Rechtbank Limburg, 07-07-2017, ECLI:NL:RBLIM:2017:6474, 03/700358-15, 03/700572-14 (ttz-gev.) en 03/700118-13 (tul)

Op verzoek van de meldkamer gingen de verbalisanten [verbalisant 1] en [verbalisant 2] op 22 juli 2015 omstreeks 23:55 uur naar de [adres 1] te Maastricht. Daar aangekomen zagen zij dat een persoon op de grond lag in de stabiele zijligging. Deze persoon lag in een grote plas bloed.

De verbalisanten zagen dat de persoon die op de grond lag meerdere snijwonden had ter hoogte van zijn rug en nek. Het slachtoffer was nog bij bewustzijn. De verbalisanten vroegen aan het slachtoffer wie dit had gedaan. Hierop noemde het slachtoffer de naam [verdachte] .²

Een getuige, genaamd [getuige 1] , vertelde de politie dat het slachtoffer [slachtoffer 1] zou heten en zou wonen op het adres [adres 2] . Volgens de Gemeentelijke Basisadministratie stond op dit adres ingeschreven: [slachtoffer 1] , geboren op [geboortedatum] te [geboorteplaats] .³

Op 23 juli omstreeks 09:40 uur is deze [slachtoffer 1] overleden in het Academisch Ziekenhuis te Maastricht. In opdracht van de officier van justitie werd nagegaan wat de oorzaak van de dood was en wat verder van belang mocht blijken.⁴

Bij de sectie op het lichaam van [slachtoffer 1] is onder meer het navolgende gebleken:

Er waren 20 scherprandige huiddefecten, alle met uitgebreide omgevende bloeduitstorting waarvan enkele huiddefecten niet met nietjes gehecht waren.⁵

Met betrekking tot letsel D

Aan de borstkas rechts was een scherprandige huidperforatie met een lengte van circa vier centimeter met middenwaarts een stomp uiteinde en zijwaarts was het uiteinde niet goed te beoordelen.⁶

In relatie met letsel D was er een doorsteek aan de lever met schamping van het buitenste vlies van de galblaas.⁷

Met betrekking tot letsel F

Hoog aan het bovenbeen rechts was een scherprandige huidperforatie, gegolfd, met een lengte van circa 14 centimeter.⁸

In relatie met letsel F was er klieving van een aftakking van de rechterbovenbeenslagader. In relatie met letsel F en O was er een steekkanaal met een maximale lengte van circa 12 centimeter.⁹

Met betrekking tot letsel M

Aan de rug rechts was een scherprandige huidperforatie met een lengte van circa 3,5 centimeter waarbij het uiteinde zijwaarts gehoekt was.¹⁰

In relatie met letsel M was er een insteek van de onderkwab van de rechterlong.¹¹

Interpretatie van de resultaten:

Bij sectie werden 20 scherprandige huidperforaties (steekletsels) en huidklievingen (steek-snijletsels) vastgesteld, welke bij leven waren ontstaan door inwerking van uitwendig mechanisch scherprandig perforerend geweld.

In relatie met de letsels D, F, M waren vitale structuren geraakt, respectievelijk de lever, een aftakking van de rechterbovenbeenslagader en de onderkwab van de rechterlong, waardoor fors bloedverlies is ontstaan met vochtophoping in de longen als gevolg. Het overlijden wordt verklaard door algehele weefselschade ten gevolge van fors bloedverlies en longfunctiestoornissen zowel door het perforerend geweld aan de rechterlong als door de vochtophoping in de longen door longweefselschade in reactie op het forse bloedverlies. De bevindingen sub A6 (er waren weinig lijkvlekken; de lippen en de bindvliezen van de oogleden waren bleek) en B6 (er waren bleke organen; in de buik waren circa 22 gazen doordrenkt met bloed) passen bij fors bloedverlies.

Zowel de vochtophoping van de longen als van de huid past bij verwikkelingen van algehele weefselschade ten gevolge van het opgetreden bloedverlies.

De overige letsels sub A4 kunnen middels bloedverlies hebben bijgedragen aan het overlijden.

Er waren macroscopisch geen ziekelijke orgaanafwijkingen die het intreden van de dood zouden kunnen verklaren of hiervoor van betekenis geweest kunnen zijn.

Het vergrote hart is gezien de aperte doodsoorzaak niet van betekenis geweest voor het intreden van de dood.¹²

Conclusie:

Bij sectie op het lichaam van [slachtoffer 1] , 44 jaren oud geworden, wordt het intreden van de dood verklaard door verwikkelingen ten gevolge van inwerking van uitwendig mechanisch meervoudig scherprandig perforerend geweld (steekverwondingen).¹³

Op 23 juli 2015 te 13:38 uur werd de doorzoeking geopend ten aanzien van de woning, gelegen aan de [adres 3] te Maastricht, bewoond door [verdachte] . Bij dit onderzoek werd op de vensterbank, vlakbij de achterdeur die toegang geeft tot de tuin, aangetroffen en inbeslaggenomen: een (knip)mes met een zwart heft, met daarop bloedsporen.¹⁴

Het celmateriaal afkomstig van de bloedsporen op het aangetroffen mes (AAIV1256NL#01 en #02) kan afkomstig zijn van [slachtoffer 1] . De matchkans voor dit DNA-profiel is kleiner dan één op één miljard.¹⁵

De verdachte heeft op 25 juli 2015 onder meer het volgende verklaard:

De verdachte was in zijn woning toen hij zag dat [slachtoffer 1] (de rechtbank begrijpt: [slachtoffer 1] ) kwam aanlopen. [slachtoffer 1] had een schep vast. De verdachte liep op [slachtoffer 1] af. Nadat [slachtoffer 1] de verdachte met de schep op zijn hoofd had geslagen, viel hij op de grond. De verdachte kwam terecht op zijn rug en [slachtoffer 1] lag bovenop hem. Op een gegeven moment pakte de verdachte een mes uit zijn broekzak, waarna hij [slachtoffer 1] met het mes in zijn been en vervolgens in zijn bovenlichaam stak. De verdachte stak een aantal keren snel achter elkaar.¹⁶

Op 22 juli 2015, kort voor middernacht, heeft de verdachte het slachtoffer [slachtoffer 1] 20 keer met een mes in zijn lichaam gestoken. De volgende ochtend is het slachtoffer overleden in het ziekenhuis. Uit onderzoek aan het lichaam van [slachtoffer 1] is gebleken dat vitale structuren waren geraakt, te weten de lever, een aftakking van de rechterbovenbeenslagader en de onderkwab van de rechterlong. Hierdoor is fors bloedverlies ontstaan met vochtophoping in de longen als gevolg. Het overlijden wordt verklaard door algehele weefselschade ten gevolge van fors bloedverlies en longfunctiestoornissen zowel door het perforerend geweld aan de rechterlong als door de vochtophoping in de longen door longweefselschade in reactie op het forse bloedverlies.

De verdediging heeft aangevoerd dat de verdachte geen (voorwaardelijk) opzet heeft gehad op de dood van [slachtoffer 1] en dat de verdachte om die reden van dit feit dient te worden vrijgesproken. Hiertoe heeft de verdediging aangevoerd dat:

De rechtbank verwerpt dit verweer van de verdediging en overweegt hiertoe het volgende.

In de eerste plaats stelt de rechtbank vast dat de verdachte 20 keer, ongecontroleerd, lukraak, met een mes in het lichaam van [slachtoffer 1] heeft gestoken. De kans dat hierbij géén vitale delen van het lichaam worden geraakt acht de rechtbank uiterst klein. De rechtbank kan de stelling van de verdediging dat het geweld niet was gericht op de vitale delen van het lichaam van [slachtoffer 1] dan ook niet plaatsen.

In de tweede plaats is de rechtbank van oordeel dat de verdediging een onjuiste weergave geeft van het pathologisch rapport van arts en patholoog Buiskool. De patholoog heeft namelijk niet gerapporteerd dat de steekverwonding aan de rug de uiteindelijke veroorzaker is van het overlijden van [slachtoffer 1] . Het gaat om drie letsels, te weten aan de lever, een aftakking van de rechterbovenbeenslagader en de onderkwab van de rechterlong, zoals hierboven is weergegeven in de bewijsmiddelen.

Met betrekking tot de vraag of er voldoende bewijs is dat de verdachte opzettelijk heeft gehandeld, overweegt de rechtbank het volgende.

De rechtbank stelt voorop dat voorwaardelijk opzet op een bepaald gevolg - zoals hier de dood van [slachtoffer 1] - aanwezig is indien de verdachte zich willens en wetens heeft blootgesteld aan de aanmerkelijke kans dat dit gevolg zal intreden.

Voor de vaststelling dat de verdachte zich willens en wetens heeft blootgesteld aan zo’n kans is niet alleen vereist dat de verdachte wetenschap heeft van de aanmerkelijke kans dat het gevolg zal intreden, maar ook dat hij die kans ten tijde van de gedraging bewust heeft aanvaard (op de koop toe heeft genomen).

De verdachte heeft het slachtoffer 20 keer met een mes ongecontroleerd in het lichaam gestoken, onder andere in zijn rug ter hoogte van de rechterlong, in zijn bovenbeen ter hoogte van een aftakking van een slagader en bij de lever.

De rechtbank is van oordeel dat deze gedragingen van de verdachte naar hun uiterlijke verschijningsvorm kunnen worden aangemerkt als zozeer op de dood van [slachtoffer 1] gericht te zijn dat het, behoudens aanwijzingen voor het tegendeel, niet anders kan zijn geweest dan dat de verdachte willens en wetens de aanmerkelijke kans op dat gevolg heeft aanvaard. Van dergelijke aanwijzingen is de rechtbank niet gebleken. Het onder 1 tenlastegelegde is in zoverre wettig en overtuigend bewezen.

De rechtbank zal het noodweerverweer bespreken onder het kopje: ‘De strafbaarheid van het feit’.

Op 9 mei 2015 heeft [slachtoffer 2] aangifte gedaan van bedreiging. Hij heeft onder meer het volgende verklaard:

Op 8 mei 2015 ging aangever [slachtoffer 2] op bezoek bij [slachtoffer 1] , wonende op het adres [adres 2] te Maastricht. [slachtoffer 2] kwam op zijn scooter aanrijden. Zijn vriendin zat achterop. [slachtoffer 2] zag dat het gordijn van de woning van [verdachte] open ging. Vrijwel direct kwam [verdachte] dreigend naar buiten gerend. Hij rende in de richting van [slachtoffer 2] en schreeuwde van alles tegen hem. [verdachte] zei onder meer: ‘ik maak je kapot.’ of zoiets.¹⁸

Ook de vriendin van [slachtoffer 2] , getuige [getuige 2] , is op 9 mei 2015 gehoord. Zij heeft onder meer het volgende verklaard:

Op 8 mei 2015 reden getuige [getuige 2] en [slachtoffer 2] op de brommer naar het huis van [slachtoffer 1] . Zij stopten voor het appartementenblok van [slachtoffer 1] . [getuige 2] zag dat er uit een woning, naast het appartementenblok, een man naar buiten kwam. Zij kende deze man niet. Ze hoorde dat de man aan het roepen en tieren was. De man riep onder meer: ‘We maken u kapot.’

