Aflevering 3

De voorzieningenrechter stelt dat het karakter van een (vrijwillig gestelde) onvoorwaardelijke bankgarantie eraan in de weg staat dat die, nadat die is gesteld, moet worden teruggegeven. Als alternatief voor de verstrekte bankgarantie had opheffing van het gelegde beslag kunnen worden gevorderd, zonder direct een bankgarantie af te geven.

Eiser is (indirect) aandeelhouder en bestuurder van de vennootschap naar Belgisch recht Domaine. Dit bedrijf is met de eveneens Belgische onderneming Gillion een samenwerking aangegaan voor de ontwikkeling van appartementen. Eiser heeft zich daarbij in privé borg gesteld. Gillion heeft eiser uit hoofde van deze borgstelling aangesproken. Toen betaling uitbleef heeft Gillian beslagen gelegd ten laste van eiser. Eiser vordert opheffing van die beslagen.

Woningstichting Eigen Haard had een overeenkomst met een deurwaarderskantoor voor incassowerkzaamheden en ontruiming van woningen. Eigen Haard heeft de overeenkomst opgezegd omdat zij bezwaren zag in de werkwijze, en met name de wijze van het (door)berekenen van kosten. Eigen Haard heeft hierover reeds een tuchtklacht ingediend, die slechts ten dele is gehonoreerd. Partijen hebben vervolgens over en weer vergoedingen gevorderd. Bij het bestreden vonnis heeft de rechtbank de vorderingen van Eigen Haard afgewezen en die van De deurwaarder na aftrek van het reeds betaalde bedrag van € 42.000,= toegewezen tot een bedrag van € 81.000,=, wegens het niet aanleveren van nieuwe dossiers. Het hof bekrachtigt het vonnis.

Het Russische bedrijf Moeg heeft bewijsbeslag gelegd ten latste van Intertech B.V. De deurwaarder is gestuit op het probleem dat Intertech haar eerder toegezegde medewerking aan inzage heeft ingetrokken, en hij heeft de voorzieningenrechter gevraagde om in een kortgedingprocedure te beslissen of die inzage mag worden gegeven. De voorzieningenrechter heeft geoordeeld dat Intertech aan een vaststellingsovereenkomst tussen partijen heeft voldaan, zodat Moeg de grosse van het proces verbaal van die overeenkomst niet meer kan executeren. Moeg komt nu tegen deze beslissing op.

Een zorgverzekeraar van verweerder (V) heeft V aangemeld als wanbetaler bij Zorginstituut Nederland (ZIN). V heeft daarna niet voldaan aan zijn verplichting tot het betalen van bestuursrechtelijke premies aan ZIN. Het Centraal Justitieel Incassobureau heeft vervolgens namens ZIN ter zake een dwangbevel uitgevaardigd. Het dwangbevel is door Sensus Gerechtsdeurwaarders op verzoek van ZIN betekend aan V. Omdat V niet voldeed aan het dwangbevel heeft Sensus op verzoek van ZIN beslag gelegd onder de Belastingdienst, afdeling Toeslagen.

Bij beantwoording van de vraag of een vonnis geëxecuteerd kan worden, dient het dictum van dat vonnis gelezen te worden in het licht van de daaraan ten grondslag liggende overwegingen.

Eiser is eigenaar van een Ford Mondeo, die ongeveer 17 jaar oud is en op dit moment niet APK-gekeurd. De gemeentelijke belastingdeurwaarder van Den Haag heeft beslag gelegd op de auto en de executoriale verkoop van deze auto aangezegd. Het beslag is gelegd vanwege een betalingsachterstand van eiser aan de gemeente op grond van diverse naheffingen parkeerbelastingen in 2012 en 2014, alsmede vanwege overige gemeentelijke belastingen, waaronder de hondenbelasting over 2015 en 2016. De vordering van de gemeente op eiser uit hoofde van deze belastingen bedraagt € 1.756,56, te vermeerderen met diverse overige kosten zodat het totale bedrag op € 3.701,18 uitkomt.

