Aflevering 3

Abstracte bankgaranties worden vaak gesteld ter opheffing van een conservatoir beslag. In de praktijk kan debat ontstaan over de vraag met welk type bankgarantie de beslaglegger genoegen moet nemen. Volstaat een bankgarantie die eerst na een onherroepelijke uitspraak ingeroepen kan worden of heeft de beslaglegger recht op een bankgarantie die reeds op grond van een uitspraak in eerste instantie getrokken kan worden? Is een bankgarantie die is gesteld door een buitenlandse bank aanvaardbaar? Daarnaast speelt de vraag of afgedwongen kan worden dat de eenmaal gestelde bankgarantie wordt verminderd of vervallen verklaard.

De juridische wereld is er een van discussie. M. Meijsen en A.W. Jongbloed stuurden de redactie onderstaande reactie op het artikel ‘de Beslagsyllabus de maat genomen’ door H.A. Stein en J.W. Westenberg.

De afgelopen jaren is de ongelijkheid in bevoegdheden van schuldeisers toegenomen. Van gelijkberechtiging van schuldeisers is al lang geen sprake meer. De MKB-schuldeiser staat daarbij vaak achter in de rij. Deze verdringing heeft tot gevolg dat menig schuldeiser bij de toepassing van zijn bevoegdheden tot het uiterste gaat. Gevolg daarvan is dat schuldenaren voor hun levensonderhoud op een besteedbaar bedrag onder de beslagvrije voet terecht komen. De Hogeschool Utrecht en de Landelijke organisatie Sociaal raadslieden (LoSr) hebben in opdracht van de Koninklijke Beroepsorganisatie van gerechtsdeurwaarders (KBvg) onderzoek gedaan naar ongelijke incassobevoegdheden en de gevolgen daarvan voor de schuldenaar. Het rapport Paritas Passé vormt daarvan het resultaat.

Hijskranen van APAL zijn vastgelast op vrachtwagens van eiseres. In het verband met het faillissement van de dealer heeft APAL een beroep gedaan op het feit dat de kranen onder eigendomsvoorbehoud aan de dealer waren geleverd. Eiseres stelt dat door natrekking dan wel zaaksvorming het eigendomsvoorbehoud teniet is gegaan. De vrachtwagens zijn zowel constructief als elektrisch volledig aangepast aan en afgestemd op de kranen. De vraag is of er sprake is van natrekking. Dat de kranen zodanig met de vrachtwagen zijn verbonden dat deze een bestanddeel van de vrachtwagen vormen, heeft eiseres naar het oordeel van de voorzieningenrechter niet aannemelijk gemaakt. APAL daarentegen heeft door overlegging van een 'Demontage aanwijzing' voor beide kranen voldoende aannemelijk gemaakt dat de kranen betrekkelijk eenvoudig en zonder het veroorzaken van schade van betekenis zijn te demonteren. Dat de kranen - in tegenstelling tot deze aanwijzingen - zouden zijn vastgelast in plaats van vastgezet met moeren, maakt dit naar het oordeel van de voorzieningenrechter niet anders. Dit brengt met zich mee dat de vraag of de kranen zonder beschadiging van betekenis gedemonteerd kunnen worden los dient te worden gezien van de verdere aanpassingen. Ook is naar het oordeel van de voorzieningenrechter niet gebleken dat naar verkeersopvatting de kraan een bestanddeel vormt van de vrachtwagen. Bij zaaksvorming wordt uit een of meer roerende zaken een nieuwe zaak gevormd. Dat daarvan sprake zou zijn, is naar het oordeel van de voorzieningenrechter - gelet op het bovenstaande - evenmin aannemelijk geworden. De voorzieningenrechter komt dan ook voorshands tot het oordeel dat niet aannemelijk is geworden dat de eigendom van de kranen door natrekking of zaaksvorming is overgegaan op eiseres en daarmee het eigendomsvoorbehoud van APAL verloren is gegaan.

