Aflevering 2

Zoals inmiddels algemeen bekend, is de Beslagsyllabus in 2011 gewijzigd in januari en in juni. Daarbij is een aantal voorschriften opgenomen, dat nogal dwingend is geformuleerd. In deze bijdrage wordt besproken of daarvoor wel (voldoende) juridische basis aanwezig is.

Onlangs zijn twee arresten gewezen in verschillende zaken, een door Hof Leeuwarden op 26 juli 2011 (LJN BR3143), ‘Don Alfonso’, en een door de Hoge Raad op 9 december 2011 (LJN BT2708), ‘Constanza M’, die betrekking hebben op de uitleg van artikel 3 van het Brussels verdrag tot het vaststellen van enige eenvormige regels betreffende het conservatoir beslag op zeeschepen van 10 mei 1952, hierna ‘Beslagverdrag 1952’ (Trb. 1981, 165). Dit verdrag is op 20 juli 1983 voor Nederland in werking getreden (Rijkswet van 27 oktober 1982, Stb. 1982, 609 en Trb. 183, 25).

Over de ‘Vormerkung’ is sinds de inwerkingtreding op 1 september 2003 van deze nieuwe regeling in art. 7:3 BW al veel te doen geweest. Een en ander heeft uiteindelijk, zoals destijds ook was voorzien door de wetgever, geleid tot een begin 2010 verschenen Evaluatierapport.

In de staatscourant verscheen de onderstaande mededeling van de Minister van Justitie: Van gerechtsdeurwaarder W.H.M. Heeremans, werkzaam bij roenewegen & Partners ’s-Gravenhage, gevestigd te ’s-Gravenhage aan de Laan 20, ontving ik op 3 januari 2012 een faxbericht, waarin hij mij in kennis stelt van een door hem ontvangen opdracht tot het leggen van conservatoir derdenbeslag ten laste van onder meer de Organisatie voor het Verbod van Chemische Wapens (OVCW), gevestigd te ’s-Gravenhage. Het betreft een voorgenomen beslag op grond van de op 23 december 2011 voor grosse afgegeven beschikking van de voorzieningenrechter te ’s-Gravenhage waarbij verlof wordt verleend tot het leggen van beslag onder zo-even bedoelde entiteit. Ik acht deze ambtshandeling, na consultatie van mijn ambtgenoot van Buitenlandse Zaken, in strijd met de volkenrechtelijke verplichtingen van Nederland wegens strijdigheid met het door Nederland met de OVCW gesloten zetelverdrag (Trb. 1997, 114). Artikel 5, eerste lid, van voornoemd zetelverdrag bepaalt kort gezegd dat alle eigendommen en bezittingen van de OVCW vrijgesteld zijn van onderzoek, vordering, confiscatie, onteigening of iedere andere vorm van ingrijpen, ongeacht of het optreden van uitvoerende, administratieve, rechterlijke of wetgevende aard betreft. Het te leggen beslag zou daarmee een inbreuk vormen op de in deze bepaling neergelegde verplichting voor Nederland. Op grond van artikel 3a, tweede lid, van de Gerechtsdeurwaarderswet zeg ik om die reden bovengenoemde gerechtsdeurwaarder en zijn kantoorgenoten aan dat deze ambtshandeling, voor zover betrekking hebbend op de OVCW, strijdig is met de volkenrechtelijke verplichtingen van de Nederlandse Staat en uitvoering daarvan moet worden geweigerd. Deze aanzegging is met onmiddellijke ingang van kracht en zal worden gepubliceerd in de Staatscourant. De Minister van Veiligheid en Justitie I. Opstelten (9 januari 2012 Nr. 5721722/12, Directoraat-Generaal Rechtspleging en Rechtshandhaving Directie Juridische en Operationele Aangelegenheden)

Verhuurder is bij verstekvonnis tot reparaties veroordeeld. Hij vordert staking omdat de veroordeling bij verstek maar marginaal is getoetst en uitvoering feitelijk onmogelijk in verband met levertijden. De voorzieningenrechter overweegt als volgt. Voor de primaire vordering heeft als uitgangspunt te gelden dat de partij, aan wie de vordering bij - zoals hier - uitvoerbaar bij voorraad verklaard vonnis is toegewezen, de bevoegdheid heeft dit vonnis ten uitvoer te leggen. Slechts indien [gedaagde] geen in redelijkheid te respecteren belang bij executie heeft, kan tenuitvoerlegging van het vonnis verboden worden. Hiervan kan sprake zijn indien het te executeren vonnis op een juridische of feitelijke misslag berust of indien na het vonnis voorgevallen of aan het licht gekomen feiten een noodtoestand doen ontstaan voor eiser, waardoor een onverwijlde tenuitvoerlegging niet aanvaardbaar is. In dit geval is sprake van een verstekvonnis. In beginsel geldt voormelde regel ook voor een verstekvonnis. Het enkele feit dat dit vonnis is gewezen zonder dat inhoudelijk verweer naar voren is gebracht, betekent nog niet dat in een executiegeschil (alsnog) een inhoudelijke toets dient plaats te vinden. Bij een verstekvonnis kan wel eerder dan bij een op tegenspraak gewezen vonnis de conclusie worden getrokken dat naderhand is gebleken van feiten, die - waren zij eerder bekend geweest - naar verwachting tot een andere uitspraak zouden hebben geleid. Verder kan aanleiding bestaan om de hiervoor geformuleerde (strikte) norm te nuanceren, indien de niet-verschijning en het niet gevoerd hebben van een mogelijk gegrond verweer niet, of niet ten volle, aan de veroordeelde kan worden toegerekend. Van een feitelijke of juridische misslag in het verstekvonnis in kwestie is niet gebleken. De voorzieningenrechter is van oordeel dat eiseres geen feiten of juridische misvattingen heeft aangevoerd waaruit kan worden geconcludeerd dat het verstekvonnis in kwestie een evidente misslag bevat. Van een noodtoestand op grond van na het verstekvonnis voorgevallen of aan het licht gekomen feiten is evenmin sprake. De stelling van eiseres dat de herstelwerkzaamheden, waartoe zij is veroordeeld, tot een onomkeerbare situatie leiden, brengt nog niet als vanzelfsprekend mee dat de tenuitvoerlegging van het verstekvonnis eiseres in een dergelijke toestand zou brengen. Indien later mocht blijken dat gedaagde ten onrechte het verstekvonnis ten uitvoer heeft gelegd, zal dat in dit geval immers leiden tot een verplichting tot vergoeding van de waarde van de ter uitvoering van het vonnis door eiseres verrichte prestaties. Als gedaagde dit (proces)risico aanvaardt, levert dit nog geen misbruik van bevoegdheid op aan zijn zijde. Het vorenstaande brengt mee dat uitgegaan dient te worden van het uitvoerbaar bij voorraad verklaarde verstekvonnis van de rechtbank te 's-Gravenhage, zodat gedaagde het recht heeft om tot executie daarvan over te gaan. Het voorgaande leidt tot de conclusie dat de primaire vordering moet worden afgewezen. Ten aanzien van de subsidiaire vordering geldt dat de voorzieningenrechter op grond van artikel 611d Rv de opgelegde dwangsom kan opheffen, de looptijd ervan kan opschorten of de dwangsom kan verminderen indien - kort gezegd - de veroordeelde in de onmogelijkheid verkeert om aan de hoofdveroordeling te voldoen. Eiseres heeft onweersproken aangevoerd dat zij niet in staat is om tijdig aan de hoofdveroordeling te voldoen, nu dat gezien de te verrichten werkzaamheden aan alle raamkozijnen aan de voorgevel en de bestelperiode van de merantihouten raamkozijnen niet mogelijk is. Zo duurt het bestellen van de raamkozijnen ongeveer vier weken, evenals het plaatsen daarvan. Op grond hiervan is de voorzieningenrechter van oordeel dat eiseres voldoende aannemelijk heeft gemaakt dat het praktisch onmogelijk is om tijdig aan de veroordeling te voldoen. Daarbij wordt in aanmerking genomen dat niet onaannemelijk is dat indien eiseres dit punt in de bodemprocedure naar voren had gebracht, de rechtbank bij een vergelijkbare veroordeling daarmee rekening had gehouden bij de bepaling van de termijn waarbinnen een en ander gerealiseerd had moeten worden. Het voorgaande leidt tot de slotsom dat de opgelegde dwangsommen tijdelijk zullen worden gematigd tot nihil. Aan de matiging van de dwangsommen zal een termijn worden verbonden waarbinnen eiseres moet worden geacht in staat te zijn alsnog aan de veroordeling te voldoen. Nu bovendien gedaagde ter zitting heeft verklaard moeite te hebben met de werkzaamheden gedurende de winterperiode, aangezien de complete raamkozijnen vervangen moeten worden, bepaalt de voorzieningenrechter dat de tijdelijke opheffing van de dwangsommen geldt tot 1 mei 2012. (Voorzieningenrechter Rechtbank ’s-Gravenhage 1 december 2011, LJN BU9106)

