Parket bij de Hoge Raad, 09-11-2004, AP8410, 02963/03

Griffienr. 02963/03

Mr. Wortel

Zitting:29 juni 2004

1. Het namens verzoeker ingestelde cassatieberoep is gericht tegen een arrest van het Gerechtshof te Amsterdam waarbij verzoeker wegens

(feiten 1 en 5)

"Medeplegen van het opzettelijk een bij de belastingwet voorziene aangifte onjuist doen terwijl daarvan het gevolg zou kunnen zijn dat te weinig belasting zou kunnen worden geheven, meermalen gepleegd"

(feit 2)

"Ingevolge de belastingwet verplicht zijnde tot het verstrekken van inlichtingen of gegevens, medeplegen van het opzettelijk verstrekken van onjuiste inlichtingen of gegevens"

(feit 3 subsidiair en feit 4 meer subsidiair)

"Medeplichtigheid tot valsheid in geschrift, meermalen gepleegd"

is veroordeeld tot een gevangenisstraf voor de duur van vier maanden, voorwaardelijk met een proeftijd van twee jaren, een taakstraf, bestaande uit een werkstraf, te weten het verrichten van 240 uren onbetaalde arbeid met aftrek van de in verzekering en voorlopige hechtenis doorgebrachte tijd, te vervangen, indien deze taakstraf niet naar behoren wordt verricht, door hechtenis voor de duur van 120 dagen, alsmede een geldboete van € 100.000,=, bij gebreke van betaling en verhaal te vervangen door hechtenis voor de duur van één jaar.

4. Het in de toelichting op het middel onder 1 genoemde onderdeel van het verweer hield het volgende in. In enkele andere zaken, die zijn voortgekomen uit hetzelfde opsporingsonderzoek, heeft het Hof geoordeeld dat een tot Zwitserland gericht rechtshulpverzoek zodanige onrechtmatigheid aankleeft dat het Openbaar Ministerie in die zaken niet-ontvankelijk verklaard moet worden voor zover het gaat om feiten waarop het rechtshulpverzoek betrekking had. In dat verband overwoog het Hof dat in het rechtshulpverzoek als verdachten zijn genoemd, naast diverse natuurlijke en rechtspersonen, "N.N. und anderen", waarmee naar 's Hofs feitelijke vaststelling werd gedoeld op al diegenen die rechtstreeks betrokken waren bij, of gerechtigd waren tot, subrekeningen ten name van in Zwitserland kantoorhoudende rechtspersonen. Kennisneming van de stukken betreffende die andere zaken (waarin eveneens cassatie is ingesteld, bij de Hoge Raad bekend onder de griffienrs. 02955/03, 02966/03 en 02967/03) leert dat het Hof in die zaken voorts heeft geoordeeld dat het desbetreffende rechtshulpverzoek de namen van de verdachten aan het licht heeft gebracht.

De raadsman betoogde dat ook verzoeker behoort tot de kring van deze, onder "N.N. und anderen" gebrachte, personen, aangezien hij betrokken is geweest bij bedoelde (sub)rekeningen. Daar voegde de raadsman aan toe:

"(...) [verdachte]'s naam is ten gevolge van andere onderzoekshandelingen eveneens aan het licht gekomen. Dit betrof de zaak [betrokkene 5] ([...]). Echter niet meer kan worden vastgesteld of [verdachte]'s betrokkenheid bij [betrokkene 6] en [betrokkene 8] zonder het litigieuze rechtshulpverzoek aan het licht zou zijn gekomen. Weliswaar kan later zijn betrokkenheid bij deze zaken aan de hand van andere niet "besmette" bescheiden worden onderbouwd, maar het kan bijna niet anders dan dat de archiefkaartjes richtinggevend zijn geweest voor het onderzoek in deze twee zaken en mogelijk zelfs in alle hem verweten zaken."