[getuige 2] zag dat de man hen naderde en vervolgens weer een stukje achteruit liep om daarna weer hun richting op te komen. Dit deed hij verschillende keren. Ze hoorde hem roepen en tieren en zag hem wild gebaren en met zijn armen maaien. Dit voelde voor haar als zeer intimiderend.

Van [slachtoffer 2] weet [getuige 2] dat deze man [verdachte] is.¹⁹

Ook de verdachte heeft verklaard over dit incident. Hij heeft op 11 mei 2015 onder meer het volgende verklaard:

De laatste keer was [slachtoffer 2] met de bromfiets en had hij een meisje bij zich. De verdachte heeft [slachtoffer 2] toen verrot gescholden.²⁰

Primair heeft de verdediging de betrouwbaarheid van de verklaringen van aangever [slachtoffer 2] en getuige [getuige 2] betwist en heeft zij verzocht deze verklaringen uit te sluiten van het bewijs.

Subsidiair heeft de verdediging aangevoerd dat uit de bewijsmiddelen onvoldoende overtuiging voor een bewezenverklaring kan worden bekomen.

Hiertoe heeft de verdediging onder meer aangevoerd dat:

De rechtbank verwerpt het verweer van de verdediging en overweegt hiertoe het volgende.

Indien resultaten van het onderzoek door een verzuim zijn verkregen, kan de rechtbank onder bepaalde omstandigheden bepalen dat deze resultaten niet mogen bijdragen aan het bewijs van het tenlastegelegde. Dat wordt ook wel ‘bewijsuitsluiting’ genoemd. Het eenvoudigweg niet geloofwaardig achten van een getuigenverklaring leidt niet tot bewijsuitsluiting. Indien de rechtbank een verklaring niet geloofwaardig acht, zal zij deze eenvoudigweg niet als bewijsmiddel gebruiken. Het verweer van de verdediging dat strekt tot bewijsuitsluiting ontbeert dan ook iedere juridische grondslag.

Anders dan de verdediging acht de rechtbank de verklaringen die [slachtoffer 2] en [getuige 2] bij de politie hebben afgelegd wel geloofwaardig. Beiden hebben op 9 mei 2015 een verklaring afgelegd. De inhoud hiervan is niet zodanig dat het er alle schijn van heeft dat zij op elkaar zijn afgestemd. Daarnaast luiden de verklaringen die zij tegenover de rechter-commissaris hebben afgelegd niet wezenlijk anders dan de verklaringen die zij bij de politie hebben afgelegd. Dat er verschillen bestaan tussen deze verklaringen kan goed worden verklaard door het tijdsverloop tussen de verklaring bij de politie op 9 mei 2015 en bij de rechter-commissaris op 8 februari 2017.

Dat er geen andere getuigen zijn van de tenlastegelegde bedreiging doet niets af aan dit oordeel.

De stelling dat [slachtoffer 2] niet bang is voor de verdachte kan naar het oordeel van de rechtbank niet worden afgeleid uit diens uitlatingen op Facebook en/of bij de rechter-commissaris. Deze uitlatingen zouden juist gevoed kunnen zijn door de angst van [slachtoffer 2] . Overigens is het volgens vaste jurisprudentie niet vereist dat de bedreiging in het concrete geval op de bedreigde een zodanige inbreuk heeft gemaakt dat daadwerkelijk vrees is opgewekt. Voldoende is dat de bedreiging van dien aard is en onder zodanige omstandigheden is gedaan dat deze in het algemeen een dergelijke vrees kan opwekken. Daarvan is naar het oordeel van de rechtbank sprake.

De rechtbank zal de verdachte vrijspreken van de woorden ‘Ik vermoord je familie’ en ‘Ik begin met je moeder aan stukken te snijden’ omdat deze bewoordingen geen bedreiging inhouden van de aangever zelf, zoals is tenlastegelegd.

Op 31 december 2015 heeft [slachtoffer 3] aangifte gedaan. Hij heeft onder meer het volgende verklaard:

Op 31 december 2015, omstreeks 02:30 uur, stond [slachtoffer 3] voor zijn woning, gelegen aan de [adres 4] te Maastricht. Zijn zoon [slachtoffer 4] stond op een afstand van ongeveer vier meter van hem vandaan. [slachtoffer 3] zag dat een hem onbekende persoon in hun richting liep. Deze persoon, een blanke man, ongeveer 25 tot 30 jaar oud met zwart haar in een paardenstaart, liep in de richting van zijn zoon. Deze persoon zei: ‘Je moet nu eens ophouden met ruzie maken, nu ben ik vrij, anders maak ik je dood!’. [slachtoffer 3] hoorde dat zijn zoon zei: ‘Wie bent u? Ik ken u helemaal niet.’ De man antwoordde: ‘Ik ben de zoon van de achterbuurmensen.’ Hierop zei de zoon van [slachtoffer 3] : ‘Wij kennen er toch over praten.’ De man was agressief en zei alles op een schreeuwende manier.

Vervolgens zag [slachtoffer 3] dat de man met zijn bovenlijf naar achteren leunde en met kracht zijn voorhoofd tegen het gezicht van zijn zoon sloeg, ter hoogte van zijn mond.

