Rechtbank Utrecht, 13-05-2009, BI7306, 258382/ FA RK 08-6963 (partneralimentatie)

beschikking

RECHTBANK UTRECHT

[de vrouw],

wonende te [woonplaats],

nader te noemen de vrouw,

advocaat mr. M. Tijseling

[de man],

wonende te [woonplaats],

nader te noemen de man,

advocaat mr. J.P.H. Jacobs.

Het verloop van de procedure blijkt uit het volgende

- het verzoekschrift van de vrouw van 20 november 2008,

- De brief van de man aan de rechtbank van 1 december 2008,

- de brief van de man van 19 december 2009,

- Het verweerschrift van de man van 19 januari 2009,

- De brief van de vrouw van 11 maart 2009, met producties

- De mondelinge behandeling op 24 maart 2009, in aanwezigheid van partijen en hun advocaten. Partijen hebben hun standpunten nader toegelicht, de vrouw mede aan de hand van een pleitnota.

2.1. Partijen zijn op 2 juli 1976 met elkaar gehuwd. Tussen hen is de echtscheiding uitgesproken door deze rechtbank bij vonnis van 24 november 1993. Dit vonnis is op 16 november 1994 ingeschreven in de registers van de burgerlijke stand te [woonplaats].

De rechtbank heeft in punt 3.6 van dat vonnis kort gezegd overwogen dat de vordering van de vrouw tot vaststelling van partneralimentatie wegens het ontbreken van draagkracht bij de man moet worden afgewezen. In het dictum heeft de rechtbank in punt 5.6 deze vordering daadwerkelijk afgewezen.

“a. De man zal terzake van het levensonderhoud voor de vrouw aan haar voldoen gedurende de daartoe wettelijk voorgeschreven termijn een bedrag van fl. 3.600,-- per maand (…)

d. De in lid A overeengekomen alimentatiebijdrage gaat in op de eerste dag van de maand volgende op die waarin het pand (…) zal zijn verkocht en getransporteerd.”

2.7. De vrouw is van de beschikking van het hof in cassatie gegaan bij de Hoge Raad.

In zijn conclusie bij de beschikking van de Hoge Raad van 19 december 2008 heeft de advocaat-generaal in onderdeel 4.3 het volgende geschreven:

3.1. De vrouw heeft de rechtbank verzocht:

a. primair voor recht te verklaren dat de onderhoudsplicht van de man onverminderd voortduurt op grond van art II Overgangsregeling Wet Limitering Alimentatie en vast te stellen dat de alimentatieplicht van de man ingevolge de overgangsregeling een termijn van 15 jaar heeft en daarbij tevens vast te stellen dat de termijn is aangevangen op 24 november 1993, als zijnde de datum waarop de alimentatie op nihil is gesteld;

b. subsidiair 1. voor recht te verklaren dat de onderhoudsplicht van de man onverminderd voortduurt door de betaling van de hypotheekrente door de man aan te merken als een tussen partijen overeengekomen betalingsverplichting strekkende tot het doen van een financiële bijdrage in het levensonderhoud van de vrouw, met ingang van de datum waarop deze betalingsverplichting is aangevangen te weten op 2 januari 1992, als zijnde de datum waarop de eerste betaling door de man een aanvang heeft genomen;

2. de man te veroordelen om tegen behoorlijk bewijs van kwijting aan de vrouw te betalen de achterstallige partneralimentatie verschuldigd vanaf november 2006 tot en met november 2008, zijnde een bedrag van € 56.356,66 te vermeerderen met de wettelijke rente tot aan de dag der algehele voldoening,

3. te verklaren voor recht dat de man als bijdrage in de kosten voor het levensonderhoud van de vrouw dient te betalen een bedrag van € 2.221,94 bruto per maand, bij vooruitbetaling te voldoen en te bepalen op dit bedrag de wettelijke indexering als bedoeld in artikel 1:402 A BW van toepassing is;

naar de rechtbank begrijpt zowel primair als subsidiair

c. de man te veroordelen in de kosten van de procedure.

3.2. Primair stelt de vrouw dat voor het beantwoorden van de vraag of er sprake is van een 'oud geval' of een 'nieuw geval' bepalend is het tijdstip van toekenning van de alimentatie aan in dit geval de vrouw. Volgens de vrouw is dit tijdstip de dag van de uitspraak van het vonnis van de rechtbank, 24 november 1993, waarin volgens haar de alimentatieverplichting van de man wegens gebrek aan draagkracht op nihil is gesteld. Dit punt is in de vorige procedure niet aan de orde geweest, zodat de rechtbank de vrouw in haar huidige verzoek en de gronden waarop dat rust dient te ontvangen.

