Rechtbank Limburg, 04-05-2016, ECLI:NL:RBLIM:2016:3831, AWB - 15 _ 1440u

Ingevolge het bepaalde in artikel 1:2, eerste lid, van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) wordt onder belanghebbende verstaan: degene wiens belang rechtstreeks bij een besluit is betrokken. In het derde lid van genoemd artikel is bepaald dat ten aanzien van rechtspersonen als hun belangen mede worden beschouwd de algemene en collectieve belangen die zij krachtens hun doelstellingen en blijkens hun feitelijke werkzaamheden in het bijzonder behartigen.

Volgens vaste jurisprudentie van de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State (de Afdeling), bijvoorbeeld haar uitspraak van 28 februari 2000, ECLI:NL:RVS:2000:AA5092, moet het bij belangen van een rechtspersoon als bedoeld in artikel 1:2, derde lid, van de Awb gaan om een aan de statutaire doelstelling ontleend collectief belang, dat door een besluit direct wordt of dreigt te worden aangetast.

Blijkens artikel 2 van de statuten van de ‘Vereniging Stedelijk Leefmilieu, Groen- en milieubeheer’ (de vereniging) stelt de vereniging zich ten doel, met inachtneming van het algemeen belang, de handhaving dan wel de bevordering van een goed leefmilieu in de meest algemene zin van het woord en het behartigen van de belangen van haar leden op gebieden van leefmilieu, groen- en milieubeheer.

Naar het oordeel van de rechtbank is het belang dat de vereniging volgens haar statuten behartigt, dermate algemeen qua doelomschrijving en qua territoriale afbakening dat het door haar behartigde collectieve belang door het bestreden besluit niet direct wordt aangetast. De vereniging is daarom geen belanghebbende in deze procedure. Het beroep is, voor zover dat namens de vereniging is ingesteld, niet-ontvankelijk.

In de door Bergs Advies B.V. ten behoeve van het project opgestelde ruimtelijke onderbouwing van 26 september 2014 is op alle voor de beoordeling van de planologische afwijking relevante aspecten als bedoeld in artikel 5.20 van het Besluit ruimtelijke ordening (Bro) ingegaan. Onder meer is daarin vermeld dat door twee branden de bedrijfsomvang en het aantal kippen is gereduceerd met als gevolg een hogere kostprijs. Het project is gericht op een compensatie van dat verlies en een verbetering van de bedrijfsvoering mede op milieutechnisch gebied doordat in de nieuwe situatie de emissie van (fijn)stof en de ammoniakdepositie wordt verminderd. Hieruit volgt dat het uitbreiding van een agrarisch bedrijf betreft. Verder hoeft een economische noodzaak voor een project naar het oordeel van de rechtbank niet te worden aangetoond en in de ruimtelijke onderbouwing is de bedrijfseconomische reden voor de uitbreiding toegelicht. Aan de uitvoerbaarheid van het project hoeft niet te worden getwijfeld. De omstandigheid dat de locatie in de vergunde situatie te koop wordt aangeboden en dat mogelijk een andere ondernemer het project gaat uitvoeren, doet daar niet aan af.

Eisers wijzen er terecht op dat aan de in artikel 3.6.4 van het bestemmingsplan ‘Buitengebied Leudal’ gestelde voorwaarden voor afwijking van het bepaalde in artikel 3.1.1, onder h, van dat bestemmingsplan niet wordt voldaan. Dit betreft een afwijkingsmogelijkheid met toepassing van artikel 2.12, eerste lid, aanhef en onder a, onder 1˚, van de Wabo. Nu deze mogelijkheid ontbreekt en de zogenoemde ‘kruimelgevallenregeling’ evenmin soelaas biedt, heeft verweerder terecht beoordeeld of gebruik kan worden gemaakt van de mogelijkheid om voor het project met toepassing van artikel 2.12, eerste lid, aanhef en onder a, onder 3˚, van de Wabo een omgevingsvergunning als bedoeld in artikel 2.1, eerste lid, onder c, van de Wabo te verlenen.

Ingevolge artikel 6.5 van het Besluit omgevingsrecht (Bor) wordt een omgevingsvergunning als de onderhavige niet verleend dan nadat de gemeenteraad heeft verklaard dat hij daartegen geen bedenkingen heeft. Ingevolge het derde lid van genoemd artikel kan de gemeenteraad categorieën van gevallen aanwijzen waarin een verklaring niet is vereist. In de raadsvergadering van 10 februari 2015 heeft de gemeenteraad op basis van alle relevante gegevens aangegeven dat ten behoeve van de voorgenomen verlening van de omgevingsvergunning geen verklaring van geen bedenkingen is vereist. Naar het oordeel van de rechtbank is hiermee niet in strijd met artikel 6.5 van het Bor gehandeld.

