Hoge Raad, 25-02-2022, ECLI:NL:HR:2022:329, 20/02950

Onderdeel 2 van het middel klaagt onder meer dat het hof heeft miskend dat art. 10 AVG ook van toepassing is op de verwerking van tuchtrechtelijke persoonsgegevens en dat het hof in het kader van art. 10 AVG ten onrechte niet is nagegaan of de opname van de koppelingen over [betrokkene] strikt noodzakelijk is ter bescherming van het recht op vrijheid van informatie.

In het midden kan blijven of art. 10 AVG, zoals uitgelegd door het Hof van Justitie van de Europese Unie (hierna: HvJEU)⁴, van toepassing is op de verwerking van tuchtrechtelijke persoonsgegevens omdat, als dat het geval zou zijn, het hof in rov. 2.18 de dan geldende maatstaf onder ogen heeft gezien. Volgens die maatstaf moet in geval van gevoelige gegevens als bedoeld in de art. 9 lid 1 en 10 AVG, op basis van alle relevante elementen van het geval en gelet op de ernst van de inbreuk op de in de art. 7 en 8 van het Handvest van de grondrechten van de Europese Unie (hierna: Handvest)⁵ verankerde grondrechten van de betrokkene op eerbiediging van het privéleven en op bescherming van persoonsgegevens, om de redenen van algemeen zwaarwegend belang als bedoeld in art. 9 lid 2, onder g, AVG, en onder eerbiediging van de in deze bepaling bedoelde voorwaarden, worden nagegaan of de opname van de koppelingen in de resultatenlijst strikt noodzakelijk blijkt ter bescherming van het recht op vrijheid van informatie.⁶ In de overwegingen van het hof ligt besloten dat dit naar zijn oordeel het geval was nu het in rov. 2.18 onder verwijzing naar de zojuist aangehaalde maatstaf heeft overwogen dat toepassing daarvan niet tot een andere uitkomst zou hebben geleid. De klachten falen dus.

Onderdeel 2.12 klaagt dat [betrokkene] ten onrechte in de proceskosten in beide feitelijke instanties is veroordeeld. Volgens het onderdeel mag een natuurlijke persoon in een procedure waarbij hij van zijn rechten in het kader van de AVG gebruikmaakt, niet worden veroordeeld in de proceskosten van de door hem aangesproken verwerker van zijn persoonsgegevens indien hij in het ongelijk wordt gesteld. Het onderdeel beroept zich daarbij op art. 47 Handvest en art. 79 AVG, waaruit volgt dat degene die meent dat rechten geschonden zijn, recht heeft op een doeltreffende voorziening in rechte. Het onderdeel beroept zich tevens op het arrest van het HvJEU van 27 september 2017 in zaak C-73/16⁷, waarin is geoordeeld dat het de lidstaten vrij staat om een passende vergoeding vast te stellen voor het instellen van beroep voor een bestuurlijke instantie, maar dat die vergoeding niet op een niveau mag liggen waardoor zij de uitoefening van het door art. 47 Handvest gewaarborgde recht op een doeltreffende voorziening in rechte kan belemmeren. Het onderdeel klaagt voorts dat, als het hof het voorgaande niet heeft miskend, het zijn oordeel over de proceskosten niet naar behoren heeft gemotiveerd.

Art. 79 lid 1 AVG bepaalt dat elke betrokkene het recht heeft om een doeltreffende voorziening in rechte in te stellen indien hij van mening is dat zijn rechten uit hoofde van de AVG geschonden zijn ten gevolge van een verwerking van zijn persoonsgegevens die niet aan de AVG voldoet. De verdeling van de kosten van een gerechtelijke procedure bij de nationale rechterlijke instanties valt onder de procesautonomie van de lidstaten, op voorwaarde dat de beginselen van gelijkwaardigheid en doeltreffendheid in acht worden genomen. De vraag of een nationale procedurele bepaling het onmogelijk of uiterst moeilijk maakt om het Unierecht toe te passen, moet worden onderzocht rekening houdend met de plaats van die bepaling in de gehele procedure bij de verschillende nationale instanties en met het verloop en de bijzondere kenmerken van die procedure.⁸

Ingevolge art. 289 Rv is het in een verzoekschriftprocedure overgelaten aan het inzicht van de rechter of hij aanleiding vindt in het gegeven geval een veroordeling in de proceskosten uit te spreken. In beginsel behoeft hij zijn oordeel hierover niet te motiveren, maar de omstandigheden van het geval en stellingen van partijen kunnen dit anders doen zijn.⁹ Indien de rechter een proceskostenveroordeling uitspreekt, zal zij, uitzonderlijke gevallen daargelaten, beperkt zijn tot een relatief beperkt forfaitair bedrag. Toepassing van art. 289 Rv staat daarom niet in de weg aan een doeltreffende voorziening in rechte voor betrokkene.

Nu [betrokkene] in eerste aanleg en in hoger beroep op dit punt niets heeft aangevoerd, behoefde het hof hierop niet in te gaan. De klacht faalt.

De overige klachten van het middel kunnen evenmin tot cassatie leiden. De Hoge Raad hoeft niet te motiveren waarom hij tot dit oordeel is gekomen. Bij de beoordeling van deze klachten is het namelijk niet nodig om antwoord te geven op vragen die van belang zijn voor de eenheid of de ontwikkeling van het recht (zie art. 81 lid 1 RO).