Subsidiair stelt de vrouw dat de man ook reeds vóór 1 juli 1994 feitelijk alimentatie aan haar betaalde door het maandelijks betalen van de lasten van de (toenmalige) echtelijke woning van afgerond fl. 48.000,-- per jaar. De vrouw stelt ten slotte dat zij, gelet op de bepalingen van het overgangsrecht behorende bij de Wet limitering alimentatie (WLA) en de in verband daarmee ontwikkelde jurisprudentie recht heeft op voortzetting van betaling van de partneralimentatie ook na ommekomst van een termijn van 15 jaren.

3.3. De man heeft verweer gevoerd. Hij heeft verzocht de vrouw niet-ontvankelijk te verklaren in haar verzoek dan wel haar verzoek af te wijzen, alsmede haar te veroordelen in de proceskosten. Subsidiair heeft hij verzocht de beschikking niet uitvoerbaar bij voorraad te verklaren en de voorwaarde eraan te verbinden dat de vrouw zekerheid stelt voor een bedrag van € 60.000,--.

De man heeft primair aan zijn verweer ten grondslag gelegd dat het ervoor moet worden gehouden dat de vrouw, gelet op het bepaalde in artikel 348 het Wetboek van burgerlijke rechtsvordering (Rv) haar standpunt dat in casu artikel 2 van de overgangswet WLA toegepast zou moeten worden, heeft prijsgegeven, door hierover in de eerste procedure niets te stellen. Subsidiair voert hij aan dat de vrouw gelet op artikel 236 Rv niet nu opnieuw over dezelfde feiten, kan procederen, welke feiten dezelfde rechtsbetrekking tussen partijen betreffen, waarover tot in hoogste instantie is beslist.

Meer subsidiair heeft hij aangevoerd dat er geen sprake is van een zogenoemd oud geval, nu de overeenkomst die tot de partneralimentatie heeft geleid dateert van 26 oktober 1994, dus van na de invoering van de WLA. Er bestaat dan ook geen rechtsgeldige reden meer voor enige betaling door de man aan de vrouw.

4.5. De in 4.4 vermelde procedures hadden betrekking op de verplichting van de man tot betaling van partneralimentatie aan de vrouw en het recht van de vrouw om die betalingen ook na ommekomst van de twaalfjaarstermijn te blijven ontvangen. Dit onderwerp van de rechtsstrijd moet worden gezien als een geschil betreffende de rechtsbetrekking tussen partijen. Hun geschil daarover betrof de vraag of die verplichtingen ook na afloop van de twaalfjaarstermijn, dus na 16 november 2006, door zou (moeten) lopen. Over die rechtsbetrekking is een definitief oordeel geveld bij de beschikking van de Hoge Raad van 19 december 2008. Dat oordeel heeft kracht van gewijsde en doordat dat een oordeel was in hoogste instantie, ook gezag van gewijsde. Aldus heeft de inhoud van die beschikking bindende kracht tussen partijen, zoals bedoeld in artikel 236 Rv.

Daaraan doet niet af dat de huidige stelling van de vrouw, dat op de alimentatieverplichting van de man de regels van de zogenoemde 'oude gevallen' van toepassing zijn, niet aan de orde zijn geweest. Immers, uit de vaststelling door het hof van het feit dat de vrouw bekend was met het feit dat op de alimentatieverplichting van de man de twaalfjaarstermijn van toepassing was, was er feitelijk noch juridisch ook maar enige aanleiding om die mogelijkheid te onderzoeken en erover te oordelen. Het staat de vrouw nu niet (meer) vrij om opnieuw te procederen over dezelfde rechtsbetrekking tussen partijen, enkel op de grond dat zij tot een ander inzicht is gekomen (punt 8 van het inleidend verzoekschrift van de vrouw).

Zowel uit de beschikking van het hof als uit de conclusie van de advocaat-generaal en uit de beschikking van de Hoge Raad blijkt voorts dat over dit punt wel vragen zijn gesteld, in elk geval bij gelegenheid van de mondelinge behandeling bij het hof. Dit een en ander heeft geen aanleiding gegeven aan de vrouw om zelf haar rechtsgronden aan te vullen, noch aan het hof om de rechtsgronden aan het verzoek van de vrouw ambtshalve aan te vullen in de thans door de vrouw voorgestane zin.

4.9. De rechtbank zal de vrouw als de in het ongelijk gestelde partij veroordelen in de proceskosten. Deze kosten worden aan de zijde van de man begroot op € 1.788,- (2 punten van Tarief III) en € 201,-- wegens griffierecht, in totaal

€ 1.989,--.

De rechtbank overweegt hierover dat uit het voorgaande volgt dat de vrouw de huidige procedure nodeloos is begonnen. De hierdoor aan de zijde van de man ontstane proceskosten dienen dan ook op de voet van het liquidatietarief, met inachtneming van het in punt 3.1 onder 2 verwoorde subsidiaire verzoek, door de vrouw te worden vergoed.