilderij van [Van] Ostade [met de titel] Kwakzalver.”

2.1

Op 14 maart 2007 ging politieel infiltrant A-1303, alias Geert de Rooy , samen met politieel infiltrant A-3028, alias Susanne , naar restaurant brasserie Christoffel te ’s-Hertogenbosch teneinde contact te maken met [V]. Dat contact kwam tot stand op terras van dat restaurant. [V] vertelde dat hij wat in de kunst deed. Toen A-3028 het terras had verlaten, vroeg hij of de Joodse vriend van Geert de Rooy uit Londen echt verstand had van kunst. [V] zei dat hij dan wel wat voor die vriend had. Het was al 6 jaar weg en vertegenwoordigde een waarde van minstens 10 miljoen euro, maar “zij” wilden er 1,75 miljoen euro voor hebben. Dat blijkt uit het hierna weergegeven proces-verbaal, dat van de ontmoeting is opgemaakt.

Toen ik, A-1303, kort hierna alleen met [V] aan het tafeltje zat, […] zei [V] dat hij net had zitten luisteren en vroeg of ik die Joodse vriend van mij uit Londen vaak zag. Ik, A-1303, zei dat ik die wel eens zag en dat Londen niet zo ver weg, zodat als het nodig was we elkaar in no time konden spreken. […] [V] vroeg of die vriend echt verstand van kunst had. Vervolgens zei [V]:‘Die kent de juiste mensen wel zeker’.

Ik, A-1303, zei dat we een aardig netwerk hadden en dat hij o.a. ook zaken deed met Russen. [V] zei:‘Ik heb wel wat voor die vriend van je’. Ik, A-1303, bestelde bij de ober wat te drinken voor [V] en mijzelf en zei tegen hem dat we elkaar niet eens kende. Ik stak mijn hand uit en zei ‘Ik ben Geert’, waarop [V] zei: ‘Ik ben [V]’. Ik, A-1303, vroeg aan [V] waar hij over sprak. […] Ik, A-1303, zei dat ik niet hoefde te weten waarover hij sprak, maar wel in welke orde van grootte. [V] zei: ‘de waarde, de waarde 10 miljoen, maar als je de juiste mensen hebt tussen de 12 en 14 miljoen, net hoe graag ze het willen’. Ik, A-1303, zei dat ik niks aan de waarde had. [V] zei:‘wij willen er één komma zevenhonderdvijftig miljoen voor hebben’. […] Ik, A-1303, vroeg of het erg heet was. [V] zei dat het al zes jaar weg was, maar [dat] daar waar het nu stond, het goed stond. […] Ik, A-1303, zei dat ik er eens rustig over na wilde denken en vroeg of Christoffel zijn vaste tent was waar ik hem kon treffen. [V] zei dat hij elke vrijdag om 18:00 uur in café Reinders […] zat, waarbij ik, A-1303, zag dat [V] [naar] een café achter hem wees. Ik, A-1303, zei […] dat ik het rustig aan wilde doen en dat ik hem daar dan eventueel wel zou treffen.”

2.2

Een volgende ontmoeting tussen Geert de Rooy en [V] vond plaats op 30 maart 2007 in café Reinders. Tijdens die ontmoeting vertelde [V] dat hij vijf schilderijen van verschillende Nederlandse grootmeesters te koop had, waarvan hij wist - zo leidt het hof uit zijn woorden af - dat deze van diefstal afkomstig waren. De schilderijen stonden niet bij hem: een andere man had ze. Dat blijkt uit het hierna weergegeven proces-verbaal, dat van de ontmoeting is opgemaakt.

[V] vroeg toen ‘Heb je hem uit Londen nog gesproken’. Ik, A-1303, zei dat dat inderdaad zo was, maar dat we er niet zoveel mee konden omdat we niet wisten waar het over ging. Ik, A-1303, zei dat die vriend, voor zaken met mij, half komende week hier zou zijn. Ik, A-1303, zei dat ik wat meer moest weten om mijn vriend over te halen om naar hier, Den Bosch, te komen om met [V] te praten. […] [V] zei dat hij voor meer dan honderd procent zeker wist dat als mijn vriend er verstand van had en iemand wist die het weg kon hangen, het de moeite waar was. [V] zei ‘Je kunt het zo op internet nakijken, als je het 15 jaar hebt, is het je eigendom. […] [V] zei dat hij geld kon gebruiken en dat hij het daarom deed. [V] zei dat de man die het nu heeft het voor het geld niet hoeft te doen, maar dat die man het hem gunt. [V] zei dat de eigenaar het heel graag terug zou willen hebben en dat het alleen in een museum aan de muur hangt. Ik, A-1303, zei dat ik hiermee mijn vriend nog niet kon overtuigen. [V] zei dat hij mij geen foto kon geven, omdat hij zelf dan gevaar zou lopen. [V] zei dat ik hem dan kon weg tippen en dat ze hem konden gijzelen, omdat ze zouden denken dat hij van de diefstal wist. Ik, A-1303, zei dat ik dat begreep, maar dat wij ook risico liepen en dat ik mijn vriend dus niet zomaar voor iets onbekends bij een onbekende zou laten komen.

[V] zei toen dat het om vijf schilderijen ging van Nederlandse grootmeesters. Ik, A-1303, vroeg of het verschillende grootmeesters waren. [V] zei dat dat zo was. [V] zei ‘Zeg maar uit de tijd van Rembrandt’. Ik, A-1303, vroeg hoe ik de eerder door [V] genoemde waarde dan voor deze vijf schilderijen moest zien. [V] zei dat de totale waarde zeker twaalf miljoen zou zijn en dat er één schilderij bij zat wat zes miljoen waard was. [V] zei dat als de rest niet goed was, we op dat ene schilderij van zes miljoen nog genoeg zouden verdienen. Wij liepen volgens [V] dus geen risico. [V] zei dat ze al zes jaar weg waren. Ik, A-1303, vroeg of de staat van de schilderijen goed was en of ze goed opgeslagen werden. [V] zei dat één lijst beschadigd was en dat ze goed bewaard werden. Ze stonden niet bij hem, zei [V] later. […] [V] zei toen dat hij verder alleen één op één zaken wilde doen, de telefoon uit moest en er niks opgenomen mocht worden. […] [V] zei dat als hij tien minuten alleen met mijn vriend zou zijn, hij hem een foto, papieren en internet uitdraaien, kon laten zien. [V] zei dat hij dit verder alleen met een kenner, mijn vriend uit Londen, zou doen om zelf verder geen risico te lopen.”

3.1

Op 12 oktober 2007 vond in café Reinders wederom een ontmoeting plaats tussen Geert de Rooy en [V]. Tijdens die ontmoeting vertelde [V] dat hij de schilderijen misschien toch kon verkopen. De man voor wie hij ze wilde verkopen, wilde niet dat zijn zoon er na zijn dood nog mee zou blijven zitten. [V] liet weten dat hij een foto en documentatie van de schilderijen kon geven. Dat blijkt uit het hierna weergegeven proces-verbaal, dat van de ontmoeting is opgemaakt.

“Op vrijdag 12 oktober 2007, omstreeks 18:30 uur, ging ik A-1303, café Reinders […] te Den Bosch binnen. Toen ik, A-1303, daar enkele minuten binnen aan de bar stond […], zag ik dat de mij bekende [V] achter mij stond. […]

Ik, A-1303, zei dat ik laatst met een Rus had gesproken en dat mij was gebleken dat daar veel geld zat. [V] zei ‘Ja dat is wat ik nu zoek, een Rus die wat ziet in kunst en veel geld daarvoor over heeft’. [V] zei dat hij dan misschien toch die schilderijen kon verkopen. [V] zei dat het moeilijke was om hier voor zoveel geld iemand te vinden. [V] zei dat je er zo mee moest oppassen omdat iemand het kon weg tippen of er mee vandoor kon gaan. [V] zei dat het ging om vertrouwen en dat de man voor wie hij het wil verkopen [V] vertrouwde en als dat niet zo was, die man hem zou doodschieten.

Ik, A-1303, zei dat [V] dan laatst niet slim is bezig geweest om mij met mijn Joodse vriend te laten zitten, omdat wij echt serieus waren. Ik, A-1303, vroeg [V] of hij me dan niet vertrouwde waarop [V] met een glimlach zei: ‘Ik weet je nu te wonen’, maar heb het niet zo op die Joden, al hebben ze wel veel geld. Ik, A-1303, zei ‘Omdat ik er niet genoeg verstand van heb, [wil ik] dit toch echt niet alleen […] doen. [V] zei dat dit schilderijen waren van grootmeesters die eigenlijk niet te vervalsen waren, maar dat hij snapte dat ik er een expert bij wil hebben. [V] zei dat hij mij, A-1303, wel een foto en documentatie betreffende de schilderijen kon geven. […] [V] vertelde dat het belangrijk was wat er met de schilderijen ging gebeuren. [V] zei dat ze weg moesten en dus niet zo maar ergens op moesten duiken. [V] zei dat het daarom van belang was dat iemand ze wilde hebben met goed geld, omdat die ze dan kon laten hangen. [V] zei dat de man die ze nu heeft ook niet wil dat na zijn dood zijn zoon ermee blijft zitten. […] [V] zei dat ze toch wel tien miljoen waard zijn en dat hij daarvan vijftien procent wil hebben. […]

Vervolgens spraken [V] en ik, A-1303, af dat als ik volgende week thuis ben, ik hem bel waarna hij met de foto en documentatie naar mijn huis zal komen.”

3.2

Op 17 oktober 2007 gaf [V] aan Geert de Rooy, in het perceel te ‘s-Hertogenbosch waar deze verbleef, een enveloppe met daarin kopieën van foto’s van de schilderijen en een aantal artikelen. [V] vertelde dat hij de schilderijen voor 1,5 miljoen wilde verkopen, waarvan hij zelf 0,5 miljoen zou opstrijken. Geert de Rooy moest beseffen wat [V] deed: hij nam een groot risico en kon er van alles mee doen, maar - zo voegde hij toe - de man heeft ze goed verborgen. Dat blijkt uit het hierna weergegeven proces-verbaal, dat van de ontmoeting is opgemaakt.

Op woensdag 17 oktober 2007, omstreeks 16:50 uur, liet ik, A-1303, [V] binnen in perceel [adres] te Den Bosch. […] [V] en ik, A-1303, namen plaats aan de eetkamertafel. […] [V] haalde vervolgens een witte enveloppe, A4 formaat, uit de binnenzak van zijn jas en legde deze voor mij, A-1303, op tafel. […] Ik, A-1303, maakte deze enveloppe open en zag dat daar zes A4-tjes in zaten. Ik, A-1303, zag dat een A4-tje een kopie was van een stukje uit het Algemeen Dagblad dat schreef over de diefstal van vijf schilderijen. Ik, A-1303, zag dat het tweede A4-tje een kopie was van een artikel met daarboven als kop ‘Criminelenkunst’. Ik, A-1303, zag dat er op vier A4-tjes kleurenkopieën stonden van foto’s van vijf verschillende schilderijen. Ik, A-1303, zag dat deze schilderijen meerdere keren afgebeeld stonden en dat op die foto’s, naast de schilderijen, ook de telegraaf afgebeeld stond. […] [V] zei dat ik, A-1303, moest beseffen wat hij deed, want dit was tien miljoen of meer waard en hij nam zo een groot risico. [V] zei dat ik er nu van alles mee kon doen, maar dat de man die ze heeft, ze goed weggestopt heeft. […] Ik, A-1303, vroeg wat nu de bedoeling was en of die man ze nu wil verkopen of houden. [V] zei ‘Verkopen, want verkocht is verkocht’. […] [V] zei dat hij anderhalf miljoen voor de vijf schilderijen moet hebben en dat ik, A-1303, mag weten dat hij er een half miljoen mee verdient.”

3.3

Op 23 november 2007 ontmoetten Geert de Rooy en [V] elkaar in café In ’t Wild Vercken. [V] liet bij die gelegenheid weten dat de man die de schilderijen had, nog over een constructie moest nadenken. De man had de schilderijen een paar jaar geleden voor een paar ton gekocht. [V] sprak een voorkeur uit voor betaling met eurobiljetten van vijfhonderd, omdat hij het anders moeilijk op echtheid kon controleren. Dat blijkt uit het hierna weergegeven proces-verbaal, dat van de ontmoeting is opgemaakt.

4.1

Op 6 december 2007 zagen Geert de Rooy en [V] elkaar opnieuw in café In ’t Wild Vercken. [V] zei dat hij die middag om 16:00 uur een afspraak had met de zoon van de bezitter van de schilderijen. Dat blijkt uit het hierna weergegeven proces-verbaal, dat van de ontmoeting is opgemaakt.

4.2

Eerder die middag had [V] een telefoongesprek met [M jr.] waarin hij vroeg waar [M jr.] rond 16:00 uur zou zijn. Dat blijkt uit volgende afgeluisterde telefoongesprek.

Tijdstip 06-12-07 12:04:26 In/uit: U

Beller [V]

Gebelde [M jr.]

Inhoud [V] vraagt of [M jr.] in de auto zit en waar [M jr.] is. [M jr.] komt vanuit Rosmalen en gaat nu naar [adres] zijn vader ophalen. [M jr.] vraagt waar [V] rond vier uur zit. [M jr.] belt [V] om kwart voor vier en dan spreken ze af.

5.1

Op 14 december 2007 zei [V] in cafe In ’t Wild Vercken tegen Geert de Rooy dat hij de zoon had gesproken en dat hij dinsdag meer zou weten, ook over de plaats waar de schilderijen stonden. Dat blijkt uit het hierna weergegeven proces-verbaal, dat van de ontmoeting is opgemaakt.

5.2

Op 11 januari 2008 vertelde [V] in café La Cour aan Geert de Rooy dat ze de week na carnaval een plaats hadden waar de schilderijen naar binnen gedragen konden worden. [V] vertelde dat hij liever sprak met de man zelf. De zoon deed klusjes voor hem. Het ging volgens [V] zo moeizaam, omdat die man niet op dat geld zat te wachten. Dat blijkt uit het hierna weergegeven proces-verbaal, dat van de ontmoeting is opgemaakt.