De voorzieningenrechter stelt vast dat verschillende rechtscolleges, waaronder laatstelijk de Hoge Raad bij arrest van 28 oktober 2011 (LJN BQ9880), inmiddels hebben geoordeeld dat de ontruimingsbevoegdheid ex artikel 551a Sv., onder de in de beleidsbrief van het College van procureurs-generaal van 30 november 2010 (hierna: de beleidsbrief) gestelde voorwaarden, niet in strijd is met de artikelen 8 lid 2 en 13 EVRM. Eiser heeft geen op de concrete situatie toegespitste gronden naar voren gebracht op grond waarvan geoordeeld zou moeten worden dat de bevoegdheid van de Staat tot strafrechtelijke ontruiming in dit geval wèl strijdig is met het EVRM. De enkele stelling dat de Hoge Raad in voornoemd arrest het EVRM verkeerd heeft uitgelegd - welke stelling niet onderbouwd is met andere argumenten dan die reeds in de procedure die tot het hiervoor genoemde arrest van de Hoge Raad heeft geleid zijn aangevoerd - en dat de voorzieningenrechter niet gebonden is aan arresten van de Hoge Raad is eveneens onvoldoende om tot een heroverweging op dit onderdeel te komen. Gelet hierop ziet de voorzieningenrechter geen aanleiding om in deze zaak anders te oordelen dan de Hoge Raad in genoemd arrest heeft gedaan. Anders dan eiser heeft gesteld wordt de termijn van zeven dagen, die een bewoner in de beleidsbrief wordt gegund om een kort geding aanhangig te maken om op die manier, voordat ontruimd wordt, de bevoegdheid tot ontruimen ter toetsing aan de voorzieningenrechter voor te leggen, geacht voldoende rechtsbescherming te bieden. Een bewoner/kraker kan zelf inschatten of hij er rekening mee moet houden dat geoordeeld kan worden dat hij wederrechtelijk in een pand verblijft en of dus een aankondiging tot ontruiming is te verwachten. In het geval at over de rechtmatigheid van zijn verblijf getwijfeld kan worden, kan de bewoner/kraker voorbereidende werkzaamheden verrichten en zorgen dat hij de argumenten en bewijsstukken voor een eventueel te voeren kort geding paraat heeft op het moment dat de aankondiging tot ontruiming wordt gedaan. Zelfs zonder voorbereiding wordt een termijn van een week voldoende geacht voor het opstellen van een conceptdagvaarding, het verkrijgen van een dagbepaling bij de voorzieningenrechter en het uitbrengen van een dagvaarding. De gronden van de dagvaarding kunnen in ieder geval immers nog worden aangevuld tot en met de zitting in kort geding. Gezien de in de beleidsbrief gestelde periode van acht weken kan voor de termijn van dagvaarden de wettelijke termijn van acht dagen in acht worden genomen en kan binnen acht weken een vonnis van de voorzieningenrechter worden verkregen.

Het verzoek strekt tot het waarmerken van de beslissing als Europese executoriale titel conform de Verordening (EG) nr. 805/2004 van het Europees Parlement en de Raad van 21 april 2004 tot invoering van een Europese executoriale titel voor niet-betwiste schuldvorderingen. Niet is komen vast te staan dat de betekening van de dagvaarding voldoet aan artikel 13 en 14 van de Verordening (EG) nr. 805/2004, nu de dagvaarding niet in persoon betekend is en het adres van de schuldenaar niet met zekerheid bekend is, aangezien geen stukken – zoals bijvoorbeeld een uitreksel van de gemeentelijke basisadministratie – zijn overgelegd waaruit dat blijkt. Het verzoek tot afgifte van het door Verordening (EG) nr. 805/2001 voorgeschreven formulier zal dan ook worden afgewezen. Gewezen wordt op artikel 18 van de Verordening (EG) nr. 805/2004 betreffende de mogelijkheid tot herstel van niet- naleving van de minimumnormen, waarna alsnog een EET- waarneming kan worden verstrekt.

