Gerechtshof Den Haag, 21-06-2022, ECLI:NL:GHDHA:2022:1789, 200.291.706/01

In de tussenbeschikking heeft het hof met het oog op de aktewisseling het volgende overwogen:

In hun nieuwe berekening dienen partijen ook te betrekken het (bruto) bedrag in geld waarop [verzoeker] aanspraak heeft als vergoeding voor niet-genoten (wettelijke en bovenwettelijke) vakantiedagen. (…) Verder moet bij deze berekening worden uitgegaan van het laatstverdiende (uur)loon. (…) Dit alles brengt mee dat bij de berekening van het aan [verzoeker] uit te keren bedrag moet worden uitgegaan van het door hem gestelde en als zodanig door [verweerder] niet weersproken jaarsalaris (inclusief dertiende maand en 8% vakantiegeld) van € 87.948,-- bruto (= (13 x € 6.300,-- bruto) + (0,08 x € 6.300,-- bruto)).

Het voorgaande leidt ertoe dat het hof [verzoeker] in de gelegenheid zal stellen de in rov. 5.26 bedoelde akte in te dienen en vervolgens [verweerder] de bedoelde antwoordakte. Iedere verdere beslissing zal worden aangehouden.’

Met inachtneming van de overwegingen in de tussenbeschikking en voortbordurend op gegevens in zijn beroepschrift heeft [verzoeker] in zijn akte berekend dat in totaal 37,75 bovenwettelijke vakantiedagen zijn verjaard en dat in totaal 186,50 vakantiedagen openstaan (= 251,25 niet-genoten vakantiedagen minus 29 uitbetaalde vakantiedagen = 222,25 voor vergoeding resterende vakantiedagen (vgl. rov. 5.8 en rov. 5.11 van de tussenbeschikking) minus 35,75 verjaarde bovenwettelijke vakantiedagen). Uitgaande van zijn jaarsalaris van € 87.948,-- bruto, 262 loondagen per jaar en een waarde van een vakantiedag van € 335,68 bruto komt [verzoeker] uit op een waarde van € 62.604,32 bruto aan niet-genoten vakantiedagen.

In zijn antwoordakte betoogt [verweerder] dat het hof in de tussenbeschikking eraan voorbij is gegaan dat [verzoeker] dertien dagen te veel claimt, dat het hof ten onrechte ervan is uitgegaan dat de niet-genoten vakantiedagen uit de administratie van [verweerder] volgen, dat [verzoeker] de in art. 21 Rv geregelde waarheidsplicht heeft geschonden en dat deze schending aanleiding geeft het werkelijke aantal openstaande vakantiedagen te onderzoeken. [verweerder] betoogt verder, kort en zakelijk weergegeven, dat het hof in de tussenbeschikking is uitgegaan van een onjuiste uitleg en toepassing van het Max Planck-arrest van het Hof van Justitie, dat de niet-genoten vakantiedagen (dus) zijn vervallen en verjaard en dat [verweerder] geen wettelijke verhoging en ook geen wettelijke rente is verschuldigd. Deze betogen vallen niet alleen buiten het bestek van het onderwerp waarover [verweerder] (en [verzoeker] ) zich bij akte mocht(en) uitlaten, maar zij strekken bovendien ertoe het hof te laten terugkomen van in de tussenbeschikking uitdrukkelijk en zonder voorbehoud gegeven oordelen (in rov. 5.10-5.11, rov. 5.14-5.20, rov. 5.23, rov. 5.28 en rov. 5.29). Het hof is aan deze eindbeslissingen gebonden; van uitzonderlijke omstandigheden die dit anders maken, is geen sprake.

Voor het overige heeft [verweerder] zich niet uitgelaten over het aantal te vergoeden niet-genoten vakantiedagen of over de berekening die [verzoeker] daarvan heeft gemaakt.

Bij deze stand van zaken acht het hof zich voldoende geïnformeerd en zal het de door [verzoeker] gemaakte berekening volgen. Het hof acht voldoende aannemelijk dat in totaal 186,50 vakantiedagen voor vergoeding in aanmerking komen en dat het equivalent daarvan in geld € 62.604,32 bruto bedraagt. [verweerder] zal daarom worden veroordeeld tot uitbetaling van dit bedrag als vergoeding voor de door [verzoeker] opgebouwde maar niet-genoten vakantiedagen.

In rov. 5.28 van de tussenbeschikking heeft het hof overwogen dat [verzoeker] aanspraak heeft op de wettelijke verhoging van art. 7:625 lid 1 BW over de vergoeding voor zijn niet-genoten vakantiedagen. [verweerder] heeft bij antwoordakte nog verzocht dat het hof zo specifiek mogelijk zal weergegeven waarover de wettelijke verhoging wordt berekend en dat het daarbij gaat om belastbaar loon waarover loonheffing moet worden ingehouden. In het stadium waarin deze procedure zich nu bevindt, moet dit verzoek – waarop [verzoeker] niet heeft kunnen reageren – als te laat worden aangemerkt. Het hof gaat er daarom aan voorbij.

De eindconclusie luidt dat het principaal hoger beroep doel treft voor zover het is gericht tegen, kort samengevat, de (gedeeltelijke) afwijzing door de kantonrechter van het verzoek van [verzoeker] om uitbetaling van € 86.101,09 bruto voor 256,5 niet-genoten vakantiedagen (vgl. rov. 5.25 van de tussenbeschikking). De bestreden beschikking zal in zoverre worden vernietigd. Aangezien de verzochte billijke vergoeding niet toewijsbaar is (vgl. rov. 5.6 van de tussenbeschikking) en [verzoeker] in zoverre in het ongelijk is gesteld, zullen de kosten van het principaal hoger beroep worden gecompenseerd. Het hof ziet geen aanleiding om tot een andere veroordeling te komen in de kosten van de procedure bij de kantonrechter. Het incidenteel hoger beroep mist doel (vgl. rov. 5.6 van de tussenbeschikking) en zal – omwille van de leesbaarheid van het dictum – worden verworpen. [verweerder] zal als de in het ongelijk gestelde partij in de kosten van het incidenteel hoger beroep worden veroordeeld. Het salaris van de advocaat van [verzoeker] zal worden begroot op € 721,-- (1 punt voor het verweerschrift in incidenteel appel, tarief III (€ 1.442 per punt) in verband met de hoogte van het door de kantonrechter toegekende bedrag aan transitievergoeding (€ 37.015,91), en daarvan de helft).