Onderneemster krijgt van gemeente in 2005 BBz krediet voor haar bedrijf. In 2010 verkoopt zij het bedrijf en vergokt vervolgens het grootste deel van de opbrengst in het casino. De gemeente vordert het krediet terug en legt beslag op de levenpolis. De vrouw komt daar tegenop gezien het verzorgingskarakter van de polis: zij zou door beslag ernstig worden benadeeld. De voorzieningenrechter is van mening dat de vrouw door haar handelen verschillende schuldeisers, waaronder de gemeente, ernstig heeft benadeeld. Volgens het hof heeft de voorzieningenrechter terecht vooropgesteld dat het criterium van onredelijke benadeling toelaat dat levensverzekeringen die niet of niet geheel nodig zijn ter verzorging van de oude dag of nabestaanden geheel of gedeeltelijk uitwinbaar zijn, maar dat bij een levensverzekering met verzorgingskarakter het belang van de begunstigde voorop staat en dat daarbij van belang is of een dergelijke voorziening noodzakelijk is naast eventueel reeds elders bestaande aanspraken (AOW, pensioen e.d.). In het onderhavige geval staat vast dat, afgezien van de AOW, de vrouw over geen enkele oudedagvoorziening beschikt, terwijl het gezien haar persoonlijke omstandigheden (59 jaar en gedeeltelijk arbeidsongeschikt) niet realistisch is om te veronderstellen dat zij er nog in zal slagen voor zichzelf een oudedagvoorziening te verwerven. Aan de vereisten voor een geslaagd beroep op artikel 479p Rv is daarmee in beginsel voldaan. De vraag is nu of aan dit beroep in de weg staat het gegeven dat de vrouw de opbrengst van de verkoop van haar cafetaria grotendeels heeft vergokt, zoals zij onbetwist heeft gesteld, in plaats van dit bedrag aan te wenden ten behoeve van haar schuldeisers, waaronder de gemeente. Anders dan de voorzieningenrechter is het hof van oordeel dat dit niet het geval is. Het criterium dat in artikel 479p Rv aan de orde is, betreft het doel van de levensverzekering waarvan de begunstiging gewijzigd zou worden en het effect van die wijziging voor de betrokkene in verband met het ontbreken van andere oudedagvoorzieningen. Het gaat bij de bescherming voor degene die een beroep doet op deze bepaling om sociale overwegingen, gelegen in de sfeer van een maatschappelijk aanvaardbaar niveau van oudedagvoorziening. Niet relevant is daarbij of het aan de begunstigde zelf te wijten is dat geen andere oudedagvoorzieningen voorhanden zijn of dat vermogen waarop schuldeisers zich zouden hebben kunnen verhalen zodat wijziging van de begunstiging niet nodig zou zijn, is komen te ontbreken. Dit betekent dat de handelwijze van de vrouw met betrekking tot de opbrengst van de verkoop van haar cafetaria geen belemmering vormt voor een beroep op artikel 479p Rv. Dit betekent dat het hierop gebaseerde verweer van de gemeente wordt verworpen. De gemeente voert aan dat er op dit moment nog helemaal geen sprake is van onredelijke benadeling, omdat zij nog geen concrete invulling heeft gegeven aan de wijziging van begunstigde. Het zou kunnen zijn dat de gemeente zich tussen de eerste en later gerangschikte begunstigers wil plaatsen, aldus de gemeente. Dit verweer gaat volgens het hof niet op, aangezien een dergelijke nuancering van de voorgenomen wijziging nergens uit blijkt en in ieder geval niet voortvloeit uit de aanzegging die de gemeente op 9 mei 2011 aan de vrouw heeft doen uitbrengen. (Voorzieningenrechter Rechtbank Breda, 5 juli 2011 LJN BR0641 en Gerechtshof ’s-Hertogenbosch 27 december 2011, LJN BV0766)

Het College van B&W moest volledige medewerking blijven geven aan het onder haar gelegde derdenbeslag op de bijstandsuitkering, waarbij het niet de omvang en de juistheid van dat beslag mocht beoordelen. Het College heeft dan ook de juiste weg bewandeld door (eerst) aan de deurwaarder te vragen om een nadere berekening van de beslagvrije voet te maken en de beslagruimte vast te stellen. (Centrale Raad van Beroep 13 december 2011, LJN BU8631)

Derdenbeslag gelegd onder de bewindvoerder ten laste van de rechthebbende op twee bankrekeningen. Beide bankrekeningen staan op naam van de rechthebbende ter zake van Beheer. Geen gelden die de bewindvoerder onder zich heeft, dus het beslag is ten onrechte gelegd. Uit de overgelegde Overeenkomst Bewonersgelden Arrangement blijkt dat Bewindvoering Zuidlaren de bankrekening 'aanhoudt' bij de bank, maar dat de rekening op naam van [X] is gesteld en dat [X] de begunstigde is. Hieruit concludeert de kantonrechter dat het positief saldo op de bankrekening in het vermogen van [X] valt, zij het dat hij niet vrij is om daarover te beschikken. Immers, het beheer over de rekening ligt bij Bewindvoering Zuidlaren, dit overeenkomstig haar taak. Het enkele feit dat Bewindvoering Zuidlaren het beheer voert over deze rekening impliceert niet dat zij rechthebbende is tot het saldo op die rekening. Dat Bewindvoering Zuidlaren aan [X] gelden ter beschikking moet stellen, betekent niet dat zij gelden van [X] onder zich heeft; het betekent dat Bewindvoering Zuidlaren een deel van de beheerde gelden, die tot het vermogen van [X] behoren, vrij moet geven. (Kantonrechter Assen 4 oktober 2011, LJN BU9416)

