Gerechtshof Amsterdam, 10-12-2019, ECLI:NL:GHAMS:2019:4417, 200.261.192/01

[appellant] heeft in eerste aanleg gevorderd dat de kantonrechter – bij wijze van voorlopige voorziening – SNBV bij vonnis, uitvoerbaar bij voorraad, veroordeelt tot het teruggeven van de Schipholpas, binnen één week na betekening van het vonnis, op straffe van een dwangsom en met veroordeling van SNBV in de proces- en nakosten, te vermeerderen met de wettelijke rente. De kantonrechter heeft deze vorderingen afgewezen. Tegen deze beslissing en de daaraan ten grondslag gelegde motivering komt [appellant] met zijn grieven op.

Met grief I heeft [appellant] betoogd dat op personen die in het bezit worden gesteld van een Schipholpas, de Schipholregels, Bijlage 1 bij de Schipholregels, de Regeling Toelating Schiphol (RTS) en de Voorwaarden Schipholpas personen van toepassing zijn. Ten onrechte heeft de kantonrechter deze Schipholregels en de Voorwaarden niet van toepassing geacht in de rechtsverhouding tussen hem en SNBV en wel artikel 8.9 van de Overeenkomst. Voor zover SNBV zich wel op dat laatste artikel zou kunnen beroepen gaat van met name artikel 7:611 BW reflexwerking uit, in die zin dat Schiphol bij de vaststelling van de feiten rond de vermeende diefstal van het flesje cola de vereiste zorgvuldigheid in acht had dienen te nemen. Dat is niet gebeurd en dat is onrechtmatig.

In grief II voert [appellant] aan dat hij, anders dan de kantonrechter overweegt, zich niet op het standpunt heeft gesteld dat hij toestemming van de medewerkers van Privium zou hebben gehad om een flesje cola te pakken en opdrinken. Wèl dat hij ervan uitging dat dat mocht omdat de enkele keer dat hij in het Privium werkzaam was hij van de medewerkers van het Privium frisdrank kreeg aangeboden en die medewerkers ook zelf frisdrank van het Privium nuttigden, en dat als de medewerkers niet aanwezig waren, zowel hij als zijn collega’s een enkele keer frisdrank van het Privium pakten en ter plekke opdronken. Volgens [appellant] waren de Privium medewerkers van dat bestendig gebruik op de hoogte en hebben zij nooit kenbaar gemaakt dat dat niet mocht en was daaromtrent ook geen mededeling opgehangen. Verder gaat [appellant] niet akkoord van de weergave van de verklaring die hij op 4 december 2018 tegenover de bedrijfsrecherche van Schiphol heeft afgelegd.

Met grief III schetst [appellant] een parallel met ontslag op staande voet, waarbij, wanneer sprake is van bagateldelicten gepleegd door een werknemer, van belang is of er een duidelijk en strikt (handhavings)beleid op dat punt wordt gevoerd door de werkgever en of dat bekend is bij de werknemers. Volgens [appellant] was het affiche dat in de koffieruimte van de schoonmakers op Schiphol hangt en dat de tekst bevat “Het is verboden om spullen vanuit Schiphol mee te nemen. Dit kan ONTSLAG tot gevolg hebben. Dus Niets uit prullenbakken halen, geen gevonden spullen meenemen, niet aanpakken van passagiers;”, daartoe onvoldoende. Het drinken van een flesje cola uit het Privium was bestendig gebruik. Ook de bij ISS geldende Core Values code biedt niet zo’n duidelijke instructie. SNBV maakt ten onrechte van een misverstand een vertrouwenskwestie, terwijl hij jarenlang uitstekend heeft gefunctioneerd. Anderen krijgen in een dergelijk geval een veel lichtere maatregel opgelegd. SNBV had daarom een minder vergaande sanctie op moeten leggen dan intrekking van de Schipholpas, aldus telkens [appellant].

Grief IV houdt in dat de kantonrechter ten onrechte niet is meegegaan in de stelling van [appellant] dat de protestactie waarbij hij op 28 en 29 november 2018 actief was betrokken waarschijnlijk een achterliggend motief is voor de maatregel van SNBV. In dat verband valt immers op dat de camerabeelden ter zake van het drinken van het colaflesje die op 4 december 2018 zijn uitgekeken al op 4 oktober 2018 zijn gemaakt. Daar heeft SNBV geen redelijke verklaring voor gegeven, aldus telkens [appellant].

Met grief V betoogt [appellant] dat de kantonrechter weliswaar heeft overwogen dat hij geen verklaringen van twee schoonmakers heeft ingebracht die na het drinken van cola van het Privium niet meer dan een waarschuwing hebben opgelegd gekregen, maar dat die collega’s ook niet meer bereid zijn dat te verklaren omdat zij bang zijn hetzelfde lot te treffen als [appellant]. Volgens [appellant] zijn de door hem als productie 6 bij dagvaarding in eerste aanleg ingebrachte verklaringen van collega’s, die zeggen dat het bestendig gebruik was een flesje cola van het Privium te nuttigen en dat SNBV bij dezelfde of ernstiger overtredingen minder vergaande maatregelen heeft opgelegd, voldoende in dit verband. De kantonrechter motiveert ten onrechte niet waarom hij deze verklaringen buiten beschouwing laat, aldus telkens [appellant].

Grief VI houdt ten slotte in dat het niet waarschijnlijk is dat SNBV hem, als hij bij een andere werkgever die op Schiphol is gevestigd werkzaamheden zou moeten verrichten, een nieuwe Schipholpas verstrekt. Volgens [appellant] heeft de kantonrechter ten onrechte geoordeeld dat [appellant] het tegendeel onvoldoende aannemelijk heeft gemaakt.