Centrale Raad van Beroep, 23-08-2018, ECLI:NL:CRVB:2018:2651, 17/5282 AW

1.1.

Appellant was werkzaam bij de Belastingdienst, laatstelijk in de functie van [functie] .

1.2.

1.3.

3.1.

Appellant heeft zich in hoger beroep tegen de aangevallen uitspraak gekeerd voor zover daarbij de schorsing en de inhouding van de bezoldiging in stand zijn gelaten.

4.1.

Artikel 91, eerste lid, aanhef en onder b, van het ARAR bepaalt dat de ambtenaar kan worden geschorst wanneer hem door het daartoe bevoegde gezag het voornemen tot bestraffing met onvoorwaardelijk ontslag is te kennen gegeven, dan wel hem die straf is opgelegd.

4.2.

Volgens vaste rechtspraak (uitspraak van 3 december 2009, ECLI:NL:CRVB:2009:BK7366) moet bij gebruikmaking van de bevoegdheid om de ambtenaar bij een voornemen tot disciplinair ontslag te schorsen worden beoordeeld of het bestuursorgaan bij het nemen van het besluit tot schorsing beschikte over voldoende gronden voor dat ontslagvoornemen. Daarbij geldt niet de eis dat die gronden ook het voorgenomen ontslag moeten kunnen dragen.

4.3.

Aan een voornemen tot het opleggen van een disciplinair ontslag hoeft niet een uitgekristalliseerd feitencomplex ten grondslag te liggen. Zoals de Raad eerder heeft overwogen (uitspraak van 2 oktober 2008, ECLI:NL:CRVB:2008:BG1010) is beslissend of aan de beschikbare gronden, bezien vanuit het standpunt van het bestuursorgaan, voldoende gewicht kan worden toegekend om te komen tot het voornemen tot die disciplinaire maatregel.

4.4.

Appellant stelt dat de schorsing geen stand kan houden omdat hij zijn financiële verplichtingen wel degelijk is nagekomen. Deze beroepsgrond slaagt niet. De aan het voornemen tot strafontslag ten grondslag gelegde feiten, te weten het niet terugbetalen van het restantbedrag van € 2.647,92 dat na de eindejaarsactiviteit in 2014 van een aan appellant betaald voorschot is overgebleven, het niet terugbetalen van een voorschot van € 920,- dat bestemd was voor de teamactiviteit op 24 september 2015 en het niet geven van opening van zaken, zijn aangemerkt als plichtsverzuim en hebben geleid tot het aan appellant verleende strafontslag. Nu het ontslagbesluit in rechte vaststaat, moet ervan uitgegaan worden dat appellant zich schuldig heeft gemaakt aan het vermelde plichtsverzuim. Daarom kan niet worden gezegd dat het in 1.2 genoemde voornemen op onvoldoende basis berustte. Ten tijde van het uitbrengen van het strafvoornemen was er een concrete verdenking van ernstig plichtsverzuim waardoor aan de integriteit van appellant moest worden getwijfeld en het noodzakelijk in hem te stellen vertrouwen was geschaad. De staatssecretaris heeft zich redelijkerwijs op het standpunt kunnen stellen dat het onder die omstandigheden niet aanvaardbaar was dat appellant zijn werkzaamheden bleef verrichten. Wat appellant over zijn persoonlijke omstandigheden heeft aangevoerd levert geen grond op voor het oordeel dat de staatssecretaris van het voornemen tot strafoplegging had moeten afzien. De overige door appellant naar voren gebrachte beroepsgronden zien op het strafontslag, dat buiten de omvang van het geding valt, en behoeven dus geen bespreking. In zoverre slaagt het hoger beroep niet.

4.5.

Ingevolge artikel 92, eerste lid, van het ARAR heeft de staatssecretaris de bevoegdheid om in geval een ambtenaar is geschorst op grond van artikel 91, aanhef en onder b, van het ARAR de bezoldiging gedurende zes weken voor één derde in te houden en na verloop van zes weken volledig in te houden.

4.6.

Appellant betwist dat het vast beleid van de staatssecretaris is om van de inhoudingsbevoegdheid gebruik te maken. In geval de staatssecretaris dit beleid wel hanteert, stelt appellant dat hij als gevolg van de gedeeltelijke inhouding van zijn bezoldiging in onoverkomelijke financiële problemen is geraakt, zodat de staatssecretaris van zijn beleid had moeten afwijken. Deze beroepsgrond slaagt niet.

4.7.

4.8.

Uit 4.1 tot en met 4.7 volgt dat het hoger beroep niet slaagt, zodat de aangevallen uitspraak, voor zover aangevochten, moet worden bevestigd.