Eiser heeft gesteld dat aan de grosse van de hypotheekakte d.d. 18 december 2009 geen executoriale kracht toekomt omdat de vordering die voortvloeit uit de koopovereenkomst van 4 mei 2011 nog niet bestond op het moment van het afsluiten van de hypotheek. De voorzieningenrechter overweegt dat de hypotheekakte wel voorziet in de mogelijkheid dat ook later ontstane schulden onder het hypotheekrecht vallen. Immers, in de hypotheekakte is onder andere opgenomen dat de schuldenaar een recht van hypotheek verleent ‘tot meerdere zekerheid voor de betaling van al hetgeen de schuldeiser te vorderen heeft uit hoofde van verstrekte en/of alsnog te verstrekken geldleningen’. De overeenkomst van 4 mei 2011 die overigens expliciet naar het hypotheekrecht verwijst, is een ‘nog te verstrekken geldlening’ in de zin van de hypotheekakte. Aan de grosse van de hypotheekakte komt derhalve executoriale kracht toe. (Rechtbank Almelo 20 januari 2012, LJN BV2118)

De fiscus laat zich in verband met een grote belastingschuld eind 2007 een grote hoeveelheid transportmiddelen verpanden door een derde die deel uitmaakt van een groep van vennootschappen. Eind juni 2008 failleert de schuldenaar en de Ontvanger vordert in kort geding het recht tot uitwinning over te gaan. Vlak daarna legt een derde (Cosmo) conservatoir beslag op de vervoermiddelen voor een door de Kantonrechter te Terborg toegewezen vordering van € 11.000.000 en geeft deze in bewaring aan zichzelf. Kort daarna wordt het materieel onderhands verkocht ten laste van de pandgever. Medio 2009 meldt de Ontvanger zich bij Cosmo en stelt deze aansprakelijk wegens het onrechtmatig verkopen van de voertuigen. De rechtbank overweegt als volgt. De Ontvanger heeft zijn vordering gebaseerd op onrechtmatig handelen van Cosmo. Dit onrechtmatig handelen bestaat volgens de Ontvanger hieruit dat Cosmo: - de aan de Ontvanger verpande transportmiddelen heeft verkocht, zonder daarbij (in alle gevallen) te beschikken over een executoriale titel die aan de schuldenaar was betekend; - bij deze verkoop niet de dwingend voorgeschreven artikelen 463 t/m 466 Rv (openbare verkoop en tijdige aankondiging daarvan) in acht heeft genomen; - haar positie als bewaarder heeft misbruikt om zich te bevoordelen, door zaken ‘aan zichzelf’ vrij te geven, terwijl de wet voorschrijft dat het in bewaring gestelde aan de deurwaarder moet worden afgegeven (artikel 861 Rv). Voor zover de Ontvanger Cosmo verwijt dat zij de verpande transportmiddelen heeft verkocht zonder te beschikken over de daarvoor vereiste executoriale titel en zonder betekening daarvan aan de schuldenaar, geldt dat de Ontvanger onvoldoende heeft gesteld om aan te nemen dat de schade waarvan hij vergoeding vordert niet zou zijn opgetreden als Cosmo wel had beschikt over een executoriale titel en deze voorafgaand aan de executie had laten betekenen aan de beslagschuldenaar. Vooropgesteld wordt dat op een beslaglegger op goederen die geen registergoederen zijn, niet de verplichting rust eventuele pandhouders en/of beperkt gerechtigden van de voorgenomen executie op de hoogte te brengen. Indien al geoordeeld zou moeten worden dat de Ontvanger onrechtmatig jegens Cosmo heeft gehandeld door de transportmiddelen te verkopen zonder daarbij de artikelen 463 t/m 466 Rv in acht te nemen en/of door bij die verkoop geen deurwaarder te betrekken, dan geldt dat (zoals Cosmo terecht heeft aangevoerd) sprake is van zodanige eigen schuld aan de zijde van de Ontvanger dat de schade volledig voor zijn rekening dient te blijven. Hiervoor het volgende van belang. Het gaat om vorderingen van de Ontvanger op [Naam A] die zijn verzekerd door pandrecht op voertuigen die in eigendom toebehoren aan [Naam A] Materieel. [Naam A] is op 30 juni 2008 failliet gegaan. In het kort geding-vonnis dat op 25 juli 2008 tussen [Naam A] Materieel en [Naam B] Exploitatie enerzijds en de Ontvanger anderzijds is gewezen, is geoordeeld dat de Ontvanger mag overgaan tot executie van zijn pandrecht, omdat [Naam A] inmiddels in staat van faillissement is verklaard. Het had op de weg van de Ontvanger gelegen om zijn rechten zo spoedig mogelijk veilig te stellen. Het risico bestond immers dat andere belanghebbenden aanspraak zouden maken op de verpande zaken. De Ontvanger had uit hoofde van het pandrecht afgifte van de verpande transportmiddelen kunnen vorderen op grond van artikel 3:237 lid 3 BW. Hij had vervolgens de verpande transportmiddelen kunnen verkopen en zich op de opbrengst kunnen verhalen. Hij heeft dit alles echter niet gedaan. De Ontvanger heeft niet betwist dat hij gedurende bijna een jaar niets heeft ondernomen om zijn rechten uit hoofde van het pandrecht veilig te stellen. Verwezen wordt naar de uitlating bij dagvaarding dat hij (pas) in juni 2009 heeft geconstateerd dat diverse verpande transportmiddelen niet meer op het terrein van [Naam A] aanwezig waren. De Ontvanger heeft ook toen pas van de curator in het faillissement van [Naam A] vernomen dat Cosmo op 4 augustus 2008 conservatoir beslag had gelegd op een deel van de verpande zaken en deze zaken had laten afvoeren. Eerst bij brief van 17 juni 2009, derhalve bijna een jaar na het faillissement van [Naam A] en het kort geding-vonnis, heeft de Ontvanger Cosmo gewezen op zijn rechten als pandhouder en haar meegedeeld dat hij voornemens was om de zaken op korte termijn te gaan uitwinnen. Daarbij is verzocht om de zaken binnen veertien dagen aan hem ter beschikking te stellen. Door na het faillissement van [Naam A] en het kort geding-vonnis niet zo spoedig mogelijk maatregelen te nemen om zijn rechten veilig te stellen, heeft de Ontvanger onvoldoende zorg gedragen voor de instandhouding van zijn rechten. Voor zover hij, zoals Cosmo heeft gesteld, de curator in het faillissement van [Naam A] heeft ingeschakeld ter behartiging van zijn belangen, heeft hij hiermee niet mogen volstaan. De Ontvanger was immers als pandhouder bevoegd om, zodra [Naam A] in verzuim raakte met de voldoening van hetgeen waarvoor het pand tot waarborg strekte, de verpande transportmiddelen zonder executoriale titel te verkopen en zich op de opbrengst te verhalen, buiten het faillissement van [Naam A] om. De vermeende schade van de Ontvanger is aldus (mede) een gevolg van een omstandigheid die aan hem kan worden toegerekend in de zin van artikel 6:101 lid 1 BW. Indien hij tijdig in actie was gekomen, had hij kunnen voorkomen dat Cosmo was overgaan tot verkoop van de beslagen transportmiddelen. Dit geldt ook indien, zoals de Ontvanger heeft aangevoerd, Cosmo al op 20 augustus 2008 is begonnen met het heimelijk onderhands verkopen van auto’s. (Rechtbank Zutphen 7 januari 2012, LJN BV0314)

