Rechtbank Limburg, 21-02-2024, ECLI:NL:RBLIM:2024:2201, C/03/295394 FARK 21-3081

De ouders zijn het met elkaar eens dat vastgesteld kan worden dat de hoofdverblijfplaats van [minderjarige] bij de vader is. De rechtbank zal daarom in het belang van [minderjarige] bepalen dat zijn hoofdverblijfplaats bij de vader is.

De ouders hebben ter zitting overeenstemming bereikt over de zorgregeling. De rechtbank zal in het belang van [minderjarige] de tussen de ouders overeengekomen zorgregeling vaststellen zoals hierna is bepaald.

De vader heeft verzocht vervangende toestemming te verlenen voor de schoolkeuze van [minderjarige] .

De moeder verzoekt met ingang van de datum van indiening van het verzoek, te weten 14 februari 2022, een kinderbijdrage ten behoeve van [minderjarige] te bepalen van € 184,- per maand.

De vader voert verweer en stelt zich op het standpunt dat hij onvoldoende draagkracht heeft tot het betalen van een kinderbijdrage.

De rechtbank overweegt het volgende.

De wet¹ laat de rechter grote vrijheid bij het vaststellen van de ingangsdatum van de alimentatieverplichting. Drie data liggen als ingangsdatum het meest voor de hand: de datum waarop de omstandigheden zijn gewijzigd, de datum van het verzoekschrift en de datum waarop de rechter beslist. De rechter kan dus een bijdrage wijzigen over een periode in het verleden, maar moet daar terughoudend mee omgaan omdat dit flinke gevolgen voor partijen kan hebben.

De ouders zijn het met elkaar eens dat de behoefte van [minderjarige] ten tijde van het uit elkaar gaan van de ouders in 2021 € 590,- per maand bedroeg. Gecorrigeerd voor de inflatie (geïndexeerd) is dat per 1 januari 2022 een behoefte van € 601,- per maand, per 1 januari 2023 een behoefte van € 622,- per maand en per 1 januari 2024 een behoefte van € 660,- per maand.

Bij de berekening van de kinderalimentatie moet vervolgens worden vastgesteld wat ieder van de ouders kan betalen. Dat wordt ook wel de ‘draagkracht’ van de ouders genoemd. Volgens de wet moeten de ouders namelijk naar rato van ieders draagkracht in de behoefte van de kinderen voorzien².

De rechtbank zal de draagkracht van de ouders berekenen over de periode 1 maart 2022 tot 1 januari 2023 (periode 1), over de periode 1 januari 2023 tot de datum van deze beschikking (periode 2), omdat het totale bruto jaarinkomen van de vader in 2022 aanzienlijk hoger was dan het bruto jaarinkomen in 2023 en vanaf de datum van deze beschikking (periode 3), omdat de hoofdverblijfplaats van [minderjarige] vanaf dat moment bij de vader zal zijn en de vader vanaf dat moment aanspraak kan maken op kindgebonden budget. De ouders hebben, gelet op de co-ouderschapsregeling, met elkaar afgesproken dat het te ontvangen kindgebonden budget en de kinderbijslag bij helfte tussen hen verdeeld zal worden.

- € 43.861,- bruto bij GGD Zuid Limburg;

- € 1.672,- bruto bij Veiligheidsregio Zuid Limburg;

- € 5.468,- bruto bij Bomamacare BV.

De rechtbank heeft berekend dat de vader hiervan na betaling van de belastingen € 3.612,- netto per maand overhoudt. In die berekening heeft de rechtbank rekening gehouden met de algemene heffingskorting, de arbeidskorting en de inkomensafhankelijke combinatiekorting.

Ook heeft de rechtbank rekening gehouden met de helft van het kindgebonden budget dat de moeder maandelijks aan de vader betaalt, zijnde een bedrag van 175,- netto per maand.

Vervolgens bekijkt de rechtbank welk deel van dat inkomen kan worden gebruikt om bij te dragen in de kosten van [minderjarige] .

Daarvoor maakt de rechtbank gebruik van de zogenoemde ‘draagkrachtformule’ die de Expertgroep Alimentatie van de Rechtspraak heeft ontwikkeld. In die formule wordt ervan uitgegaan dat iemand 30% van zijn netto besteedbaar inkomen aan woonlasten mag uitgeven. Dat komt hier neer op (30% van 3.612,- =) € 1.084,- per maand. Daarnaast wordt rekening gehouden met een minimumbedrag voor overige vaste lasten van € 1.020,- per maand.

