Rechtbank Den Haag, 01-03-2019, ECLI:NL:RBDHA:2019:3061, NL18.24993

1. Eiser is geboren op [geboortedatum] en van Afghaanse nationaliteit. Zijn eerste asielaanvraag is afgewezen, waarbij zijn gestelde problemen in Afghanistan niet zijn geloofd. Deze beslissing staat in rechte vast¹ .

2. Op 26 juni 2018 heeft eiser zijn huidige asielaanvraag ingediend. Daarbij heeft hij een onvertaald document overgelegd om zijn eerder gestelde problemen te onderbouwen. Daarnaast heeft hij aangevoerd dat hij afvallige is en homoseksueel.

3. Verweerder meent dat de in de eerste procedure ongeloofwaardig geachte problemen niet alsnog aannemelijk zijn gemaakt met het overgelegde onvertaalde document. Verder acht verweerder de verklaringen van eiser over diens afvalligheid en homoseksualiteit ongeloofwaardig.

4. Op wat eiser daartegen heeft aangevoerd wordt hierna ingegaan.

5. Een opvolgende asielaanvraag kan – kort gezegd – worden afgewezen als kennelijk ongegrond³, als deze niet niet-ontvankelijk is verklaard vanwege het ontbreken van nieuwe elementen of bevindingen of de eerdere verlening van een asielvergunning⁴.

6. In het bestreden besluit heeft verweerder uitgelegd waarom het door eiser overgelegde document er niet toe kan leiden dat de eerder gestelde problemen alsnog geloofwaardig worden geacht. Hiertegen heeft eiser geen gronden geformuleerd.

7. Niet in geschil is dat verweerder de gestelde afvalligheid heeft beoordeeld volgens zijn vaste gedragslijn, zoals neergelegd in WI 2018/10⁵. Verweerder heeft daarbij gemotiveerd tegengeworpen dat eiser vaag en tegenstrijdig heeft verklaard over het moment waarop hij zegt ongelovig te zijn geworden⁶. Daaruit moet worden geconcludeerd dat niet is vast te stellen dat eiser eerst na de vorige asielprocedure afvallige zou zijn geworden. Hoewel verweerder gelooft dat eiser niet de Islam belijdt en stelt dat eiser daarmee tot een risicogroep en kwetsbare minderheidsgroep behoort, heeft verweerder evenzeer terecht overwogen dat eiser eerder geen problemen heeft ondervonden als gevolg van het niet actief belijden van zijn geloof. Aldus zijn er onvoldoende indicaties voor vervolging en is er geen sprake van voldoende persoonlijke kenmerken die wijzen op een risico op ernstige schade⁷. Eisers stelling in beroep dat het verschil tussen het niet langer actief belijden van de Islam en afvalligheid uiterst subtiel is, leidt niet tot een geslaagd beroep, omdat verweerders tegenwerping hiermee niet wordt weerlegd.

8. De gestelde homoseksualiteit van eiser heeft verweerder beoordeeld aan de hand van WI 2018/9⁸. Daarbij heeft verweerder terecht overwogen dat eiser vaag en summier heeft verklaard over het moment en de wijze waarop hij zich bewust werd van zijn gevoelens. Verweerder heeft ook gemotiveerd uiteengezet dat eiser geen inzicht heeft gegeven in het proces dat hij heeft doorlopen na het ontdekken van zijn homoseksualiteit⁹. Daarbij heeft eiser tegenstrijdig verklaard over het moment waarop hij zegt zijn homoseksualiteit volledig te hebben aanvaard¹⁰. Nu eiser onder meer heeft verklaard dat hij zijn geaardheid al voor zijn komst naar Nederland heeft aanvaard, heeft verweerder ook terecht in zijn beoordeling betrokken dat eiser die geaardheid eerst nu bij verweerder heeft gemeld. Eisers verklaring dat hij zich eerder schaamde, valt hiermee niet te rijmen.

9. Verweerder stelt terecht dat op dit moment voor geen van de provincies in Afghanistan een situatie zoals bedoeld in artikel 15c van de Kwalificatierichtlijn¹¹ wordt aangenomen. Daarnaast heeft verweerder terecht overwogen dat de omstandigheid dat eiser behoort tot de bevolkingsgroep van de Hazara op zich onvoldoende is om te concluderen dat eiser bij terugkeer naar Afghanistan een reëel risico loopt op ernstige schade. Verweerder heeft daarbij verwezen naar de uitspraak van de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State van 1 oktober 2018¹². Verweerder heeft er voorts ter zitting op gewezen dat de door de rechtbank, zittingsplaats Haarlem, op 14 januari 2019¹³ aangenomen verslechterde algemene veiligheidssituatie sindsdien voor Hazara in de provincie Ghazni ziet op de westelijke gebieden Jaghori en Malestan en niet op het oostelijk deel van de provincie Ghazni, waar eiser vandaan komt. Eiser heeft dit niet weten te weerleggen. Er is daarom geen aanleiding om aan te nemen dat eiser bij terugkeer naar Ghazni een reëel risico loopt op ernstige schade in de zin van artikel 29, eerste lid, aanhef en onder b en ten derde, van de Vw.

10. Verweerder heeft dan ook terecht geconcludeerd dat eiser nog altijd niet in aanmerking komt voor toelating op grond van artikel 29, eerste lid, aanhef en onder a of b, van de Vw.

11. De opvolgende aanvraag is terecht afgewezen als kennelijk ongegrond. Het beroep is ongegrond.

12. Voor een proceskostenveroordeling bestaat geen aanleiding.