Rechtbank Gelderland, 05-06-2024, ECLI:NL:RBGEL:2024:3780, 10683573 \ HA VERZ 23-44

Bij beschikking van 31 oktober 2023 is werkgever reeds veroordeeld tot betaling van het netto equivalent van:

-

de eenmalige loonbetalingen van in totaal € 650,25 bruto;

-

het achterstallig loon ad € 768,98 bruto;

-

het achterstallig vakantiegeld ad € 1.069,52 bruto.

Daarnaast is werkgever veroordeeld tot betaling van:

-

de wettelijke verhoging van 10% over voormelde bedragen, vermeerderd met de wettelijke rente met ingang van 10 juli 2023 tot de dag van algehele voldoening;

-

(het netto equivalent van) de transitievergoeding van € 19.437,90 bruto, vermeerderd met de wettelijke rente met ingang van 10 juli 2023 tot de dag van algehele voldoening.

Ter zake die veroordeling is de beschikking van 31 oktober 2023 een eindbeschikking.

Voorts is die beschikking een tussenbeschikking waarbij:

-

werknemer in de gelegenheid is gesteld te bewijzen dat hij vóór 1 augustus 2020 € 500,00 contant per week aan loon ontving;

-

werkgever in de gelegenheid is gesteld te bewijzen dat werknemer zijn vakantiedagen in de jaren 2021, 2022 en 2023 heeft genoten.

Werknemer heeft, als hiervoor aangehaald, voor zijn stelling dat hij vóór 1 augustus 2020 wekelijks € 500,00 contant ontving, een bewijsopdracht gekregen. Werknemer heeft voor het leveren van dat bewijs bij akte kopieën van een boekje waarin hij zijn administratie bijhield overgelegd (productie 10). Van het aanvankelijk gedane verzoek tot het horen van getuigen heeft werknemer bij akte van 8 maart 2024 afgezien. Dat betekent dat uitsluitend de kopieën van het boekje zijn stelling ondersteunen. Tijdens de mondelinge behandeling voorafgaand aan de tussenbeschikking heeft de gemachtigde van werknemer dat boekje getoond.

Werkgever heeft bij brief van 8 mei 2024 betwist contante loonbetalingen voorafgaand aan 1 augustus 2020 te hebben gedaan. Werkgever wijst er op dat het door werknemer overgelegde boekje met daarin door werknemer gemaakte aantekeningen ter zake - vermeende - contante betalingen niet tot bewijs kan strekken van werknemers stelling dat werkgever € 500,00 per week contant loon heeft betaald. Werkgever merkt in dit verband op dat partijen een familiaire relatie hebben, werknemer zijn zoon is, en zijn zoon toegang had tot alle betalingsmiddelen van werkgevers bedrijf. Zo er al contanten naar werknemer zijn gegaan heeft werknemer (mogelijk) uitkeringen aan zichzelf gedaan.

Gelet op de (eerdere) betwisting van werkgever is werknemer opgedragen om bewijs te leveren van zijn stelling dat hij vóór 1 augustus 2020 wekelijks € 500,00 contant loon van werkgever ontving. Op grond van artikel 152 lid 2 van het Wetboek van Burgerlijke Rechtsvordering is de waardering van het bewijs aan het oordeel van de rechter overgelaten. De rechter is vrij in de waardering van het bewijs. Voor het oordeel dat een partij is geslaagd in een op haar rustende bewijsopdracht dient de kantonrechter een redelijke mate van zekerheid te hebben dat het betreffende feit zich heeft voorgedaan. Met andere woorden: het feit dient voor de kantonrechter voldoende aannemelijk te zijn.

De kantonrechter constateert dat in de overgelegde kopieën van het boekje verschillende bedragen staan genoteerd (soms met een omschrijving erbij), die de ene keer bij elkaar worden opgeteld en de andere keer van elkaar worden afgetrokken en waar soms ‘tegoed’ bij staat. Het bedrag ‘500’ komt weliswaar regelmatig voor, maar niet wekelijks en bovendien is onduidelijk wat er met die ‘500’ is gebeurd. Indien dit loon zou betreffen, zou er toch een dergelijke omschrijving bij hebben moeten staan. Werknemer heeft ook nagelaten een nadere toelichting bij dit boekje en de daarin opgenomen bedragen te geven. Tijdens de mondelinge behandeling voorafgaand aan de tussenbeschikking heeft zijn gemachtigde alleen verklaard dat “het een boekje is met alle betalingen”, maar dat is onvoldoende.

