Centrale Raad van Beroep, 30-01-2020, ECLI:NL:CRVB:2020:212, 18/2011 AW

1.1.

Appellante was werkzaam bij de Penitentiaire Inrichting [Z.] in de functie van senior penitentiair inrichtingswerker. Zij heeft gedurende haar aanstelling met toestemming van de minister van J&V nevenwerkzaamheden verricht. Met deze werkzaamheden verdiende zij in de periode van 1 januari 2008 tot 1 april 2009 gemiddeld een bedrag van € 466,28 bruto per maand. Na 1 april 2009 heeft zij deze nevenwerkzaamheden met een aantal uren per week uitgebreid.

1.2.

Bij besluit van 6 november 2008 heeft de minister van J&V het verzoek van appellante om af te zien van het verlenen van functioneel leeftijdsontslag (FLO) afgewezen. Bij besluit van 18 februari 2009 is aan appellante met ingang van 1 april 2009 FLO verleend in verband met het bereiken van de leeftijd van zestig jaar. Bij besluit van 16 juni 2009 zijn de bezwaren tegen de besluiten van 6 november 2008 en 18 februari 2009 ongegrond verklaard. Nadat de rechtbank Zwolle-Lelystad bij uitspraak van 3 mei 2010 het besluit van 16 juni 2009 had vernietigd, heeft de minister van J&V ter uitvoering van die uitspraak bij besluit van 30 augustus 2010 het FLO met een jaar opgeschort tot 1 april 2010. Vervolgens heeft de minister van J&V, nadat de rechtbank bij uitspraak van 29 augustus 2012 ook het besluit van 30 augustus 2010 had vernietigd, het FLO bij besluit van 4 december 2012 opgeschort tot 1 april 2011 met als gevolg dat de bezoldiging van appellante tot 1 april 2011 wordt nabetaald onder verrekening van eventueel genoten inkomsten. Bij uitspraak van 6 augustus 2013 heeft de rechtbank het beroep tegen het besluit van 4 december 2012 ongegrond verklaard. De rechtbank oordeelde in die uitspraak onder meer dat de minister van J&V terecht het standpunt heeft ingenomen dat wat appellante met de uitbreiding van haar nevenwerkzaamheden heeft verworven op de bezoldiging moet worden gekort. Tegen deze uitspraak zijn geen rechtsmiddelen aangewend.

1.3.

In verband met haar FLO-ontslag per 1 april 2009 heeft de Algemene Pensioengroep (APG) aan appellante een substantieel bezwarende functie-uitkering (SBF-uitkering) en Flexibel Pensioen en Uittreden-uitkering (FPU-uitkering) toegekend. Bij besluit van 22 juli 2014 heeft de APG namens de minister van J&V deze SBF- en FPU-uitkeringen (uitkeringen) van appellante herzien. Aan appellante zijn over de periode van 1 april 2011 tot 1 april 2014 uitkeringen toegekend en de als gevolg van de herziening te veel ontvangen uitkeringen zijn tot een bedrag van € 57.194,15 als onverschuldigd betaald van haar teruggevorderd. Appellante heeft tegen dit besluit bezwaar gemaakt. Naar aanleiding van dit bezwaar heeft APG appellante bij brief van 4 november 2014 informatie verstrekt over de vordering. Een beslissing op het bezwaar is niet genomen.

1.4.

1.5.

Partijen hebben in 2015 gesprekken gevoerd over de hoogte van de aanspraken van appellante op nabetaling van salaris en over de vergoeding van kosten. Op 8 juli 2015 hebben partijen over hetgeen hen verdeeld houdt overeenstemming bereikt op een aantal punten, waaronder de kostenvergoeding voor de belastingdruk en de doorwerkbonus, die zijn vastgesteld op een bedrag van in totaal € 6.698,-. Bij brief van 19 april 2016 heeft de minister van J&V geconcludeerd dat de totale vordering op appellante na verrekening met de na te betalen bezoldiging en de kostenvergoeding € 34.354,38 bedraagt.

1.6.

