Hoge Raad, 10-07-2015, ECLI:NL:HR:2015:1834, 14/02554

In dit kort geding vorderen [eiser] c.s. dat de Staat zal worden veroordeeld om het NIFP-rapport te verstrekken, primair aan hen, subsidiair aan een door of namens hen aan te wijzen vertrouwensarts of medisch adviseur. De voorzieningenrechter heeft de vordering afgewezen. Het hof heeft het vonnis van de voorzieningenrechter bekrachtigd. Het hof heeft, samengevat en voor zover in cassatie van belang, als volgt geoordeeld.

Art. 39f lid 1, aanhef en onder f, Wjsg bepaalt, voor zover hier van belang, dat het College van procureurs-generaal strafvorderlijke gegevens kan verstrekken voor het verlenen van hulp aan slachtoffers en anderen die bij een strafbaar feit zijn betrokken. Art. 1, aanhef en onder b, Wjsg bepaalt dat onder strafvorderlijke gegevens worden verstaan persoonsgegevens of gegevens over een rechtspersoon die zijn verkregen in het kader van een strafvorderlijk onderzoek en die het openbaar ministerie in een strafdossier of langs geautomatiseerde weg verwerkt.

Onderdeel 2.6 ziet eraan voorbij dat art. 124 RO het openbaar ministerie belast met de strafrechtelijke handhaving van de rechtsorde en met andere bij de wet vastgestelde taken, zodat zijn taakstelling niet tot strafvorderlijk onderzoek is beperkt. Dit betekent dat niet elk onderzoek dat plaatsvindt in opdracht van het openbaar ministerie is te beschouwen als een strafvorderlijk onderzoek als bedoeld in art. 1, aanhef en onder b, Wjsg.

De onderdelen 2.7 en 2.9 miskennen dat in de oordelen van het hof dat [eiser] c.s. onvoldoende aannemelijk hebben gemaakt dat het NIFP-rapport is verkregen in het kader van een strafvorderlijk onderzoek en dat [eiser] c.s. onvoldoende gemotiveerd hebben betwist dat het onderzoek tot doel had “verklaren”, “verwerken” en “voorkomen”, besloten ligt dat niet aannemelijk is dat het openbaar ministerie het NIFP-rapport, dat was gericht op het verkrijgen van informatie over de geestelijke gezondheidstoestand van de verdachte ten tijde van het schietincident, heeft doen uitbrengen met als doel het nemen van strafvorderlijke beslissingen jegens de verdachte (art. 132a Sv) (tegen wie ingevolge art. 69 Sr geen strafvervolging meer mogelijk was). Dat oordeel geeft geen blijk van een onjuiste rechtsopvatting. Het is ook niet onbegrijpelijk of onvoldoende gemotiveerd.

Uit het voorgaande volgt dat de onderdelen 2.6-2.9 falen.

Bij de beoordeling van deze klacht wordt het volgende vooropgesteld.

Art. 843a lid 1 Rv bepaalt dat hij die daarbij rechtmatig belang heeft, op zijn kosten inzage, afschrift of uittreksel kan vorderen van bepaalde bescheiden aangaande een rechtsbetrekking waarbij hij of zijn rechtsvoorgangers partij zijn, van degene die deze bescheiden tot zijn beschikking of onder zijn berusting heeft.

Ook als aan de eisen van art. 843a lid 1 Rv is voldaan, bestaat de mogelijkheid dat niet aan de vordering behoeft te worden voldaan in verband met een functioneel verschoningsrecht (art. 843a lid 3 Rv), wegens gewichtige redenen of omdat redelijkerwijs kan worden aangenomen dat een behoorlijke rechtsbedeling ook zonder verschaffing van de gevraagde gegevens is gewaarborgd (art. 843a lid 4 Rv).

Blijkens de hiervoor in 3.6.2 weergegeven tekst van art. 843a lid 1 Rv dient een vordering op de voet van deze bepaling betrekking te hebben op bepaalde bescheiden aangaande een rechtsbetrekking waarbij degene die de bescheiden vordert (rechtstreeks of door rechtsopvolging) partij is. Ook een verbintenis uit de wet wordt aangemerkt als een rechtsbetrekking in de zin van deze bepaling (vgl. Kamerstukken II, 1999-2000, 26 855, nr. 5, p. 78-79).

Gezien het voorgaande kan een vordering op de voet van art. 843a lid 1 Rv worden ingesteld tegen wederpartijen bij de in deze bepaling bedoelde rechtsbetrekking, en tegen derden die bij die rechtsbetrekking geen partij zijn.