Hoge Raad, 20-04-2001, AB1208, C99/293HR

20 april 2001

Eerste Kamer

Nr. C99/293HR

VERWEERDER in cassatie,

niet verschenen.

Eiser tot cassatie - verder te noemen: [eiser] - heeft bij exploit van 14 juni 1993 verweerder in cassatie - verder te noemen: [verweerder] - gedagvaard voor de Rechtbank te Maastricht en gevorderd dat de Rechtbank de overeenkomst tot het verrichten van enkele diensten zal ontbinden alsmede [verweerder] zal veroordelen tot betaling van alle schade die [eiser] heeft geleden door de wanprestatie van [verweerder] nader op te maken bij staat, te vermeerderen met de wettelijke rente ex art. 1286 (oud) BW vanaf de dag der dagvaarding tot aan de dag der algehele voldoening.

[Verweerder] heeft de vordering bestreden.

Na een ingevolge een rolbeschikking van 9 december 1993 op 25 januari 1994 gehouden comparitie van partijen heeft de Rechtbank bij tussenvonnis van 21 maart 1996 [eiser] toegelaten tot het leveren van bewijs door getuigen.

Na getuigenverhoor en conclusies na enquête van beide partijen heeft de Rechtbank bij eindvonnis van 20 maart 1997 de vorderingen toegewezen.

Tegen de vonnissen van 21 maart 1996 en 20 maart 1997 heeft [verweerder] hoger beroep ingesteld bij het Gerechtshof te 's-Hertogenbosch.

Bij arrest van 1 juni 1999 heeft het Hof de bestreden vonnissen vernietigd behoudens ten aanzien van de kostenveroordeling in het vonnis van 20 maart 1997 en, opnieuw rechtdoende, de vorderingen van [eiser] afgewezen.

Het arrest van het Hof is aan dit arrest gehecht.

Tegen het arrest van het Hof heeft [eiser] beroep in cassatie ingesteld. De cassatiedagvaarding is aan dit arrest gehecht en maakt daarvan deel uit.

Tegen de niet verschenen [verweerder] is verstek verleend.

De zaak is voor [eiser] toegelicht door zijn advocaat.

De conclusie van de Advocaat-Generaal A.S. Hartkamp strekt tot vernietiging van het bestreden arrest en tot verwijzing van de zaak naar het Gerechtshof te Arnhem ter verdere behandeling en beslissing.

3.2 Aan zijn onder 1 vermelde vorderingen heeft [eiser] het volgende ten grondslag gelegd. Hij is met [verweerder] overeengekomen dat [verweerder] een civiele procedure zou voeren tegen de gemeente tot vernietiging van een met de gemeente gesloten koopovereenkomst wegens dwaling en tot vergoeding van de hierdoor door hem geleden schade. Nu die vordering niet vóór het verstrijken van de verjaringstermijn aanhangig is gemaakt, is sprake van wanprestatie van [verweerder]. Voorts brengt [verweerders] hoedanigheid van advocaat mee dat hij zijn cliënt op de hoogte had moeten brengen van de te dezen geldende verjaringstermijn.

Bij haar tussenvonnis heeft de Rechtbank allereerst geoordeeld dat de vordering van [eiser] op de gemeente op 1 januari 1987 was verjaard ingevolge art. 1 van de Wet van 31 oktober 1924, Stb. 482, en vervolgens aan [eiser] bewijs opgedragen van zijn stellingen. Bij haar eindvonnis heeft de Rechtbank geoordeeld dat [eiser] is geslaagd in zijn bewijsopdracht en de vorderingen van [eiser] toegewezen.

3.3 In hoger beroep heeft [verweerder] onder meer aangevoerd dat de vorderingen van [eiser] op hem zijn verjaard. Dit verweer heeft het Hof gegrond bevonden.

Het Hof heeft dienaangaande, samengevat weergegeven en voor zover in cassatie van belang, als volgt overwogen. Het Hof is veronderstellenderwijs ervan uitgegaan dat [eiser] aan [verweerder] opdracht heeft gegeven tot het voeren van een civiele procedure tegen de gemeente (rov. 4.6). Evenals de Rechtbank heeft het Hof geoordeeld dat de vordering van [eiser] op de gemeente op 1 januari 1987 was verjaard (rov. 4.7). Met de voltooiing van de verjaring van [eisers] vordering op de gemeente was de tekortkoming van [verweerder] in zijn verbintenis jegens [eiser] onherstelbaar geworden. Met die tekortkoming van [verweerder] mag [eiser] in ieder geval bekend worden verondersteld toen hij van [betrokkene A] kort na 29 oktober 1987 vernam van het voor [betrokkene A] gunstige vonnis van die datum in diens zaak tegen de gemeente en enig bericht van [verweerder] aan [eiser] over enige handeling ten behoeve van hemzelf uitbleef. Ingevolge art. 73 Ow NBW in verbinding met art. 3:311 lid 1 BW was de verjaringstermijn van vijf jaren van de door [eiser] in het onderhavige geding geldend gemaakte vordering tot ontbinding van de overeenkomst tussen partijen met nevenvorderingen voltooid op 1 januari 1993. Immers, deze verjaringstermijn ving volgens art. 3:311 lid 1 BW aan daags nadat [eiser] met de tekortkoming van [verweerder] bekend raakte. Derhalve moet worden aangenomen dat dit tijdstip in 1987 lag. Deze verjaringstermijn was mitsdien op 1 januari 1993 voltooid. Nu [verweerder] eerst in mei/juni 1993 terzake is aangesproken, slaagt de hier besproken weer van verjaring (rov. 4.8).

Het Hof heeft vervolgens de vonnissen van de Rechtbank vernietigd en de vorderingen van [eiser] afgewezen.

De Hoge Raad:

vernietigt het arrest van het Gerechtshof te 's-Hertogenbosch van 1 juni 1999;

verwijst het geding ter verdere behandeling en beslissing naar het Gerechtshof te Arnhem;

veroordeelt [verweerder] in de kosten van het geding in cassatie, tot op deze uitspraak aan de zijde van [eiser] begroot op ƒ 723,05 aan verschotten en ƒ 3.500,-- voor salaris.