De curator in het faillissement van een aantal vennootschappen heeft met verlof beslag gelegd op het woonhuis van A, de voormalig bestuurder van die vennootschappen. Het beslag dient tot zekerheid van verhaal van een vordering van € 1.000.000,= op A uit hoofde van bestuursaansprakelijkheid. De hypotheekbank wil overgaan tot executie van A’s woning. A vordert opheffing van het beslag, omdat dit aan (onderhandse) verkoop in de weg staat. Bovendien heeft de curator, gezien de relatief geringe waarde van de woning, geen belang bij het beslag. De voorzieningenrechter overweegt dat handhaving van een conservatoir beslag misbruik van bevoegdheid kan opleveren, indien bij voorbaat vaststaat dat de verkoopopbrengst niet toereikend zal zijn om de beslaglegger te kunnen voldoen. Het beslag dient immers tot verhaal op het beslagen vermogen en niet - bijzondere omstandigheden daargelaten - om de beslagene op oneigenlijke wijze in een dwangpositie te brengen. Deze bijzondere omstandigheden kunnen onder meer inhouden dat sprake is van een situatie dat de debiteur over voldoende middelen beschikt om de vordering waarvoor beslag is gelegd te voldoen. De voorzieningenrechter stelt vast dat de onderhandse verkoop van de woning in dit geval geen opbrengst zal opleveren voor de curator. Het beslag van de curator is daarmee tot een pressiemiddel verworden. Of de curator het beslag als pressiemiddel mag gebruiken, hangt af van de vraag of de curator aannemelijk weet te maken of de bestuurder overigens over voldoende middelen beschikt om de vordering waarvoor beslag is gelegd te voldoen. Naar het oordeel van de voorzieningenrechter heeft de curator zijn standpunt dat A over een 'geheim potje' met geld beschikt - gelet op de gemotiveerde betwisting door A - niet voldoende aannemelijk gemaakt. Het is naar het oordeel van de voorzieningenrechter niet aannemelijk dat eventuele inkomsten van A als docent toereikend zijn om de vordering waarvoor de curator beslag heeft gelegd ( € 1.000.000,=) te kunnen voldoen. Nu niet aannemelijk is geworden dat pressie als gevolg van het beslag enig financieel resultaat voor de beslaglegger oplevert, is de voorzieningenrechter van oordeel dat de curator door handhaving van het beslag misbruik van bevoegdheid maakt.

De Ontvanger heeft op 17 mei 2011 executoriaal derdenbeslag ten laste van Saluti a Tutti gelegd onder Dutchworks. Dutchworks stelt in haar verklaring derdenbeslag dat zij niets van Saluti a Tutti te vorderen heeft. Bij haar nadere toelichting op die verklaring heeft zij erop gewezen dat Saluti a Tutti haar vordering op Dutchworks aan Wondrous heeft verkocht en gecedeerd. De ontvanger vernietigt vervolgens op grond van art. 3:45 BW de cessie en dagvaardt (onder andere) Dutchworks tot wijziging van de verklaring en afdracht. De derde wil duidelijk geen risico’s nemen en neemt een incidentele conclusie om zowel de derde als de schuldenaar in het geding te roepen. Art. 477b lid 3 Rv biedt een derde-beslagene de mogelijkheid de geëxecuteerde in het geding op te roepen. Het belang van de derde-beslagene is gelegen in het feit dat de geëxecuteerde, als deze niet wordt opgeroepen, niet gebonden is aan de beslissing in een art 477a Rv.-procedure (lees: een procedure tussen de beslaglegger en de derde-beslagene over de vraag wat de geëxecuteerde aan de derde-beslagene verschuldigd is). In het onderhavige geval wil Dutchworks Saluti a Tutti evenwel niet alleen met een beroep op deze bepaling in de hoofdzaak oproepen, maar ook oproepen in een vrijwaringsprocedure. Het lijkt de rechtbank ondoelmatig als Dutchworks Saluti a Tutti zowel (ingevolge art. 477b lid 3 Rv.) zou oproepen in de hoofdzaak als in een vrijwaringsprocedure, omdat dan dezelfde rechtsrelatie (Dutchworks - Saluti a Tutti) in twee procedures aan de orde zou worden gesteld, terwijl één procedure moet volstaan om vast te stellen wat tussen hen rechtens is. Gesteld noch gebleken is welk procesrechtelijk of ander belang Dutchworks heeft bij het voeren van verschillende procedures ten aanzien van dezelfde rechtsverhouding. De rechtbank wijst het verzoek tot oproeping van Saluti a Tutti in vrijwaring toe en het verzoek tot oproeping van Saluti a Tutti in de hoofdzaak af, om twee redenen. Ten eerste is het verzoek tot oproeping in vrijwaring ook tegen Wondrous gericht, en heeft het daarmee een verdergaande strekking dan het verzoek tot oproeping van Saluti a Tutti in de hoofdzaak, dat alleen tegen die partij is gericht. Het ligt dan voor de hand het minder verstrekkende verzoek van de (overlappende) verzoeken af te wijzen. Ten tweede kleven er de nodige onduidelijkheden aan de procedure ingevolge art. 477b lid 3 Rv, zodat het uit een oogpunt van rechtszekerheid de voorkeur geniet dat de rechtsverhouding tussen Dutchworks en Saluti a Tutti in een - door Dutchworks toch al gewenste - vrijwaringsprocedure aan de orde wordt gesteld.

