Parket bij de Hoge Raad, 06-05-2003, AF5271, 01501/02 B

1. De rechtbank te 's-Gravenhage heeft bij beschikking van 28 mei 2002 het beklag strekkende tot teruggave van een SIM-kaart aan klager gegrond verklaard. De rechtbank heeft het beklag ongegrond verklaard voorzover het strekte tot teruggave aan klager van de in de beschikking omschreven geldbedragen en voorts het klaagschrift met betrekking tot opheffing van het beslag op de GAK-documenten niet-ontvankelijk verklaard. Het cassatieberoep richt zich enkel tegen de ongegrondverklaring van het klaagschrift ten aanzien van de geldbedragen.

3.1. Het eerste middel begrijp ik aldus dat er geklaagd wordt over het oordeel van de rechtbank dat niet is gebleken dat klager rechthebbende van de onderhavige goederen zou zijn. Blijkens de allerminst heldere toelichting op het middel zijn de onderhavige geldbedragen inbeslaggenomen bij een doorzoeking in het kader van een strafrechtelijk onderzoek tegen [betrokkene 1], zijnde een zoon van klager. Dit inbeslaggenomen geld behoort echter volgens de steller van het middel toe aan klager en zijn minderjarige kinderen en zou op de voet van art. 3:109 BW jo 3:119 BW aan de eigenaar teruggegeven dienen te worden.

3.2. Vooropgesteld dient te worden dat, anders dan de steller van het middel meent, het met betrekking tot de strafrechtelijke inbeslagname gehanteerde begrip "rechthebbende" geenszins dezelfde betekenis toekomt als deaan het civielrechtelijke begrip "eigenaar". In casu heeft ten tijde van een gerechtelijk vooronderzoek in het woonhuis van klager een doorzoeking op de voet van art. 110 Sv plaatsgevonden alwaar de onderhavige goederen in beslag zijn genomen. Uit de beschikking vloeit voorts voort dat de betreffende bedragen inmiddels onderwerp zijn van een op handen zijnde vordering tot ontneming van wederrechtelijk verkregen voordeel in de zaak tegen de zoon van klager. Door als maatstaf te hanteren de hierboven aangehaalde artikelen uit het Burgerlijk Wetboek miskent het middel derhalve dat het in casu gaat om een inbeslagneming in het kader van een strafrechtelijk onderzoek. Het strafrecht hanteert een autonoom begrippenapparaat waarbij niet zonder meer wordt aangeknoopt bij de civielrechtelijk betekenis van begrippen die in beide rechtsgebieden voorkomen(2).

De bestreden beschikking houdt, voorzover voor de beoordeling van het middel van belang, het volgende in:

"(...) Voor wat betreft de goederen vermeld onder 2, 3, en 4 van de lijst van klager is de rechtbank van oordeel, dat uit de verklaring van klager in raadkamer niet volgt dat klager de rechthebbende is van deze goederen, zodat het beklag voor wat betreft deze goederen ongegrond moet worden verklaard (...)"

Klager heeft volgens het proces-verbaal van het onderzoek in raadkamer het volgende verklaard:

"(...) Het geld wat in beslag is genomen was van de kinderen. (...)"

De advocaat heeft in raadkamer gezegd dat het buitenlandse geld van klager zou zijn en het andere geld van klagers zoon [betrokkene 4], die het geld heeft verdiend in een pizzeria.

4. De tweede als middel aangeduide klacht voert aan dat er ten onrechte onderscheid wordt gemaakt tussen een telefoon en de bijbehorende telefoonkaart enerzijds en een geldsom anderzijds. Dit betoog geeft onvoldoende duidelijk aan waarom het recht is geschonden of vormen zijn verzuimd en evenmin blijkt hieruit dat het gericht is tegen een beslissing van de rechtbank, daarom kan deze klacht niet worden aangemerkt als een middel van cassatie als bedoeld in art. 437 lid 2 Sv.

5. In de derde als middel aangeduide klacht wordt gesteld dat in de beschikking ten onrechte niet is aangegeven wie de eigenaar van de geldsom is nu niet vast is komen te staan dat klager als eigenaar kan worden aangemerkt. Ook deze klacht betreft geen middel van cassatie als bedoeld in art. 437 lid 2 Sv nu hieruit niet voldoende duidelijk blijkt waarom het recht is geschonden of vormen zijn verzuimd.

6.1. Het vierde middel behelst de klacht dat er door de onderhavige inbeslagname een ontoelaatbare inbreuk is gemaakt op het eigendomsrecht van klager ten gevolge waarvan art. 1 van het Eerste Protocol behorende bij het EVRM is geschonden.

7. Ik acht het eerste middel gegrond zodat naar mijn mening vernietiging dient te volgen en verwijzing naar het Gerechtshof te 's-Gravenhage ter behandeling van het klaagschrift.