Werkgever betwist uitdrukkelijk dat er vóór 1 augustus 2020 wekelijks € 500,00 contant is uitbetaald aan werknemer, terwijl het boekje het enige bewijsmiddel is dat werknemer in het geding heeft gebracht. Dat is naar oordeel van de kantonrechter onvoldoende overtuigend bewijs, werknemer is in het leveren van het hem opgedragen bewijs niet geslaagd.

Voorts heeft werknemer bij akte van 8 maart 2024 zijn verzoek verminderd, in die zin dat zijn verzoek onder 7. van zijn verzoekschrift komt te luiden dat hij verzoekt werkgever te veroordelen om over te leggen:

-

correcte loonstroken over de maanden augustus tot en met december 2020, alsmede over de jaren 2021 en 2022 inclusief de daarbij behorende jaaropgaven;

-

bewijs van het (alsnog) aan de belastingdienst, alsmede aan het UWV overleggen van de correcte inkomensgegevens en jaaropgaven over de jaren 2020, 2021 en 2023, zodat het UWV de WIA-uitkering op basis van de juiste gegevens kan vaststellen;

een en ander binnen één maand na de te geven beschikking, op (de kantonrechter leest: straffe van) verbeurte van een dwangsom van € 250,00 per dag dat werkgever daarmee in gebreke blijft en te vermeerderen met de samengestelde wettelijke rente per dag.

Ter zake wordt als volgt overwogen. Werknemer heeft niet bewezen dat hij wekelijks € 500,00 contant loon van werkgever heeft ontvangen. Daarom is er geen grond voor toewijzing van de verzoeken om correcte loonstroken en inkomensgegevens te verstrekken op basis van de - vermeende - contante loonbetalingen.

Zoals bij tussenbeschikking is overwogen zijn partijen verdeeld over de vraag of werkgever nog niet-genoten vakantiedagen moet uitbetalen aan werknemer. Bij tussenbeschikking is reeds overwogen dat vaststaat dat werknemer over 2020 nog 11 niet-genoten vakantiedagen had. Aangezien werknemer volledig arbeidsongeschikt was gemeld vanaf 23 oktober 2020 moet het ervoor worden gehouden dat werknemer redelijkerwijs niet in staat was die vakantiedagen op te nemen (zie artikel 7:640a BW alsmede de Kamerstukken II 2010/211, 32465, 6, p. 5 e.v.). Werkgever zal tot uitbetaling van 11 niet-genoten vakantiedagen over 2020 worden veroordeeld.

De dagen moeten worden vergoed op basis van het gebruikelijk loon in geval werknemer zou hebben gewerkt en derhalve niet gebaseerd zijn op het (lagere) loon bij ziekte (zie Gerechtshof Amsterdam 20 december 2022, ECLI:NL:GHAMS:2022:3607). De kantonrechter volgt de berekening van werknemer, die werkgever niet heeft weersproken, waarin wordt uitgegaan van een dagloon van € 136,04, met dien verstande dat het uit te betalen bedrag wordt berekend op basis van de hiervoor berekende 56 vakantiedagen (in plaats van de 71 dagen zoals werknemer heeft gedaan). Dit resulteert in een bedrag van € 7.618,24 bruto, te vermeerderen met de wettelijke verhoging, die de kantonrechter - conform de tussenbeschikking van 31 oktober 2023 - zal matigen tot 10%, en vermeerderd met de wettelijke rente als verzocht.

Voor zover werknemer tevens heeft bedoeld te verzoeken om werkgever te veroordelen tot het verstrekken van deugdelijke bruto/netto specificaties van de nabetalingen waartoe werkgever wordt veroordeeld binnen één maand na het wijzen van deze beschikking zal dat verzoek worden toegewezen.

De gevorderde dwangsom zal eveneens worden toegewezen, met dien verstande dat de kantonrechter deze in redelijkheid zal matigen tot € 100,00 per dag, met een maximum van € 2.000,00. In de gegeven omstandigheden, waarin werkgever niet heeft gereageerd op de brieven die (de gemachtigde van) werknemer hem in de periode voor het starten van deze procedure heeft gestuurd, lijkt een dwangsom aangewezen als prikkel tot nakoming. De gevorderde wettelijke rente over de dwangsom wordt afgewezen nu daarvoor thans onvoldoende grond bestaat.

Werkgever is in deze procedure grotendeels in het ongelijk gesteld. Hij wordt daarom veroordeeld in de kosten van deze procedure, aan de zijde van werknemer tot aan deze beschikking begroot op € 814,00 ter zake salaris gemachtigde en € 693,00 ter zake griffierecht. De nakosten worden vastgesteld op een half salarispunt van het toegewezen salaris met een maximum van € 135,00, te vermeerderen, indien betekening van het vonnis heeft plaatsgevonden, met de explootkosten van betekening van het vonnis.