5. Dit verweer is in de bestreden uitspraak als volgt verworpen:

"Het hof verwerpt dit verweer in al zijn onderdelen, reeds omdat de door de raadsman bedoelde rechtshulpverzoeken geen betrekking hadden op verdachte; het hof is van oordeel dat verdachte - op grond van de stukken die het hof ter beschikking staan - niet kan worden aangemerkt als rechtstreeks betrokkene bij de subrekeningen bij [B] of [C] en dat ook overigens geen aanleiding bestaat hem te rangschikken onder de noemer 'N.N. und anderen', op wie de rechtshulpverzoeken eveneens betrekking hadden. Daar komt nog bij dat verdachtes naam - onafhankelijk van de hier bedoelde rechtshulpverzoeken - terzelfdertijd eveneens naar voren kwam in het onderzoek naar een verwante zaak, ter zake waarvan hij blijkens hetgeen onder 2 ten laste is gelegd thans tevens wordt vervolgd. De opsporing en vervolging van de aan verdachte ten laste gelegde feiten vinden hun oorsprong niet in de gewraakte rechtshulpverzoeken, terwijl de bewijsvoering grotendeels berust op materiaal afkomstig uit een andere bron dan de inbeslagneming op grond van evenbedoelde rechtshulpverzoeken."

7. Met betrekking tot de onder 1, 3 en 4 bewezenverklaarde feiten kan uit de gebezigde bewijsmiddelen worden afgeleid dat verzoeker, in de hoedanigheid van belastingadviseur, personen heeft geadviseerd om gebruik te maken van een in Zwitserland op te richten Stiftung, respectievelijk van een aldaar optredende Treuhand, teneinde inkomsten aan de Nederlandse belastingheffing te onttrekken (feit 1), onderscheidenlijk niet aangegeven vermogen te 'witten' of onder te brengen (feiten 3 en 4). Verzoeker heeft deze personen in contact gebracht met de in Zwitserland zaakdoende [betrokkene 4], die aldaar als gevolmachtigde van de rechtspersonen optrad. Dienaangaande heeft verzoeker met [betrokkene 4] gecorrespondeerd, en namens zijn cliënten instructies gegeven.

Feit 2 heeft niets met een dergelijke route via Zwitserland te maken. In de bewijsmiddelen betreffende feit 5 wordt wel [betrokkene 4] genoemd, maar daaruit blijkt niet van gebruik van (sub)rekeningen als in het verweer bedoeld.

10. De toelichting op het middel onder 2 doelt op het verweer:

"(...) Ik stel vast dat de zaaksofficier van justitie tegenover derden een wankele verdenking presenteert als een vaststaand feit en dat in verband met de verdenking de identiteit van cliënt evenals zijn naw-gegevens zonder enige noodzaak of wettelijke grondslag worden verstrekt aan DNB en STE, terwijl voorts afbreuk wordt gedaan aan de dan nog goede naam van [betrokkene 10], de onderneming waarin cliënt als managing-partner participeerde."

11. Dat verweer is als volgt verworpen:

"Anders dan de raadsman is het hof van oordeel dat geen rechtsregel zich ertegen verzet dat de officier van justitie in een informeel overleg met toezichthouders zoals (destijds) de Stichting Toezicht Effectenverkeer en De Nederlandsche Bank een verdenking ter sprake brengt en daarbij de naam van een verdachte noemt."

14. De raadsman heeft gesteld dat de officier van justitie in dat overleg zonder noodzaak mededelingen heeft gedaan betreffende de jegens verzoeker gerezen verdenking en diens NAW-gegevens, maar niet uiteengezet waarom die noodzaak niet aanwezig kon zijn.

Mij dunkt dat zonder die nadere onderbouwing van het verweer geen uitgebreider gemotiveerde verwerping daarvan gevergd kon worden. De jegens verzoeker gerezen verdenking hield immers verband met effectentransacties en grensoverschrijdende geldtransacties. Zulke transacties vallen onder de toezichthoudende taken van (destijds) de STE, respectievelijk DNB, zodat niet aanstonds duidelijk is waarom de officier van justitie er met het oog op een juiste vervulling van zijn wettelijke taken geen belang bij gehad kan hebben met deze toezichthouders overleg te voeren en daarbij melding te maken van de jegens verzoeker gerezen verdenking en diens persoonsgegevens.