Hierop sprak [slachtoffer 3] de man aan. Hij zei: ‘Wij kunnen toch praten, slaan lost toch niks op.’ Vervolgens liep de man naar hem toe. Opeens voelde hij twee harde klappen in zijn gezicht, ter hoogte van zijn neus. Hij voelde onmiddellijk hevige pijn. Hij was direct hevig aan het bloeden uit zijn neus.

Vervolgens opende de oudste zoon van [slachtoffer 3] , [naam zoon slachtoffer 3] , de deur van de woning. [naam zoon slachtoffer 3] schreeuwde: ‘Laat hem met rust [verdachte] , want anders krijg je het met mij aan de stok!’ Vervolgens liep de man de brandgang in.

[slachtoffer 3] is bij de KNO-arts geweest. Deze deelde hem mede dat zijn neus was gebroken en dat deze rechtgezet moest worden zodra de zwelling weg zou zijn.

[naam zoon slachtoffer 3] zei dat de dader vaker verblijft aan de [adresgegevens verdachte] , waar zijn ouders woonachtig zouden zijn.²²

Op dezelfde dag als [slachtoffer 3] heeft zijn zoon [slachtoffer 4] aangifte gedaan. Hij heeft onder meer het volgende verklaard:

Op 31 december 2015, omstreeks 02:30 uur, stond [slachtoffer 4] voor zijn woning, gelegen aan de [adres 4] te Maastricht. Vanuit zijn ooghoek zag hij een jongen komen aanlopen. Deze jongen zei tegen [slachtoffer 4] dat zij hun tuin moesten opruimen. Toen [slachtoffer 4] vroeg waar de jongen op doelde zei deze dat [slachtoffer 4] zijn mond moest dichthouden, omdat hij anders klappen zou krijgen. Even later liep de jongen met versnelde pas in zijn richting en gaf hij hem een kopstoot tegen zijn gezicht.

Vervolgens kwam de vader van [slachtoffer 4] aanrennen. Deze zei tegen de jongen dat ze erover konden praten en dat hij geen ruzie wilde. Hierna begon de jongen de vader van [slachtoffer 4] te slaan. De jongen sloeg de vader twee keer tegen zijn gezicht. Dit deed hij met kracht met zijn rechtervuist. Ten gevolge van de slagen begon de vader te bloeden uit zijn neus.

Ten gevolge van de kopstoot voelde [slachtoffer 4] pijn. Verder heeft hij er een blaar op de binnenzijde van zijn onderlip en twee losstaande voortanden aan overgehouden.

Een vriend van de vader van [slachtoffer 4] , [naam vriend] , vertelde later dat de jongen de zoon van de achterburen, genaamd [verdachte] , zou zijn. [verdachte] zou wonen op het adres [adresgegevens verdachte] .²³

[getuige 3] , de vrouw van [slachtoffer 3] en de moeder van [slachtoffer 4] , is op 31 december 2015 gehoord als getuige. Zij heeft onder meer het volgende verklaard:

Op 31 december 2015, omstreeks 02:15 uur, werd [getuige 3] wakker van lawaai. Zij hoorde mensen schelden. Zij opende het raam en zag haar man staan met een andere, haar onbekende, man. Haar man zei op een normale toon: ‘Laten we erover praten. Kom morgen anders even terug. Ik moet nu werken.’

[getuige 3] zag dat de onbekende man haar man vervolgens met een vuist in het gezicht sloeg.

Even later bleek haar dat [slachtoffer 4] van de man een kopstoot had gekregen. Ze zag dat [slachtoffer 4] bij zijn tanden bloedde.

Toen [getuige 3] in de keuken van de woning kwam, zag zij dat haar man hevig aan het bloeden was. Ze hoorde hem zeggen dat hij veel pijn had aan zijn gezicht.

Haar zoon [naam zoon slachtoffer 3] gaf aan dat de dader [verdachte] heet. Deze zou, althans zijn ouders zouden, wonen op het adres [adresgegevens verdachte] .²⁴

Ook verbalisant [verbalisant 3] heeft gezien dat er bloed kwam uit de neus van [slachtoffer 3] en dat hij een zwelling had rondom zijn neus.²⁵

Op 2 januari 2016 is de verdachte aangehouden in de woning van zijn ouders op het adres [adresgegevens verdachte] .²⁶ Op een foto is te zien dat de verdachte (ook) ten tijde van zijn aanhouding op 2 januari 2016 donker haar had dat hij droeg in een paardenstaart.²⁷

Wat is er gebeurd?

Op grond van de verklaringen van de aangevers [slachtoffer 3] en [slachtoffer 4] , alsmede op grond van de verklaring van getuige [getuige 3] , stelt de rechtbank vast dat [slachtoffer 3] door een man twee keer met kracht met een vuist in zijn gezicht is geslagen. Ten gevolge hiervan bloedde [slachtoffer 3] uit zijn neus. Uit het proces-verbaal van bevindingen blijkt bovendien dat [slachtoffer 3] , naast een bloedneus, ook een zwelling had rondom zijn neus.

Daarnaast stelt de rechtbank op grond van de verklaringen van de aangevers [slachtoffer 3] en [slachtoffer 4] vast dat [slachtoffer 4] van dezelfde man een kopstoot in zijn gezicht heeft gekregen. De rechtbank vindt hiervoor steun in de verklaring van getuige [getuige 3] die heeft gezien dat [slachtoffer 4] bij zijn tanden bloedde.

