Gerechtshof 's-Hertogenbosch, 06-02-2020, ECLI:NL:GHSHE:2020:371, 200.259.191_01

Het verloop van de procedure na cassatie blijkt uit:

-

de memorie na aanbrengen van [appellante] van 2 juli 2019;

-

de antwoordmemorie van ING van 26 augustus 2019.

In haar antwoordmemorie heeft ING aangegeven geen behoefte te hebben aan een mondelinge behandeling. Bij fax van 16 juli 2019 heeft [appellante] desgevraagd bericht af te zien van het recht op een mondelinge behandeling.

Mede gelet op hetgeen is overwogen onder rov. 3.1 in de beschikking van de Hoge Raad staan de navolgende feiten tussen partijen vast.

In deze procedure verzoekt [appellante] veroordeling van ING tot betaling van een transitievergoeding van € 24.673,--. [appellante] legt aan dit verzoek ten grondslag dat de in art. 6.4 van de cao neergelegde regeling (voor haar) niet een aan de transitievergoeding gelijkwaardige voorziening is als bedoeld in art. 7:673b BW (zoals dit artikel tot 1 januari 2020 luidde).

De kantonrechter heeft het verzoek van [appellante] afgewezen op de grond dat, kort gezegd, de voorziening uit de cao op collectief niveau gelijkwaardig is en niet op individueel niveau behoeft te worden bekeken hoe de voorziening uitwerkt.

Het gerechtshof Arnhem-Leeuwarden heeft bij de hiervoor genoemde beschikking van het gerechtshof van 18 december 2017 de beschikking van de kantonrechter vernietigd en het verzoek van [appellante] alsnog toegewezen.

De Hoge Raad heeft deze beschikking vernietigd op de grond dat, anders dan het hof heeft geoordeeld, de omstandigheid dat een voorziening al voor 1 juli 2015 in een op dat moment tussen partijen geldende cao was opgenomen en na 1 juli 2015 (in een nieuwe cao) is gehandhaafd, niet zonder meer uitsluit dat die voorziening na 1 juli 2015 wordt aangemerkt als een aan de wettelijke transitievergoeding gelijkwaardige voorziening in de zin van art. 7:673b BW. Of de desbetreffende voorziening kan worden aangemerkt als een gelijkwaardige voorziening in voornoemde zin, hangt af van de omstandigheden van het geval, aldus de Hoge Raad.

De Hoge Raad heeft het geding ter verdere behandeling en beslissing naar dit hof verwezen. Opnieuw dient de vraag te worden beantwoord of de in art. 6.4 van de cao neergelegde regeling (voor [appellante] ), bestaande in premievrije opbouw van pensioen na beëindiging van de arbeidsovereenkomst wegens arbeidsongeschiktheid, een aan de transitievergoeding gelijkwaardige voorziening is als bedoeld in art. 7:673b BW. In het navolgende zal het hof deze vraag beantwoorden op basis van hetgeen partijen in hun processtukken hebben aangevoerd en met inachtneming van de door Hoge Raad in zijn beschikking gegeven gezichtspunten.

Zoals de Hoge Raad heeft overwogen, is bij de beoordeling of een in een cao opgenomen voorziening gelijkwaardig is aan de wettelijke transitievergoeding uitgangspunt dat een vergelijking wordt gemaakt tussen de op het tijdstip van de beëindiging van de arbeidsovereenkomst gekapitaliseerde potentiële waarde van de voorziening waarop de desbetreffende werknemer volgens de cao wegens die beëindiging recht heeft, en de transitievergoeding waarop die werknemer volgens de wettelijke regeling recht zou hebben.

[appellante] heeft in dit verband aangevoerd dat ING ter voldoening aan de desbetreffende cao-bepalingen ter verzekering van het ouderdomspensioen en het partnerpensioen een bedrag van € 6.061,-- aan premies per jaar diende te storten. Hiervan is een bedrag van € 3.977,-- per jaar bedoeld ter aanvulling op het ouderdomspensioen van [appellante] . Het gedeelte dat ziet op het partnerpensioen dient bij deze vergelijking buiten beschouwing te worden gelaten omdat het niet ziet op een gelijkwaardige voorziening die door de werknemer zelf – op termijn – misschien kan worden genoten. Voor de huidige vergelijking resteert derhalve het bedrag van € 3.977,-- per jaar. Het is de keus van ING om de premie per jaar te storten of dat bij vooruitbetaling te voldoen. Als ze had gekozen voor een jaarlijkse afdracht, zou de afdrachtplicht eindigen bij het overlijden van [appellante] . Aldus – steeds – het betoog van [appellante] .