“Op vrijdag 11 januari 2008, omstreeks 13:10 uur, parkeerde ik, A-1303, mijn voertuig op [adres] te Den Bosch. Ik, A-1303, zag daar toen […] [V]. […] [V] en ik, A-1303, begroetten elkaar […] en liepen vervolgens […] lunchroom La Cour […] te Den Bosch binnen, alwaar wij plaats namen aan een tafeltje bij het raam. […]

[V] vertelde dat ze de week na de carnaval iets hadden waar ze een voor een naar binnen gedragen konden worden. […] [V] zei dat het lastig praten was met die zoon en dat hij liever met die vader sprak, omdat dan die zoon er tussenuit was zodat het sneller ging. [V] zei dat hij die man al heel lang kon en daar dus veel makkelijker mee kon praten. […] [V] zei dat hij die vader nog wel zou zien. [V] zei dat die zoon afwist van de zaken van zijn vader en dat die zoon wat klusjes voor zijn vader deed. [V] zei dat die man zo moeilijk deed, omdat hij niet op dat geld zat te wachten. [V] zei dat hij zelf wel op dat geld zat te wachten. […] [V] zei dat die man een straf had gekregen van vier of vier en een half jaar.”

5.3

Op 25 januari 2008 zei [V] tegen Geert de Rooy in café In ’t Wild Vercken dat hij de man die avond om 19:00 uur zou zien. De zoon van die man had aan [V] gevraagd of Geert de Rooy wel te vertrouwen was. Dat blijkt uit het hierna weergegeven proces-verbaal, dat van de ontmoeting is opgemaakt.

5.4

Op 29 januari 2008 zagen zij elkaar opnieuw in dat cafe. [V] vertelde dat de man niet was komen opdagen. Het waren Brabanders en die kwamen hun afspraken niet na, maar het zou wel doorgaan. Hij zou de man nog proberen te bellen. Dat blijkt uit het hierna weergegeven proces-verbaal, dat van de ontmoeting is opgemaakt.

“Op dinsdag 29 januari 2008, omstreeks 12:50 uur, ging ik, A-1303, […] Café in ’t Wild Vercken te Den Bosch binnen. […] [V] en ik, A-1303, begroetten elkaar waarna [V] naast mij aan de bar plaats nam. [V] zei dat hij de hele vrijdagavond had zitten wachten maar dat hij niks gehoord had. Ik, A-1303, vroeg of [V] die man intussen wel gesproken had. [V] zei dat hij er niet goed van werd en hoopte dat hij vanavond naar [V] zou bellen.

[V] zei dat het Brabanders waren en die kwamen de afspraken niet na. Ik, A-1303, vroeg of het nog wel doorging. [V] zei dat hij dat gevraagd had en zei dat die man had aangegeven dat dat geen probleem was. […] [V] zei dat hij hem vanmiddag nog zou proberen te bellen. [V] zei dat hij morgen nog tot drie uur wat kon proberen.”

6.1

Op 7 maart 2008 zei [V] in café Reinders tegen Geert de Rooy dat hij de man en zijn zoon heeft gesproken en dat ze zaken wilden doen. Hij zou ‘die ouwe’ de volgende dag spreken en dan meer weten. Afgesproken werd dat [V] op 10 maart 2010 door Geert de Rooy zou worden opgehaald voor een bezoek aan de kunstbeurs TEFAF en dat hij dan ook diens Engelse vriend kon ontmoeten. Dat blijkt uit het hierna weergegeven proces-verbaal, dat van de ontmoeting is opgemaakt.

6.2

Op 10 maart 2008 vertelde [V] onderweg naar de kunstbeurs dat hij ze gisteren had gesproken. Volgens [V] wilde die vader geen risico lopen. Op de beurs sprak [V] onder meer over het feit dat er weinig schilderijen van Jan Steen hingen. Na de beurs werd [V] in het [hotel] voorgesteld aan A-1765, alias David . Zij spraken onder andere over de gestolen schilderijen. Er werd gekeken of de volgende dag de gelegenheid zou bestaan om de schilderijen te bezichtigen. [V] zou daarvoor ’s avonds of anders de volgende morgen contact met de vader proberen op te nemen. Dat blijkt uit het hierna weergegeven proces-verbaal, dat van de ontmoeting is opgemaakt.

“Op maandag 10 maart 2008, omstreeks 09:05 uur, stopte ik, A-1303, met mijn personenauto op [adres] ter hoogte van café Mazzeltoff, waarna [V] bij mij, A-1303, instapte. […] Nadat [V] en ik, A-1303, elkaar begroet hadden, zei [V] dat hij ze gisteren bij [naam van hotel] gesproken had. [V] zei dat ze daar met een Ferrari en een andere sportwagen waren komen aanrijden. […] [V] zei dat hij dacht dat ze wel op hun manier zaken zouden willen doen. [V] zei dat het kampers waren en dat die gewoon alles op hun manier deden. […]

Wij reden […] naar […] Maastricht alwaar de TEFAF plaatsvond waar ik vervolgens, in de nabijheid van de TEFAF, mijn auto parkeerde. Op maandag 10 maart 2008, omstreeks 12:10 uur, gingen [V] en ik, A-1303, met door mij, A-1303, geregelde kaarten naar binnen. Daarbinnen […] zei [V] [na enige tijd] dat het hem opviel dat er bijna geen schilderij van Jan van Steen hing en dat dat veel over de prijs zei. […]

Op maandag 10 maart 2008, omstreeks 15:25 uur, verlieten [V] en ik, A-1303, de TEFAF, waarna wij vervolgens naar het [hotel] […] te Maastricht reden. Ik, A-1303, had in genoemd hotel een afspraak met A-1765, aan wie ik [V] zou voorstellen. […] Omstreeks 16.05 uur gingen [V] en ik, A-1303, genoemd hotel binnen. Binnen begroette ik, A-1303, A-1765, waarna ik hoorde dat [V] zich aan A-1765 voorstelde als ‘[V]’. Tijdens deze ontmoeting werd er door [V], A-1765 en mij, A-1303, in de Engelse taal gesproken. […] Ik, A-1303, hoorde en zag tijdens genoemd Engelse gesprek dat [V] en A-1765, geruime tijd spraken over kunst en de handel daarin. […] Ik, A-1303, hoorde dat [V] later aan A-1765 vroeg wat hij van de prijs vond. Ik, A-1303, zei dat we pas over een prijs zouden gaan praten nadat we de schilderijen gezien hadden, hetgeen A-1765 bevestigde. A-1765 zei dat de conditie van de schilderijen van groot belang was. [V] zei dat de schilderijen al zes of zeven jaar weg waren, maar dat ze in museumstaat verkeerde.

Wij, [V], A-1765 en ik, A-1303, spraken af dat we zouden afwachten of er morgen gelegenheid was om de schilderijen te bekijken en dat we elkaar dan weer zouden ontmoeten. […] [V] en ik, A-1303, stapten in mijn auto waarna wij richting Den Bosch reden. Tijdens de autorit richting Den Bosch zei [V] dat hij vanavond of anders morgenvroeg echt zou gaan proberen met die vader te gaan praten.”

6.3

Op 11 maart 2008 belde [V] naar Geert de Rooy om te zeggen dat hij naar de man was geweest, maar dat alleen diens vrouw thuis was. De bezichtiging kon daardoor niet doorgaan. Dat blijkt uit het hierna weergegeven proces-verbaal, dat van de ontmoeting is opgemaakt.

6.4

Later die dag belde [V] naar [M sr.] waarbij hij aangaf dat hij hem deze week moest zien en dat hij al verschillende keren bij hem thuis was geweest. Dat blijkt uit volgende afgeluisterde telefoongesprek.

7.1

Op 13 maart 2008 ontmoetten Geert de Rooy en [V] elkaar in café Mazzeltoff. [V] vertelde dat hij de man had gesproken en liet vallen dat zijn voornaam “[M sr.]” is (hof: zie in dit verband ook 6.4, waarin is weergegeven een telefoongesprek tussen [M sr.] en [V]). Dat blijkt uit het hierna weergegeven proces-verbaal, dat van de ontmoeting is opgemaakt.

7.2

Op 28 maart 2008 vond opnieuw een ontmoeting plaats in café Mazzeltoff. [V] zei tegen Geert de Rooy dat de vader en/of zoon hem volgende week wilde(n) spreken. De zoon opperde het idee om eerst het duurste schilderij laten zien en pas dan de andere schilderijen. Dat blijkt uit het hierna weergegeven proces-verbaal, dat van de ontmoeting is opgemaakt.

7.3

Op 3 april 2008 hebben Geert de Rooy en [V] in café La Cour een ontmoeting met [M jr.] die zichzelf als “[P]” voorstelde (zie in dit verband 7.4 op grond waarvan het hof - mede gelet op de overige hierna opgenomen bewijsmiddelen - afleidt dat “[P]” in werkelijkheid [M jr.] ofwel [M jr.] is). [P] liet weten dat het een week zou duren om de schilderijen naar boven te halen. Hij wilde eerst een schilderij verkopen voor een bedrag van 250 duizend euro en pas daarna de andere schilderijen. Toen Geert de Rooy zei dat hij ze het liefst tegelijk wilde hebben of anders kort na het eerste schilderij, reageerde [P] door te zeggen dat hij dat eerst met zijn vader moest overleggen. Nadat een vervolgafspraak was gemaakt en [P] het cafe had verlaten, zei [V] dat [P] niet zelf kon beslissen en dat zijn vader dat moest doen. Dat blijkt uit het hierna weergegeven proces-verbaal, dat van de ontmoeting is opgemaakt.

“Ik, A-1303, ging op donderdag 3 april 2008, omstreeks 14:01 uur, lunchroom La Cour […] te Den Bosch binnen. […] Ik, A-1303, zag dat [V] alleen aan een tafeltje […] rechts aan het raam zat. Ik, A-1303, nam plaats naast [V]. [V] zei dat ‘hij’ er nog niet was. […] Even na 14.05 uur zag ik, A-1303, dat een jongeman lunchroom La Cour binnenkwam. […] Nadat die jongeman [V] een hand had gegeven, gaf hij mij, A-1303, een hand waarbij ik, A-1303, hoorde dat hij [P] zei. […]

Nadat [P] bij [V] en mij, A-1303, aan tafel was komen zitten, zei [V] tegen [P] dat dit de man was waarover hij verteld had en dat hij alles nagegaan had en het helemaal oké was. [V] zei tegen [P] dat hij zich over het geld ook geen zorgen hoefde te maken omdat hij zelf gezien had dat het wel goed zat.

Nadat [P] en ik, A-1303, over wederzijds vertrouwen hadden gesproken, zei [P] dat [V] zijn garantie was. [P] zei dat hij zekerheid wilde hebben en dat hij een probleem zou hebben als dit niet goed zou gaan. Ik, A-1303, zei dat ik ook wilde dat dit goed zou gaan, daar ik anders ook een probleem zou hebben. [P] zei dat we dan beiden een probleem zouden hebben en dat de wereld maar klein was. [P] zei dat hij wel een week nodig had om ze naar boven te halen. […]

[P] zei dat het hem het beste leek dat hij eerst een schilderij aan mij zou verkopen en als dat dan goed zou gaan de rest zou volgen. [P] zei dat ik er dan maar een van de vier moest kiezen. Ik, A-1303, zei dat ik over vijf sprak en geen vier. [P] zei dat het er vijf waren, maar dat hij de beste als laatste wilde houden en dat hij deze dus niet meerekende. [P] zei dat dat die ‘Jan’ was. [P] zei dat we na de koop van die eerste ergens anders heen moesten rijden om die andere te bekijken. [P] zei dat het gewoon boter bij de vis was en dat dat heel normaal was. Ik, A-1303, vroeg wat voor prijs hij dan voor die ene in gedachten had. Ik, A-1303, zag dat [P] op een bierviltje onder elkaar 1, 2, 3, 4 en 5 schreef en op een papiertje, wat [V] voor hem gehaald had, 1 met daarachter Chanel schreef. Ik, A-1303, zei dat [P] wel dokter had kunnen worden en vroeg wat hij nou opschreef. [P] zei dat hij ze parfums noemde. [P] zei dat hij tweehonderdvijftigduizend euro voor die ene wilde hebben. Ik, A-1303, vroeg welke zekerheid dat ik na die ene zou hebben dat [P] nog met die andere zou komen. [P] zei dat hij die zekerheid gaf. Ik, A-1303, zei dat ik niet van plan was om heen en weer te gaan rijden en dat ik ze het liefst tegelijk wilde hebben of kort na de eerste. [P] zei dat hij eerst met zijn vader moest overleggen en vroeg hoe ik het dan wilde afspreken. Nadat [P], [V] en ik, A-1303, nog wat over de verschillende mogelijkheden hadden gesproken, spraken wij af dat hij aan zijn vader zou voorleggen om het in een hotel te doen. Wij spraken af dat [P] een schilderij in een kamer zou zetten en dat ik, A-1303, met mijn Engelse vriend dit schilderij op echtheid en conditie zouden controleren waarna ik, A-1303, na goed vinden, [V] honderdvijftigduizend euro zou betalen. Vervolgens zou [P] dan in een andere hotelkamer de overige vier schilderijen wegzetten waarna deze na goed vinden ook aan [V] betaald zouden worden. [P] zei dat hij wilde hebben dat [V] het geld zou tellen met een machientje in weer een andere kamer. [P] zei dat die kamers dan op verschillende namen moesten staan. Ook spraken [P] en ik, A-1303, af elkaar maandag 7 april om twee uur weer bij La Cour te zien. [P] zei dat hij dan zou weten hoe, waar en wanneer het zou gaan gebeuren. […] Ik, A-1303, vroeg aan [P] hoe de conditie was waarop [P] zei dat ze nog in diezelfde dingen zaten als waar ze in weg waren gehaald. […] Nadat [P] mij, A-1303, en [V] een hand had gegeven, liep hij in de richting van de uitgang. […] Omstreeks 14.45 uur zag ik, A-1303, dat [P] lunchroom La Cour verliet.

[V] zei dat [P] niks zelf kon beslissen en dat zijn vader dat voor hem zou doen. [V] zei dat als [P] dit niet goed zou doen dan ‘oh, oh, oh’. [V] zei dat die vader niet zou willen dat dit fout zou gaan.”