18. Met betrekking tot het onder 2 tenlastegelegde is bewezenverklaard dat verzoeker

"(...) op of omstreeks 5 juli 1993 te Helmond tezamen en in vereniging met een ander, als degene die ingevolge de Belastingwet verplicht was tot het verstrekken van inlichtingen, gegevens of aanwijzingen, opzettelijk onjuiste inlichtingen en gegevens heeft verstrekt, terwijl daarvan het gevolg zou kunnen zijn dat te weinig belasting zou kunnen worden geheven, immers hebben hij, verdachte, en zijn mededader aan de Belastingdienst Ondernemingen Helmond ter onderbouwing van het bezwaarschrift tegen de aan [betrokkene 5] opgelegde aanslag inkomstenbelasting 1989 opzettelijk een brief/kostenoverzicht overgelegd waarop vermeld de totale te verrekenen kosten van ongeveer fl. 451.988,27 terwijl de door die [betrokkene 5] gemaakte kosten in werkelijkheid niet of niet volledig zoals op dat overzicht vermeld waren gemaakt

20. In een op 16 juni 1993 gevoerd overleg heeft verzoeker de Belastingdienst het in de bewezenverklaring bedoelde kostenoverzicht toegezegd dat door verzoekers toenmalige advieskantoor is opgesteld (bewijsmiddelen 23 en 24). De voor [betrokkene 5] bestemde tegemoetkoming in de kosten van rechtsbijstand, uitgekeerd nadat de verzekeraar met de patiënten tot een accoord was gekomen, is op 23 september 1991 overgemaakt naar de derdenrekening van verzoekers kantoor, en vervolgens aan [betrokkene 5] doorbetaald (bewijsmiddelen 31 en 32).

Hieruit kan worden afgeleid dat verzoeker, op het moment waarop hij de Belastingdienst een overzicht van de door [betrokkene 5] gemaakte beroepskosten toezegde en dat overzicht daadwerkelijk aan de Belastingdienst heeft doen toesturen, teneinde in de bezwaarfase tot bewijs van die door [betrokkene 5] gemaakte kosten te dienen, ervan op de hoogte was dat [betrokkene 5] de kosten in werkelijkheid niet had gemaakt omdat - reeds twee jaar tevoren - diens patiënten schadevergoedingen van de verzekeraar hadden ontvangen, en [betrokkene 5] zelf een vergoeding voor de kosten van rechtsbijstand. Het opzet op de verstrekking van onjuiste gegevens aan de Belastingdienst, de wetenschap van de valsheid van het daarvoor gebruikte kostenoverzicht, en het oogmerk dit valse geschrift te gebruiken als ware het echt en onvervalst, liggen derhalve in de gebezigde bewijsmiddelen besloten.

22. De bewezenverklaring van deze feiten luidt:

" ten aanzien van het onder 3 subsidiair tenlastegelegde:

[D] en/of [betrokkene 4] op tijdstippen in de periode van 24 november 1987 t/m 31 december 1988 in Nederland en/of Zwitserland meermalen aankoop- en verkoopoverzichten van aandelen ("Statements of settlements") en/of de bij die aan- en verkoop behorende bevestigingen ("purchase confirmations" en "confirmations of sale") voor cliënt [betrokkene 6] & [betrokkene 7], - elk zijnde een geschrift dat bestemd was om tot bewijs van enig feit te dienen - valselijk hebben opgemaakt, immers hebben die [D] en/of [betrokkene 4] telkens op die overzichten en/of bevestigingen de koop en verkoop van aandelen vermeld terwijl die koop en verkoop niet, althans niet voor die cliënt hadden plaatsgevonden zulks telkens met het oogmerk om die geschriften als echt en onvervalst te gebruiken of door anderen te doen gebruiken, terwijl uit dat gebruik telkens enig nadeel kon ontstaan, tot het plegen van welk bovenomschreven strafbaar feit hij, verdachte, op tijdstippen in de jaren 1987 en 1988 te Nijmegen en/of Helmond en/of Igis en/of Altdorf opzettelijk gelegenheid en inlichtingen heeft verschaft door

- die [betrokkene 6] in contact te brengen met [D] ([betrokkene 4]) te Zwitserland en

- een afspraak te maken met een medewerker van de [lees: Schweizerische] Kreditanstalt (SKA) te Altdorf (waardoor die [betrokkene 6] niet gefiscaliseerd geld kon storten bij de SKA) en

- voor die [betrokkene 6] en [betrokkene 4] als tussenpersoon op te treden.