Gedaagde betwist dat sprake is van een (financiële) noodsituatie. Bij de beslaglegging is rekening gehouden met de beslagvrije voet. Voorts betwist gedaagde de stelling van eiser dat zij pas recht heeft op haar vordering wegens overbedeling nadat eiser enig eigenaar van de woning is geworden. Deze stelling is volgens haar onvoldoende onderbouwd en wordt niet gesteund door het arrest van het gerechtshof of enige rechtsregel. Dat eiser nog een (grotere) tegenvordering op haar zou hebben, betwist gedaagde eveneens. Vooropgesteld moet worden dat rechtelijke uitspraken dienen te worden nagekomen. Het gesloten stelsel van in de wet geregelde rechtsmiddelen brengt mee dat inhoudelijke bezwaren tegen een uitspraak in het stadium van de tenuitvoerlegging ervan niet meer in de vorm van een executiegeschil kunnen worden aangevoerd, tenzij er sprake is van misbruik van bevoegdheid bij die tenuitvoerlegging. Volgens vaste jurisprudentie kan slechts schorsing van de executie worden bevolen, indien de executant misbruik van zijn executiebevoegdheid maakt. Van misbruik kan sprake zijn indien de te executeren beslissing klaarblijkelijk op een juridische of feitelijke misslag berust, of indien executie op grond van na de uitspraak voorgevallen of aan het licht gekomen feiten klaarblijkelijk aan de zijde van de geëxecuteerde een noodtoestand zal doen ontstaan. Aan de orde is of daarvan sprake is. Eiser heeft zich op het standpunt gesteld dat hij in een financiële noodsituatie dreigt te geraken indien gedaagde het beslag op zijn WIA-uitkering blijft handhaven. Naar het oordeel van de voorzieningenrechter heeft eiser onvoldoende aannemelijk gemaakt dat daarvan sprake is. Weliswaar heeft eiser aangevoerd dat sprake is van hoge (vaste) lasten in verhouding tot de inkomsten van eiser, maar hij heeft niet aannemelijk gemaakt dat sprake is van een noodtoestand. Bovendien heeft gedaagde onbetwist gesteld dat bij de beslaglegging rekening is gehouden met de beslagvrije voet. (Rechtbank Almelo 25 januari 2012, LJN BV1978)

Partijen zijn het erover eens dat huurster geen maatregelen had getroffen voor het behoud van haar inboedel na de ontruiming. Door zich over de inboedel van huurster te ontfermen (en aldus het onmiddellijk afvoeren en vernietigen ervan te voorkomen) heeft Stichting Woonstede zich willens en wetens en op redelijke grond ingelaten met de behartiging van de belangen van huurster. Zoals hiervoor overwogen, ontleende Stichting Woonstede de bevoegdheid daartoe niet aan een rechtshandeling, terwijl die evenmin kon worden ontleend aan een elders in de wet geregelde rechtsverhouding. De conclusie is dat Stichting Woonstede heeft gehandeld op basis van zaakwaarneming. Stichting Woonstede was daarbij op grond van artikel 6:199 BW gehouden de nodige zorg te betrachten en voor zover dit redelijkerwijze van haar kon worden verlangd de begonnen waarneming voort te zetten. Huurster is op grond van artikel 6:200 BW gehouden, voor zover haar belang naar behoren is behartigd, de schade te vergoeden die Stichting Woonstede heeft geleden als gevolg van de zaakwaarneming. Stichting Woonstede heeft een retentierecht op de inboedel ter zake van deze schade op grond van de artikelen 3:290 en 6:52 BW. Of Stichting Woonstede bij de zaakwaarneming de nodige zorg heeft betracht, moet worden beoordeeld aan de hand van de omstandigheden van het geval. Vast staat dat de huurovereenkomst met huurster was ontbonden vanwege een huurachterstand, terwijl bovendien door de Belastingdienst ten laste van haar loonbeslag was gelegd. Daardoor viel niet te verwachten dat huurster op afzienbare termijn de kosten zou kunnen betalen die waren gemoeid met de afvoer en opslag van haar inboedel. Bij brief van 20 november 2009 heeft Stichting Woonstede huurster aangekondigd dat de inboedel zou worden vernietigd tenzij betaling van de kosten van ontruiming op woensdag 25 november 2009 zou zijn ontvangen. Huurster heeft niet betaald. Weliswaar wordt in de brief van 20 november 2009 aanspraak gemaakt op betaling van € 3.979,42, welk bedrag niet ziet op de kosten van afvoer en opslag maar op de kosten van ontruiming. Het is gesteld noch gebleken dat huurster het bedrag van € 3.521,50 dat met de afvoer en opslag gemoeid was, wel had kunnen betalen. Op grond van haar retentierecht behoefde Stichting Woonstede de inboedel niet aan huurster af te geven, terwijl onder deze omstandigheden ook niet van haar kon worden verwacht dat zij de verantwoordelijkheid voor het behoud van de inboedel zou blijven dragen ook na verloop van veertien weken (31 augustus tot 9 december 2009), gedurende welke periode de kosten voor Stichting Woonstede bleven oplopen. Daarom wordt geoordeeld dat Stichting Woonstede niet heeft gehandeld in strijd met haar zorgverplichting als zaakwaarnemer door de zaakwaarneming na het aflopen van die termijn te beëindigen en de inboedel te laten vernietigen. (Rechtbank Arnhem 28 december 2011, LJN BV0996)

De kantonrechter is van oordeel dat, mede gelet op het bepaalde in artikel 7:226 BW, de hennepplantage die de huurder heeft gehad voordat de huidige verhuurder eigenaar en verhuurder werd, niet leidt tot de conclusie dat de huurder zich jegens de huidige verhuurder niet heeft gedragen zoals een goed huurder betaamt. Daarbij is mede van belang dat het ging om een qua omvang relatief beperkte plantage, die maar korte tijd in het gehuurde aanwezig is geweest. Voorts is niet gebleken dat sprake is geweest van gevaarzetting of dat het gehuurde door de hennepplantage is beschadigd. Nu de hennepplantage al was verwijderd toen de huidige verhuurder eigenaar en verhuurder werd, is van niet goed huurderschap jegens huidige verhuurder geen sprake. (Kantonrechter Haarlem 26 oktober 2011, LJN BU9701)

Verweer dat bank toestemming heeft gegeven, of het vertrouwen heeft opgewekt toestemming te hebben gegeven, voor verhuur is niet voldoende als in hypotheekakte uitdrukkelijke schriftelijke toestemming wordt verlangd. Eigenaar die bedrijfspand via onderhandse executoriale veiling heeft gekocht, heeft geen toestemming nodig om huurbeding in te roepen en mag het pand ontruimen. (Voorzieningenrechter Rechtbank Assen, LJN BU9400)

Mede vanwege de dreiging die voor appellant uitgaat van een procedure als de onderhavige, mocht van de Ontvanger worden verwacht dat hij met voortvarendheid zou procederen. Dat heeft de Ontvanger niet gedaan. De onderhavige zaak is meer dan tien jaar geleden bij dagvaarding ingeleid. Het hoger beroep is bijna vijf jaar geleden ingeleid. De Ontvanger heeft in hoger beroep niet - door middel van peremptoirstelling - bevorderd dat appellant voortvarend zou procederen en ook zelf niet voortvarend geprocedeerd. Evenmin heeft de Ontvanger een incidentele vordering als bedoeld in art. 234 Rv ingesteld (zijn bezwaar tegen de beslissing van de rechtbank om haar vonnis niet uitvoerbaar bij voorraad heeft hij slechts aan de orde gesteld bij wege van incidenteel appel). Onder die omstandigheden kan thans niet worden aangenomen dat het belang van de Ontvanger de toepassing van lijfsdwang rechtvaardigt. Bij een nadere onderbouwing door de Ontvanger met recentere gegevens kan dat anders komen te liggen, maar het zou in strijd met de eisen van een goede procesorde zijn als daarvoor nog gelegenheid zou worden geboden in het onderhavige geding. Desgewenst kan de Ontvanger zich met een nieuwe vordering wenden tot (de voorzieningenrechter van) de rechtbank. (Gerechtshof Amsterdam 6 september 2011, LJN BU8925)