7.4

Op 7 april 2008 vond in café La Cour de volgende ontmoeting plaats tussen [P], [V] en Geert de Rooy. [P] werd tijdens die ontmoeting door een andere cafébezoeker “[M jr.]” genoemd. [P] vertelde dat hij het aan ‘ze’ heeft voorgelegd en dat ‘ze’ eerst een schilderij wilden doen en daarna twee keer twee schilderijen. [P] zei dat hij in het grensgebied van Nederland en België een mooie locatie had gevonden en dat hij geld wilde hebben op het moment dat het schilderij werd bekeken. Volgens [P] wilden ‘ze’ het in België doen, omdat Geert de Rooy daar niet mocht komen ingeval hij van de overheid zou zijn. [P] zei dat de vier schilderijen per stuk 250 duizend euro moesten kosten en dat ‘Jantje’ 500 duizend euro moest kosten. Geert de Rooy en [P] spraken vervolgens af om elkaar die avond om 20.00 uur te treffen. Dat blijkt uit het hierna weergegeven proces-verbaal, dat van de ontmoeting is opgemaakt.

“Ik, A-1303, ging op maandag 7 april 2008, omstreeks 14:06 uur, lunchroom La Cour […] te Den Bosch binnen. […] Ik, A-1303, zag dat [V] alleen aan een tafeltje […] achter in die zaak zat. Ik, A-1303, nam plaats naast [V]. […] Even na 14.15 uur zag ik, A-1303, dat de mij bekende [P] lunchroom La Cour binnenkwam. Ik, A-1303, zag dat [P] in de richting van [V] kwam lopen waarna hij mij een hand gaf. Ik, A-1303, hoorde en zag dat [P] daar door een andere bezoeker met de naam [M jr.] aangesproken werd. […]

Nadat [P] bij [V] en mij, A-1303, aan tafel was komen zitten […], zei hij dat ‘ze’ begrepen hadden dat ik, A-1303, het niet stuk voor stuk wilde. [P] zei dat ‘ze’ het nu eerst een en daarna twee keer twee wilden doen met als laatste die ‘Jantje’. [P] zei dat hij het zelf allemaal in zijn hoofd had zitten en een mooie locatie had gevonden. [P] zei dat hij geen risico wilde nemen en dat hij [V] als borg zou stellen als er wat fout zou gaan. [P] zei tegen [V] dat hij dan wel wist met wie hij te maken kreeg. Ik, A-1303, hoorde dat [V] zei dat hij geen borg was, maar alleen maar een tussenpersoon. Ik, A-1303, vroeg aan [P] hoe hij het verder in zijn hoofd had. [P] zei dat wij elkaar ergens zouden ontmoeten en dat ik dan achter hem aan moest rijden. [P] zei dat we dan naar het grensgebied van Nederland en België zouden gaan alwaar we ergens in een drukke winkelstraat met kroegjes ergens boven naar binnen zouden gaan. […] [P] zei dat […] ik dan […] het eerste schilderij te zien zou krijgen. […] [P] zei dat […] we bij het zien van het eerste schilderij pas hoefde te betalen en dat hij, terwijl wij het schilderij controleerde, het geld zou tellen. […] [P] zei dat als dat dan goed gegaan was, we weer achter elkaar aan zouden gaan rijden naar maximaal tien kilometer verderop om naar de volgende twee schilderijen te gaan kijken. [P] zei dat als dat ook weer goed gegaan was, we daarna weer naar de laatste twee schilderijen zouden gaan kijken die ook weer maximaal tien kilometer verder op zouden liggen. […]

[P] zei dat ‘ze’ het in België wilde doen omdat ‘hun’ ook niet gek waren. [P] zei dat als ik, A-1303, van de overheid was ik niet in België mocht komen en dat ze daarom op de grens wilde gaan zitten. [P] zei dat het niet echt België was, maar België/Nederland en ongeveer een half uur tot drie kwartier rijden vanaf Den Bosch lag. [P] zei dat het eigenlijk Vlaanderen was. [P] zei dat ze ze niet alle vijf in een keer wilde doen, omdat ze niet wilde hebben dat er dan ineens hallo politie was.

[P] zei dat ze, anders dan die tien procent, voor het eerste schilderij tweehonderdvijftigduizend euro wilde hebben. Vervolgens voor ieder schilderij tweehonderdvijftigduizend euro en voor die ‘Jantje’ vijfhonderdduizend euro. […]

[P] zei dat hij mij, A-1303, van de week zou laten weten welke dag het dan zou worden. Ik, A-1303, zei dat ik het vandaag wel wilde weten omdat ik dan nog het e.a. moest gaan regelen. [P] en ik, A-1303, spraken af dat wij elkaar vanavond om acht uur bij hotel [naam van hotel] zouden zien. […] Nadat [P] mij, A-1303, en [V] een hand had gegeven, liep hij in de richting van de uitgang. […] Omstreeks 15:20 uur zag ik, A-1303, dat [P] lunchroom La Cour verliet. [V] zei dat [P] het eerst wel weer met zijn vader zou gaan bespreken.”

7.5

De persoon die “even na 14:15 uur” La Cour binnenkwam en “omstreeks 15:20” verliet - de persoon die zich aan Geert de Rooy voorstelde als “[P]” en door een andere cafébezoeker met “[M jr.]” werd aangesproken - wordt door verbalisanten als [M jr.] herkend. Dat blijkt uit het hierna weergegeven proces-verbaal van observeren.

7.6

In de avond van 7 april 2008 ontmoetten [P] en Geert de Rooy elkaar bij hotel [naam van hotel] te Vught. Afgesproken werd dat er mogelijk op 17 april 2008 een bezichtiging kon plaatsvinden. [P] zei dat ‘ze’ het goed gingen regelen en dat er goed over was nagedacht. Dat blijkt uit het hierna weergegeven proces-verbaal, dat van de ontmoeting is opgemaakt.

“Op maandag 7 april 2008, omstreeks 19:45 uur, ging ik, A-1303, […] ‘[naam van hotel]’, zijnde [hotel] te Vught, binnen. […] Omstreeks 20.00 uur zag ik, A-1303, dat [P] genoemd hotel binnenkwam. […][P] zei dat het volgende week donderdag (het hof begrijpt: 17 april 2008) zou kunnen. […][P] zei dat hij het goed ging regelen en dat ‘ze’ er goed over nagedacht hadden. [P] zei dat ‘ze’ echt wel slim bezig waren en dat [P] er voor open stond om van ‘hun’ te leren. [P] zei dat hij net als mij een schaker was. [P] zei dat hij nu niet meer terug kon omdat hij al een aanbetaling had gedaan en hij nu borg stond. [P] zei dat er wel wat mensen de boel in de gaten zouden houden.

[P] zei dat hij er zeker van was dat ze in goede staat waren, omdat ze in speciale kratten waren, zoals dat van de verzekering moest. […] [P] zei dat hij walkietalkies met een bereik van vijf kilometer op kanaal drie zou gebruiken. [P] zei dat ik die ook zou kunnen gebruiken. [P] zei dat hij de persoon die mij het geld zou komen brengen niet hoefde te zien.”

7.7

Op 15 april 2008 ontmoette Geert de Rooy en [V] elkaar in café Mazzeltoff. [V] vertelde dat hij de vader de volgende dag op de sportschool zou zien. [P], die later aanschoof, liet weten dat hij “ze” had gesproken en dat de bezichtiging niet kon doorgaan: zij wilden eerst geld zien. Dat blijkt uit het hierna weergegeven proces-verbaal, dat van de ontmoeting is opgemaakt.

“Op dinsdag 15 april 2008, omstreeks 16:50 uur, ging ik, A-1303, café Mazzeltoff binnen. […] Omstreeks 16.55 uur, zag ik, A-1303, dat [V] genoemd café binnenkwam. Nadat [V] en ik, A-1303, elkaar begroet hadden zei [V] dat hij morgen die vader in de sportschool zou zien. […] [V] zei dat hij dacht dat het allemaal wel goed zou zitten maar dat hij ook liever zag dat het wat eenvoudiger zou gaan. [V] zei dat hij morgen wel zou weten hoe het een en ander zou gaan plaats vinden. [V] zei dat hij het met die vader ook nog wilde hebben over het aandeel van [V]. […]

Omstreeks 17.10 uur, zag ik, A-1303, dat [P] genoemd café binnenkwam. Ik, A-1303, zag dat [P] in de richting van [V] en mij, A-1303, kwam lopen waarna hij ons een hand gaf en wij met z’n drieën aan een tafeltje aldaar plaatsnamen. […] [P] zei dat ik moest begrijpen dat hij onder hele grote druk stond. [P] zei dat “ze” het er over gehad hadden en dat [P] eerst via [V] geld wilde zien en dat ik daarna van [V] die dingen zou krijgen. [P] zei dat [V] die dingen dan in vertrouwen mee zou krijgen en dat [P] dan verder helemaal niemand wilde zien. […] Ik, A-1303, zei dat ik daar met [P] over wilde praten omdat ik niet blij was met de door [P] voorgestelde plannen. Ik, A-1303, zei tegen [P] dat ik niet zoveel geld vooruit wilde betalen, dat ik de foto’s wilde hebben en dat ik mijn Engelse vriend de schilderijen op echtheid en conditie wilde laten testen. Ik, A-1303, zei dat het anders voor mij zakelijk gezien geen goed plan was en ik beter kon op stappen.”

8.1

In de avond van avond van 15 april 2008 werd [V] door [M sr.] gebeld. In dat telefoongesprek wordt datgene bevestigd dat [V] eerder die dag tegen Geert de Rooy had gezegd, namelijk dat zij elkaar op 16 april 2008 bij de sportschool zouden ontmoeten. Dat blijkt uit volgende afgeluisterde telefoongesprek.

8.2

Tijdens een observatie werd waargenomen dat [M sr.] op 16 april 2008, omstreeks 10:11 uur, naar sportschool [naam van sportschool] liep en omstreeks 10:51 uur weer vertrok. Kort daarna vertrok [V] met de fiets vanaf de oprit van de sportschool. Dat blijkt uit het volgende proces-verbaal van bevindingen.

9.1

Op 16 april 2008 zagen Geert de Rooy en [V] elkaar in cafe Mazzeltoff. [V] vertelde dat hij de vader die ochtend nog had gesproken. De vader had een ander voorstel gedaan, dat Geert de Rooy maar eens met die Engelse vriend (David) moest bespreken. De vader had gezegd dat hij voor het ongemak desnoods het ticket van die Engelse vriend wilde betalen. Dat blijkt uit het hierna weergegeven proces-verbaal, dat van de ontmoeting is opgemaakt.

9.2

In de avond van 16 april 2008 had Geert de Rooy een ontmoeting met [P]. [P] zei dat hij foto’s had en deze aan [V] zou geven. Geert de Rooy liet weten eerst de foto’s aan zijn Engelse vriend te willen laten zien en pas dan weer verder te willen kijken. Dat blijkt uit het hierna weergegeven proces-verbaal, dat van de ontmoeting is opgemaakt.

9.3

Op 17 april 2008 zag Geert de Rooy [V] in café Mazzeltoff. [V] zei dat hij de foto’s nog niet had, omdat zij eerst geld wilde hebben. Volgens Geert de Rooy was dat niet de afspraak. Geert de Rooy wisselde daarover vervolgens enkele sms-berichten met [P]. Dat blijkt uit het hierna weergegeven proces-verbaal, dat van de ontmoeting is opgemaakt.

“Op donderdag 17 april 2008, [ging ik, A-1303, kort na] 11:55 uur, […] café Mazzeltoff binnen. […] Omstreeks 12.05 uur, zag ik, A-1303, dat [V] genoemd café binnen kwam. […] [V] zei dat hij niet snapte dat alles zo moeilijk ging en dat hij die zoon nog gesproken had. […] Ik, A-1303, vroeg of [V] die foto’s had. [V] zei dat hij die niet had en dat ze eerst geld, die zeveneneenhalf, wilde hebben. […]

Omstreeks 12:19 uur, stuurde ik, A-1303, een sms naar [het telefoonnummer van [P]] met als tekst: ‘Geen toegangskaarten?’ […] Omstreeks 12:30 uur, kreeg ik, A-1303, op mijn mobiele telefoon een sms afkomstig van [het telefoonnummer van [P]] met als tekst: ‘Jawel maar die ouwe moet eerst iets zien Voor wat hoort wat’. […] Omstreeks 12.34 uur, stuurde ik, A-1303, een sms naar [het telefoonnummer van [P]] met als tekst: ‘We hadden een afspraak. Het is aan jou. Wij gaan weg om te eten dan heb ik nog iets’. […] Omstreeks 12:38 uur, kreeg ik, A-1303, van [het telefoonnummer van [P]] met als tekst: ‘Ja maar moet van 2 kanten komen dat zei ik je gisteren nog. Bij ons zit het goed en die toegangskaartjes zijn der’. […] Omstreeks 13:00 uur, stuurde ik, A-1303, een sms naar [het telefoonnummer van [P]] met als tekst: ‘Jij en ik hadden een andere afspraak. Ik kan hier niks mee’. […] Omstreeks 13:27 uur, kreeg ik, A-1303, op mijn mobiele telefoon een sms afkomstig van [het telefoonnummer van [P]] met als tekst: ‘Ik heb met die ouwe gesproken en die zegt dat alles oke is. Dus niemand straks kontakt met jullie om die kaartjes te geven ok.’”

9.4

Op 23 april 2008 zagen Geert de Rooy en [V] elkaar op het terras van ’t Keershuys. [V] vertelde dat hij de vader had gesproken. Ze hadden het over foto’s op een stick gehad. [V] zei dat het wel goed zou komen: de vader liet de zoon zou nog wel wat doen, maar de vader zou het in de hand houden. Dat blijkt uit het hierna weergegeven proces-verbaal, dat van de ontmoeting is opgemaakt.

10.1

Op 16 mei 2008 belde [V] naar Geert de Rooy om te vragen of hij naar de stad kwam en een digitale camera had. Er volgde een ontmoeting op het terras van café Reinders. [V] had van de zoon een geheugenkaartje met foto’s ontvangen. Zij liepen vervolgens naar de auto van Geert de Rooy om de foto’s daar op een laptop over te zetten. Het waren recente foto’s van de gestolen schilderijen. Dat blijkt uit het hierna weergegeven proces-verbaal, dat van de ontmoeting is opgemaakt.