Opposant komt in verzet tegen verstekvonnissen. Opposant heeft geweigerd om het betekeningsexploot in ontvangst te nemen. Op de voet van artikel 46, lid 3 Rv neemt de verzettermijn een aanvang, zodat deze inmiddels is verstreken. Daarnaast is eerder executoriaal beslag gelegd, zodat de termijn van verzet ook op de voet van artikel 144 onder b Rv juncto 143, lid 3 Rv is verstreken. Opposant wordt niet ontvankelijk verklaard.

Volgens Famed heeft gedaagde uiteindelijk de factuur wel betaald, doch niet binnen de gestelde termijn, waardoor hij buitengerechtelijke incassokosten verschuldigd is. De daartoe strekkende vordering van FaMed wordt toegewezen.

Control Seal is eigenaar van een pand dat bekend staat als ‘de oude Bronsfabriek’. Het pand is verhuurd aan Sargasso Marine Services, die met toestemming van Control Seal een deel onderverhuurde aan Stichting Appingedammer Brons Motoren Museum. Control Seal heeft de ontruiming aangezegd, omdat er werkzaamheden aan het dak moesten gebeuren. Vervolgens zijn partijen verdeeld geraakt over de effectuering hiervan. Control Seal startte werkzaamheden, wat leidde tot overlast voor de gebruikers. Op straffe van een dwangsom diende Control Seal het pand (weer) waterdicht te maken en de werkzaamheden te staken. Appellant Control Seal is bij het vonnis waarvan beroep veroordeeld tot betaling van € 1.000.000,- aan verbeurde dwangsommen.. De vraag waar het in het incident primair om gaat, is of er voldoende grond bestaat voor schorsing van de executie van dit onderdeel van het vonnis waarvan beroep op de voet van art. 351 Rv.

Deze zaak heeft betrekking op de erkenning van een arbitraal vonnis onder het Verdrag van New York. In het bijzonder rijst de vraag of het ‘asymmetrische’ rechtsmiddelenverbod, zoals dit voor onder het Verdrag van New York vallende arbitrale vonnissen is aanvaard in de beschikking van de Hoge Raad van 25 juni 2010, tevens geldt wanneer slechts wordt verzocht om de erkenning (en niet om de tenuitvoerlegging) van een buitenlands arbitraal vonnis. In dit kader komt ook de vraag aan de orde of er gronden zijn voor doorbreking van het rechtsmiddelenverbod.

Tussen de Nederlandse verhuurder van een charterschip en de Belgische huurder is een geschil ontstaan. In dit geding gaat het over de rechtsmacht van de Nederlandse rechter. De boot heeft een Nederlandse thuishaven, maar is gehuurd door een Belgische commanditaire vennootschap voor een vaartocht over de Maas vanaf een startpunt in België naar een andere plaats in België en terug. De Nederlandse verhuurder bepleit de bevoegdheid van de Nederlandse rechter op grond van artikel 5 aanhef en lid 1 onder a en b van de EEX-Vo. Weliswaar werd de boottocht uitgevoerd in België, maar de boot moest ook van de vestigingsplaats van de verhuurder in Nederland naar België en weer terug varen. In Nederland waren meer kilometers gevaren dan in België en daaraan zou de Nederlandse rechter rechtsmacht kunnen ontlenen, aldus de verhuurder. Het hof oordeelt echter dat het varen van de boot heen en terug naar de thuishaven niet meebrengt dat de overeengekomen dienst in Nederland moest worden uitgevoerd. Op deze grond komt de Nederlandse rechter daarom geen rechtsmacht toe.

De in Nederland gevestigde eiseres Horrex B.V. is niet alleen in Nederland maar ook in Duitsland een zaak begonnen tegen de in Duitsland gevestigde gedaagde (Holzhauer GmbH) over hetzelfde geschil. Holzhauer vordert dat de rechtbank de dagvaarding nietig verklaart, subsidiair dat de rechtbank de zaak aanhoudt totdat het Landgericht Hagen zich over haar bevoegdheid heeft uitgesproken en meer subsidiair dat de rechtbank zich onbevoegd verklaart van de vorderingen van Horrex kennis te nemen.