Procedure tussen Engels en Congolees bedrijf. Engels bedrijf heeft het in artikel 767 Rv bedoelde beslag (op een zich in Nederland bevindend bestanddeel van Congolees bedrijf van ten hoogste € 100) uitsluitend gelegd om bevoegdheid van de Nederlandse rechter te creëren. Aldus heeft het misbruik van bevoegdheid gemaakt in de zin van artikel 3:13 lid 2 BW. Vernietiging van verstekarrest en verstekvonnis en verklaring dat Nederlandse rechter geen rechtsmacht heeft (vervolg van 22 februari 2011, BU6507) (Gerechtshof Amsterdam 20 december 2011, LJN BU9485)

Nadat zijn woning door de hypotheekbank is verkocht, spreekt de voormalig eigenaar de passerende notaris aan voor schadevergoeding en stelt daartoe dat eerdere potentiële kopers van de woning afhaakten omdat er nog een oude hypothecaire inschrijving in het kadaster stond. De rechtbank wijst de vordering af en neemt het verweer over van de notaris dat als puntje bij paaltje komt er echt wel een royementsvolmacht komt. In de praktijk komen die door traagheid bij hypotheekbanken soms veel later. (Rechtbank Rotterdam 21 december 2011, LJN BU9643)

Een curator van een failliet hardhoutfonds spant tegen aandeelhouders/beleggers een kort geding aan. In het dictum worden vier partijen met een dwangsom bedreigd voor wat feitelijk door twee van hen moet (of slechts kan) worden gedaan. (..) In het dictum worden 2 van de 4 gedaagde partijen veroordeeld om binnen 48 uur na betekening van dit vonnis hun functies als bestuurder of anderszins in de vennootschappen FEL en Ecogarant neer te leggen; (…) bepaalt dat gedaagden hoofdelijk een dwangsom verbeuren van € 250.000 bij niet tijdige voldoening aan elk van de te geven geboden en van € 5.000 per kalenderdag of gedeelte daarvan dat zij niet aan deze veroordeling voldoen; zulks tot een maximumbedrag aan te verbeuren dwangsommen van € 5.000.000; E en F voldoen pas nas geruime tijd aan de titel waarop de 2 andere gedaagden een miljoenenclaim voor dwangsommen op zich af krijgen. In KG heft de voorzieningenrechter de dwangsom op en het Hof volgt hem daarin: Met de voorzieningenrechter is het hof voorshands van oordeel dat het feit dat opgelegde gebod zich uitsluitend richtte tot [E] en [F] (en niet tot Vistra en [X] (medegedaagden, red)), duidelijk maakt dat de aan dat gebod gekoppelde uitgesproken dwangsomdreiging uitsluitend geldt jegens [E] en [F]. Niet valt in te zien op welke grond een partij jegens wie geen gebod of verbod is uitgesproken, dwangsommen verbeurt ingeval degene jegens wie een dergelijk gebod of verbod wel is uitgesproken, die veroordeling niet nakomt. Dat is ook niet verenigbaar met het karakter van een dwangsom, zijnde een dwangmiddel (in de vorm van een geldelijke prikkel) om nakoming van een in rechte uitgesproken veroordeling te verkrijgen. Het enkele feit dat onder 6.1 van de dwangsomveroordeling is bepaald dat gedaagden (waartoe ook Vistra en [X] behoorden) hoofdelijk een dwangsom verbeuren, kan daar niet aan af doen. Daarmee is klaarblijkelijk bedoeld ‘gedaagden [E] en [F]’, de gedaagden tegen wie het gebod was gericht. (Gerechtshof Arnhem 24 januari 2012)

Het Productschap voor Vee en Vlees legt derdenbeslag onder een zoon ten last van zijn ouders. Na overdracht van het bedrijf door de ouders aan de zoon zijn over een weer vorderingen ontstaan. In feite betaalt de zoon niets i.v.m. verrekening. Het Productschap heeft de vordering op de ouders opgezegd, maar het hof zet daar een streep door. In het beslagrecht heeft als regel te gelden dat de beslaglegger in beginsel niet meer rechten kan uitoefenen dan zijn schuldenaar – de beslagdebiteur – zelf jegens diens schuldenaar – de derde-beslagene – (zie ook Hoge Raad 20 januari 1984, NJ 1984, 512). Deze regel van gebondenheid brengt met zich dat de in artikel 477 lid 4 Rv gegeven bevoegdheid tot opzegging slechts kan worden uitgeoefend indien de beslagdebiteur die bevoegdheid ook zelf aan de rechtsverhouding tot zijn schuldenaar kan ontlenen. De opzeggingsbrief van 18 januari 2010 heeft derhalve slechts gelding voor zover de ouders van geïntimeerde de bevoegdheid toekwam die lening op te zeggen. Onvoldoende gesteld of gebleken is dat de ouders een dergelijke opzeggingsbevoegdheid hadden. In de leningsovereenkomst zelf is daaromtrent niets bepaald, terwijl de aard van de overeenkomst (gesloten in verband met de wens om geïntimeerde in de gelegenheid te stellen de koopsom van de onroerende zaken in hoogstens 24 jaar aan zijn ouders te voldoen), niet meebrengt dat de lening, ook bij correcte nakoming door geïntimeerde van de uit die overeenkomst voortvloeiende verplichtingen, te allen tijde opeisbaar is. Voor de stelling dat de ouders van geïntimeerde jegens geïntimeerde bevoegd zouden zijn tot opzegging op grond van de redelijkheid en billijkheid (in verband met hun schuld aan het Productschap) heeft het Productschap, in het licht van het vooroverwogene, ook onvoldoende aangedragen. De stelling van het Productschap dat sprake is van een schijnconstructie kan aan het voorgaande niet afdoen, reeds omdat het Productschap daaraan geen consequenties ter zake zijn vordering in rechte heeft verbonden; zo heeft het Productschap nagelaten (het complex van) de benadelende rechtshandeling(en) op de voet van artikel 3:45 lid 1 van het Burgerlijk Wetboek te vernietigen. In de onderhavige vordering ligt een dergelijke vordering tot vernietiging, die overigens tot beide partijen had moeten zijn gericht, niet besloten. (Gerechtshof Arnhem 6 december 2011, LJN BV1289)

Een vorderingsrecht is overdraagbaar, tenzij de wet of de aard van het recht zich tegen een overdracht verzet (artikel 3:83 lid 1 BW) dan wel de overdraagbaarheid door een beding tussen schuldeiser en schuldenaar is uitgesloten (lid 2). De rechtbank heeft geoordeeld dat de overdracht van het voorkeursrecht nauw met de persoon van [X] verbonden was, omdat het kennelijk aan hem gegeven was in zijn hoedanigheid van bedrijfsopvolger. Het hof oordeelt echter dat de omstandigheid dat [X] het bedrijf heeft gekocht om het voort te zetten, onvoldoende is omdat die hoedanigheid niet een persoonlijke eigenschap betreft. Vervolgens is geïntimeerde sub 1 en 2 als degenen die zich op de uitzondering van artikel 3:83 lid 1 BW beroepen, opgedragen te bewijzen dat de aard van het voorkeursrecht zich vanwege het persoonlijke karakter ervan tegen een overdracht verzet dan wel dat destijds met [X] bij stilzwijgend of mondeling beding de overdraagbaarheid van het voorkeursrecht is uitgesloten (Gerechtshof Arnhem 13 december 2011, LJN BV0331)