“Op vrijdag 16 mei 2008, omstreeks 17:25 uur, kreeg ik, A-1303, op mijn mobiele telefoon een inkomend gesprek. […] Nadat ik, A-1303, had opgenomen hoorde ik dat [V] zei; ‘Ja met [V]’. […] [V] […] vroeg […] of ik nog naar de stad kwam en of ik een digitale camera had. […] Omstreeks 18:10 uur, zag ik, A-1303, [[V]] op het terras van café Reinders te Den Bosch. […] [V] zei dat hij laatst met die vader gesproken had. […] [V] zei dat het allemaal wel goed zou gaan komen en dat hij vandaag, van de zoon, een kaartje met foto’s had gekregen. […] [V] zei dat hij dat kaartje zelf wel graag wilde houden en vroeg of ik die foto’s op mijn telefoon kon zetten. Ik, A-1303, zei dat [V] maar met mij mee naar mijn auto moest lopen omdat ik daar mijn laptop in had liggen waarop ik de foto’s kon zetten. [V] en ik, A-1303, spraken verder over hoe de afspraken en de voorstellen de laatste keer met die zoon waren verlopen. Ik, A-1303, toonde met betrekking tot die gang van zaken mijn ongenoegen waarop [V] zei dat dat zo ook helemaal niet had moeten gaan. […] [V] zei dat ze het wel zagen zitten omdat ze anders die foto’s ook niet hadden gegeven. […] [V] zei dat ‘ze’ er zich niet zichtbaar mee zouden bemoeien en dat als het fout zou gaan [V] de pineut zou zijn. […]

Nadat [V] en ik, A-1303, nog wat gedronken hadden stelde [V] voor om naar mijn, A-1303, auto te lopen. […] Omstreeks 18:35 uur verliet ik, A-1303, samen met [V], café Reinders. […] Omstreeks 18:45 uur stapten [V] en ik, A-1303, in mijn personenauto welke geparkeerd stond in de parkeergarage De Arena te Den Bosch. Ik, A-1303, zag dat [V] een blauw SD geheugenkaartje uit de verpakking van een theezakje haalde en vervolgens dit geheugenkaartje aan mij, A-1303, gaf. [V] zei dat hij dit kaartje graag weer terug wilde omdat hij dat zelf wilde houden. [V] zei dat hij niet graag met dat kaartje gepakt wilde worden. Ik, A-1303, bekeek daar toen middels mijn laptop de inhoud van genoemd geheugenkaartje en zag dat daar acht foto bestanden op stonden. Ik, A-1303, kopieerde daar toen die acht foto bestanden naar de harddisk van mijn, A- 1303, laptop waarna ik genoemd geheugenkaartje aan [V] terug gaf. […]

Ik, A-1303, zag dat zes foto’s hiervan gelijkenis vertoonde met de bij mij, A-1303, bekende vermiste schilderijen van:

- Jan Steen “Kwakzalver op de jaarmarkt”(2x);

- Comelis Bega “De Muzikanten”;

- Cornelis Dusart “Drinkgelag”;

- Adriaen van Ostade “De tevreden drinker” en de “Kwakzalver”.

Ik, A-1303, zag twee foto’s van de achterzijde van een schilderij waarbij op een van die foto’s een label van het Frans Hals Museum en een vochtigheidssticker stonden afgebeeld. Tevens zag ik, A-1303, dat er op een aantal foto’s een recente Telegraaf stond afgebeeld. […] Ik, A-1303, zei dat ik zou zorgen dat die foto’s bij mijn Engelse vriend terecht zouden komen. […] [V] zei dat hij nu zaken deed met die vader. Ik, A-1303, zei dat ik gezien de ervaring van de laatste keer niet vooraf met geld over de brug zou komen maar dat ik wel vertrouwen in [V] had.”

10.2

Op 21 mei 2008 zei [V] op het terras van café Mazzeltoff tegen Geert de Rooy dat hij de schilderijen had gezien en dat ze in goede staat verkeerden. Ze lagen niet onder de grond, maar ergens op zolder - op een half uur van Den Bosch. Dat blijkt uit het hierna weergegeven proces-verbaal, dat van de ontmoeting is opgemaakt.

10.3

Op 23 mei 2008 zagen Geert de Rooy en [V] elkaar op het terras van café Reinders. Er werd gesproken over de verschillende mogelijkheden waarop de overdracht kon plaatsvinden. [V] vroeg aan [naam] of hij een foto van het geld zou kunnen geven. Dat blijkt uit het hierna weergegeven proces-verbaal, dat van de ontmoeting is opgemaakt.

10.4

Op 27 mei 2008 liet Geert de Rooy op de parkeerplaats van hotel [naam van hotel] te Vught aan [V] een rugzak zien met daarin 1,75 miljoen euro. Met een mobiele telefoon werden daarvan foto’s gemaakt, zodat [V] die aan “hun” kon laten zien. Dat blijkt uit het hierna weergegeven proces-verbaal, dat van de ontmoeting is opgemaakt.

“Op dinsdag 27 mei 2008 […], omstreeks 15:50 uur, verliet ik, A-1303, samen met [V], het terras van restaurant La Cour […] te Den Bosch, waarna wij in mijn personenauto stapten. […] Ik, A-1303, vroeg of [V] nog nieuws had. [V] zei dat alles goed was en dat het een voor een zou kunnen. [V] zei dat we er dan vier op een dag konden doen en de vijfde de dag daarna. [V] zei dat dat voor zijn veiligheid beter was. Ik, A-1303, zei dat ik ze alle vijf op een dag wilde. [V] zei dat het beter voor hem was om het in twee dagen te doen omdat ze hem dan niet met vijf schilderijen te gelijk konden pakken. Ik, A-1303, zei dat als [V] daar bang voor was hij er gewoon mee moest stoppen. [V] zei dat hij niet bang was en niet wilde stoppen. [V] zei dat hij dat stickje met die foto’s aan ‘hun’ had terug gegeven. [V] zei dat ‘ze’ daar om gevraagd hadden. […]

Omstreeks 16:15 uur, stopte ik, A-1303, mijn auto op de parkeerplaats achter hotel [naam van hotel] te Vught. Ik, A-1303, zei dat ik [V] wat wilde laten zien waarna ik, A-1303, uitstapte, een rugzak uit de kofferbak pakte en weer bij [V] in mijn auto stapte. Ik, A-1303, opende die rugzak en zette die op de schoot van [V]. Ik, A-1303, toonde daar toen aan [V] een miljoen zevenhonderdduizend euro. Ik, A-1303, zei dat [V] het maar na moest tellen. [V] maakte daar toen op mij, A-1303, een enigszins geschrokken indruk en zei dat hij het niet wilde aanraken. Nadat ik, A-1303, [V] een aantal stapeltjes biljetten van vijfhonderd euro had laten zien probeerde [V], met zijn Nokia Gsm, foto’s te maken wat niet lukte. Ik, A-1303, hielp [V] daar toen met het maken van vier foto’s van het door mij getoonde geld. Ik, A-1303, maakte daar toen van [V] met de rugzak en het genoemde geld twee foto’s. […] Ik, A-1303, zei dat hij die foto’s in de gsm van [V] maar aan die gasten moest laten zien. [V] zei dat het wel goed was en dat hij mij, A-1303, wel vertrouwde. Ik, A-1303, deed daar toen al het geld weer in die rugzak waarna ik het weer in de kofferbak van mijn auto deed. [V] en ik, A-1303, verlieten vervolgens in mijn personenauto het eerder genoemde parkeerterrein. […] [V] zei dat ik wel voorzichtig met dat geld in de auto moest doen. […] [V] zei dat hij die avond of de volgende morgen naar ‘hun’ toe zou gaan.”

10.5

Op 28 mei 2008 liet [V] tijdens een ontmoeting met Geert de Rooy weten dat “ze” het goed vonden. Dat blijkt uit het hierna weergegeven proces-verbaal, dat van de ontmoeting is opgemaakt.

10.6

Op 30 mei 2008 zagen Geert de Rooy en [V] elkaar in café Mazzeltoff. [V] zei dat de overdracht van de vijf schilderijen op 4 juni 2008 kon plaatsvinden. Dat blijkt uit het hierna weergegeven proces-verbaal, dat van de ontmoeting is opgemaakt.

10.7

Op 2 juni 2008 deed Geert de Rooy bij het station van ’s-Hertogenbosch een aanbetaling van 10 duizend euro aan [V]. Dat blijkt uit het hierna weergegeven proces-verbaal, dat van de ontmoeting is opgemaakt.

“Op maandag 2 juni 2008, omstreeks 13:05 uur, nam ik, A-1303, plaats op het terras

van café Mazzeltoff […] te Den Bosch. […] Omstreeks 13.15 uur zag ik, A-1303, dat [V] het eerder genoemde terras op kwam lopen. […] [V] zei dat het woensdag goed was. [V] zei dat het een voor een moest maar dat het niet te lang moest duren. [V] zei dat hij “ze” nog zou spreken om te horen waar en hoe laat het zou kunnen. […]

Omstreeks 14:35 uur […] liepen wij in de richting van het station aldaar. Onderweg spraken [V] en ik, A-1303, over het wel of niet betalen van [een aanbetaling van] die tienduizend euro, onderling vertrouwen en het niet laten doorgaan van heel de schilderijen deal. Ik, A-1303, zei dat ik [V] die tien duizend euro zou geven maar dat hij mij, A-1303, de volgende dag omstreeks twaalf uur genoemde kwitantie moest geven. Ik, A-1303, gaf aan [V], voor het station te Den Bosch, rechts naast de roltrappen aldaar, een bedrag van tienduizend euro in twintig biljetten van vijfhonderd euro.Ik, A-1303, zag dat [V] die biljetten daar telde en vervolgens genoemde biljetten in een witte langwerpige enveloppe stopte.”

10.8

Op 3 juni 2008 troffen Geert de Rooy en [V] elkaar op het terras van café Mazzeltoff. [V] liet weten dat de overdracht niet kon doorgaan en dat de Engelsman daarom niet deze kant op hoefde te komen. De aanbetaling van 10 duizend euro gaf hij ook terug.

11.1

Op 15 juli 2008 sprak Geert de Rooy in café In ’t Wild Vercken opnieuw met [V]. [V] had de schilderijen laatst nog gezien, maar zei dat de man het erg druk had met onroerend goed. Dat blijkt uit het hierna weergegeven proces-verbaal, dat van de ontmoeting is opgemaakt.

11.2

Op 1 augustus 2008 spraken Geert de Rooy en [V] op het terras van café Reinders. Geert de Rooy zei dat zijn kennis weer zou langskomen. [V] zei dat de vader op Ibiza was. [V] wilde de overdracht in de woning van [L] doen. Dat blijkt uit het hierna weergegeven proces-verbaal, dat van de ontmoeting is opgemaakt.

“Op vrijdag 1 augustus 2008, omstreeks 18:15 uur, liep ik, A-1303, het terras van café Reinders […] te Den Bosch op. Ik, A-1303, zag […] [V] [daar] […][en] zei […] dat mijn […] kennis binnenkort weer langs zou komen. […] [V] zei dat hij het jammer vond dat het nog niet doorgegaan was omdat hij zoveel geld nu wel kon gebruiken. […] [V] zei dat die zoon gewoon eerst geld wilde zien. [V] zei dat ze ze gewoon aan hem moesten geven en dat we daarom gewoon moesten wachten op die vader. [V] zei dat die vader op Ibiza zat en dat hij daar een groot imperium aan het opbouwen was.

[V] zei dat hij het bij [L] thuis wilde doen. [V] zei dat hij [L] dan gewoon vijftigduizend euro zou geven omdat [L] dat geld wel zou kunnen gebruiken. [V] zei dat [L] toch alleen maar naar het geld zou kijken. […] Daar waar ik, A-1303, in dit proces-verbaal over [L] spreek, bedoel ik de mij bekende [L].”

11.3

Op 6 augustus 2008 vond in restaurant Dit een ontmoeting plaats tussen Geert de Rooy en [L]. Tijdens deze ontmoeting vertelde [L] dat hij met [V] had gesproken. Hij stelde voor om tussen Geert de Rooy en [V] te bemiddelen. Na het verlaten van het restaurant, kwamen Geert de Rooy en [L] [P] tegen. [P] vroeg aan [naam] waarom hij niets meer van hem of [V] had gehoord. Hij stelde voor om er nog eens over te praten zodra hij terug was uit Venezuela. Dat blijkt uit het hierna weergegeven proces-verbaal, dat van de ontmoeting is opgemaakt.

“Op woensdag 6 augustus 2008, omstreeks 18:00 uur, ging ik, A-1303, samen met [L] restaurant Dit […] te Den Bosch, binnen. […] [L] vroeg mij of ik de problemen met [[V]] al had opgelost. […] [L] zei dat hij er wel eens met [[V]]over had gesproken. [L] zei dat hij misschien wel kon bemiddelen en dat de transactie misschien wel bij [L] in zijn woning kon plaats vinden. [L] zei dat dat voor iedereen een goed gevoel moest geven. […] Ik, A-1303, zei dat [L] een gezin had, een lieve vrouw en dat het beter was dat hij zich er niet in zou mengen. [L] zei dat hij een grote jongen was en er geen problemen in zag. [L] zei dat hij het wel als een uitdaging zag om met mij, A-1303, zaken te doen en dat hij het voor het geld en de kick deed. […]

Omstreeks 19:35 uur, verliet ik, A-1303, samen met [L] genoemd restaurant waarna wij terug liepen naar [L] zijn geparkeerde auto. […] Nadat [L] en ik, A-1303, in de auto van [L] waren gestapt en [L] hard achterruit reed, zag ik, A-1303, dat [P] voor ons in onze richting […] kwam lopen en met zijn hand in mijn richting zwaaide. Ik, A-1303, vroeg [L] zijn auto te stoppen en zei dat ik even die gast […] gedag wilde zeggen. [L] stopte zijn auto vervolgens naast [P] en [L] deed zijn portierraam naar beneden. […] [P] vroeg of hij even een minuut met mij, A-1303, alleen kon praten. Ik, A-1303, stapte vervolgens uit en ging met [P] op het trottoir […] staan. [P] vroeg wat er aan de hand was want hij hoorde helemaal niks meer van mij en van [V]. […] [P] zei dat hij vanavond naar Venezuela zou vertrekken en hij bewust door de stad aan het rijden was om [[V]] of mij, A-1303, op te zoeken. […] [P] stelde voor om er nog eens over te praten zodra hij terug zou zijn. [P] zei dat hij 21 augustus weer terug was.”