Eiser heeft op 25 augustus 2009 ten laste van X conservatoir beslag laten leggen onder de Rabobank (gedaagde). Tevens is op 19 oktober 2009 op verzoek van eiser nogmaals conservatoir derdenbeslag onder Rabobank gelegd, nu ten laste van mevrouw A. Eiser vordert een veroordeling van Rabobank tot het afleggen van een verklaring als bedoeld in art. 477a lid 2 Rv met betrekking tot het op 25 augustus 2009 gelegde beslag en tot veroordeling tot betaling of afgifte van hetgeen Rabobank voor X onder zich houdt. De rechtbank stelt voorop dat Rabobank verplicht was verklaring te doen van de vorderingen en zaken die door het beslag zijn getroffen. De bank heeft hieraan voldaan op 19 juli 2010. Deze uiterst summiere verklaring voldoet naar het oordeel van de rechtbank niet aan de op Rabobank rustende wettelijke verplichting om op een duidelijke en controleerbare wijze inzicht te geven in de rechten en verplichtingen die zij op het moment van beslaglegging had tegenover X. Dat de bank niet heeft gereageerd op verzoeken om meer informatie acht de rechtbank niet correct en niet in overeenstemming met de op de bank rustende verplichting. Tegen deze achtergrond is dagvaarding van Rabobank een logische stap. De vordering tot het afleggen van een gerechtelijke verklaring is in beginsel toewijsbaar, maar daar staat het volgende tegenover: Ter gelegenheid van de comparitie na antwoord heeft Rabobank met een 21-tal producties opening van zaken gegeven in de financiële relatie tussen haar en X. Hieruit volgt naar het oordeel van de rechtbank onmiskenbaar dat, alsnog, afdoende is komen vast te staan dat het beslag van 25 augustus 2009 geen doel trof. Tevens is hiermee voldoende gedaan om te kunnen spreken van een gerechtelijke verklaring. Immers de door eiser verlangde duidelijkheid over de vraag of het beslag van 25 augustus 2009 doel trof, is verkregen. Tot het verschaffen van méér informatie door Rabobank acht de rechtbank onvoldoende termen aanwezig. Dit leidt ertoe dat de vorderingen worden afgewezen.

Bij berekening van de draagkracht van de man is er rekening mee gehouden dat de man de maandelijkse hypothecaire lasten zal blijven voldoen. De man betaalt de maandelijkse hypothecaire lasten niet, omdat hij stelt niet in staat te zijn om zowel de alimentatie als de maandelijkse hypothecaire lasten te voldoen. De man wordt in kort geding veroordeeld om de maandelijkse hypothecaire lasten te voldoen op straffe van een dwangsom.

Eiser, de voormalig bestuurder van Promocean BV, is veroordeeld tot betaling van één miljoen euro aan de vennootschap, in verband met de schade die is ontstaan door onregelmatigheden tijdens zijn bestuur. Uit hoofde van executoriale beslagen is ongeveer € 135.000,00 geïncasseerd. Vervolgens heeft de vennootschap ten laste van eiser executoriaal beslag onder haarzelf gelegd op de (gepretendeerde) vorderingen die eiser op Promocean heeft. Eiser vordert staking van de executie. Ingevolge artikel 3:276 BW kan een schuldeiser in beginsel zijn vordering op alle goederen van zijn schuldenaar verhalen. Op grond van artikel 435 lid 1 Rv mag een executant beslag leggen op alle voor beslag vatbare goederen, waartoe hij bevoegd is zijn vordering te verhalen. Gelet op deze bepalingen mag er in beginsel op alle vermogensbestanddelen van de schuldenaar executoriaal beslag gelegd worden en dus ook op de door eiser gepretendeerde en door Promocean betwiste vorderingen van eiser op Promocean. Immers ook deze gepretendeerde vorderingen vertegenwoordigen een economische waarde en zijn dus een vermogensbestanddeel van eiser. Promocean heeft onweersproken gesteld dat er diverse factoringbedrijven zijn die gepretendeerde vorderingen van (beweerdelijke) schuldeisers opkopen om die vorderingen te verhalen op de (beweerdelijke) schuldenaar. Dit betekent dat de gepretendeerde vorderingen van eiser vatbaar zijn voor beslag en daarmee ook voor eigenbeslag ex artikel 479h Rv. Nu in de wet geen uitdrukkelijke regeling is getroffen voor de (wijze van) executie van gepretendeerde vorderingsrechten, waarvan hier sprake is, dient terug te worden gevallen op de regeling van artikel 474bb Rv voor de executie van deze vorderingsrechten. Dit artikel biedt immers een vangnetregeling voor de (wijze van) executie en beslag van rechten c.q. goederen waarvoor elders geen aparte regeling in de wet is opgenomen. De voorzieningenrechter beoordeelt voorts of Promocean geen misbruik maakt van haar executiebevoegdheid door deze specifieke wijze van executie voort te zetten, en komt tot het voorlopig oordeel dat dat niet het geval is. De vordering van eiser wordt afgewezen.

