Hoge Raad, 28-05-2004, AP0263, C03/154HR

28 mei 2004

Eerste Kamer

Nr. C03/154HR

JMH

[Eiseres],

gevestigd te [vestigingsplaats],

EISERES tot cassatie,

advocaat: mr. R.A.A. Duk,

[Verweerder],

wonende te [woonplaats],

VERWEERDER in cassatie,

niet verschenen.

Verweerder in cassatie - verder te noemen: [verweerder] - heeft bij exploot van 10 oktober 2002 eiseres tot cassatie - verder te noemen: [eiseres] - en [A] B.V. in kort geding gedagvaard voor de rechtbank te Amsterdam, sectie kanton. [Verweerder] heeft gevorderd [eiseres] en [A] B.V. te veroordelen over te gaan tot een deugdelijk gespecificeerde betaling van het salaris vanaf juli 2002 ad € 3.861,-- bruto per maand, totdat de dienstbetrekking op een rechtsgeldige manier is beëindigd, te vermeerderen net de wettelijke verhoging ex artikel 7:625 BW, met de buitengerechtelijke kosten en met de wettelijke rente. [Verweerder] heeft voorts gevorderd [eiseres] en [A] B.V. te veroordelen hem in de gelegenheid te stellen zijn werkzaamheden te hervatten, op straffe van verbeurte van een dwangsom.

[Eiseres] en [A] B.V. hebben de vordering bestreden.

Bij vonnis in kort geding heeft de kantonrechter de vordering tot doorbetaling van loon tegen beide gedaagden toegewezen. Het meer of anders gevorderde heeft de kantonrechter afgewezen.

Tegen dit vonnis hebben [eiseres] en [A] B.V. hoger beroep ingesteld bij het gerechtshof te Amsterdam.

Bij arrest van 27 maart 2003 heeft het hof het vonnis waarvan beroep vernietigd, doch uitsluitend voor zover [A] B.V. daarin tot betaling van het salaris van [verweerder] is veroordeeld. Het Hof heeft voorts het vonnis waarvan beroep voor al het overige bekrachtigd.

Het arrest van het hof is aan dit arrest gehecht.

Tegen het arrest van het hof heeft [eiseres] beroep in cassatie ingesteld. De cassatiedagvaarding is aan dit arrest gehecht en maakt daarvan deel uit.

Tegen [verweerder] is verstek verleend.

De zaak is voor [eiseres] toegelicht door haar advocaat alsmede door mr. S.F. Sagel, advocaat bij de Hoge Raad.

De conclusie van de Advocaat-Generaal F.F. Langemeijer strekt tot verwerping van het beroep.

3. Beoordeling van het middel

3.1 Deze zaak betreft een vordering in kort geding tot doorbetaling van loon, ingesteld door een op staande voet ontslagen werknemer. In cassatie kan, kort samengevat, worden uitgegaan van het volgende.

(i) [Verweerder] was sedert 20 mei 1997 in loondienst bij (de rechtsvoorgangster van) [eiseres]. Hij is medio 1999 als projectmanager uitgezonden naar China en daar vervolgens met ingang van 1 juni 2000 door [eiseres] aangesteld als general manager, belast met de leiding over haar Chinese activiteiten.

(ii) [Eiseres] heeft [verweerder] op 16 augustus 2002 op non-actief gesteld en heeft hem, bij brief van haar raadsman, op 30 augustus 2002 op staande voet ontslagen.

(iii) Bij beschikking van 24 december 2002 heeft de kantonrechter te Amsterdam de arbeidsovereenkomst tussen partijen, voor zover deze nog bestond, met ingang van 1 maart 2003 ontbonden en aan [verweerder] een vergoeding toegekend ten bedrage van € 31.274,10.

3.2 Stellende dat het hem gegeven ontslag op staande voet nietig is, heeft [verweerder] zich in kort geding tot de kantonrechter gewend en, onder meer, gevorderd [eiseres] te veroordelen tot doorbetaling van zijn salaris ten bedrage van € 3.861,-- bruto per maand totdat de dienstbetrekking rechtsgeldig zou zijn beëindigd.

De kantonrechter, van oordeel dat het er voorshands voor moest worden gehouden dat het ontslag te zijner tijd nietig zou worden geoordeeld en dat derhalve de vordering van [verweerder] in een bodemprocedure een zodanige kans van slagen had dat vooruitlopen daarop gerechtvaardigd was, heeft die loonvordering toegewezen.

3.3 In hoger beroep heeft het hof de grieven van [eiseres] - de gegrond bevonden, maar in cassatie niet meer ter zake doende grief 4 uitgezonderd - aldus samengevat dat deze "het oordeel van de kantonrechter [aanvechten] dat de vordering van [verweerder] in een bodemprocedure een zodanige kans van slagen heeft, dat vooruitlopen daarop in dit kort geding gerechtvaardigd is". Bij de beoordeling van die kans, aldus het hof, staat centraal de vraag of het gegeven ontslag op staande voet rechtsgeldig was (rov. 4.4). Vervolgens heeft het hof, vooropstellende dat bij de beantwoording van die vraag uitgangspunt dient te zijn dat de bewijslast ter zake van de rechtsgeldigheid bij [eiseres] ligt, de drie belangrijkste in de brief van 30 augustus 2002 genoemde ontslaggronden - a) door dreigementen trachten gunstiger arbeidsvoorwaarden te verkrijgen, b) problemen veroorzaken met de Chinese opdrachtgevers door belangrijke stukken niet aan hen door te geven, en c) ziekte voorwenden in de periode na 16 augustus 2002 - aan een onderzoek onderworpen. Na ten aanzien van elk van die gronden te hebben geoordeeld dat nader, het kader van een kort geding te buiten gaand, feitenonderzoek noodzakelijk was, heeft het hof in zijn rov. 4.10 het volgende overwogen:

"Gelet op het vorenstaande moet geoordeeld worden dat [eiseres] haar stelling dat er een dringende reden was om [verweerder] op staande voet te ontslaan, tegenover de betwisting door [verweerder] voorshands nog onvoldoende aannemelijk heeft weten te maken.

Hoewel niet uitgesloten kan worden dat [eiseres] de gerechtvaardigdheid van het ontslag in een bodemprocedure zal kunnen bewijzen, is in het kader van dit kort geding onvoldoende objectieve grond gebleken om daarvan te kunnen uitgaan.

De kantonrechter heeft dan ook terecht de gevraagde voorziening in kort geding toegewezen."

De Hoge Raad:

verwerpt het beroep;

veroordeelt [eiseres] in de kosten van het geding in cassatie, tot op deze uitspraak aan de zijde van [verweerder] begroot op nihil.