11.4

Op 23 augustus 2008 had Geert de Rooy weer een ontmoeting met [V]. [V] vertelde dat de vader er nu echt vanaf wilde. [V] had de vader en de zoon nog gesproken. [V] wilde het in de woning van [L] laten plaatsvinden. Dat blijkt uit het hierna weergegeven proces-verbaal, dat van de ontmoeting is opgemaakt.

11.5

Op 2 september 2008 vertelde [V] dat het kon doorgaan.Het zou plaatsvinden in de woning van [L]. [V] zou aan de vader als datum 12 september 2008 voorstellen. Dat blijkt uit het hierna weergegeven proces-verbaal, dat van de ontmoeting is opgemaakt.

“Op dinsdag 2 september 2008, omstreeks 13.00 uur, […] zag ik, A-1303, dat [V] op het terras van La Cour te Den Bosch zat. […] [Ik] nam […] plaats naast [V]. […] [V] zei dat het allemaal door kon gaan en dat hij nu de regie had. [V] zei dat hij die vader gesproken had en dat [V] het hard had gespeeld. [V] zei dat hij heeft aangegeven dat ik, A-1303, niets vooruit zou betalen en dat het anders niet door zou gaan. [V] zei dat hij had aangegeven dat hij een goede veilige woning in Boxtel had waar alles zou kunnen gebeuren. [V] zei dat hij had aangegeven dat ‘ze’ ze goed moesten verpakken en dat ze na de eerste twee de andere misschien wel tegelijk konden doen. [V] zei dat hij had aangegeven dat iemand die “dingen” moest brengen maar niet precies voor de woning zodat niet iedereen zou weten waar het zou plaats vinden. […] [V] zei dat die vader had aangegeven dat [V] moest uitkijken dat ik, A-1303, niet van de politie was of voor een verzekering werkte. [V] zei dat hij er alle vertrouwen in had en als het niet goed zou zitten zijn klomp zou breken. [V] zei dat die vader gezegd had dat als [V] er een goed gevoel bij had het gewoon moest gebeuren omdat die vader er nu echt vanaf wilde. […]

[V] zei dat hij die vader afgelopen zondag, in het huis van die vader, had gesproken […][en hem] morgen weer in de sportschool zou zien. […] [V] zei dat hij ook nog met die vader moest praten over [V] zijn “deel”. Ik, A-1303, zei dat hij dan ook de datum van vrijdag 12 september maar moest voorstellen. Ik, A-1303, zei dat ik deze datum nog wel moest kortsluiten met mijn vriend uit Engeland. [V] zei dat hij [L] nog had gesproken en dat we met z’n drieën eens bij [L] thuis moesten gaan kijken. [V] en ik, A-1303, spraken af dat [L] en zijn gezin tijdens de “deal” niet thuis mochten zijn. Ik, A-1303, vroeg wat [L] nu precies wist. [V] zei dat [L] wist dat [V] met die schilderijen bezig was en dat [L] wel eens wat voor [V] op internet had opgezocht.”

11.6

Op 3 september 2008 vond in La Cour een ontmoeting plaats tussen Geert de Rooy, [V] en [L]. [V] zei dat 12 september 2008 goed was en dat datzelfde gold voor de woning van [L]. Dat blijkt uit het hierna weergegeven proces-verbaal, dat van de ontmoeting is opgemaakt.

11.7

Op 8 september 2008 troffen Geert de Rooy, [V] en [P] elkaar bij La Cour. Er werd gesproken over het tijdstip en de wijze waarop een en ander zou moeten plaatsvinden. Nadat [P] La Cour had verlaten, zei [V] dat hij woensdagochtend nog bij de vader zou nagaan of het klopte wat [P] allemaal had gezegd. Dat blijkt uit het hierna weergegeven proces-verbaal, dat van de ontmoeting is opgemaakt.

“Op maandag 8 september 2008, omstreeks 13:30 uur, nam ik, A-1303, buiten plaats op het terras van brasserie La Cour […] te Den Bosch. […] Omstreeks 13.45 uur zag ik, A-1303, dat [V] het genoemde terras op kwam lopen […] en naast mij kwam zitten. […] Omstreeks 14.00 uur zag ik, A-1303, dat […] de mij bekende [P] […] naar [V] en mij, A-1303, kwam lopen. […] [V], [P] en ik, A-1303, namen vervolgens binnen in genoemde brasserie aan een tafeltje achter in de zaak plaats. […]

[P] zei dat het vrijdag allemaal zou gaan lukken en dat het nu echt moest gebeuren. [P] zei dat hij er nu echt vanaf wilde en dat het de laatste keer een communicatiefout tussen hem en [V] was geweest. […] [P] vroeg hoe laat het vrijdag moest gebeuren. Ik, A-1303, zei dat ik met [V] 14:00 uur had afgesproken. [P] zei dat het dan wel erg laat zou worden en dat hij er steeds vanuit was gegaan dat we het in de morgen zouden doen. […] Uiteindelijk zei [P] dat het misschien voor de eerste vier wel sneller zou kunnen, dat hij dan dacht aan een half uur er tussen maar dat ‘Jantje’ als laatste zou komen en dat hij daar wel meer tijd voor nodig had. [P] zei dat hij die niet met die andere wilde vervoeren en dat hij daar mogelijk wel anderhalf uur voor moest laten rijden. [P] zei dat ‘Jantje’ hun garantie was. Ik, A-1303, zei dat ik een garantie wilde dat ik “Jantje” ook daadwerkelijk zou krijgen. [P] zei dat ik die echt zou krijgen, dat anders het setje niet compleet zou zijn en hun er toch niks meer mee konden doen. […] [V] zei dat hij het geld in aluminiumfolie zou wikkelen. [P] zei dat hij zelf het geld zou scannen en dat hij een ‘jammer’ in de auto had. [V], [P] en ik, A-1303, spraken af dat ik woensdag een ander tijdstip voor vrijdag met [V] zou afspreken waarna [V] dat aan het eind van de middag aan [P] zou doorgeven. […]

11.8

Op 10 september 2008 ontmoetten Geert de Rooy en [V] elkaar op het terras van café Mazzeltoff. [V] had die ochtend met de vader gesproken en [V] had er een goed gevoel aan overgehouden. Hij zei dat de vader de regie in handen had. Geert De Rooy en [V] gingen vervolgens nog kijken naar de woning van [L] aan de [adres] te Boxtel. Aan het eind van de middag kwam [V] naar de woning van Geert de Rooy om te zeggen dat hij de vader weer had gesproken. De overdracht, zo vertelde [V], was als volgt gepland. [V] zou eerst met twee schilderijen naar de woning van [L] komen en daarna het geld afgeven aan een motorrijder. Vervolgens zou een Belg met twee andere schilderijen komen; deze Belg zou het geld krijgen en dat op zijn beurt geven aan de motorrijder. Ten slotte zou het laatste schilderij worden gebracht. Dat blijkt uit het hierna weergegeven proces-verbaal, dat van de ontmoeting is opgemaakt.

11.9

De motorrijder waarover werd gesproken, was [O]. [M jr.] had hem gevraagd om een motor te regelen. Hem was verteld dat het de bedoeling was dat [O] een rugzakje in Boxtel moest ophalen en naar een adres in Eindhoven moest brengen. Dat blijkt uit de volgende verklaring van [O].

11.10

De Belg waarover werd gesproken, was [Q]. Met [Q] had [M jr.] afgesproken dat [Q] zijn auto bij een bouwmarkt in Neerpelt (België) zou neerzetten, dat daarin iets van antiek zou worden geladen en dat [Q] dat vervolgens in Boxtel zou afgeven. Dat blijkt uit de volgende verklaring van [Q].

12.1

Op 12 september 2008 gaf [M jr.] op de parkeerplaats van zijn woning een telefoon aan [Q]. Daarbij legde hij uit dat [Q] iets aan een motorrijder moest afgeven. Hij gaf ook een telefoon aan [Q], met daarin een aantal telefoonnummers geprogrammeerd. Nadat hij ook een andere telefoon had voorgeprogrammeerd, zijn zij naar sportschool [naam van sportschool] gereden, alwaar [O] - de motorrijder - stond. Het was slecht weer. Dat blijkt uit de volgende verklaring van [Q].

12.2

Omstreeks 10:00 uur was [O] bij de sportschool [naam van sportschool] aan [adres]. Hij verklaarde dat [M jr.] daar met zijn Mercedes arriveerde en dat ongeveer gelijktijdig de hem bekende [Q] met een Belgisch gekentekende Opel Astra kwam aanrijden. [M jr.] gaf [O] een zilverkleurige telefoon waarin enkele telefoonnummers stonden ingeprogrammeerd. [O] is samen met [Q] naar Boxtel gereden, waarna [O] bleef staan en [Q] is weggereden. Dat blijkt uit de volgende verklaringen van [O].

“Op vrijdag 12 september 2008 […] ben [ik nadat ik die rode motor had gehuurd] […] meteen naar de sportschool [naam van sportschool] op [adres] gereden. Daar was ik rond 10 uur en heb ik buiten van [M jr.] een telefoontje gekregen en de opdracht om naar Boxtel te rijden. De afspraak was dat ik in Boxtel een berichtje zou krijgen dat ik naar de woning zou kunnen gaan om het rugzakje op te halen. […] [M jr.] had in het telefoontje dat ik had gekregen nummers ingeprogrammeerd.”

“Ik heb verklaard dat ik op vrijdagochtend om tien uur bij de sportschool van [naam van portschool] moest zijn. Ik […] zag ik de mij bekende [M jr.] met zijn Mercedes arriveren. Ongeveer gelijktijdig zag ik de mij bekende [Q] met een zilverkleurige Opel Astra, met Belgisch kenteken, aankomen rijden. […] [Q] kende de weg beter dan ik want hij had navigatie. [M jr.] had tegen mij gezegd dat ik met [Q] naar Boxtel moest rijden. In Boxtel ben ik blijven staan en [Q] is weggegaan.”

12.3

[M jr.] had de mobiele telefoons als volgt voorgeprogrammeerd. De naam ‘BAMBI’ stond voor zijn telefoonnummer, de naam ‘GRIJZE’ voor het telefoonnummer van [V], de naam ‘SAVAK’ voor het telefoonnummer van [Q] en de naam ‘WOLF’ voor het telefoonnummer van [O]. Dat blijkt uit het volgende proces-verbaal.

12.4

Nadat [Q] en [O] naar Boxtel waren gereden, is [M jr.] - die tussentijds kennelijk de Mercedes voor een Audi had ingewisseld - naar hotel [naam van hotel] te Vught reden alwaar hij [V] ontmoette. Zij reden vervolgens allebei naar Valkenswaard. [M jr.] stapte daar in de Golf van [V] en reed daarmee naar Neerpelt (België). [V] bleef in Valkenswaard. Na circa 1 uur en 20 minuten was [M jr.] terug in Valkenswaard. Kort daarna nam [V] plaats in zijn eigen Golf en reed hij naar de woning van [L] te Boxtel. [M jr.] reed in zijn Audi naar hotel [naam van hotel] te Eindhoven. [V] sprak in Boxtel [O] aan en wees hem waar op een tankstation, waar [O] vervolgens heenreed. [V] werd daarop binnengelaten door een man omschreven als NN2. [V] en NN2 pakten samen de schilderijen uit de auto en liepen daarmee de woning in. Dat leidt het hof af uit het hierna weergegeven proces-verbaal van observeren.

“Op vrijdag 12 september 2008, omstreeks 10:08 uur, zag ik, verbalisant 25, dat de Golf met [V] als bestuurder, het parkeerterrein op reed van het hotel/restaurant [naam van hotel] […] te Vught. Ik zag dat [V] de Golf parkeerde, uitstapte en vervolgens wegliep in de richting van de hoofdingang van het restaurant. […]

Omstreeks 10:12 uur, zag ik, verbalisant 25, dat de Audi met [M jr.] als bestuurder, het parkeerterrein op reed van het hotel/restaurant [naam van hotel] […] te Vught. Ik zag dat [M jr.] de Audi parkeerde, uitstapte en vervolgens wegliep in de richting van de hoofdingang van het restaurant. […] Omstreeks 10:23 uur, zag ik, verbalisant 25, dat [M jr.] uit de richting van de hoofdingang van het hotel/restaurant [naam van hotel] kwam gelopen. […] Omstreeks 10:24 uur, zag ik, verbalisant 25, dat [V] uit de richting van de hoofdingang van het hotel/restaurant [naam van hotel] kwam gelopen. Ik zag dat [V] in de richting liep van de Golf. Ik zag korte tijd later dat de Audi en de Golf het parkeerterrein afreden van het hotel/restaurant [naam van hotel] te Vught. […]

Omstreeks 12:51 uur, zag ik, verbalisant 715, dat de Audi op de parkeerplaats van het [naam van hotel] gelegen aan [adres] te Eindhoven werd geparkeerd. Ik zag dat [M jr.] uitstapte en de hoofdingang van het hotel in rende. […] Omstreeks 13:12 uur, zag ik, verbalisant 50, dat de Golf parkeerde op de oprit van de woning, perceel [adres] te [woonplaats] (het hof begrijpt: de woning van [L]). Ik zag dat [V] als bestuurder uit de Golf stapte en NN3 (het hof begrijpt: [O]) aansprak, die op dat moment nog op zijn motor zat en op de oprit stond, met de voorzijde van de motor in de richting van de weg. Ik zag dat [V] met zijn rechterarm wees in de richting van het in de nabijheid gelegen BP benzinestation en de aldaar gevestigde winkels. Ik zag dat NN3 hierop zijn motor startte en wegreed over de [adres], in de richting van het [tankstation]. Ik zag dat [V] kort daarna door NN2 via de voordeur van de woning werd binnengelaten.[…]

Omstreeks 13:14 uur, zag ik, verbalisant 50, dat [V] en NN2 door de voordeur van de woning, naar de Golf liepen. Ik zag dat [V] achterin de Golf een schilderij met lijst pakte en dat NN2 met een zwarte paraplu bij het bestuurdersportier bleef staan. […] Omstreeks 13:16 uur, zag ik, verbalisant 50, dat [V] vanuit de achterzijde van de woning, over een pad gelegen naast de garage, naar de Golf liep en dat NN2 via de voordeur van de woning naar de Golf liep. Ik zag dat [V] uit de Golf een schilderij pakte, […] dit overhandigde aan NN2 en vervolgens via de voordeur de woning binnenging.”