Het hof volgt [appellante] niet in dit betoog. De Hoge Raad heeft immers bepaald dat bij de vergelijking moet worden uitgegaan van de op het tijdstip van de beëindiging van de arbeidsovereenkomst gekapitaliseerde potentiële waarde van de voorziening. De voorziening houdt voor [appellante] in dat tot de pensioendatum van 67 jaar de bij de beëindiging van het dienstverband geldende werknemersbijdrage in de pensioenpremie van (in 2016) 4% per maand komt te vervallen en dat de volledige pensioenpremie (jaarlijks 33% van de pensioengrondslag) tot de pensioendatum van 67 jaar ten laste komt van ING. Op deze wijze wordt, in aanvulling op het tijdens het dienstverband reeds opgebouwde pensioen, een ouderdomspensioen van € 3.977,- per jaar en een partnerpensioen van € 2.784,-- per jaar verzekerd. ING heeft aangevoerd dat hiermee per jaar een bedrag van € 6.061,-- aan premie is gemoeid, dat het ten behoeve van de verdere opbouw van het ouderdomspensioen en nabestaandenpensioen in totaal gaat om een bedrag van € 90.915,-- en dat zij dit bedrag bij de beëindiging van het dienstverband ineens heeft afgestort. [appellante] heeft deze stellingen niet betwist. Zie de – in cassatie niet bestreden – overwegingen van het gerechtshof Arnhem-Leeuwarden in genoemde beschikking van 30 oktober 2017 (rov. 5.10).

Het vorenstaande brengt mee dat, ook indien het partnerpensioen niet in de vergelijking wordt betrokken, de op het tijdstip van de beëindiging van de arbeidsovereenkomst kapitaliseerde potentiële waarde van de onderhavige voorziening in het geval van [appellante] aanzienlijk hoger is dan de transitievergoeding. Immers, partijen zijn het eens dat de transitievergoeding € 24.673,-- bedraagt.

Voorts is een in acht te nemen gezichtspunt volgens de beschikking van de Hoge Raad of cao-partijen een voorziening als gelijkwaardig hebben aangemerkt. In dit geval is de bedoeling van de cao-partijen duidelijk. Die blijkt met zoveel woorden uit de tekst van de cao. Daarin is immers opgenomen dat de in art. 6.4 van de cao neergelegde regeling wordt aangemerkt als een gelijkwaardige voorziening als bedoeld in artikel 673b Burgerlijk Wetboek. Er staat letterlijk: ‘Dit betekent dat wanneer deze regeling voor jou geldt, je niet ook nog de transitievergoeding ontvangt.’. Dat geldt volgens art. 6.4 van de cao ook als het arbeidsongeschiktheidspensioen niet tot uitkering komt.

Ten slotte heeft de Hoge Raad overwogen dat bij de beoordeling van de ‘gelijkwaardigheid’ van een cao-voorziening kan meewegen – niet als voorwaarde, maar als factor – in hoeverre die voorziening kan beantwoorden aan de functies van de transitievergoeding die de wetgever bij haar introductie op het oog heeft gehad. Die functies zijn compensatie voor de gevolgen van het ontslag alsmede de werknemer met behulp van de met de transitievergoeding gemoeide financiële middelen in staat te stellen de transitie naar een andere baan te vergemakkelijken.

Op grond van hetgeen hiervoor in rov. 3.6 tot en met 3.13 is overwogen in onderling verband en samenhang bezien, concludeert het hof dat de in art. 6.4 van de cao neergelegde regeling voor [appellante] een aan de transitievergoeding gelijkwaardige voorziening is als bedoeld in art. 7:673b BW.

Ten slotte heeft [appellante] zich op het standpunt gesteld dat artikel 6.4 van de cao nietig is wegens strijd met de Wet gelijke behandeling op grond van handicap of chronische ziekte (WGBH/CZ). Aan dit standpunt gaat het hof voorbij. [appellante] heeft zich er niet op beroepen dat zij ten onrechte voor de premievrije voortzetting in aanmerking is gebracht en dat deze ongedaan dient te worden gemaakt. Wat er verder van het standpunt van [appellante] zij, de onderhavige procedure strekt er kennelijk louter toe dat zij naast de cao-voorziening tevens de transitievergoeding ontvangt.

Het voorgaande leidt tot de conclusie dat de grieven 2 tot en met 4 falen. Grief 1 leidt evenmin tot vernietiging van de bestreden beschikking. Deze grief betreft een schrijffout in de feitenvaststelling van de kantonrechter met betrekking tot de datum van indiensttreding van [appellante] bij (de rechtsvoorgangers van) ING. Deze schrijffout is reeds verbeterd (zie hiervoor rov. 3.1.1).

De bestreden beschikking dient te worden bekrachtigd. Het verzoek van ING bij antwoordmemorie tot terugbetaling van de transitievergoeding kan niet worden toegewezen, omdat [appellante] daarop niet heeft kunnen reageren. Als de in het ongelijk gestelde partij zal [appellante] worden veroordeeld in de kosten van het hoger beroep.