Het wordt uit onderzoek³ duidelijk dat dwingende controle zich veel frequenter voordoet dan eerder gedacht en de doelgroep dus ook voorkomt in de wereld van het relatierecht. Het geweldspatroon onttrekt zich vaak aan het zicht en wordt voor de buitenwereld verborgen gehouden. Op het toneel speelt zich iets anders af dan in de coulissen.⁴ Ook hulp-, recht- en veiligheidssystemen worden bespeeld.⁵ Professionals herkennen en doorzien dit geweldspatroon onvoldoende. Dwingende controle of intieme terreur is een combinatie van druk, dwang, intimidatie en controle die de handelingsvrijheid van de ander ernstig aantast en deze angstig en afhankelijk maakt. Kenmerkend is dat de dader zich vaak overtuigend presenteert als een slachtoffer en de (ex-)partner tot probleem maakt.⁶ Macht, druk en dominantie worden op meerdere manieren eenzijdig uitgeoefend om de ander machteloos, afwijkend en afhankelijk te maken. Mediation is in dergelijke gevallen contraproductief aangezien het de machtsongelijkheid door de neutrale en onpartijdige stellingname ongemoeid laat of mogelijk zelfs uitvergroot. Het is dus afhankelijk van het geweldspatroon. De Ruiter en van Pol (2017)⁷ noemen dit geloof in de onbegrensde mogelijkheden van mediation na (eenzijdig) geweld in hun studie naar de kennis van sociale en juridische professionals zelfs een van de mythen van conflictscheiding.