12.5

De man die als NN2 werd omschreven is Geert de Rooy. Hij was degene die [V] verwelkomde en hielp met het uitladen van de schilderijen. In de woning van [L] ontfermde David zich over de schilderijen en deze gaf aan dat de schilderijen in orde waren. Geert de Rooy gaf vervolgens in de bijkeuken twee geldbundels van in totaal 0,5 miljoen euro aan [V]. Uit een van de geldbundels werd een biljet van 500 euro gepakt voor de geldhaler. [V] stuurde een sms-bericht dat het goed was en verliet de woning met de geldbundels. Bij terugkomst zei [V] dat hij het geld aan de motorrijder had gegeven. Dat blijkt uit het hierna weergegeven proces-verbaal, dat door Geert de Rooy is opgemaakt.

12.6

[O] bevestigde dat. Hij had een sms-bericht van [V] gekregen met de mededeling dat hij kon komen. [V] hielp [O] met het omdoen van de rugzak, die hij bij het hotel [naam van hotel] in Eindhoven aan [M jr.] moest afgeven. [O] ging onderweg naar dat hotel, maar raakte de weg kwijt. Na ongeveer 2,5 uur had hij het hotel gevonden. [M jr.], die daar stond te wachten, was kwaad op hem. [O] gaf de rugzak vervolgens door het open portierraam aan [M jr.], waarna zij beiden vertrokken. Dat blijkt uit de volgende verklaring van [O].

“Ik kreeg […] een sms-berichtje van, als ik mij niet vergis, ‘grijze’ of ‘grijze wolf’ of zo, met de mededeling dat ik kon komen. Ik begreep daaruit dat ik dus naar die woning in Boxtel kon rijden. […] Dat van grijze of grijze wolf, dat was het nummer van de oude man die [V] of [V] is genaamd. […] Aan het sms-berichtje zag ik in ieder geval dat die oude man, mij sms’te dat ik kon komen. Ik ben toen naar die woning gereden. Ik ben daar naar de deur gelopen. Ik hoorde dat ik van de achterkant werd aangeroepen van: ‘Loop maar naar achter’. Ik ben toen naar de achterkant van die woning gelopen. […]

Daar stond een witharige oudere man. […] Hij zei dat ik naar Eindhoven moest rijden en dat ik voorzichtig moest zijn. Hij heeft mij geholpen met het omdoen van de rugzak. [M jr.] had mij de vorige dag al verteld dat ik naar het [naam van hotel] Hotel […] in Eindhoven moest rijden en daar de rugzak af moest geven. Ik wist niet waar dat hotel was en ben gewoon naar Eindhoven gereden. Daar heb ik gezocht maar kon het hotel niet vinden. […] Op een gegeven moment stond ik bij de Ikea. Toen bleek ook dat ik al een paar keer sms-berichtjes had ontvangen en dat [M jr.] mij had gebeld. Dat is volgens mij twee keer geweest. […] Hieruit begreep ik dat [M jr.] op mij stond te wachten. Ik was de weg kwijt. Op een gegeven moment ben ik wel bij het goeie hotel uitgekomen maar heb daar wel ongeveer 2 en een half uur over gedaan, in de regen. Bij dat hotel stond [M jr.] te wachten. Hij had een licht blauwe Audi cabrio bij zich. […] [M jr.] was kwaad op mij. […] [M jr.] zat in de auto aan de weg vlakbij het hotel, ik ben naast hem gestopt en heb de rugtas afgedaan en heb die door het open portierraam aan [M jr.] gegeven. [M jr.] heeft toen niets meer tegen mij gezegd en is meteen weggereden. Ik ben toen omgedraaid en weggereden.”

12.7

[Q] was ondertussen conform de opdracht van [M jr.] naar Neerpelt (België) gereden. Vanwege de drukte arriveerde hij daar pas tegen het einde van de namiddag. [M jr.], die daar op hem stond te wachten, is met zijn auto weggereden. Na 1 à 2 uur kreeg [Q] zijn auto terug om terug naar Boxtel te rijden. Dat blijkt uit de volgende verklaring van [Q].

12.8

[Q] kwam omstreeks 20:32 uur aan bij de woning van [L]. [V] opende de voordeur van de woning. [Q] opende daarop de kofferbak en [V] haalde daar twee op elkaar liggende schilderijen uit om deze de woning binnen te tillen. Dat kan worden afgeleid uit het volgende proces-verbaal van observeren.

“Op 12 september 2008, omstreeks 20:32 uur, zag ik, verbalisant 50, dat er een grijze Opel Astra met Belgische kentekenplaten stopte op de oprit van de woning, perceel [adres] te Boxtel. […] Ik zag dat de bestuurder van de Opel Astra, nader genoemd NN5 (het hof begrijpt: [Q]), uit de Opel Astra stapte en richting de voordeur liep, die op dat moment werd geopend door [V]. […]

Omstreeks 20:33 uur zag ik, verbalisant 50, dat [V] 2 schilderijen, op elkaar liggend, uit de door NN5 geopende kofferbak van de Opel haalde en met de schilderijen, kennelijk zwaar tillend, door de voordeur de woning binnenging. Ik zag dat NN5 daarna weer als bestuurder in de Opel plaatsnam en op de oprit van de woning bleef staan.”

12.9

Nadat [V] de schilderijen naar binnen had gebracht en David ook dit keer had aangegeven dat de schilderijen in orde waren, gaf Geert de Rooy opnieuw 0,5 miljoen aan 500 euro biljetten aan [V]. [V] verliet daarop de woning via de voordeur. Dat blijkt uit het hierna weergegeven proces-verbaal, dat door Geert de Rooy is opgemaakt.

12.10

Volgens [Q] kreeg hij op dat moment van [V] een plastic zak gevuld met een pakket. Het was de bedoeling dat een motorrijder dat bij hem zou ophalen, maar die kwam niet opdagen. [M jr.] berichtte hem toen dat hij naar de sportschool moest komen. Daar heeft [Q] de zak met inhoud aan [M jr.] overgedragen. Dat blijkt uit de hierna weergegeven verklaring van [Q].

12.11

Na de overdracht van het geldpakket bleek uit sms-verkeer tussen [V] en [M jr.] dat het laatste schilderij niet in de omgeving was en bovendien dat [M jr.] dacht dat hij werd gevolgd. Er werd besloten een afspraak te maken voor de volgende dag. Dat blijkt uit het hierna weergegeven proces-verbaal, dat door Geert de Rooy is opgemaakt.

13.1

Op 13 september 2008 ontmoette Geert de Rooy [V] in brasserie Passarelle. Zij spraken af dat [V] per telefoon tegen Geert de Rooy iets positiefs over “machines” zou zeggen wanneer alles goed was en hij het schilderij had en iets negatiefs wanneer dat niet zo was. Als alles goed zou gaan, zouden zij naar hotel [naam van hotel] te Eindhoven komen. Dat blijkt uit het hierna weergegeven proces-verbaal, dat van die ontmoeting is opgemaakt.

13.2

[V]d 12:00 uur is [M jr.] naar [O] gegaan om te zeggen dat hij zijn auto nodig had. [O] heeft toen zijn Renault meegegeven. Dat blijkt uit de volgende verklaring van [O].

13.3

[M jr.] kwam met die Renault omstreeks 12:00 uur aan bij [naam van hotel] hotel te Vught en ging het hotel binnen. [V] was kort daarvoor al gearriveerd en het hotel binnengegaan. Zij zijn vervolgens opnieuw naar Valkenswaard gereden om daar van auto te wisselen. [M jr.] ging weer met de Golf van [V] naar Neerpelt, terwijl [V] in Valkenswaard op hem bleef wachten. Nadat [M jr.] was teruggekomen, nam [V] plaats in de Golf en nam [M jr.] plaats in de Renault. Beiden reden zij naar het [naam van hotel] hotel te Eindhoven, alwaar zij omstreeks 14:20 uur aankwamen. Dat kan worden afgeleid uit het hierna weergegeven proces-verbaal van observeren.

13.4

[V] had inmiddels Geert de Rooy gebeld en positief over de ‘machines’ gesproken. Geert de Rooy en David waren zodoende ook ter plaatse. Nadat David duidelijk maakte dat het schilderij in orde was, liep Geert de Rooy weg en werd [V] korte tijd daarna aangehouden. Dat blijkt uit het hierna weergegeven proces-verbaal, dat van die ontmoeting is opgemaakt.

“Op zaterdag 13 september 2008, omstreeks 14:03 uur, kreeg ik, A-1303, op mijn mobiele telefoon een inkomend gesprek van [V]. Uit dit gesprek, waarin [V] […] positief over een machine sprak, begreep ik, A-1303, dat [V] met genoemd schilderij onderweg was naar [het [naam van hotel] hotel te Eindhoven]. […]

Omstreeks 14:25uur, bevond ik, A-1303, mij in genoemd hotel. Ik, A-1303, zag toen dat een grijze Volkswagen Golf […] het parkeerterrein van het genoemd hotel op kwam rijden. Kort hierna liep ik, A-1303, […] [V] tegemoet die uit de richting van de ingang van het parkeerterrein kwam lopen. Nadat [V] en ik, A-1303, elkaar begroet hadden, zei [V] dat alles in orde was. [V] zei dat hij het schilderij in de kofferbak van zijn auto had liggen. […] [V] en ik, A-1303, liepen naar eerder genoemde Volkswagen waarin wij beiden plaats namen. Ik, A-1303, zei dat [V] maar even naar de andere zijde van de parkeerplaats moest rijden wat [V] vervolgens ook deed. […]

Ik, A-1303, zag dat [V] A-1765 begroette die inmiddels naar genoemde Volkswagen was komen lopen. Ik, A-1303, zei tegen [V] dat A-1765 het schilderij wel uit de kofferbak zou pakken. Ik, A-1303, zag toen dat [V] de rugleuning van de achterbank van genoemde Volkswagen naar voren kantelde waarna [V], A-1765 de ruimte gaf om een groot vierkant pakket, verpakt in een wit dekbed, uit de kofferbak te pakken. Ik, A-1303, zag vervolgens dat A-1765 genoemd pakket in een andere auto legde. […] Ik, A-1303, zei […] tegen [V] dat we in de Volkswagen moesten gaan zitten om even te wachten om te horen of het schilderij in orde was. [V] en ik, A-1303, stapten vervolgens in genoemde Volkswagen. […] [V] vroeg of ik het geld al had geteld. [V] zei dat hij driehonderdtwintigduizend euro voor zich zelf wilde houden en dat [V] de overgebleven honderdtachtigduizend euro aan [M jr.] zou geven. […] Toen [V] en ik, A-1303, daar zaten kreeg [V] een sms op zijn telefoon die er in het kort op neer kwam dat [V] degene die die sms verstuurd had op de hoogte moest houden. [V] zei dat dat een sms van [M jr.] was. […] Nadat ik, A-1303, van A-1765 had begrepen dat het schilderij goed was zei ik, A-1303, tegen [V] dat ik het geld zou gaan halen waarna ik, A-1303, uit genoemde Volkswagen stapte en over genoemde parkeerplaats wegliep. Korte tijd hierna begreep ik, A-1303, dat [V] aangehouden.”

13.5

Ook [M jr.] werd bij het hotel aangehouden. [M sr.] werd later in de middag in de nabijheid van zijn woning aangehouden. Dat blijkt onder meer uit het hierna weergegeven proces-verbaal van observeren.

14.1

Op 13 september 2008 werd een doorzoeking gedaan op het perceel [adres] te ’s-Hertogenbosch, waarop zich de woningen van [M sr.] en [M jr.] bevinden. In de woning van [M sr.] werd in twee kussens van zijn bank een totaalbedrag van 100.000 euro aangetroffen, dat afkomstig was van de eerste betaling die Geert de Rooy had gedaan. In de woning van [M jr.] werd achter een plint van het keukenblok een totaalbedrag van 95.500 euro aangetroffen, dat afkomstig was van de tweede betaling die Geert de Rooy had gedaan. Dat blijkt uit het volgende proces-verbaal van bevindingen.

14.2

[M jr.] verklaarde ten aanzien van het aangetroffen geld dat hij in de avond van 12 september 2008 was thuis gekomen. Hij heeft toen een stapeltje van 500 euro biljetten aan zijn vader gegeven en dat samen met hem geteld. Het ging om 100.000 euro. Later hoorde hij zijn vader het in de kussens had verstopt. Dat blijkt uit zijn hierna weergegeven verklaring.

1.1

Op 5 maart 2007 werd in een pand aan [adres 1] te ’s-Hertogenbosch een hennepkwekerij van in totaal 434 planten aangetroffen. Dat blijkt uit het volgende proces-verbaal.

“Op maandag 5 maart 2007, omstreeks 13.37 uur, [werd] een onderzoek ingesteld op het adres [adres] te ‘s-Hertogenbosch. […] Op de eerste verdieping werd in twee kamers een in gebruik zijnde hennepkwekerij aangetroffen. […] Verder werd op de tweede verdieping, zijnde de zolder, van het genoemde pand een in gebruik zijn hennepkwekerij aangetroffen. […]

Omschrijving kweekruimtes.

Ruimte I:

Een kamer met een afmeting van 3,0 x 3,45 meter. De vloer van deze kamer was afgedekt met zwarte plastic folie, Op deze vloer waren zwarte plasticpotten geplaatst waarin hennepplanten groeide. De planten hadden lengte van 55 a 60 centimeter. In totaal stonden er in deze ruimte 118 planten. Aan het plafond waren 12 assimilatielampen met spiegelkappen bevestigd. Vijf willekeurige planten uit deze ruimte voor het testen en wegen afgeknipt en in beslag genomen.