[Betrokkene 4] op tijdstippen in de periode van 23 december 1992 t/m 19 november 1997 te Zwitserland en/of te Nederland, meermalen aankoop- en verkoopoverzichten van aandelen ("statements of account" en/of "statement of settlements") en/of fondsenstaten voor cliënt [betrokkene 8] - elk zijnde een geschrift dat bestemd was om tot bewijs van enig feit te dienen - valselijk heeft opgemaakt, immers heeft die [betrokkene 4] telkens op die overzichten en/of staten de koop en verkoop van aandelen vermeld terwijl die koop en verkoop niet, althans niet voor die cliënt hadden plaatsgevonden zulks telkens met het oogmerk om die geschriften als echt en onvervalst te gebruiken of door anderen te doen gebruiken, tot het plegen van welk bovenomschreven feit hij, verdachte, opzettelijk gelegenheid en inlichtingen heeft verschaft door op tijdstippen in het jaar 1992 t/m augustus 1994 te Nijmegen en/of Helmond

- die [betrokkene 9] en [betrokkene 8] naar [betrokkene 4] te verwijzen en

- als tussenpersoon op te treden tussen die [betrokkene 9] en [betrokkene 8] en die [betrokkene 4]."

23. Ten aanzien van het onder 3 bewezenverklaarde feit is gebruik gemaakt van de verklaring van zekere [betrokkene 6], welke verklaring onder meer inhoudt:

"Ik had een paar ton zwart geld. Dat geld wilde ik laten witten. [Betrokkene 11] verwees me naar [verdachte]. [Verdachte] is één keer bij ons thuis geweest en wij zijn één keer met hem in Zwitserland geweest. [Verdachte] verwees me naar de bank waar ik het geld kon storten. Ik heb fl. 300.000,= naar Zwitserland gebracht. [Verdachte] wist daarvan. Dat was van tevoren afgesproken met [verdachte].

Het kostte me 10% van het bedrag en dan was het legaal. Binnen 1 à 2 jaar stond het dan wit op de bank.

Ik heb de overzichten van effecten ontvangen.

Ik heb fl. 75.000,= gestort. Ik heb fl. 300.000,= gebracht en dat heb ik minus 10% weer in Nederland terug ontvangen. De afschriften van de effectentransacties zijn bij de belastingdienst geweest. Dat het 10% zou kosten was vooraf met [verdachte] afgesproken."

24. Met betrekking tot dit feit is voorts een verklaring van verzoeker tot bewijs gebruikt, luidende

"Ik heb [betrokkene 6] in contact gebracht met [betrokkene 4].

Ik moest in Zwitserland zijn en toen werd mij gevraagd of ik [betrokkene 6] in contact kon brengen met een bank in Altdorf. Ik wist dat ze (het hof begrijpt: [betrokkene 6] en zijn echtgenote) geld bij zich hadden. De effectenoverzichten zullen ongetwijfeld in mijn dossiers hebben gezeten. Volgens mij kreeg ik er afschriften van.

De oudste raadsheer houdt mij voor dat ik een briefje stuurde naar SKA om geld over te maken naar de rekening die werd beheerd door [betrokkene 4]. Ik heb op verzoek van [betrokkene 6] een brief geschreven omdat hij het geld bij de SKA wilde gebruiken.

U houdt mij de brief van 4 maart 1998 (het hof leest: 1988) voor. Dat deed ik op verzoek van [betrokkene 6]. Ook die brief over de opname van fl. 100.000,= heb ik in opdracht van [betrokkene 6] geschreven. Met betrekking tot de overboeking van fl. 250.000,= voerde ik de communicatie."

25. Met betrekking tot het onder 4 bewezenverklaarde feit is een verklaring van verzoeker tot bewijs gebezigd, die luidt

"Ik heb [betrokkene 9] naar [betrokkene 4] doorverwezen.

De aantekening over mij op de archiefkaartjes is het gevolg van de omstandigheid dat ik mensen naar [betrokkene 4] heb verwezen.

De rekening-courantoverzichten zijn ongetwijfeld naar mij gestuurd.

Mij is een aantal keren verzocht contact te leggen met [betrokkene 4] omdat dat hen (het hof begrijpt: [betrokkene 9] en [betrokkene 8]) niet lukte. Ik stuurde rekeningen naar [betrokkene 9] voor mijn bemoeienissen."