Nu aangever [slachtoffer 3] zelf niet heeft verklaard dat hij tegen zijn lichaam is geslagen en/of geschopt acht de rechtbank dit niet bewezen.

Wie is de dader?

De vraag die aan de rechtbank voorligt is of de verdachte degene is geweest die [slachtoffer 3] heeft geslagen en [slachtoffer 4] een kopstoot heeft gegeven. De verdediging heeft in dit verband aangevoerd dat:

De rechtbank verwerpt dit verweer en overweegt hiertoe het volgende.

Gelet hierop stelt de rechtbank vast dat de verdachte degene is geweest die [slachtoffer 3] in zijn gezicht heeft geslagen en [slachtoffer 4] een kopstoot heeft gegeven.

Vrijspraak feit 3 primair

Onder feit 3 is primair poging tot zware mishandeling en subsidiair mishandeling tenlastegelegd.

De rechtbank stelt voorop dat voorwaardelijk opzet op een bepaald gevolg - onder feit 3 primair: zwaar lichamelijk letsel - aanwezig is indien de verdachte zich willens en wetens heeft blootgesteld aan de aanmerkelijke kans dat dit gevolg zal intreden.

De beantwoording van de vraag of een gedraging de aanmerkelijke kans op een bepaald gevolg in het leven roept, is afhankelijk van de omstandigheden van het geval. Daarbij komt betekenis toe aan de aard van de gedraging en de omstandigheden waaronder deze is verricht. Het zal in alle gevallen moeten gaan om een kans die naar algemene ervaringsregels aanmerkelijk is te achten.

Uit het strafdossier en het verhandelde ter terechtzitting volgt dat de verdachte het slachtoffer [slachtoffer 3] tweemaal met kracht in zijn gezicht heeft geslagen, ten gevolge waarvan hij hevige pijn had en hevig bloedde uit zijn neus. Het slachtoffer heeft verklaard dat zijn neus was gebroken. Nadere medische informatie hierover ontbreekt echter.

De rechtbank is gelet op deze feiten en omstandigheden van oordeel dat niet is komen vast te staan dat sprake is van een aanmerkelijke kans op zwaar lichamelijk letsel. De rechtbank zal de verdachte daarom van het onder 3 primair tenlastegelegde vrijspreken.

[naam aangeefster 1] heeft op 13 maart 2015 namens Blokker aangifte gedaan van winkeldiefstal. Zij heeft onder meer het volgende verklaard:

Op 3 maart 2015 bevond [naam aangeefster 1] zich samen met haar collega in het Blokkerfiliaal aan de [adres 5] te Maastricht. Op enig moment zag zij een grote groene lege bigshopper onbeheerd in de winkel staan. Zij sprak een jongeman aan en vroeg of de tas van hem was. De jongeman reageerde vreemd en zei heel zenuwachtig dat de tas van hem was. Hij pakte de tas uit handen van [naam aangeefster 1] . Even later zag [naam aangeefster 1] de jongeman staan in de gang waar de huishoudelijke showmodellen staan. Vervolgens zagen [naam aangeefster 1] en haar collega dat de jongeman een showmodel blender uit het rek nam. Nog later zag [naam aangeefster 1] dat de jongeman richting uitgang liep. Hij had dezelfde groene bigshopper in zijn hand. Deze was gevuld. [naam aangeefster 1] vroeg de jongeman of zij in de bigshopper mocht kijken. Hij antwoordde hierop dat dat niet mocht. De jongeman wilde naar buiten lopen. [naam aangeefster 1] probeerde hem tegen te houden. Ze zei tegen hem dat hij eerst de bigshopper moest leeg maken of op zijn minst moest betalen. De jongeman zei niets tegen [naam aangeefster 1] en duwde haar weg. De jongeman verliet de winkel.

[naam aangeefster 1] zag dat het showmodel van de blender weg was.²⁹

Op 20 maart 2015 bekeek verbalisant [verbalisant 4] de onder nummer 2015047233-2 inbeslaggenomen camerabeelden die door Blokker op een DVD waren aangeleverd. Het betrof beelden van 3 maart 2015 van 15:27:53.613 uur tot 15:32:59.863 uur.

De verbalisant herkende op de beelden [verdachte] , geboren op [geboortegegevens verdachte] . De verbalisant zag dat [verdachte] een product uit het schap pakte en dat hij met een donkere tas richting uitgang liep, waarop een medewerker van de winkel hem tegenhield. Vervolgens zag de verbalisant dat [verdachte] de medewerker aan de kant duwde en de winkel verliet.³⁰

Over de diefstal zelf heeft de aangever verklaard dat hij op de camerabeelden heeft gezien dat twee personen de winkel binnenkwamen met een lege big shopper en enkele minuten later de winkel, zonder iets af te rekenen, verlieten met een volle big shopper.

De rechtbank heeft kennisgenomen van de camerabeelden en heeft de verdachte herkend als de persoon die, in gezelschap van een ander, op 9 februari 2015 met een big shopper de Bristol betrad.

Op 17 augustus 2015 heeft aangever [naam aangever] via een aanvullende verklaring laten weten dat controle van de voorraad heeft uitgewezen dat drie broeken van het merk Adidas zouden zijn weggenomen. Tevens heeft hij aangegeven dat niet de gehele voorraad op de ochtend van 9 februari 2015 is geteld.