Ruimte II:

Een kamer met een afmeting van 3,0 x 5,0 meter. De vloer van deze kamer was afgedekt met zwarte plastic folie. Op deze vloer waren zwarte plasticpotten geplaatst waarin hennepplanten groeide. De planten hadden lengte van 55 a 60 centimeter. In totaal stonden er in deze ruimte 171 planten. Aan het plafond waren 15 assimilatielampen met spiegelkappen bevestigd. Vijf willekeurige planten uit deze ruimte voor het testen en wegen afgeknipt en in beslag genomen.

RUIMTE III:

Op de zolder was een kweekbak met een afmeting van 2,80 x 4,60 meter gemaakt. De vloer van deze kweekbak was afgedekt met zwarte plastic folie. Op deze vloer waren zwarte plasticpotten geplaatst waarin hennepplanten groeide. De planten hadden lengte van 60 a 65 centimeter. In totaal stonden er in deze ruimte 145 planten. Aan het plafond waren 12 assimilatielampen met spiegelkappen bevestigd. Vijf willekeurige planten uit deze ruimte [werden] voor het testen en wegen afgeknipt en in beslag genomen.”

1.2

De narcotesten leverden steeds een positieve indicatie voor hennep/marihuana/hash op. Dat blijkt uit het volgende proces-verbaal.

Plasticzak Ruimte I:

Twee van de vijf planten werden getest met verdovende middelentests. […] Het testen leverde tweemaal een positieve indicatie van Hennep/Marihuana/Hash op. […]

Plasticzak Ruimte II:

Twee van de vijf planten werden getest met verdovende middelentests. […] Het testen leverde tweemaal een positieve indicatie van Hennep/Marihuana/Hash op. […]

Plasticzak Ruimte III:

Twee van de vijf planten werden getest met verdovende middelentests. […] Het testen leverde tweemaal een positieve indicatie van Hennep/Marihuana/Hash op. […]

Het testen van de voornoemde planten werd verricht met verdovende middelentests. Hiervoor werd gebruik gemaakt van de “Narco”-testen van het merk O.D.V.”

2.1

Uit de gemeentelijke basisadministratie van de gemeente ’s-Hertogenbosch bleek dat niemand op het adres [adres] stond ingeschreven. Uit onderzoek bleek dat de woning was verhuurd aan [R]. Dat blijkt uit het volgende proces-verbaal.

2.2

[R] verklaarde tegenover de politie dat hij het pand aan een ander had onderverhuurd. Dat blijkt uit zijn hierna weergegeven verklaring.

2.3

De getuige [S] heeft op 8 maart 2007 tegenover de politie verklaard dat hij drie maanden eerder een oudere man had ontmoet bij de woning aan [adres 1] te ’s-Hertogenbosch. Deze man was toen aan de voorzijde van de woning het gras aan het maaien. Zijn verklaring luidt als volgt.

2.4

De getuige [T] heeft op 14 april 2007 tegenover de politie verklaard dat hij tussen oktober 2006 en maart 2007 ongeveer drie keer een oudere man bij de woning had gezien. Deze man had zich aan hem voorgesteld als [voornaam van V]. Hij deed het onderhoud van de tuin en het huis. De verklaring van [T] luidt als volgt.

2.5

De verdachte heeft ter terechtzitting in hoger beroep verklaard dat hij [volledige naam van V] heet en dat zijn roepnaam [V] is. Het proces-verbaal van terechtzitting luidt als volgt.

2.6

De verdachte heeft tegenover de politie verklaard dat hij wel eens de tuin heeft gedaan aan [adres 1] en dat hij de woning heeft schoongemaakt. Zijn verklaring luidt als volgt.

“[Verbalisant]: Wat zegt u het adres [adres] te ’s-Hertogenbosch?

[De verdachte]: Dat ik daar de tuin heb gedaan en […] het huis heb schoongemaakt.”

3.1

Op 7 februari 2007 belde de verdachte naar [U]. [U] zei tijdens dat gesprek dat ze “iets moesten bekijken”. De verdachte zei dat hij met de fiets boodschappen zou gaan doen en dan direct door zou kunnen fietsen, maar dat zij het anders morgenochtend zouden doen. Dat blijkt uit volgende afgeluisterde telefoongesprek.

3.2

In een daaropvolgende telefoongesprek wordt afgesproken dat het de volgende morgen zou worden. Dat blijkt uit volgende afgeluisterde telefoongesprek.

3.3

Tijdens een observatie wordt waargenomen dat de verdachte op 8 februari 2007, omstreeks 09:44 uur, met zijn Volkswagen Golf naar de woning aan [adres] reed, alwaar hij door [U] werd binnengelaten. Kort daarna kwam de verdachte naar buiten met twee zakken, die hij in de kofferbak van zijn auto legde. [U] legde daar nog een sporttas bij, waarna hij de terug de woning binnenging en de verdachte met de auto vertrok. De verdachte parkeerde zijn auto aan [adres] en liep met de sporttas en een van de beide zakken naar [adres 1]. Hij opende de deur met een sleutel en betrad het perceel. Dat blijkt uit het volgende proces-verbaal van observeren.

3.4

Omstreeks 10:19 uur belde de verdachte naar [U] om te vragen of “ie nog komt”. Dat blijkt uit volgende afgeluisterde telefoongesprek.

3.5

Omstreeks 10:53 uur belde [U] naar de verdachte om te zeggen dat hij de deur maar open moest doen. Dat blijkt uit volgende afgeluisterde telefoongesprek.

3.6

Tijdens de observatie wordt waargenomen dat omstreeks dat tijdstip een Toyota aan [adres] stopte met [U] als de bestuurder. NN01 stapte aan de passagierszijde uit en liep naar [adres 1]. Daar werd voor hem de deur opengedaan. Twintig minuten later verliet hij perceel weer en werd hij door [U] opgehaald. Ongeveer een uur daarna verliet ook de verdachte het perceel. Dat blijkt uit het volgende proces-verbaal van observeren.

3.7

Kort voordat de verdachte het perceel verliet, belde hij naar [U] om te zeggen dat hij klaar was en zou wegrijden. Dat blijkt uit het volgende tapgesprek.

4.1

Op 12 februari 2007 wordt de verdachte door [U] gebeld. Tijdens dat gesprek liet hij weten dat “die gozer” in de avond de door de verdachte geheelde onderdelen erop kon zetten. Zij spraken vervolgens af dat de verdachte om 19:30 uur zou worden opgehaald. Dat blijkt uit volgende afgeluisterde telefoongesprek.

4.2

Omstreeks 19:33 uur belde de verdachte naar [U] om te zeggen dat hij buiten stond. [U] zei daarop dat hij wel even zou gaan vragen. Dat blijkt uit volgende afgeluisterde telefoongesprek.

4.3

Omstreeks 19:37 uur belde de verdachte opnieuw naar [U], waarop deze hem liet weten dat de man het niet meer ging halen. Vervolgens werd er een afspraak gemaakt voor de volgende dag om 10:00 uur. Dat blijkt uit volgende afgeluisterde telefoongesprek.

5.1

Op 13 februari 2007, omstreeks 10:10 uur, had de verdachte een ontmoeting met [W]. Zij gaan samen het pand aan [adres 1] binnen. De verdachte had een witte plastic zak bij zich. [W] kwam enige tijd later naar buiten om een gevulde witte plastic zak uit de garage te pakken. Later die ochtend vertrokken [W] en de verdachte kort na elkaar. Dat blijkt uit het volgende proces-verbaal van observeren.

5.2

Diezelfde middag was de verdachte met [W2] aanwezig in restaurant-brasserie Christoffel te ’s-Hertogenbosch. Hij ontmoette daar [U]. Omdat er onvoldoende plaatsen vrij waren, verplaatsten zij zich naar cafe-restaurant Van Puffelen. Het gesprek ging onder meer over een woning met een L-vormige kamer, een verwarmde zolder en de aanwezigheid van warm water op die zolder. Dit en meer blijkt uit het volgende proces-verbaal van observeren.

6.1

Op 16 februari 2007 wordt de verdachte door [W2] gebeld. De verdachte stelde voor dat [W2] hem kwam ophalen, zodat hij hem alles even kon laten zien. Er werd afgesproken dat [W2] de verdachte om 10:30 uur zou ophalen. Dat blijkt uit volgende afgeluisterde telefoongesprek.

6.2

Omstreeks 10:26 uur stopte [W2] met zijn Audi aan de achterzijde van de woning van de verdachte. Korte tijd later wordt waargenomen dat zij het pand aan [adres] binnengaan. Toen zij het pand ongeveer een uur later verlieten, had [W2] een witte plastic tas in zijn handen die gedeeltelijk gevuld was met een klein langwerpig doosje. Dat blijkt uit het volgende proces-verbaal van observeren.

6.3

Omstreeks 14:46 uur belde de verdachte naar [U]. Hij kreeg zijn voicemail en liet daarop het bericht achter dat hij met [W2] om 16:00 uur bij Christoffel had afgesproken. Dat blijkt uit volgende afgeluisterde telefoongesprek.

6.4

Omstreeks 16:22 uur voegde [U] zich bij de verdachte en [W2], die aan een tafel in horecagelegenheid Christoffel zaten. Er werd gesproken over een vrachtwagen, pallets, potten, drukmeters, vleermuizenmest en een goed verwarmde vloer. Dat blijkt uit het volgende proces-verbaal van observeren.

“Op vrijdag 16 februari 2007, omstreeks 16.22 uur, zagen wij, verbalisanten 25 en 40, dat [U], de horecagelegenheid Christoffel […] te ’s-Hertogenbosch binnen kwam en bij [W2] en [V] aan tafel plaats nam. […] Ik, verbalisant nummer 25, hoorde gedeelte van het gesprek tussen [V], [W2] en [U]. De volgende fragmenten uit het gesprek werden door mij, verbalisant 25, gehoord:

[U]: ‘lk heb een vrachtwagen voor 1200 à 1400 euro.’ ‘Er kunnen 2 pallets in. 1,25 bij...’ ‘Er kan 1 zak in 4 potten’.

[W2]: ‘lk heb van [V] trouwens die dingen gekregen.’ ‘En ook wat drukmeters.’

[U]: ‘Je moet voor grond zorgen, geen koeiemest, zeg maar voor aardbeien’. ‘De grond moet niet te zuur zijn. Het beste is eigenlijk vleermuizenmest.’ ‘Vleermuizenmest gaat goed.’

[W2]: ‘Kan ik misschien ook daar kopen. Want dat is met mijn handel ook, in Roemenië is dat veel goedkoper.’

[U]: ‘De vloer moet goed verwarmd zijn. Goed op temperatuur.’

[W2]: ‘De vloer kan ik ook gelijk maken. Dat ie niet afloopt.’

[U]: ‘lk heb een goeie timmerman.’

[U]: ‘Als jij het voor de 26ste geregeld hebt, heb ik ’t begin maart klaar staan’. ‘lk heb chauffeurs. Duitsers, ‘t zijn chaoten. Eén is doof, écht doof.” “Hoe weet ik dat jj alles geregeld hebt?’

[W2]: ‘Ik doe je wel een sms-je’.

[U]: ‘Nou, nee...’

[V] tegen [W2]: ‘Anders laat ‘t mij maar weten.’

[V] tegen [U]: ‘Dan laat ik ‘t jou wel weer weten.’

[U]: ‘Is goed.’ […]

Omstreeks 17:28 uur, zag ik verbalisant nummer 40, dat vanuit horecagelegenheid Christoffel […] zowel [V], [W2] evenals [U] buitenkwamen en vervolgens wegliepen.”

6.5

Op 28 juni 2007 had de verdachte een ontmoeting met Geert de Rooy op het terras van café De Haverkist. De verdachte sprak toen onder meer over de handel in weed. Geert de Rooy maakte daarvan het volgende proces-verbaal op.

1.1

Wijlen [Z] woonde bij leven in de woning aan [adres 2] te ’s-Hertogenbosch. [Z] was een kennis van [kennis van Z] en kende de verdachte via hem. Dat blijkt uit de volgende door [kennis van Z] afgelegde verklaring.

1.2

Op 11 oktober 2007 is tijdens een observatie waargenomen dat de verdachte samen met [X] bij het flatgebouw aan [adres 2] liep. Dat blijkt uit het volgende proces-verbaal van observeren.

1.3

Op 13 oktober 2007 maakte [Z] er telefonisch melding van bij de politie dat zijn sleutels waren verdwenen. Volgens [Z] was zijn voordeur de avond ervoor met zijn sleutels door [kennis van Z] geopend. De melding in het bedrijfsprocessensysteem van de politie luidt als volgt.

1.4

De avond daaraan voorafgaand had [kennis van Z] aan de verdachte telefonisch laten weten dat hij “de spullen” had en dat zij het de volgende ochtend even moesten “kortsluiten”. Zij spraken vervolgens af om elkaar de volgende dag om 09:00 uur te treffen. Dat blijkt uit volgende afgeluisterde telefoongesprek.

1.5

Op 14 oktober 2007, omstreeks 14:15 uur, belde de verdachte naar [kennis van Z] om te zeggen dat hij “ze” al had opgehaald en dat “ze” de volgende dag of de volgende dinsdag wel zouden terugkomen. Dat blijkt uit volgende afgeluisterde telefoongesprek.

1.6

Uit de waarnemingen van een observatie kan worden afgeleid dat de verdachte dit gesprek voerde voor café Silva Ducis, alwaar hij een ontmoeting met [X] had. De verdachte pakte vervolgens uit een servet sleutels, zei dat het daarmee moest lukken en gaf de sleutels aan [X]. Dat blijkt uit het volgende proces-verbaal van observeren.

1.7

Op 15 oktober 2007, omstreeks 13:38 uur, wordt [X] gebeld door het “[naam sleutelwinkel]” om te zeggen dat de sleutel klaar is. [X] laat vervolgens weten eraan te zullen komen. Dat blijkt uit volgende afgeluisterde telefoongesprek.