Van het netto besteedbaar inkomen van de vader blijft dan een bedrag van (3.612,- -/- 1.084 -/- 1.020,- -/- 119,- =) € 1.389,- over. Daarvan is volgens de aanbevelingen van de Expertgroep Alimentatie 70% beschikbaar voor kinderalimentatie, dus € 972,- per maand. De overige 30% mag de vader vrij besteden (de ‘vrije ruimte’). De draagkracht van de vader bedraagt dus € 972,- per maand.

De rechtbank heeft berekend dat de vader hiervan na betaling van de belastingen € 3.093,- netto per maand overhoudt. In die berekening heeft de rechtbank rekening gehouden met de algemene heffingskorting, de arbeidskorting en de inkomensafhankelijke combinatiekorting.

Ook heeft de rechtbank weer rekening gehouden met de helft van het kindgebonden budget dat de moeder maandelijks aan de vader betaalt, zijnde in 2023 een bedrag van 219,- netto per maand.

Vervolgens bekijkt de rechtbank welk deel van dat inkomen kan worden gebruikt om bij te dragen in de kosten van [minderjarige] .

Daarvoor maakt de rechtbank opnieuw gebruik van de ‘draagkrachtformule’. De woonlasten komen nu neer op (30% van 3.093,- =) € 928,- per maand. Daarnaast wordt rekening gehouden met een minimumbedrag voor overige vaste lasten van € 1.175,- per maand.

De rechtbank houdt verder rekening met de in rechtsoverweging 4.19 vermelde extra lasten.

Van het netto besteedbaar inkomen van de vader blijft dan een bedrag van (3.093,--/- 928 -/- 1.175 -/- 119,- =) € 871,- over. Daarvan is volgens de aanbevelingen van de Expertgroep Alimentatie 70% beschikbaar voor kinderalimentatie, dus € 610,- per maand. De draagkracht van de vader bedraagt dus € 610,- per maand.

De rechtbank gaat uit van de inkomensgegevens van de vader zoals vermeld in periode 2.

De rechtbank heeft berekend dat de vader hiervan na betaling van de belastingen € 3.182,- netto per maand overhoudt. In die berekening heeft de rechtbank rekening gehouden met de algemene heffingskorting, de arbeidskorting en de inkomensafhankelijke combinatiekorting.

Ook heeft de rechtbank rekening gehouden met de helft van het door de vader te ontvangen kindgebonden budget zijnde een bedrag van 211,- netto per maand.

Vervolgens bekijkt de rechtbank welk deel van dat inkomen kan worden gebruikt om bij te dragen in de kosten van [minderjarige] .

Uit de ‘draagkrachtformule’ komen nu woonlasten van (30% van 3.182,- =) € 955,- per maand. Daarnaast wordt rekening gehouden met een minimumbedrag voor overige vaste lasten van € 1.270,- per maand.

De rechtbank houdt verder rekening met de in rechtsoverweging 4.19 vermelde extra lasten.

Van het netto besteedbaar inkomen van de vader blijft dan een bedrag van (3.182,--/- 955 -/- 1.270 -/- 119,- =) € 838,- over. Daarvan is volgens de aanbevelingen van de Expertgroep Alimentatie 70% beschikbaar voor kinderalimentatie, dus € 587,- per maand. De draagkracht van de vader bedraagt dus € 587,- per maand.

Ook bij de draagkracht van de moeder kijkt de rechtbank eerst naar haar inkomen. Voor dat inkomen gaat de rechtbank uit van de jaaropgaaf 2022 waarop een bruto jaarinkomen van € 27.027,- staat vermeld.

Vervolgens houdt de rechtbank rekening met de belasting die de moeder jaarlijks over haar bruto-inkomsten moet betalen. Bij de berekening van de belasting heeft de rechtbank rekening gehouden met de algemene heffingskorting, de arbeidskorting en de inkomensafhankelijke combinatiekorting.

Ook houdt de rechtbank rekening met de helft van het kindgebonden budget dat de moeder ontvangt, omdat de moeder de andere helft van het kindgebonden budget iedere maand aan de vader betaalt. De helft van het kindgebonden budget heeft de rechtbank berekend op een bedrag van € 175,- netto per maand;

Het netto besteedbaar inkomen van de moeder bedraagt dan € 2.346,- per maand.

Vervolgens kijkt de rechtbank welk deel van dat inkomen kan worden gebruikt om bij te dragen in de kosten van [minderjarige] .

Daarvoor gebruikt de rechtbank dezelfde methode als hiervoor onder 3.19 is vermeld. Voor de moeder is haar draagkracht dan € 435,- per maand.