In deze zaak komt (onder meer) aan de orde of het hof ten onrechte dwingende bewijskracht heeft toegekend aan een akte van schuldbekentenis waarin – zoals onbestreden vastgesteld door de rechtbank – een handgeschreven goedschrift als bedoeld in art. 158 lid 1 Rv ontbrak. Tevens wordt geklaagd dat het hof een (tegen)bewijsaanbod van eisers tot cassatie heeft gepasseerd.

Bij besluit van 14 juli 2016 heeft de staatssecretaris van Veiligheid en Justitie een aanvraag van de vreemdeling om hem een verblijfsvergunning asiel voor bepaalde tijd te verlenen afgewezen. Bij uitspraak van 15 augustus 2016 heeft de rechtbank het daartegen door de vreemdeling ingestelde beroep niet-ontvankelijk verklaard. Tegen deze uitspraak heeft de vreemdeling hoger beroep ingesteld.

De rechtbank heeft geen gebruik gemaakt van de aan de rechtbank op grond van artikel 6:6 van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) toekomende bevoegdheid om het beroep niet-ontvankelijk te verklaren vanwege het niet tijdig indienen van de gronden van beroep. Daartoe is redengevend dat KEI momenteel nog in een experimentele fase zit, waaraan de advocatuur op vrijwillige basis meedoet, zoals ook in deze zaak het geval is. In deze, nog onverplichte, testfase van het elektronisch procederen vindt de rechtbank aanleiding in verband met de gewenning aan de nieuwe procedure en de daarmee samenhangende toegenomen kans op fouten, de overschrijding van de gestelde termijn voor de indiening van de beroepsgronden met één dag verschoonbaar te achten.

Stichting Waternet heeft water geleverd aan gedaagde. Een deel van de facturen hiervoor is door gedaagde onbetaald gelaten. Waternet vordert, naast betaling, de watertoevoer te mogen afsluiten. De kantonrechter overweegt dat Waternet gebonden is aan de Regeling van de Staatssecretaris van Infrastructuur en Milieu, van 17 april 2012, houdende regels met betrekking tot het afsluiten van kleinverbruikers van drinkwater (Regeling afsluitbeleid voor kleinverbruikers van drinkwater). Niet gebleken is dat de procedure uit die regeling is gevolgd. Afsluiting komt derhalve niet aan de orde.

Bij een dreigende ontruiming of afsluiting van energie of water heeft schuldhulpverlening de mogelijkheid om bij de rechter een moratorium aan te vragen. Er wordt dan voor een periode van maximaal 6 maanden uitstel verleend zodat ondertussen een schuldregeling opgezet kan worden. Dit is geen vrijblijvend instrument, zo leert een uitspraak van de rechtbank Overijssel. Een organisatie voor schuldhulpverlening die om de goede verstandhouding met de woningbouwvereniging te bewaren geen moratorium heeft aangevraagd, is met succes aansprakelijk gesteld voor de schade als gevolg van de ontruiming.

Bij het bestreden – uitvoerbaar bij voorraad verklaarde – vonnis heeft de kantonrechter in conventie de vordering van appellante tot betaling van een overeengekomen succesfee afgewezen. Hij overwoog daartoe dat geïntimeerde de aan appellante verschuldigde succesfee voor het begeleiden van de verkoop van geïntimeerde dochtervennootschap reeds volledig heeft voldaan. In reconventie heeft de kantonrechter appellante veroordeeld tot betaling van een bedrag van € 586.500,--, vermeerderd met rente, omdat hij appellante ervoor aansprakelijk houdt dat geïntimeerde een aan het bedrijf te betalen bedrag is misgelopen. De kantonrechter heeft overwogen dat er geen aanleiding is om, zoals appellante heeft gevraagd, aan de veroordeling in reconventie de uitvoerbaarheid bij voorraad te onthouden.

De vijf belangrijkste wijzigingen van KEI voor de civiele procedure.

Second opinion procedure versus de reguliere appelprocedure.

Beperkt de aangescherpte proportionaliteitstoets bij multibankbeslag de beslaglegger niet te zeer in zijn verhaalsmogelijkheden

Digitaal procederen in civiele procedures.