1.8

[kennis van Z] verklaarde tegenover de politie dat de verdachte naar de sleutel van de woning van [Z] had gevraagd en dat hij hem die heeft gegeven. De verdachte heeft de sleutel vervolgens laten namaken. Volgens hem had de verdachte die sleutel nodig om waardevolle kunst weg te halen of dat door andere te laten doen. Deze verklaring van [kennis van Z] is als volgt bij proces-verbaal verwoord.

“[Z] is […] in Den Bosch komen wonen. U zegt mij dat hij in augustus [2007] ingeschreven is op [adres 2] in Den Bosch. […] Ik heb [de sleutel] aan [V] gegeven. Ik heb die gegeven, omdat [V] interesse had in die sleutel. In de tijd dat [Z] in Den Bosch is komen wonen, vroeg [V] of ik voor de sleutel van [adres 2] kon zorgen. Ik heb daarmee ingestemd. Ik denk dat hij de sleutel nodig had om er boodschappen te doen. Ik bedoel daarmee dat hij de waardevolle kunst bij [Z] weg wilde halen of dat door anderen wilde laten doen. […]

Ik was bij [Z] thuis. De sleutel lag los op de tafel. […] Ik heb de sleutel aan [V] gegeven. […] Ik wilde op een gegeven moment de sleutel terug hebben en heb [V] daarover gebeld. […] [Z] zei dat hij een sleutel miste. […] Ik wilde de sleutel terugbrengen zonder dat [Z] daar erg in had.”

1.9

Op 7 november 2007 is [Z] overleden, zo blijkt uit de volgende melding in het bedrijfsprocessensysteem.

1.10

Dat is ook ter kennis gekomen van de verdachte. Nog diezelfde dag belde hij [X] op om te zeggen dat zij elkaar de volgende dag moesten ontmoeten, omdat “die voetballer dood was”. [X] moest dan “spullen” meenemen. Dat blijkt uit volgende afgeluisterde telefoongesprek.

2.1

Op 8 november 2008, omstreeks 14:15 uur, ontmoetten de verdachte en [X] elkaar bij café Silva Ducis. Zij reden vervolgens samen naar [adres 2]. [X] ging met een sleutel de aldaar gelegen flat binnen. Hij droeg een tas met gereedschap bij zich. Even later stond hij in de hal waar zich de percelen [adres 2] en 3 bevinden. Na het verlaten van de flat reed [X] naar de woning van de verdachte. Dat blijkt uit het volgende proces-verbaal van observeren.

Omstreeks 15:54 uur zagen wij verbalisanten nummer 24 en 40, dat de Volkswagen Polo […] na eerst een rondje te hebben gereden via [adres 2], [adres] en [adres], werd geparkeerd op de parkeerplaats voor een flat gelegen aan [adres 2] te ‘s-Hertogenbosch, aan de zijde waar zich twee centrale ingangen bevinden. Wij verbalisanten zagen dat [V] en [X] uitstapten en wegliepen in de richting van [adres] te ‘s-Hertogenbosch. […]

Omstreeks 15:57 uur zag ik verbalisant nummer 22, dat [V] en [X] over een gecombineerd fiets- en voetpad liepen gelegen aan [adres]. […]

2.2

Op 9 november 2007 belde de verdachte naar [Y] om te zeggen dat zij op hem aan het wachten waren. Dat blijkt uit volgende afgeluisterde telefoongesprek.

2.3

Tijdens een observatie wordt vervolgens waargenomen dat [Y] en [X] de woning aan [adres 2] binnengaan. Dat wordt als volgt in het proces-verbaal van observeren omschreven.

Omstreeks 22:46 uur zagen wij, verbalisanten nummer 25, 28 en 40, dat [X] en NN1, via de laatste deur aan de westzijde van voornoemde flat, welke het meest gelegen is aan de zijde van [adres], naar buiten kwamen. Wij verbalisanten zagen dat [X] en NN1 kennelijk schrokken van een onbekende man die daar zijn hond uitliet, waarna zij omdraaiden en hard wegrenden richting [adres] te s-Hertogenbosch. Vervolgens zag ik, verbalisant nummer 22, dat [X] en NN1, vanaf de zijde van [adres], het parkeerterrein op renden behorende bij de flat van [adres 2].

Ik, verbalisant, zag dat [X] een lichtkleurige shopper tas in zijn hand droeg en op voornoemd parkeerterrein in de Volkswagen Polo […] stapte. Ik, verbalisant nummer 22, zag en hoorde vervolgens dat voornoemde Volkswagen met gedoofde verlichting en met piepende banden achteruit uit het parkeervak reed en met gedoofde verlichting over voornoemd parkeerterrein reed. Tevens zag ik verbalisant dat NN1, gekleed in een donkere driekwart jas en een zwarte wollen muts, een snor had en een goudkleurige oorring in het linkeroor droeg. Ik verbalisant zag dat NN1 in de richting van voornoemde geparkeerde Mercedes rende. Ik verbalisant nummer 22, herkende NN1 later door een door het tactisch team ter beschikking gestelde foto als zijnde [Y].”

2.4

Omstreeks 23:00 uur belde de verdachte naar [Y]. [Y] vertelde de verdachte in dat gesprek dat er iemand buiten liep, dat ze wel binnen zijn geweest, maar dat “dat vierkante ding” er niet was. Dat blijkt uit volgende afgeluisterde telefoongesprek.

3.1

Op 10 november 2007 - de dag na de eerste mislukte poging om de gewenste goederen weg te halen - nam de verdachte opnieuw telefonisch contact op met [Y]. Tijdens dat gesprek vroeg de verdachte of er geen mogelijkheid meer is. [Y] liet weten dat er wel een mogelijkheid was, maar dat “hij” – het hof begrijpt: [X] – de sleutel heeft. De verdachte zei daarop dat hij dat zou regelen. [Y] zei dat hij het dan zelf wel zou doen, zodat ze dan nog wat zouden hebben. Dat blijkt uit volgende afgeluisterde telefoongesprek.

3.2

Op 11 november 2007 heeft de verdachte [X] gebeld om te zeggen dat hij die avond goed moest zoeken. De verdachte had namelijk gehoord dat er “nog dingen” waren, waaronder “het rode dingetje”. Dat blijkt uit volgende afgeluisterde telefoongesprek.

3.3

Tijdens een observatie is waargenomen dat [X] in de nacht van 12 november 2007 de flat aan [adres 2] binnenging. Een paar minuten later kwam hij weer naar buiten. [Y] was ondertussen ook ter plaatse gekomen. Zij reden vervolgens samen weg met de auto van [X]. Dat blijkt uit het volgende proces-verbaal van observeren.

3.4

In de middag van 12 november 2007 nam [X] telefonisch contact op met de verdachte om te zeggen dat er volgens hem op het huis werd gelet. De verdachte vertelde dat er al iemand was geweest, dat het van de notaris moest blijven zoals het was en dat er daarom niemand meer zou zijn. Dat blijkt uit volgende afgeluisterde telefoongesprek.

3.5

De verdachte belde vervolgens met [Y]. Tijdens dat gesprek vroeg [Y] of de verdachte er niet voor kon zorgen dat die sleutel bij hem kwam. Dat blijkt uit volgende afgeluisterde telefoongesprek.

1.

hij op tijdstippen in de periode van 14 maart 2007 tot en met 13 september 2008 in Nederland tezamen en in vereniging met anderen schilderijen, te weten:

"De kwakzalver" en "De tevreden drinker" van Adriaen van Ostade en

"De kwakzalver" van Jan Steen en

"Drinkgelag" van Cornelis Dusart en

"De straatmuzikanten" van Cornelis Bega,

voorhanden heeft gehad en heeft overgedragen, terwijl hij en zijn mededaders ten tijde van het voorhanden krijgen van die schilderijen telkens wisten dat het door misdrijf verkregen goederen betrof;

hij op 12 en 13 september 2008 in Nederland tezamen en in vereniging met anderen telkens van geldbedragen de vindplaats en de verplaatsing heeft verborgen en/of verhuld en die geldbedragen heeft verworven en overgedragen en voorhanden heeft gehad,

terwijl hij en zijn mededaders telkens wisten dat die geldbedragen - onmiddellijk of middellijk - afkomstig waren uit enig misdrijf;

2.

hij in de periode van 1 januari 2007 tot en met 5 maart 2007 te 's-Hertogenbosch tezamen en in vereniging met anderen opzettelijk heeft geteeld in een pand aan [adres 1] een hoeveelheid van in totaal 434 hennepplanten, zijnde hennep een middel als bedoeld in de bij de Opiumwet behorende lijst II;

3.

hij op tijdstippen gelegen in de periode van 8 november 2007 tot en met 20 november 2007 te 's-Hertogenbosch telkens ter uitvoering van het voornemen om tezamen en in vereniging met anderen met het oogmerk van wederrechtelijke toe-eigening weg te nemen uit een woning ([adres 2]) goederen, toebehorende aan een ander of anderen dan aan hem, verdachte, en zijn mededaders en daarbij zich de toegang tot de plaats des misdrijfs te verschaffen door middel van een valse sleutel,

immers hebben hij en zijn mededaders telkens met voormeld oogmerk tezamen en in vereniging met elkaar (kort samengevat en zakelijk weergegeven) het navolgende gedaan: hij en/of zijn mededaders is/zijn naar die woning toegegaan en hebben met behulp van een nagemaakte sleutel die woning geopend en zijn die woning binnengegaan en heeft/hebben in die woning gezocht naar goederen van hun gading,

zijnde telkens de uitvoering van het voorgenomen misdrijf niet voltooid.

Het onder 2 bewezen verklaarde is een misdrijf dat is voorzien bij artikel 3, aanhef en onder B, van de Opiumwet juncto artikel 47, eerste lid, aanhef en onder 1°, van het Wetboek van Strafrecht, en strafbaar gesteld in artikel 11, tweede lid, van de Opiumwet.

Het onder 3 bewezen verklaarde is telkens een misdrijf dat is voorzien bij en strafbaar gesteld in artikel 311, eerste lid, aanhef, onder 4° en 5°, junctis de artikelen 310 en 45, eerste lid, van het Wetboek van Strafrecht.

1. Medeplegen van opzetheling, meermalen gepleegd

en

Medeplegen van witwassen, meermalen gepleegd.

De raadsman heeft bij wijze van een meer subsidiair standpunt bepleit dat aan de verdachte geen onvoorwaardelijke gevangenisstraf zal worden opgelegd. Daartoe heeft hij

- samengevat - aangevoerd dat de verdachte slechts een bemiddelende functie heeft vervuld, dat de verdachte 73-jaar oud is, dat hij door deze langlopende strafzaak met psychologische klachten kampt, dat hij op een gewelddadige manier is aangehouden, dat hij in de persoonlijke sfeer de nodige gevolgen van de strafzaak heeft ondervonden en dat hij sinds zijn invrijheidsstelling niet meer met politie en justitie in aanraking is gekomen.

Anders dan de raadsman meent, kan naar het oordeel van het hof onder de gegeven omstandigheden niet worden volstaan met een andere of lichtere sanctie dan een straf die onvoorwaardelijke vrijheidsbeneming met zich brengt.

Daarbij is rekening gehouden met de ernst van het bewezen verklaarde in verhouding tot andere strafbare feiten, zoals die onder meer tot uitdrukking komt in de hierop gestelde strafmaxima en in de straffen die voor soortgelijke feiten worden opgelegd.

De advocaat-generaal heeft zich op het standpunt gesteld dat de vordering van de benadeelde partij voor toewijzing in aanmerking komt. De verdediging heeft de vordering betwist. Het hof stelt bij de beoordeling van de vordering van de benadeelde partij voorop dat het criterium voor de ontvankelijkheid van de benadeelde partij sinds 1 januari 2011 niet de eenvoudige aard van de vordering is, maar de evenredige belasting van het strafgeding.

De advocaat van de benadeelde partij heeft bij brief d.d. 12 april 2012 de vordering als volgt nader toegelicht. De benadeelde partij heeft na de diefstal van de verzekering een uitkering ontvangen ter hoogte van circa EUR 1.300.000,00. Bij die uitkering is de eigendom overgegaan op de verzekeringsmaatschappij. Nadat de schilderijen bij de gelegenheid van dit onderzoek zijn aangetroffen, heeft de benadeelde partij ze voor een bedrag van circa EUR 1.200.000,00 teruggekocht. Het verschil tussen beide bedragen betreft de schade die voor vergoeding in aanmerking zou moeten komen en bestaat uit restauratiekosten van de schilderijen, restauratiekosten van de lijsten van die schilderijen en de waardevermindering van de schilderijen. In aanmerking nemende dat uit deze toelichting blijkt dat de benadeelde partij minder heeft betaald voor de schilderijen dan aanvankelijk aan haar was uitgekeerd en niet blijkt dat de opgevoerde schadeposten meer bedragen dan dit overschot, vermag het hof niet in te zien op welke wijze de benadeelde partij schade heeft geleden. De verzekeringsmaatschappij lijkt die schade immers te hebben geleden.

Bovendien staat de causaliteit tussen de schade en het onder 1 bewezen verklaarde feit allerminst vast. Niet kan worden uitgesloten dat een ander of anderen dan de verdachte en zijn medeverdachten de schade aan de schilderijen en de lijsten van die schilderijen hebben veroorzaakt, terwijl zonder nadere doch ontbrekende motivering niet aanstonds duidelijk is dat de waardevermindering door het bewezen verklaarde feit is ontstaan. Naar het oordeel van het hof zou daarom een verdere behandeling van de vordering van de benadeelde partij een onevenredige belasting van het strafgeding opleveren. De benadeelde partij kan dan ook niet in haar vordering worden ontvangen en deze slechts bij de burgerlijke rechter aanbrengen. Ten aanzien van de proceskosten zal het hof bepalen dat de benadeelde partij en de verdachte ieder hun eigen kosten dragen.

Aldus gewezen door

mr. W.E.C.A. Valkenburg, voorzitter,

mr. E.A.A.M. Pfeil en mr. J.W.A. Nieuwenhuijsen, raadsheren,

in tegenwoordigheid van mr. A.P. Verhaegh, griffier,

en op 24 mei 2012 ter openbare terechtzitting uitgesproken.