De rechtbank zal de verdachte vrijspreken van dit feit. Naar het oordeel van de rechtbank kan niet worden bewezenverklaard dat op 9 februari 2015 bij Bristol een of meer broeken (van het merk Adidas) of enig ander goed is/zijn gestolen. Het enkele gegeven dat een controle van de voorraad, enkele maanden na de tenlastegelegde pleegdatum, heeft uitgewezen dat deze broeken zijn gestolen, kan niet leiden tot het bewijs dat deze op 9 februari 2015 zijn gestolen. Er bestaat een meer dan geringe kans dat deze broeken op een ander moment in de periode tussen 9 februari 2015 en de datum van de controle van de voorraad zijn gestolen.

Er is evenmin bewijs voor de diefstal van enig ander goed door de verdachte. Weliswaar heeft aangever [naam aangever] naar aanleiding van de camerabeelden verklaard dat de big shopper leeg was bij het betreden van de winkel en gevuld bij het verlaten van de winkel, maar de rechtbank heeft dit op de beelden niet kunnen waarnemen. De camerabeelden lijken juist uit te wijzen dat de big shopper bij het betreden van de winkel niet leeg was.

Ten aanzien van het geven van één schop tegen het hoofd bestaat naar het oordeel van de rechtbank wel voldoende duidelijkheid. Hiervoor verwijst zij naar het kopje ‘De bewijsmiddelen’.

Op 6 april 2015 heeft [slachtoffer 2] aangifte gedaan. Hij heeft onder meer het volgende verklaard:

Op 5 april 2015 was [slachtoffer 2] bij [slachtoffer 1] op het adres [adres 2] te Maastricht. Hij ging even naar het tankstation. Toen hij met zijn scooter terugkwam en deze parkeerde zag hij [verdachte] en [medeverdachte] staan. [verdachte] zei in de richting van [medeverdachte] : ‘Kom we pakken dat ding’, waarmee hij duidde op de scooter. Vervolgens voelde [slachtoffer 2] een flinke schop tegen zijn hoofd. Hij voelde direct een flinke pijnscheut aan zijn linker oogkas.³²

Door een verbalisant werd gezien dat [slachtoffer 2] letsel had aan zijn gezicht. Hij had letsel aan zijn rechter oog.³³

Medeverdachte [medeverdachte] heeft op 7 april 2015 onder meer het volgende verklaard:

Op zondag (de rechtbank begrijpt: 5 april 2015) was [medeverdachte] bij [verdachte] . Er was een vechtpartij geweest. Er ontstond een ruzie, waarbij [medeverdachte] , [verdachte] en een jongen die ze [slachtoffer 2] noemen (de rechtbank begrijpt: [slachtoffer 2] ) waren betrokken. [verdachte] en [slachtoffer 2] waren aan het rollebollen. [medeverdachte] heeft een beetje kunnen trappen.³⁴

De beantwoording van de vraag of een gedraging de aanmerkelijke kans op een bepaald gevolg in het leven roept, is afhankelijk van de omstandigheden van het geval. Daarbij komt betekenis toe aan de aard van de gedraging en de omstandigheden waaronder deze is verricht. Het zal in alle gevallen moeten gaan om een kans die naar algemene ervaringsregels aanmerkelijk is te achten.

Uit het strafdossier en het verhandelde ter terechtzitting blijkt dat de verdachte, tezamen en in vereniging met medeverdachte [medeverdachte] , het slachtoffer [slachtoffer 2] eenmaal tegen het hoofd heeft geschopt, ten gevolge waarvan hij pijn en letsel had.

De rechtbank is gelet op deze feiten en omstandigheden van oordeel dat niet is komen vast te staan dat door dit handelen sprake is van een aanmerkelijke kans op de dood, dan wel op zwaar lichamelijk letsel. De rechtbank zal de verdachte daarom van het onder 8 primair en subsidiair tenlastegelegde vrijspreken.

Op 6 april 2015 heeft [slachtoffer 1] aangifte gedaan. Op 13 april 2015 is hij nogmaals gehoord. [slachtoffer 1] heeft onder meer het volgende verklaard:

Op 5 april 2015 was aangever [slachtoffer 1] in zijn woning samen met een vriend van hem, genaamd [slachtoffer 2] (de rechtbank begrijpt: [slachtoffer 2] ).

Op een gegeven moment ging [slachtoffer 2] naar huis. [slachtoffer 1] liep met [slachtoffer 2] mee ter beveiliging en eventueel ter bemiddeling, omdat [slachtoffer 2] had verteld dat hij even daarvoor in elkaar was geslagen. [slachtoffer 1] nam een plastic zak mee met daarin een koevoet. Beneden gekomen pakte [slachtoffer 2] zijn brommer en reed ermee weg. Op datzelfde moment kwamen [verdachte] en een Marokkaanse jongen recht op [slachtoffer 1] afgelopen. [verdachte] schreeuwde: “Jij bent je flat kwijt.” en “We schieten je kapot.” of woorden van dergelijke strekking.³⁶ Toen [verdachte] tegen [slachtoffer 1] begon te schelden, sloegen [verdachte] en de Marokkaan naar hem.³⁷

Toen [verdachte] en de Marokkaanse jongen bij [slachtoffer 1] stonden, voelde hij een steek in zijn linker bovenarm/schouder. Hij zag geen mes, maar zag wel dat de Marokkaanse jongen een stekende beweging maakte op het moment van de pijn. Vervolgens weerde [slachtoffer 1] zich af met de koevoet. [verdachte] kwam nog dreigend op [slachtoffer 1] af. Ook toen maakte [slachtoffer 1] een afwerende beweging met de koevoet richting [verdachte] .³⁸

De getuige [getuige 4] heeft op 6 april 2015 onder meer het volgende verklaard:

Op 5 april 2015 omstreeks 22:10 uur bevond getuige [getuige 4] zich in zijn woning aan de [adres 6] te Maastricht. Met een vriend liep hij naar de hoofdingang. In de trappenhal zag [getuige 4] drie personen staan. Hij herkende twee van de drie personen als [verdachte] en [slachtoffer 1] , beiden woonachtig in hetzelfde complex. [verdachte] en de derde persoon stonden in een vechthouding tegenover [slachtoffer 1] . [slachtoffer 1] bloedde aan zijn arm. [slachtoffer 1] zwaaide met een zak van de Aldi van links naar rechts; hij probeerde zo de twee personen af te weren. [verdachte] sloeg [slachtoffer 1] met zijn rechter- en linkerhand. Terwijl [verdachte] sloeg hield de derde persoon [slachtoffer 1] vast. Vervolgens zag [getuige 4] dat [slachtoffer 1] wist weg te rennen.³⁹

De verdachte heeft verklaard dat hij aanwezig was bij dit incident. Hij heeft onder meer verklaard dat [slachtoffer 1] met iets, wat hij met twee handen vast hield, aan het zwaaien was. Hij voelde dat [slachtoffer 1] hem met iets aan zijn arm raakte.⁴⁰

Op 6 april 2015 is aangever [slachtoffer 1] onderzocht door een arts. Deze concludeerde dat sprake was van een steekwond aan de linker bovenarm en van uitwendig bloedverlies. De geschatte duur van de genezing bedroeg twee maanden.⁴¹

De feiten

Op grond van de aangifte van [slachtoffer 1] stelt de rechtbank vast dat de verdachte en een Marokkaanse jongen naar [slachtoffer 1] zijn toegegaan en hem hebben aangevallen. De verdachte schreeuwde onder meer: ‘We schieten je kapot.’ Terwijl de verdachte naar [slachtoffer 1] schreeuwde, werd laatstgenoemde geslagen door de verdachte en de Marokkaanse jongen. Op enig moment stak de Marokkaanse jongen [slachtoffer 1] met een mes of een soortgelijk voorwerp in zijn arm. Door de arts werd een steekwond geconstateerd.

Dat [slachtoffer 1] ook daarna nog door de verdachte werd geslagen, terwijl de mededader [slachtoffer 1] vasthield, blijkt uit de verklaring van getuige [getuige 4] .

Naar het oordeel van de rechtbank vinden deze feiten steun in de verklaring van de verdachte dat hij met het voorwerp waarmee [slachtoffer 1] aan het zwaaien was, is geraakt. Hieruit blijkt immers dat de verdachte zeer dichtbij stond.

Overigens acht de rechtbank niet bewezen dat [slachtoffer 1] een kniestoot heeft gekregen, nu hij hierover zelf niet heeft verklaard.

Is er sprake van medeplegen?

De rechtbank stelt voorop dat de betrokkenheid aan een strafbaar feit als medeplegen kan worden bewezenverklaard indien is komen vast te staan dat bij het begaan daarvan sprake is geweest van een voldoende nauwe en bewuste samenwerking.

Hierboven heeft de rechtbank uiteengezet wat zij heeft vastgesteld op grond van de bewijsmiddelen. Met betrekking tot de betrokkenheid van de verdachte bij het steken met het mes acht de rechtbank met name van belang dat:

Op grond van het voorgaande oordeelt de rechtbank dat sprake is geweest van een voldoende nauwe en bewuste samenwerking tussen verdachte en zijn mededader - de Marokkaanse jongen - die in de kern bestaat uit een gezamenlijke uitvoering. Daarmee acht de rechtbank het tenlastegelegde medeplegen bewezen.

Waarop is het opzet gericht?

De rechtbank stelt voorop dat voorwaardelijk opzet op een bepaald gevolg - zoals hier de dood (onder primair), dan wel zwaar lichamelijk letsel (onder subsidiair) - aanwezig is indien de verdachte zich willens en wetens heeft blootgesteld aan de aanmerkelijke kans dat dit gevolg zal intreden.

De beantwoording van de vraag of een gedraging de aanmerkelijke kans op een bepaald gevolg in het leven roept, is afhankelijk van de omstandigheden van het geval. Daarbij komt betekenis toe aan de aard van de gedraging en de omstandigheden waaronder deze is verricht. Het zal in alle gevallen moeten gaan om een kans die naar algemene ervaringsregels aanmerkelijk is te achten.

Uit het strafdossier en het verhandelde ter terechtzitting volgt dat de verdachte, tezamen en in vereniging met een ander, het slachtoffer [slachtoffer 1] meermalen heeft geslagen en eenmaal met een mes, dan wel een ander scherp en/of puntig voorwerp, in de bovenarm heeft gestoken, ten gevolge waarvan hij pijn en letsel had.

De rechtbank is gelet op deze feiten en omstandigheden van oordeel dat niet is komen vast te staan dat sprake is van een aanmerkelijke kans op de dood, wel op zwaar lichamelijk letsel, te weten ernstig letsel aan een van de belangrijke spieren in de bovenarm.

De rechtbank verwerpt het verweer van de verdediging onder a en c, omdat dit wordt weerlegd door de gebezigde bewijsmiddelen. Ook verwerpt de rechtbank het verweer van de verdediging onder b, nu de rechtbank, zoals zij hierboven heeft overwogen, bewezen acht dat de verdachte dit feit tezamen en in vereniging heeft gepleegd met zijn mededader.