Een boedelcrediteur moet wachten met uitwinning totdat de verdeling van het boedelactief is bepaald. Het kan niet zo zijn dat een individuele boedelschuldeiser door beslaglegging de aan de curator opgedragen taken, ter bescherming van alle schuldeisers, kan frustreren. Bovendien is de gestelde voorrang niet evident. Slotsom is dat de executant geen (voldoende) in redelijkheid te respecteren belang heeft bij verdere executie, zodat het beslag moet worden opgeheven. De executant was een gewezen bestuurder die de proceskosten voor een tegen hem gevoerde procedure op grond van bestuurdersaansprakelijkheid wilde verhalen. De executie wordt verboden omdat de boedel negatief is en de curator gelijk moet verdelen waarbij opeisbaarheid van de vordering niet wil zeggen dat geëxecuteerd mag worden: de curator moet in alle rust kunnen afwikkelen. (Voorzieningenrechter Rechtbank ’s-Gravenhage 15 december 2011, LJN BU9041)

De discussie spitst zich er op toe dat de koper geen rente en overdrachtsbelasting betaalt. De voorzieningenrechter overweegt dat betaling van die posten geen deel uitmaakten van de eerdere kort geding-veroordeling en wijst de vordering tot opheffing van beslagen die voor verbeurde dwangsommen waren gelegd toe. (Rechtbank Almelo 30 december 2011, LJN BV0041)

Verzoeker voert ter onderbouwing van haar verzoek tot heroverweging aan dat het Europees betalingsbevel op 8 juli 2011 aan haar adres is betekend, maar niet aan een persoon die bij haar in dienst is. Het bevel is achtergelaten bij de conciërge van het gebouw waar Verzoeker en veel andere bedrijven en particulieren hun kantoor hebben. Het bevel is pas na de zomervakantie op 30 augustus 2011 door de conciërge aan Verzoeker afgegeven. Een paar dagen daarna heeft Verzoeker van een Italiaanse advocaat een afschrift van de uitvoerbaarverklaring ontvangen. De betekening c.q. kennisgeving van het betalingsbevel heeft niet op de voet van artikel 13 c.q. 14 van de Verordening (EG) nr. 1896/2006 van het Europees Parlement en de Raad van 12 december 2006 tot invoering van een Europese betalingsbevelprocedure (verder te noemen: de Verordening) plaatsgevonden, aldus Verzoeker. Subsidiair voert Verzoeker aan dat de aan haar betekende stukken niet waren voorzien van een vertaling in de Italiaanse taal. Zij is niet op de hoogte gesteld van haar recht om het betekende stuk te weigeren. Het modelformulier als bedoeld in artikel 8 lid 1 van de Verordening (EG) nr. 1393/2007 van het Europees Parlement en de Raad van 13 november 2007 inzake de betekening en de kennisgeving in de lidstaten van gerechtelijke en buitengerechtelijke stukken in burgerlijke of in handelszaken (verder te noemen: de Betekeningverordening) is nooit aan haar afgegeven. Tenslotte voert Verzoeker nog aan dat de vordering van Leaseweb betrekking heeft op onbetaalde facturen en op ‘termination charge’. Een vordering voor ‘termination charge’ is Verzoeker onbekend. Zij heeft daarvoor nimmer een factuur ontvangen. De verschuldigdheid van de facturen is door Verzoeker al eerder betwist. Leaseweb is van mening dat het Europees betalingsbevel wel overeenkomstig de bepalingen van de Verordening aan Verzoeker is betekend. De conciërge die de stukken in ontvangst heeft genomen is een vertegenwoordiger van Verzoeker en was bevoegd om die stukken te ontvangen. Dat de stukken vervolgens niet tijdig ter kennis zijn gebracht van Verzoeker valt volledig binnen de risicosfeer van Verzoeker, aldus Leaseweb. Het in artikel 3 lid 3 van de Betekeningverordening bedoelde formulier vermeldt onder 6.3.2. dat er een vertaling in het Italiaans is meegestuurd. Het eventueel ontbreken van het door Verzoeker bedoelde modelformulier als bedoeld in artikel 8 lid 1 van de Betekeningverordening is daarom niet meer van belang. Leaseweb komt tot de conclusie dat is voldaan aan de betekeningvereisten. Verzoeker kon weten dat zij binnen 30 dagen na betekening verweer kon voeren. Verzoeker voert als primaire grondslag voor haar verzoek tot heroverweging aan dat zij door een onjuiste uitreiking van het betalingsbevel niet in de gelegenheid is geweest tijdig verweer te voeren. Artikel 9 van de Uitvoeringswet verordening Europese betalingsbevelprocedure (verder te noemen: de Uitvoeringswet) bepaalt onder meer dat een verzoek tot heroverweging gedaan moet worden binnen vier weken nadat de grond voor heroverweging aan de verweerder bekend is geworden. Verzoeker voert aan dat zij op 30 augustus 2011 bekend is geworden met het bestaan van het betalingsbevel en dat zij enige dagen daarna de uitvoerbaarverklaring heeft ontvangen. Het verzoek tot heroverweging is ingekomen op 22 september 2011. Dit leidt tot de conclusie dat het verzoek tijdig is ingediend. Artikel 12 lid 5 van de Verordening bepaalt dat het gerecht er zorg voor draagt dat het betalingsbevel overeenkomstig het nationale recht aan de verweerder betekend of ter kennis wordt gebracht volgens een methode die voldoet aan de minimumnormen van de artikelen 13, 14 en 15. De betekening van het onderhavige betalingsbevel heeft plaatsgevonden op de wijze als is omschreven in de artikelen 4 e.v. van de Betekeningverordening. De ontvangende instantie in Italië (Ufficio Unico degli Ufficiali Giudiziari) te Rome (Italië) heeft bericht dat het betalingsbevel op 8 juli 2011 is uitgereikt aan Gutierrez. Als betrekking tot de geadresseerde is vermeld ‘add. rit’. Volgens de in Nederland met de uitreiking belaste deurwaarder is deze vermelding een afkorting van ‘autorizzato al ritiro ‘ en blijkt hieruit dat de betreffende persoon bevoegd is de stukken in ontvangst te nemen. Artikel 14 lid 1 sub b van de Verordening bepaalt dat, wanneer de verweerder een zelfstandige of een rechtspersoon is, het Europees betalingsbevel in persoon op het zakenadres van verweerder kan worden betekend aan een persoon die bij verweerder in dienst is. Artikel 15 bepaalt dat betekening ook kan geschieden aan een vertegenwoordiger. Het onderhavige Europese betalingsbevel is op het adres van verweerder uitgereikt aan een persoon die blijkens mededeling van de ontvangende instantie in Italië bevoegd was de stukken in ontvangst te nemen. Verzoeker heeft bij haar verzoek tot heroverweging een verklaring gevoegd van de heer Gutierrez waarin deze verklaart dat hij conciërge is van het gebouw aan de Via Fiamma 26 te Milaan en dat het een van zijn taken is om de post van alle bewoners van het gebouw op te halen en vervolgens zodra mogelijk te overhandigen. De rechtbank overweegt dat de heer Gutierrez wellicht niet in dienst is bij Verzoeker, maar dat uit voormelde door Verzoeker zelf overgelegde verklaring van Gutirrez blijkt dat hij wel met toestemming van Verzoeker bevoegd is de voor Verzoeker bedoelde post in ontvangst te nemen. Hij dient dan ook te gelden als een ter zake bevoegd vertegenwoordiger. Dat Verzoeker vervolgens geen adequate nadere regeling heeft getroffen voor eventuele doorzending van de tijdens haar – overigens niet aangetoonde – vakantie ingekomen post, komt geheel voor rekening en risico van Verzoeker. Verzoeker kan zich er thans derhalve niet met succes op beroepen dat het Europese betalingsbevel niet op een juiste wijze aan har is betekend. De ontvangende instantie dient op grond van artikel 8 lid 1 van de Betekenisverordening degene voor wie het stuk bestemd is door middel van een modelformulier in kennis te stellen van het feit dat hij kan weigeren het stuk in ontvangst te nemen of na betekening terug kan zenden, indien het niet is vergezeld van een vertaling. In het door de ontvangende instantie in Italië ondertekende certificaat van betekening of kennisgeving als bedoeld in artikel 10 van de Betekenisverordening is onder 12.3 aangegeven dat aan de geadresseerde van het stuk schriftelijk is meegedeeld dat hij het stuk mag weigeren in ontvangst te nemen indien het niet gesteld is of vergezeld gaat van een vertaling in een taal die hij begrijpt of in de officiële taal/een van de officiële talen van de plaats van betekening of kennisgeving. De rechtbank dient er, gelet op voormeld ondertekend certificaat, van uit te gaan dat Verzoeker in kennis is gesteld van de mogelijkheid het poststuk retour te zenden indien aan bedoelde voorwaarde niet is voldaan. Ten overvloede merk de rechtbank nog op dat bij de betekende stukken waren gevoegd een in de Italiaanse taal gesteld imprimé van een Europees betalingsbevel en van het formulier waarin aangegeven kan worden dat men verweer wenst te voeren. Aan de hand van die imprimés en het in de Nederlandse taal gestelde betalingsbevel zal het voor Verzoeker duidelijk geweest moeten zijn binnen welke termijn verweer gevoerd had moeten worden. Kennelijk vanwege die bijgevoegde imprimés is op het meerbedoelde certificaat vermeld dat van het stuk waarvan betekening moest geschieden een vertaling was bijgevoegd. De opmerkingen van Verzoeker dat zij de verschuldigheid van de facturen al had betwist en dat zij de vordering voor ‘termination charge’ niet kent, leveren geen uitzonderlijke omstandigheden op als bedoeld in artikel 20 lid 2 van de Verordening en kunnen niet leiden tot de conclusie dat het betalingsbevel kennelijk ten onrechte is toegekend. Het vorenstaande leidt tot de conclusie dat het verzoek van Verzoeker tot heroverweging dient te worden geweigerd en het Europees betalingsbevel van kracht blijft. (Rechtbank Amsterdam 24 januari 2012, HARK 11-226, niet gepubliceerd)