De hiervoor besproken beroepsgronden treffen geen doel.

Ingevolge artikel 4.1, eerste lid, onder j, van de Regeling omgevingsrecht (Ror) verstrekt de aanvrager bij de aanvraag om een vergunning met betrekking tot het oprichten of in werking hebben van een inrichting, voor zover het betreft inrichtingen waartoe IPPC-installaties behoren: een beknopte beschrijving van de belangrijkste door de aanvrager bestudeerde alternatieven, voor de voorgestelde technologie, technieken en maatregelen.

Ingevolge artikel 4:5, eerste lid, aanhef en onder c, van de Awb kan het bestuursorgaan besluiten de aanvraag niet te behandelen, indien de verstrekte gegevens en bescheiden onvoldoende zijn voor de beoordeling van de aanvraag of de voorbereiding van de beschikking, mits de aanvrager de gelegenheid heeft gehad de aanvraag binnen een door het bestuursorgaan gestelde termijn aan te vullen.

De rechtbank stelt vast dat in het onderhavige geval sprake is van een omgevingsvergunning als bedoeld in artikel 2.1, eerste lid, aanhef en onder e, onder 2˚, van de Wabo (het veranderen of veranderen van de werking van een inrichting) en niet van een omgevingsvergunning als bedoeld in artikel 2.1, eerste lid, aanhef en onder e, onder 1˚ of 3˚ van de Wabo (het oprichten van een inrichting of het in werking hebben van een inrichting). Nu sprake is van een revisievergunning als bedoeld in artikel 2.6 van de Wabo is echter materieel sprake van een oprichtingsvergunning. De rechtbank gaat er daarom, anders dan verweerder, van uit dat artikel 4.1, eerste lid, onder j, van de Ror op de onderhavige aanvraag van toepassing is. Echter, gelet op de bij de aanvraag verstrekte gegevens en mede in aanmerking genomen dat in de ruimtelijke onderbouwing behorende bij de aanvraag en in het bestreden besluit op alternatieven is ingegaan, bestaat er geen grond voor het oordeel dat verweerder er niet in redelijkheid vanuit heeft kunnen gaan dat de door vergunninghouder verstrekte gegevens en bescheiden voldoende waren voor de beoordeling van de aanvraag en de voorbereiding van de beschikking. Er bestaat verder geen wettelijke verplichting om informatie over de voermaatregelen of toets van de beste beschikbare technieken bij een aanvraag als de onderhavige te voegen. Ten aanzien van de door eisers gestelde coördinatie met de Waterwet heeft verweerder in het verweerschrift onweersproken toegelicht dat een watertoets niet uitgevoerd hoefde te worden. Nadere voorschriften daarover zijn daarom niet aan de orde. Om voormelde redenen bestond er voor verweerder geen aanleiding om de aanvraag niet te behandelen. De rechtbank vindt steun voor deze opvatting in de uitspraken van de Afdeling van 26 mei 2010, ECLI:NL:RVS:2010:BM5629 en van 16 maart 2016, ECLI:NL:RVS:2016:722. Het is verder vaste jurisprudentie van de Afdeling dat een aanvraag niet buiten behandeling kan worden gelaten omdat de daarin beschreven situatie niet kan worden beschouwd als in overeenstemming met de voor de inrichting in aanmerking komende beste beschikbare technieken. Indien niet door het stellen van voorschriften aan het vereiste van beste beschikbare technieken kan worden voldaan, moet de vergunning worden geweigerd (Afdeling 27 augustus 2008, ECLI:NL:RVS:2008:BE9313).

Naar het oordeel van de rechtbank bestaat er geen grond voor het oordeel dat verweerder bij het bestreden besluit niet op de aanvraag van 11 juni 2014 heeft beslist dan wel daarbij de grondslag van die aanvraag heeft verlaten. Het bestreden besluit is niet naar aanleiding van een nieuwe aanvraag genomen. Verweerder heeft in het bestreden besluit een aanvullende motivering opgenomen en de geluidvoorschriften aangepast. Niet gezegd kan worden dat daardoor de grondslag van de aanvraag is verlaten. Er is geen sprake van een wezenlijke wijziging of van het vergunnen van een andere inrichting dan is aangevraagd. Naar het oordeel van de rechtbank noopte de wijziging in de motivering en aanpassing van geluidvoorschriften om die reden ook niet tot het opnieuw ter inzage leggen van een ontwerpbesluit. Eisers zijn in de gelegenheid gesteld om naar aanleiding van de aanvullende onderzoeken die onderdeel van het bestreden besluit vormen, aanvullende gronden in te dienen en hebben van die mogelijkheid ook gebruik gemaakt. Steun voor deze opvatting vindt de rechtbank in de uitspraak van de Afdeling van 25 april 2007, ECLI:NL:RVS:2007:BA3714.