Een in Nederland gevestigde vennootschap vordert de veroordeling van gedaagde, gevestigd te Ethiopië, tot betaling van een geldsom. Door eiser is ten laste van gedaagde conservatoir vreemdelingenbeslag gelegd onder een Nederlands bedrijf. In het incident vordert gedaagde dat de rechtbank zich onbevoegd verklaart van het geschil in de hoofdzaak kennis te nemen. Eerst moet worden nagegaan of voor Nederland geldende verdragen of EU-verordeningen van toepassing zijn (art. 1 Rv). Dit is niet het geval. Aangezien EU-verordeningen en het EVEX-verdrag toepassing missen, moet de internationale bevoegdheid van deze rechtbank dan ook aan de hand van het Nederlandse commune internationale bevoegdheidsrecht worden beoordeeld. Krachtens artikel 767 Rv kan bij gebreke van een andere weg om een executoriale titel in Nederland te verkrijgen de eis in de hoofdzaak worden ingesteld voor de rechtbank waarvan de voorzieningenrechter het verlof tot het gelegde beslag heeft verleend. In geval van verlof tot beslag onder een derde geldt dit alleen, zo is verder bepaald in artikel 767 Rv, indien het goed waarop het beslag zal worden gelegd in het verzoekschrift uitdrukkelijk is omschreven. In het onderhavige geval heeft de voorzieningenrechter van deze rechtbank verlof verleend tot het leggen van de beslagen. Krachtens artikel 767 Rv kan zij evenwel uitsluitend bevoegd zijn van de eis in de hoofdzaak kennis te nemen (1) indien zij niet reeds op een andere grond dan die van artikel 767 Rv bevoegd is én (2) indien geen buitenlandse rechter bevoegd is wiens uitspraak in Nederland ten uitvoer gelegd kan worden (nog daargelaten de derogerende werking van een exclusieve forumkeuze voor een buitenlandse rechter). Vanwege die tweede voorwaarde moet sprake zijn van een toepasselijk executieverdrag tussen Nederland en het land waar de buitenlandse uitspraak is gewezen. Feiten en omstandigheden die zonder meer moeten leiden tot bevoegdheid van deze rechtbank op een andere grond dan die van artikel 767 Rv zijn gesteld noch gebleken, laat staan feiten en omstandigheden die moeten leiden tot bevoegdheid van een andere rechtbank in Nederland dan deze rechtbank. Evenmin is gesteld dan wel gebleken dat partijen een exclusieve forumkeuze hebben uitgebracht voor een buitenlandse rechter. Nu gedaagde gevestigd is in Ethiopië (en de onderhavige zaak dus in relevante mate met Ethiopië is verbonden), rijst de vraag of een uitspraak van een Ethiopische rechter op grond van een toepasselijk executieverdrag tussen Nederland en Ethiopië in Nederland ten uitvoer kan worden gelegd. Het antwoord op die vraag luidt ontkennend. Aangezien het in de onderhavige zaak gaat om twee derdenbeslagen, dient voorts voldaan te zijn aan genoemd vereiste dat de beslagen goederen uitdrukkelijk in het verzoekschrift zijn omschreven. Deze omschrijving luidt: “op alles wat deze derden van gedaagde onder zich hebben of zullen krijgen danwel aan gedaagde schuldig zijn of zullen worden en meer in het bijzonder maar niet uitsluitend de opbrengsten van de verkopen van door danwel namens gedaagde verkochte groente, fruit en bloemen.” Naar het oordeel van de rechtbank is deze omschrijving van de goederen waarop het beslag zal worden gelegd voldoende uitdrukkelijk. Daarmee is aan alle voorwaarden voor bevoegdheid van deze rechtbank op grond van artikel 767 Rv voldaan. De incidentele vordering wordt afgewezen.