Eiser legt aan zijn vordering tot opheffing van het beslag ten grondslag dat het beslag op grond artikel 447 lid 2 Rv onrechtmatig is gelegd. Hij heeft de roerende zaken, met uitzondering van de laptop, namelijk nodig in verband met het verwerven van een inkomen om in de eerste levensbehoeften van zichzelf en zijn gezin te voorzien, aldus eiser. Eiser stelt voorts dat gedaagde zelf in een brief aan echtgenote van eiser heeft bevestigd dat eiser na verkoop van de volledige inventaris geen mogelijkheid meer heeft om in de eerste levensbehoeften van hem en zijn gezin te voorzien. Ingevolge de hoofdregel van artikel 3:276 heeft een schuldeiser in beginsel het recht zijn vordering op alle goederen van zijn schuldenaar te verhalen. Artikel 447 lid 2 Rv maakt hierop een uitzondering voor gereedschappen van ambachtslieden en werklieden, tot hun persoonlijk bedrijf behorende. Deze uitzondering dient beperkt te worden uitgelegd in die zin dat deze slechts geldt voor degenen die voor hun levensonderhoud van hun lichamelijke arbeid afhankelijk zijn en derhalve door uitwinning van hun gereedschap gevaar zouden lopen niet meer in dit levensonderhoud te voorzien (HR 14 juni 1991, NJ 1991, 631). Eiser heeft onvoldoende feiten en omstandigheden aangevoerd om inspraak te kunnen maken op deze uitzondering. Zonder nadere toelichting, die ontbreekt, valt niet in te zien dat de in beslag genomen goederen vallen onder gereedschappen als bedoeld in artikel 447 lid 2 Rv. De goederen die in beslag zijn genomen betreffen met name voorraden en inventaris van het poolcafé. Deze goederen zijn niet aan te merken als gereedschappen die eiser gebruikt bij lichamelijk arbeid waarvan hij afhankelijk is om in zijn levensonderhoud te voorzien. Eiser heeft voorts niet aannemelijk gemaakt dat hij door verkoop van deze goederen gevaar zou lopen niet meer in zijn levensonderhoud te kunnen voorzien. Er zijn voor hem ook andere mogelijkheden om een inkomen te verwerven. Zo kan eiser bijvoorbeeld in loondienst gaan, waartoe de onweersproken stelling van gedaagde, dat eiser afgestudeerd chef-kok is, wellicht mogelijkheden biedt. Het beroep van eiser op de mail die gedaagde aan de vrouw van eiser heeft gestuurd, kan hem ook niet baten. Gedaagde heeft toegelicht wat hij met deze mail heeft bedoeld en dat hij daarin schrijft dat door de veiling van de goederen de eenmanszaak van eiser ophoudt te bestaan, wil nog niet zeggen dat gedaagde daarmee erkent dat eiser dan niet meer in staat is in zijn levensonderhoud te voorzien. Gedaagde heeft in dezelfde mail namelijk ook geschreven dat eiser in loondienst kan gaan werken. De conclusie is dat het beroep van eiser op het verbod in artikel 447 lid 2 Rv niet slaagt. Dat betekent dat het verzoek tot opheffing van het beslag wordt afgewezen faalt (Voorzieningenrechter Rechtbank Arnhem 19 december 2011, LJN BV1580)