De beroepsgronden slagen niet.

De beroepsgrond slaagt niet.

De beroepsgrond slaagt niet.

De beroepsgronden slagen niet.

Verweerder heeft zich op het standpunt gesteld dat door de aanvullende geurberekeningen, “+10% extra emissie droogtunnel” en “+0,11 OU droogtunnel” van 8 december 2015, die deel uitmaken van de aanvraag, de geuremissie door de droogtunnel afdoende is beoordeeld en dat ook de totale geuremissie binnen de geldende geurnormen blijft. Bij de uitgevoerde berekening is als uitgangspunt genomen dat de bijdrage vanwege de droogtunnel 0,11 odourunits/s (per leghen) bedraagt.

Vergunninghouder heeft Odournet een aanvullend geuronderzoek op basis van een V-stacks berekening laten uitvoeren. Uit het door Odournet op 22 december 2015 opgestelde rapport “Bepaling geuremissiefactor mestdrooginstallatie pluimveehouderij Jan Evers te Kelpen-Oler” volgt dat uit de metingen die in november 2015 zijn uitgevoerd, is gebleken dat de mestdrooginstallatie niet leidt tot een toename van de geuremissie van de kippenstal. De gemeten geurconcentraties voor en na de droger lagen in dezelfde orde van grootte en verschilden niet significant van elkaar. Op basis van de gemeten emissie en de aanwezige hennen kan een specifieke emissie worden berekend voor de stal inclusief de mestdroger van 0,18 odourunits/s/hen. Tevens heeft Odournet de hedonische waarde van de geur vastgesteld. Volgens vergunninghouder blijkt uit het onderzoek van Odournet dat de mestdroogtunnel niet leidt tot een toename van de geuremissie en kan worden geconcludeerd dat de absoluut gemeten waarde van de emissie per dier lager is dan de door verweerder normatief toegepaste emissie.

De rechtbank overweegt dat uit onder meer de uitspraken van de Afdeling van 11 mei 2011, ECLI:NL:RVS:2011:BQ4081 en van 20 april 2016, ECLI:NL:RVS:2016:1031 volgt dat geuremissie van een droogtunnel die zich, zoals in dit geval, buiten een dierenverblijf bevindt, bij de vergunningverlening op grond van artikel 2.14 van de Wabo separaat moet worden beoordeeld. In de memorie van toelichting bij de Wet geurhinder en veehouderij (Wgv) is vermeld dat de beoordeling van geurhinder van andere geurbronnen dan de geur die vrijkomt bij het houden van dieren in dierenverblijven (die exclusief onder de Wgv valt) niet onder de werkingssfeer van de Wgv valt, maar blijft plaatsvinden op grond van hoofdstuk 8 van de Wet milieubeheer (thans: artikel 2.14 van de Wabo). Verder vermeldt de toelichting dat ten behoeve van de vergunningverlening voor mestverwerkingsinstallaties handvatten worden geboden in de Richtlijn Mestverwerkingsinstallaties (Kamerstukken II 2005-2006, 30 453, nr. 3, blz. 4 en 5). Uit genoemde uitspraak van de Afdeling van 11 mei 2011 volgt dat het bevoegd gezag niet verplicht is bij de beoordeling van de geuremissie vanwege een mestverwerkingsinstallatie de Richtlijn Mestverwerkingsinstallaties toe te passen.

Naar het oordeel van de rechtbank heeft verweerder voldoende en adequaat onderzoek gedaan naar de geuremissie van de droogtunnel en is het bestreden besluit op dit onderdeel zorgvuldig voorbereid. Dat verweerder de geuremissie niet heeft onderschat wordt door de geurmeting die in opdracht van vergunninghouder is uitgevoerd, bevestigd. Uit beide onderzoeken blijkt dat in de thans vergunde situatie aan de geldende geurnormen, ook wanneer met de extra geuremissie van de droogtunnel rekening wordt gehouden, (ruimschoots) wordt voldaan. Eisers hebben niet aannemelijk gemaakt dat het onderzoek onjuist is uitgevoerd of onvolledig is geweest. Dat verweerders beoordeling inconsistent zou zijn, acht de rechtbank evenmin aannemelijk gemaakt.

De beroepsgrond slaag niet.

De beroepsgrond slaagt niet.

