Centrale Raad van Beroep, 22-01-2013, BY9337, 11-3753 WWB

Uitspraak op het hoger beroep tegen de uitspraak van de voorzieningenrechter van de rechtbank Amsterdam van 9 juni 2011, 11/2152 en 11/2659 (aangevallen uitspraak)

Partijen:

[A. te B. ] (appellante)

het college van burgemeester en wethouders van Amsterdam (college)

Datum uitspraak: 22 januari 2013

Het college heeft een verweerschrift ingediend.

Het onderzoek ter zitting heeft plaatsgevonden op 11 december 2012. Voor appellante is verschenen mr. Schreinemacher. Het college heeft zich laten vertegenwoordigen door F.H.W. Fris.

1.1. Appellante bezit twee koopwoningen waarop hypotheken zijn gevestigd. Appellante woont in één van de woningen en de andere woning wordt verhuurd voor € 950,-- per maand.

1.2. Bij besluit van 31 maart 2011 heeft het college de aanvraag van appellante om bijstand ingevolge de Wet werk en bijstand (WWB) ingewilligd en appellante met ingang van 11 januari 2011 bijstand toegekend naar de norm voor een alleenstaande ouder. Het college heeft daarbij meegedeeld dat met ingang van 11 januari 2011 maandelijks de inkomsten uit verhuur van haar woning op de bijstand worden gekort.

1.3. Bij besluit van 18 mei 2011 (bestreden besluit) heeft het college het bezwaar tegen het besluit van 31 maart 2011 ongegrond verklaard.

2. Bij de aangevallen uitspraak heeft de voorzieningenrechter van de rechtbank het beroep tegen het bestreden besluit ongegrond verklaard.

3. Appellante heeft zich in hoger beroep tegen de aangevallen uitspraak gekeerd. Appellante voert - samengevat - aan dat zij de huurinkomsten nodig heeft om aan haar hypothecaire verplichtingen te kunnen voldoen, waardoor zij over die inkomsten niet redelijkerwijs kan beschikken. Appellante is verhuisd naar een andere koopwoning en de achtergelaten woning kan zij alleen met verlies verkopen. Daarbij houdt appellante, na voldoening van de hypotheekverplichtingen, te weinig geld over om van te leven. Het is dan ook niet redelijk om de huuropbrengsten als middelen te beschouwen, die aangewend kunnen worden om te voorzien in de kosten van het bestaan. Appellante voert voorts aan dat het inkomensbegrip moet worden gebruikt dat de Belastingdienst in sommige gevallen hanteert, waarbij de kosten worden afgetrokken van de inkomsten.

4. De Raad komt tot de volgende beoordeling.

4.1. Op grond van artikel 31, eerste lid, eerste volzin, van de WWB worden tot de middelen gerekend alle vermogens- en inkomensbestanddelen waarover de alleenstaande of het gezin beschikt of redelijkerwijs kan beschikken. Artikel 32, eerste lid, van de WWB bepaalt, voor zover hier van belang, dat onder inkomen wordt verstaan de op grond van artikel 31 in aanmerking genomen middelen, voor zover deze betreffen inkomsten uit vermogen en inkomsten uit verhuur en betrekking hebben op een periode waarover beroep op bijstand wordt gedaan.

4.2. Appellante kan redelijkerwijs beschikken - in de zin van artikel 31, eerste lid, eerste volzin, van de WWB - over de maandelijkse huuropbrengsten van € 950,--. De term beschikken moet zo worden uitgelegd dat hij ziet op de mogelijkheid van een belanghebbende om het middel feitelijk aan te wenden om in de noodzakelijke kosten van het bestaan te voorzien. Vaststaat dat de huuropbrengsten op de bankrekening van appellante worden gestort, over welke rekening zij vrijelijk kan beschikken. Het feit dat appellante contractueel verplicht is om hypotheeklasten te betalen, betekent niet dat zij beperkt is in de beschikkingsmacht over deze gelden. Vergelijk de uitspraak van de Raad van 19 juni 2012, LJN BW9170.

4.3. De vergelijking die appellante trekt met het fiscale regime faalt, reeds omdat de WWB een ander inkomensbegrip hanteert dan de Belastingdienst. Artikel 32, eerste lid, van de WWB biedt geen grondslag voor de door appellante voorgestane verrekening van de huurinkomsten met de hypotheeklasten van de verhuurde woning. De Raad wijst in dit verband nog op zijn vaste rechtspraak (CRvB 26 oktober 2010, LJN BO2761, en CRvB 1 september 2009, LJN BJ7733) dat er bij de vaststelling van het in aanmerking te nemen inkomen in het kader van de WWB geen ruimte is voor verrekening van verwervingskosten.

4.4. Uit 4.2 en 4.3 volgt dat het hoger beroep niet slaagt en dat de aangevallen uitspraak voor bevestiging in aanmerking komt.

5. Voor een veroordeling in de proceskosten bestaat geen aanleiding.

Deze uitspraak is gedaan door J.J.A. Kooijman als voorzitter en W.F. Claessens en C.H. Bangma als leden, in tegenwoordigheid van R. Scheffer als griffier. De beslissing is uitgesproken in het openbaar op 22 januari 2013.

(getekend) J.J.A. Kooijman

(getekend) R. Scheffer