De voorzieningenrechter stelt voorop dat het Beslagverdrag in artikel 1 lid 1 de vorderingen opsomt die als zeerechtelijke vordering worden aangemerkt. De voorzieningenrechter constateert dat partijen het er over eens zijn dat de onderhavige beweerde vordering van Greatship op OSA is aan te merken als een zeerechtelijke vordering zoals bedoeld in artikel 1 lid 1 sub d van het Beslagverdrag. Artikel 3 van het Beslagverdrag regelt op welke schepen de schuldeiser van een zeerechtelijke vordering beslag kan leggen. Volgens artikel 3 lid 1 is dat, voor zover hier van belang, op het schip waarop de zeerechtelijke vordering betrekking heeft en op elk ander schip dat toebehoort aan degene die op het tijdstip van het ontstaan van de zeerechtelijke vordering eigenaar was van het schip waarop deze vordering betrekking heeft. Het onderhavige beslag is niet gelegd op het schip waarop de zeerechtelijke vordering betrekking heeft (de Greatship Dhriti) maar op een ander (niet aan Greatship toebehorend) schip, te weten de Caballo Genitor. Vast staat dat de Greatship Dhriti in de periode waarin de zeerechtelijke vordering is ontstaan in eigendom toebehoorde aan Greatship. Artikel 3 lid 1 van het Beslagverdrag geeft derhalve niet de mogelijkheid om beslag te leggen voor de beweerde zeerechtelijke vordering van Greatship op OSA op een schip van CFA, zoals de Caballo Genitor. Zoals de Hoge Raad in zijn arrest van 9 december 2011 (LJN BT2708) heeft overwogen - op welk arrest Greatship zich beroept - bepaalt artikel 3 lid 4 in aanvulling op artikel 3 lid 1 van het Beslagverdrag dat wanneer in geval van rompbevrachting van een schip de rompbevrachter en niet de eigenaar aansprakelijk is voor een zeerechtelijke vordering ter zake van het schip, de schuldeiser op dit schip of op ieder ander schip van de bevrachter beslag kan leggen, maar dat op geen ander schip van de eigenaar beslag kan worden gelegd ter zake van deze vordering. De tweede alinea van dit artikellid voegt hieraan toe dat dit - het in de eerste alinea van het artikellid bepaalde - eveneens van toepassing is op alle gevallen waarin een ander dan de eigenaar aansprakelijk is voor een zeerechtelijke vordering. De Hoge Raad heeft in voornoemd arrest overwogen, dat hieruit niet anders kan worden begrepen dan dat steeds beslag kan worden gelegd als een ander dan de eigenaar van het schip aansprakelijk is voor de zeerechtelijke vordering en dat het beslag in dat geval ook mogelijk is op andere schepen van die ander. De Hoge Raad heeft hieraan toegevoegd dat artikel 3 van het Beslagverdrag aldus valt uit te leggen dat beslag op grond van het Beslagverdrag alleen mogelijk is indien naar het toepasselijke recht verhaal op of afgifte van het schip mogelijk is ten vervolge op dat beslag. De voorzieningenrechter leidt uit het hiervoor bedoelde arrest van de Hoge Raad af dat indien naar het toepasselijke recht verhaal op of afgifte van het schip mogelijk is ten vervolge op dat beslag, het beslag ook (naast de in artikel 3 lid 1 Beslagverdrag bedoelde schepen) mogelijk is op andere schepen van de schuldenaar, in dit geval OSA. Nog afgezien van het antwoord op de vraag of naar het toepasselijke recht verhaal op of afgifte van het (beslagen) schip mogelijk is, is het onderhavige beslag op de Caballo Genitor op grond van artikel 3 lid 4 van het Beslagverdrag niet mogelijk omdat de Caballo Genitor geen schip van OSA is maar een schip van CFA. Een bepaling zoals in het interne Nederlandse Recht is opgenomen in artikel 737 Rv (het paulianabeslag) is in het Beslagverdrag niet aanwezig. Het onderhavige beslag op de Caballo Genitor is dan ook in de gegeven omstandigheden onder het Beslagverdrag niet toegestaan. Gelet op de toepasselijkheid van het Beslagverdrag is artikel 737 Rv niet van toepassing. Anders dan de voorzieningenrechter te Arnhem heeft geoordeeld in een vergelijkbare zaak tussen partijen (LJN BT6355) is de voorzieningenrechter voorshands met CFA, de Rabobank en OSA van oordeel dat in zoverre van een zeerechtelijke vordering in de zin van artikel 1 lid 1 van het Beslagverdrag van Greatship op CFA geen sprake is. Deze vordering is immers gebaseerd op onrechtmatig handelen, op grond waarvan (anders dan ten aanzien van de gestelde vereenzelviging) geen nakoming van de overeenkomst van tijdbevrachting kan worden gevorderd maar vergoeding van schade die Greatship mogelijk heeft geleden als gevolg van de omstandigheid dat OSA geen (voldoende) verhaal meer zou bieden door van het (beweerdelijk) onrechtmatig onttrekken zijdens CFA van verhaalsmogelijkheden op OSA. Bij gebreke van een zeerechtelijke vordering in de zin van artikel 1 lid 1 van het toepasselijke Beslagverdrag, is een beslag op de Caballo Genitor - wat er verder ook zij van het beweerdelijk onrechtmatige onttrekken van verhaalsmogelijkheden op OSA - niet toegestaan. Het beslag op de Caballo Genitor wordt opgeheven. (Rechtbank Leeuwarden 24 januari 2012, LJN BV2042)

De eigenaar van een perceel vordert ontruiming nadat de Hoge Raad heeft vastgesteld dat hij ook daadwerkelijk eigenaar is. In 2009 is op grond van een arrest van het hof bevel tot ontruim in gedaan op een termijn van 6 maanden. In 2011 is opnieuw bevel gedaan op een kortere termijn en zonder aanzegging ex art. 431a Rv. De zaak wordt gecompliceerd omdat er oorspronkelijk 2 eisers waren (X en Y) terwijl nu enkel nog eiser X ageert. De gwezen gebruikers, hierna te noemen A en B hebben gesteld dat de door het hof vastgestelde ontruimingstermijn van zes maanden opnieuw in acht genomen dient te worden. Zij hebben hiertoe betoogd dat de op 2 oktober 2009 aangezegde executie is verjaard en dat zij mochten hopen op een gunstige afloop van de procedure in cassatie. Volgens [A] en [B] is de in december 2011 aangezegde ontruimingstermijn hoe dan ook te kort. De Dit betoog volgt de rechtbank niet. Aangezien het arrest op 2 oktober 2009 is betekend, is de door het hof vastgestelde ontruimingstermijn reeds lang verstreken. Dat [X] ervoor heeft gekozen de tenuitvoerlegging van de ontruiming te schorsen in afwachting van de uitkomst van de procedure in cassatie, kan niet aan hem worden tegengeworpen. Anders dan [A] en [B] kennelijk menen, bestaat er geen absolute termijn waarbinnen op straffe van verval van recht (door misbruik) na betekening tot executie van een rechterlijke beslissing moet worden overgegaan. Evenmin is gesteld of gebleken dat [A] en [B] erop mochten vertrouwen dat [X], na een voor hen ongunstige uitkomst van de cassatieprocedure, zou afzien van hervatting van de tenuitvoerlegging van de ontruiming. Nu sinds de uitspraak in cassatie tot heden reeds (nagenoeg) vier maanden zijn verstreken, valt niet in te zien dat de aangezegde ontruimingstermijn te kort is. Dit geldt te meer nu [X] ter zitting heeft verklaard dat hij niet op korte termijn tot ontruiming zal overgaan. Op zichzelf is het juist dat ingevolge het arrest van het hof de executiebevoegdheid toekomt aan [X] en [Y] gezamenlijk, zodat zij derhalve uitsluitend gezamenlijk bevoegd zijn tot tenuitvoerlegging van de ontruiming over te gaan. Nu [X] zich op het standpunt stelt dat de executiebevoegdheid thans aan hem alleen toekomt, betekent dit dat het aandeel van [Y] op enig moment naar hem is overgegaan. Deze overgang - die overigens niet door [A] en [B] wordt betwist - had op grond van artikel 431a Rv aan hen betekend dienen te worden. Nu [A] en [B] niet te maken hebben met een geheel nieuwe schuldeiser en zij door het achterwege blijven van de betekening niet onredelijk in hun belangen zijn geschaad, is nietigheid van de reeds verrichte executiehandelingen een te zware sanctie. Naar het oordeel van de voorzieningenrechter kan [X] de tenuitvoerlegging van de ontruiming bevoegdelijk voortzetten, mits hij de overgang van de executiebevoegdheid alsnog aan [A] en [B] betekent. (Rechtbank ’s-Gravenhage 25 januari 2012 LJN BV1941)