Uit het geluidsrapport van 7 mei 2014 en aanvullend rapport van 18 november 2015 van

M & A volgt dat bij de geluidnormering de door verweerder in 2011 opgestelde ‘Beleidsnota gebiedsgericht geluidbeleid gemeente Leudal’ (de nota) heeft gehanteerd. In de nota is een gebiedsgerichte geluidnormering opgenomen voor onder andere woningen. Voor het onderhavige gebied, behorend tot gebied ‘landelijk’, wordt een normering van 45, 40 en 35 dB(A) etmaalwaarde gesteld voor respectievelijk de dag-, avond- en nachtperiode. In de nota is bepaald dat, indien uit een referentieniveaubepaling blijkt dat het referentieniveau in een beoordelingsperiode op een vergunning-punt hoger is dan de richtwaarde volgens de plankaart, dit referentieniveau maximaal als grenswaarde mag worden gesteld voor de betreffende periode. Het referentieniveau is in de nota gedefinieerd als zijnde het hoogste geluidniveau van het gemeten achtergrondniveau L95 en de geluidbelasting als gevolg van wegverkeerslawaai minus 10 dB. De geluidbelasting op de woning [adres eiser 1] is door verweerder bepaald op 66,8 – 63,5 – 58,3 dB(A) voor respectievelijk de dag-, avond- en nachtperiode. Door M & A zijn geluidmetingen uitgevoerd, waarbij de handleiding ‘Meten en rekenen industrielawaai (1999)’ is gebruikt, en zijn de langtijdgemiddelde beoordelingsniveaus voor de nieuwe situatie bepaald. Het resultaat van die meting is dat bij de woning van eiser aan de [adres eiser 1] (immissiepunt 1) een geluidniveau als gevolg van de activiteiten van de inrichting in de representatieve bedrijfssituatie is gemeten van 49, 39 en 36 dB(A) voor respectievelijk de dag-, avond- en nachtperiode. Omdat de werkelijke geluidniveaus bij deze woning (en de woning [adres andere eiser] ) ruimschoots hoger is dan 60 dB(A), stelt verweerder zich in navolging van de akoestisch adviseur op het standpunt dat zowel op de voorgevel als de zijgevels een referentieniveau van 50 dB(A), dit is ongeveer 10 dB(A) lager dan de werkelijke geluidbelasting als gevolg van het achtergrondgeluid, representatief is. In het bestreden besluit heeft verweerder als voorschrift aan de vergunning verbonden dat het langtijdgemiddeld beoordelingsniveau, veroorzaakt door de in de inrichting aanwezige toestellen en installaties en door de in de inrichting verrichte werkzaamheden of activiteiten in de representatieve bedrijfssituatie op de woning [adres eiser 1] ) niet meer mag bedragen dan 50, 45 en 40 dB(A) voor respectievelijk de dag-, avond- en nachtperiode. Nu uit het gemeentelijk geluidbeleid volgt dat niet lager hoeft te worden vergund dan het referentieniveau, is met de gehanteerde normstelling aan dit uitgangspunt voldaan, aldus verweerder.

De rechtbank stelt vast dat de Handreiking voor ‘landelijk gebied met veel agrarische activiteiten’ uitgaat van mogelijke grenswaarden van respectievelijk 50, 45 en 40 dB(A) voor de dag-, avond- en nachtperiode. Dit is een indicatieve grenswaarde waarvan, conform de Handreiking, bij gemeentelijk beleid naar boven of beneden kan worden afgeweken. In geval de etmaalwaarde bij woningen op basis van de geluidvoorschriften hoger is dan een vastgestelde 55 dB(A) grenswaarde, dient wel het binnen-niveau te voldoen aan de wettelijke minimumeis die in nieuwe situaties 35 dB(A) is. In het onderhavige geval heeft verweerder een normstelling gehanteerd, waaraan de inrichting op basis van het uitgevoerde geluidonderzoek kan voldoen en die ruimschoots blijft binnen de op grond van de gemeentelijke nota vergunbare niveaus. Gelet op het vorenstaande kan niet worden geoordeeld dat verweerder een onjuiste toepassing heeft gegeven aan de Handreiking dan wel dat hij in strijd met de gemeentelijke nota onnodig meer heeft vergund dan is toegestaan.

De beroepsgrond slaagt niet.

De beroepsgronden slagen niet.

Bij de aanvraag is het akoestisch rapport van M& A van 7 mei 2014 gevoegd dat onderdeel uitmaakt van de aanvraag en van het bestreden besluit. In dat rapport is op bladzijde 6 en op bladzijde 14 expliciet vermeld dat de eierwagen in de avondperiode alleen via de meest westelijke inrit het terrein in de avondperiode via de meest westelijke inrichting dient te betreden én verlaten en dat het laden van eieren in de nachtperiode akoestisch gezien niet mogelijk is. Gelet hierop heeft verweerder zich terecht op het standpunt gesteld dat zo nodig handhavend kan worden opgetreden indien de eierwagen ’s nachts op het bedrijf zou komen om eieren te laden of in de avondperiode geen gebruik zou maken van de meest noordwestelijke inrit. Het verbinden van een gelijkluidend voorschrift aan de vergunning heeft gelet op het vorenstaande geen toegevoegde waarde.

De beroepsgrond slaagt niet.