De rechtbank gaat uit van een bruto jaarinkomen van € 28.652,-, uitgaande van de salarisspecificatie december 2023 waarin voornoemd bruto cumulatief inkomen is vermeld.

Vervolgens houdt de rechtbank rekening met de belasting die de moeder jaarlijks over haar bruto-inkomsten moet betalen. Bij de berekening van de belasting heeft de rechtbank rekening gehouden met de algemene heffingskorting, de arbeidskorting en de inkomensafhankelijke combinatiekorting.

Ook houdt de rechtbank rekening met de helft van het door de moeder ontvangen kindgebonden budget, omdat de moeder de andere helft van het kindgebonden budget iedere maand aan de vader betaalt. De helft van het kindgebonden budget heeft de rechtbank berekend op een bedrag van € 219,- netto per maand.

Het netto besteedbaar inkomen van de moeder bedraagt dan € 2.569,- per maand.

Vervolgens kijkt de rechtbank welk deel van dat inkomen kan worden gebruikt om bij te dragen in de kosten van [minderjarige] .

Daarvoor gebruikt de rechtbank dezelfde methode als hiervoor onder 3.19 is vermeld. Voor de moeder is haar draagkracht dan € 436,- per maand.

De rechtbank gaat uit van de inkomensgegevens van de moeder zoals vermeld in periode 2.

Vervolgens houdt de rechtbank rekening met de belasting die de moeder jaarlijks over haar bruto-inkomsten moet betalen. Bij de berekening van de belasting heeft de rechtbank rekening gehouden met de algemene heffingskorting, de arbeidskorting en de inkomensafhankelijke combinatiekorting.

De rechtbank houdt rekening met de helft van het kindgebonden budget waar de vader aanspraak op kan maken, omdat de vader de andere helft van het kindgebonden budget iedere maand aan de moeder zal overmaken. De helft van het kindgebonden budget heeft de rechtbank berekend op € 211,- netto per maand.

Het netto besteedbaar inkomen van de moeder bedraagt dan € 2.810,- per maand.

Vervolgens kijkt de rechtbank welk deel van dat inkomen kan worden gebruikt om bij te dragen in de kosten van [minderjarige] .

Daarvoor gebruikt de rechtbank dezelfde methode als hiervoor onder 3.19 is vermeld. Voor de moeder is haar draagkracht dan € 488,- per maand.

Als de ouders samen genoeg draagkracht hebben voor alle kosten van hun kind, dan moet de rechter berekenen wie welk deel van de kosten voor zijn rekening moet nemen. Dat wordt ook wel de ‘draagkrachtvergelijking’ genoemd.

De rechtbank heeft berekend dat partijen in alle periodes voldoende draagkracht hebben om in de behoefte van [minderjarige] te kunnen voorzien.

Nu de ouders, gelet op de co-ouderschapsregeling, met elkaar hebben afgesproken dat het kindgebonden budget en de kinderbijslag bij helfte tussen hen zal worden verdeeld, overweegt de rechtbank ten overvloede nog het volgende.

Van het eigen aandeel van de ouders in de kosten van [minderjarige] wordt 70% geacht te worden besteed aan verblijfsgebonden kosten (eten en drinken, dagelijkse verzorging, uitjes, vakanties, energielasten etc.). Vandaar ook dat bij co-ouderschap wordt gerekend met een zorgkorting van 35%. De verblijfsoverstijgende kosten (kleding, schoeisel, school, sport, verzekeringen etc.) belopen het restant (30%) van het eigen aandeel én een bedrag ter grootte van de kinderbijslag.

Als uitgangspunt geldt dat de ouder waar een minderjarige het hoofdverblijf heeft alle verblijfsoverstijgende kosten voor zijn/haar rekening neemt. Bij dit uitgangspunt hoort dat de ouder waar het kind hoofdverblijf heeft de volledige kinderbijslag ontvangt. Het staat ouders vrij om van dit uitgangspunt af te wijken door bijvoorbeeld af te spreken dat zij verblijfsoverstijgende kosten delen. Bij een dergelijke afspraak kan ook een andere verdeling van de kinderbijslag aan de orde zijn.

In deze zaak zijn de ouders overeengekomen dat zowel het kindgebonden budget als de kinderbijslag bij helfte tussen hen wordt verdeeld. Dit betekent dat, hoewel [minderjarige] zijn hoofdverblijf bij de vader heeft, de moeder een aandeel heeft in de verblijfsoverstijgende kosten van [minderjarige] . De ouders hebben in hun ouderschapsplan beschreven wie verantwoordelijk is voor welke kosten.