26. Ten aanzien van het onder 4 bewezenverklaarde heeft het Hof voorts nadere bewijsoverwegingen opgenomen, luidende

"1. In de rekeningcourant-overzichten, die onder de nrs. 65, 66 en 69 als bewijsmiddelen zijn opgenomen, zijn, afgezien van het eerstgenoemde bedrag als inleg, de stortingen onder [betrokkene 4] - zoals weergegeven in bewijsmiddel 83 - niet opgenomen. De opnames door de rekeninghouders - "payments" genaamd - wel. De opgevoerde aandelentransacties dienden kennelijk om de stortingen door de belanghebbenden te maskeren. Dat feitelijk geen beleggingen plaatsvonden blijkt - behalve uit de hier gebezigde bewijsmiddelen in onderlinge samenhang - in het bijzonder uit de omstandigheid dat telkens nieuwe stortingen plaatsvonden, dat zich zogeheten "dekkingstekorten" van aanzienlijke omvang konden voordoen en dat over die dekkingstekorten geen debetrente werd berekend, terwijl voor een en ander geen aannemelijke verklaring is gegeven.

33. De krachtens de art. 358, derde lid, en 359, tweede lid, Sv verlangde nadrukkelijke en gemotiveerde beslissing op dit verweer is in de bestreden uitspraak niet te vinden.

Dat behoeft niet tot cassatie te voeren omdat het verweer - gespeend van inzicht in de grondslagen van de belastingheffing - slechts verworpen had kunnen worden.

34. De tenlastelegging van dit feit noemt aangiften inkomstenbelasting en vermogensbelasting betreffende jaren vóór 2001. Tot de bronnen van inkomen die in de Wet IB 1964 tezamen het onzuiver inkomen vormden behoren de zuivere inkomsten uit vermogen (art. 4 Wet IB 1964). Aandelenbezit behoort, evenals (al dan niet in het buitenland aangehouden) banksaldi, tot het vermogen. Daarbij komt dat aandelenbezit onder omstandigheden een andere belastbare bron van inkomen kan vormen, namelijk winst uit aanmerkelijk belang. Ook vóór de Wet IB 2001 (met zijn 'box-stelsel') werd in aangifteformulieren betreffende de inkomstenbelasting dan ook nadrukkelijk gevraagd naar aandelenbezit en banksaldi. Dat lijkt mij een feit van algemene bekendheid te zijn. Bovendien moet de raadsman uit het oog hebben verloren dat de tenlastelegging mede betrekking had op aangiften voor de vermogensbelasting. Het zal geen verder betoog behoeven dat aandelenbezit en banksaldi behoren tot het vermogen dat ingevolge de Wet VB 1964 voorwerp van heffing is (vgl. de art. 3 en 4 van die Wet).

Overigens valt mij op dat de raadsman dit verweer voerde, terwijl zijn cliënt - zelf fiscalist - blijkens bewijsmiddel 111 ter terechtzitting in hoger beroep heeft beaamd dat het aandelenbezit vermeld had moeten worden in de bij feit 5 genoemde aangiften.

38. Blijkens het proces-verbaal van de op 21 maart 2003 gehouden terechtzitting heeft het Hof kennis genomen van een brief van de raadsman gedateerd 18 maart 2003 met bijlagen, strekkende tot onderbouwing van het draagkrachtverweer.

Tot de bijlagen bij deze brief behoort een memorandum van verzoeker, waarin hij opgeeft dat zijn vermogen nihil is geworden, hij schulden heeft te voldoen, en slechts inkomsten verwacht te kunnen genereren die toereikend zijn om schuldeisers te kunnen voldoen. Als bijlage 7 is bij dit memorandum gevoegd een afschrift van een vaststellingsovereenkomst gedateerd 23 april 2002, gesloten tussen verzoeker, diens echtgenote en enkele vennootschappen enerzijds, en de Belastingdienst anderzijds.

In het proces-verbaal van deze terechtzitting is vermeld dat het Openbaar Ministerie zijn strafeis met het oog op de bijgevoegde stukken verlaagde, met dien verstande dat een geldboete van € 10.000,= werd gevorderd.

39. Ten aanzien van de strafoplegging is in de bestreden uitspraak overwogen, voor zover hier van belang:

" De advocaten-generaal hebben gevorderd dat de verdachte ter zake van hetgeen telkens primair is tenlastegelegd zal worden veroordeeld tot een werkstraf voor de duur van 240 uur, subsidiair 120 dagen vervangende hechtenis, met aftrek, en 6 maanden voorwaardelijke gevangenisstraf met een proeftijd van 2 jaar en een geldboete van € 10.000,- subsidiair 185 dagen vervangende hechtenis.