Op 15 september 2014 heeft [naam aangeefster 2] aangifte gedaan van winkeldiefstal bij Kruidvat op het adres [adres 7] te Maastricht. Zij heeft onder meer het volgende verklaard:

Op 15 september 2014 omstreeks 10:00 uur zag aangeefster [naam aangeefster 2] een man de winkel binnen komen. Bij binnenkomst pakte hij een mandje. Hij liep door de winkel en stopte bij de gezichtsverzorging. Vervolgens liep hij met het mandje naar de tandenborstels.

[naam aangeefster 2] liep in de richting van de man en zag dat hij stil stond voor de elektrische tandenborstels. Vervolgens liep de man hard weg met het mandje. Hij rende de winkel uit. [naam aangeefster 2] keek naar de schappen en zag dat alle elektrische tandenborstels weg waren.

[naam aangeefster 2] bekeek de camerabeelden en zag daarop dat de man verschillende verpakkingen gezichtsverzorging in het mandje deed en diverse mascara’s wegnam. Verder zag zij dat de man ter hoogte van de elektrische tandenborstels meerdere pakketten wegnam.

Een klant riep: ‘Ik weet wie dat is, dat is [verdachte] . Die woonde vroeger bij mij in de buurt.’⁴³

Volgens de goederenbijlage bij de aangifte zijn in ieder geval gestolen:

Naar aanleiding van een melding kwamen de verbalisanten [verbalisant 5] en [verbalisant 6] op 15 september 2014 te 10:35 uur op de Begoniastraat te Maastricht. De verbalisanten zagen een witte scooter geparkeerd staan. Naast de scooter stond een roodkleurige winkelmand die zij herkenden als een winkelmand van Kruidvat. In de mand lagen diverse elektrische tandenborstels en gezichtsverzorgingsproducten, geheel in verpakking met beveiliging. Op deze producten zagen zij prijsstickers van Kruidvat.

Op dat moment kwam een persoon aanlopen. Deze man, [verdachte] , geboren op [geboortegegevens verdachte] , reageerde ongevraagd dat deze spullen van hem waren en bestemd waren voor zijn jarige oma.

De verbalisanten namen de goederen mee naar het bureau om een nader onderzoek in te stellen naar de herkomst ervan.

Later diezelfde dag zagen de verbalisanten dat in de buddyseat van de scooter diverse verpakkingen van elektrische tandenborstels lagen met beveiliging. Voorts troffen zij in de buddyseat een zwarte toilettas aan met daarin een tiental nieuwe mascara’s.⁴⁵ Uiteindelijk zijn onder meer de volgende voorwerpen inbeslaggenomen:

Op 24 september 2014 was verbalisant [verbalisant 7] belast met het uitlezen van camerabeelden die betrekking hadden op een winkeldiefstal op 15 september 2014, omstreeks 10:00 uur, uit de Kruidvat, gelegen aan de [adres 7] te Maastricht.

De verbalisant herkende op de camerabeelden de dader van de winkeldiefstal als [verdachte] , geboren op [geboortegegevens verdachte] . Op een gegeven moment verliet hij de winkel in versneld tempo zonder te betalen met een gevuld rood winkelmandje.⁴⁷

Op 25 december 2014 omstreeks 23:20 uur was verbalisant [verbalisant 8] , hoofdagent van politie, belast met de incidentenafhandeling in het district Maastricht. Hij was in burger gekleed en reed in een onopvallend dienstvoertuig. Op datzelfde tijdstip zag de verbalisant op de hoek van de Gentelaan en Courtoisstraat te Maastricht [verdachte] en een andere man in de portiek van een flatgebouw staan. Toen hij deze personen op vijf meter was genaderd, zag hij dat [verdachte] briefgeld aan de andere man gaf. Hij zag minimaal een briefje van tien en een briefje van twintig euro. Verder zag de verbalisant dat de andere man aan [verdachte] een klein plastic zakje met een bruine substantie gaf. De verbalisant liep naar de twee mannen toe, pakte zijn politielegitimatie en toonde deze aan hen. Hierop deelde hij beide mannen mede dat zij waren aangehouden op grond van de Opiumwet. Hij sommeerde beiden mee te lopen naar het dienstvoertuig.

De verbalisant pakte [verdachte] met zijn linkerhand beet bij zijn linkerpols. De andere man pakte hij bij zijn rechterpols beet met zijn rechterhand. Hij plaatste beide mannen tegen het dienstvoertuig en vroeg portofonisch om versterking.

De verbalisant hoorde dat [verdachte] vroeg of hij van de politie was. Hierop toonde de verbalisant nogmaals zijn politielegitimatie.

Vervolgens zag en voelde hij dat [verdachte] zich los wilde trekken. Terwijl hij dit probeerde, zag hij dat [verdachte] met zijn linkerhand sloeg in de richting van zijn gezicht. De verbalisant kon deze slag ontwijken. Na een korte en heftige worsteling kon de verbalisant [verdachte] middels een nekklem onder controle brengen. Tijdens de worsteling zag en voelde hij dat [verdachte] zijn spieren aanspande en zich in een andere richting wilde bewegen dan de richting die de verbalisant hem wilde bewegen. [verdachte] bleef proberen los te komen.⁴⁹

De verdachte heeft hierover op 26 december 2014 onder meer het volgende verklaard:

De verdachte stond op 25 december 2014 op straat. Vervolgens kwam er een man uit een auto. Deze man pakte hem vast. De man zei dat hij van de politie was. De verdachte probeerde zich los te trekken.⁵⁰