Bij besluit van 13 oktober 2016, na bezwaar gehandhaafd bij besluit van 7 april 2017 (bestreden besluit), heeft de minister van J&V, na verrekening van de aanspraken van appellante op nabetaling van salaris en kostenvergoeding met de vordering van onverschuldigd betaalde uitkeringen, de vordering op appellante vastgesteld op een bedrag van € 34.354,38.

2. Bij de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank het beroep tegen het bestreden besluit ongegrond verklaard.

3. In hoger beroep heeft appellante onder meer aangevoerd dat zij wel bezwaar heeft gemaakt tegen het besluit van 22 juli 2014 en dat de minister van J&V door het tijdsverloop niet meer bevoegd was om tot terugvordering van de uitkeringen over te gaan. Daarnaast heeft appellante gronden aangevoerd tegen de berekening van de in te houden neveninkomsten en de kostenvergoeding.

4. De Raad komt tot de volgende beoordeling.

4.1.

Tussen partijen is niet in geschil en ook voor de Raad staat vast dat, voor zover het de terugvordering van de aan appellante (onverschuldigd) betaalde uitkeringen betreft, niet de minister van J&V, maar de minister van BZK het bevoegde bestuursorgaan is. In verband daarmee heeft de Raad het onderzoek na de zitting heropend en een vraag gesteld aan de minister van J&V, waarna de minister van BZK het bekrachtigingsbesluit heeft genomen. Naar ter zitting van de Raad op 2 december 2019 is toegelicht, heeft de minister van BZK aldus het bestreden besluit voor zijn rekening genomen, voor zover dit de terugvordering van de uitkeringen betreft. Hiermee staat tevens vast dat de minister van J&V het bestreden besluit, voor zover dit de terugvordering van de uitkeringen betreft, onbevoegd heeft genomen. Met de bekrachtiging van dit besluit heeft de minister van BZK dit bevoegdheidsgebrek in hoger beroep alsnog hersteld (vergelijk de uitspraak van 1 mei 2013, ECLI:NL:CRVB:2013:BZ9172). Dit gebrek zal met toepassing van artikel 6:22 van de Algemene wet bestuursrecht worden gepasseerd. Aannemelijk is dat de belanghebbenden daardoor niet zijn benadeeld.

4.5.

Appellante heeft er terecht op gewezen dat zij, anders dan de rechtbank heeft aangenomen, wel bezwaar heeft gemaakt tegen het namens de minister van J&V door APG op 22 juli 2014 genomen besluit tot herziening, toekenning en terugvordering van uitkeringen. Nu hierop niet is beslist, is niet in rechte komen vast te staan dat (de APG namens) de minister van BZK bevoegd was de over de periode van 1 april 2009 tot 1 april 2011 onverschuldigd aan appellante betaalde uitkeringen van haar terug te vorderen. Voor de voorliggende procedure brengt dit mee dat appellante in het kader van de beoordeling van het aan de minister van J&V en de minister van BZK gezamenlijk toe te rekenen besluit over de per saldo resterende vordering op appellante de grondslag van de bevoegdheid om de onverschuldigd betaalde uitkeringen terug te vorderen en met de aanspraken van appellante te verrekenen aan de orde kan stellen.

4.6.

4.8.

De Raad volgt appellante niet in haar stelling dat de minister van J&V het bedrag dat is ingehouden op het na te betalen salaris wegens neveninkomsten onjuist heeft berekend. De stelling van appellante dat de minister van J&V de vrij te laten neveninkomsten ten onrechte uitsluitend heeft gebaseerd op het kalenderjaar 2008 mist feitelijke grondslag, nu uit de stukken blijkt dat de minister is uitgegaan van de gemiddelde inkomsten over de periode van 1 januari 2008 tot 1 april 2009. Appellante heeft niet met concrete gegevens onderbouwd waarom genoemde berekening onjuist zou zijn.

4.9.

Nu appellante eind 2015 akkoord is gegaan met de vergoeding van een bedrag van € 6.073,- wegens nadelige fiscale effecten van de nabetaling van salaris, gaat de Raad voorbij aan de eerst in beroep betrokken stelling dat dit bedrag te laag is.

4.10.

Gezien het in 4.6 en 4.7.2 gegeven oordeel blijven de overige beroepsgronden van appellante buiten bespreking.

4.11.