40. In de toelichting op het middel wordt betoogd dat het Hof aan het compromis met de Belastingdienst een onjuiste uitleg heeft gegeven door daaruit op te maken dat onttrekkingen zijn aangemerkt als dividendbetalingen waarover 2,3 miljoen gulden belasting verschuldigd is geworden, zodat verzoeker, uitgaande van een tarief van 25%, in ieder geval 9,2 miljoen gulden van de vennootschappen heeft ontvangen.

Betoogd wordt dat in het fiscaal compromis een bedrag aan verschuldigde belasting is overeengekomen van € 1.043.694,40 (overeenkomend met 2,3 miljoen gulden) ter zake van drie middelen, te weten inkomstenbelasting, vennootschapsbelasting en omzetbelasting, waarbij het overeengekomen bedrag voor het grootste deel is toegerekend aan de inkomstenbelasting over de jaren 1991 tot en met 1997. In die jaren gold voor de inkomstenbelasting een tarief tot (tenminste) 60%, zo wordt gesteld, zodat ervan uit gegaan moet worden dat verzoeker van de in het compromis betrokken inkomsten aanzienlijk minder heeft overgehouden dan het Hof heeft aangenomen.

44. Opmerking verdient dat uit de namens verzoeker overgelegde stukken afgeleid kan worden dat verzoeker ten tijde van het sluiten van het compromis tot aanzienlijke bedragen vorderingen had op diverse vennootschappen, en mogelijk ook (onder meer in verband met de verkoop - tegen een prijs die de Ontvanger kennelijk als niet realistisch heeft aangemerkt - van onroerend goed) op zijn echtgenote (met wie verzoeker buiten gemeenschap van goederen is gehuwd).

Uit die stukken is evenwel ook af te leiden dat verzoeker het bestaan, althans de omvang, van die vorderingen heeft betwist. Daarom meen ik dat een nieuwe waardering van de in aanmerking te nemen feiten, na vernietiging van de bestreden uitspraak in zoverre, geboden is teneinde vast te stellen of verzoeker werkelijk buiten staat moet worden geacht een geldboete van de door het Hof bepaalde zwaarte te betalen.

Het middel treft derhalve doel.

46. Ambtshalve merk ik nog het volgende op. In de aanvulling van het verkort arrest als bedoeld in art. 365a Sv heeft het Hof er op gewezen dat in de bewezenverklaring van de feiten 1 en 5, in de zinsnede "terwijl daarvan telkens het gevolg zou kunnen zijn dat te weinig belasting zou kunnen worden geheven" per abuis het tweede "kunnen" is weggevallen, terwijl in de bewezenverklaring van feit 2, tweede onderdeel, per abuis het bedrag fl. 451.998,27 is genoemd, waar dit fl. 451.988,27 moet zijn. Ook heeft het Hof er op gewezen dat is verzuimd bij de toepasselijke wetsbepalingen (ten aanzien van het onder 2 bewezenverklaarde) art. 55 Sr op te nemen.

Het is niet toegestaan dergelijke verbeteringen in de aanvulling als bedoeld in art. 365a Sv op te nemen. Nu de schrijffouten en de omissie evident zijn, en verzoeker daardoor niet in enig belang is geschaad, kunnen de bewezenverklaring en de aanhaling van toepasselijke wettelijke voorschriften verbeterd worden gelezen.

47. Voorts behoeft de kwalificatie van feit 2, gelet op de bewezenverklaring, verbetering en aanvulling. Die kwalificatie behoort te luiden:

"medeplegen van ingevolge de belastingwet verplicht zijnde tot het verstrekken van inlichtingen, gegevens of aanwijzingen, opzettelijk geen, onjuiste of onvolledige inlichtingen, gegevens of aanwijzingen verstrekken

en

medeplegen van valsheid in geschrift".

Met het oog op de beslissing ten aanzien van de strafoplegging die mijns inziens na verwijzing nog genomen dient te worden, acht ik het dienstig hierop te wijzen. De kwalificatie van dit feit kan aldus verbeterd gelezen worden zonder dat verzoeker in enig belang wordt geschaad.

De Procureur-Generaal

bij de Hoge Raad der Nederlanden,