Eiser was in 2005 veroordeeld tot ontruiming van zijn woning en de betaling van een flinke huurachterstand aan verhuurder Oudehuys. In 2006 is eiser andermaal veroordeeld tot betaling van een huurachterstand, ditmaal aan de Gemeente. De deurwaarder heeft namens Oudehuys en de Gemeente (gedaagden) executoriaal derdenbeslag gelegd onder het UWV op de Wajong-uitkering van eiser. Het geschil draait om vraag of gedaagden onrechtmatig handelen door het beslag op het inkomen van eiser te handhaven waarbij de beslagvrije voet is vastgesteld naar de norm voor een ´gezamenlijke huishouding´ als bedoeld in artikel 3 lid 3 WWB. Eiser beroept zich echter primair op de nietigheid van het gelegde derdenbeslag, omdat het niet voldoet aan de voorwaarden zoals gesteld in artikel 475 Rv en primair gevorderd dat het gelegde beslag derhalve nietig dient te worden verklaard, althans (met terugwerkende kracht) opgeheven dient te worden. Gelet op het bepaalde in artikel 475 lid 1 Rv wordt, op straffe van nietigheid, executoriaal derdenbeslag gelegd door middel van een exploot dat behalve de gewone formaliteiten nog een aantal in dat artikel genoemde specifieke formaliteiten inhoudt. Niet-naleving van vormvoorschriften leidt niet tot nietigheid van rechtswege. Ingevolge artikel 65 Rv kan een exploot nietig worden verklaard, indien dit exploot lijdt aan een gebrek dat uitdrukkelijk met nietigheid is bedreigd of indien de nietigheid voortvloeit uit de aard van het gebrek. De voorzieningenrechter stelt voorop dat nietigheid ingevolge artikel 66 Rv alleen dient te worden aangenomen indien aannemelijk is dat degene voor wie het exploot is bestemd door het gebrek onredelijk is benadeeld. Nu niet is gebleken noch aannemelijk is gemaakt dat het UWV – als degene voor wie het exploot bestemd was – onredelijk is benadeeld door het niet in het exploot vermelden van de rechterlijke instantie die het vonnis in het geschil tussen eiser en Oudehuys heeft gewezen, is er geen sprake van nietigheid van het exploot. Daarnaast is in het exploot vermeld dat gelijktijdig met betekening hiervan een afschrift van de executoriale titels uit hoofde waarvan het beslag wordt gelegd, aan het UWV is verstrekt. De voorzieningenrechter is van oordeel dat voorshands mag worden uitgegaan van de juistheid van deze vermelding. Het beroep van eiser op de nietigheid van het beslagexploot faalt derhalve. De voorzieningenrechter is overigens voorshands van oordeel dat eiser voldoende aannemelijk heeft gemaakt dat er geen sprake is van het voeren van een gezamenlijke huishouding als bedoeld in artikel 3 lid 3 van de WWB. Met name is niet gebleken dat aan het criterium van wederzijdse verzorging is voldaan, ook al hebben zij in beide door eiser gehuurde woningen samengewoond. De voorzieningenrechter is dan ook van oordeel dat bij de bepaling van de beslagvrije voet van eiser uitgegaan had moeten worden van de bijstandsnorm voor een alleenstaande. De beslagene ontvangt een uitkering naar norm voor een alleenstaande. De beslagene woont samen met een derde in zijn woning. De gemeente heeft beslag gelegd op de uitkering van beslagene, waarbij de beslagvrije voet is vastgesteld aan de hand van de bijstandsnorm voor samenwoners. Voorshands is voldoende aannemelijk dat er geen sprake is van het voeren van een gezamenlijke huishouding als bedoeld in art. 3 lid 3 WWB. Door beslag op de uitkering te handhaven waarbij niet de bijstandsnorm voor een alleenstaande is toegepast bij bepaling van de beslagvrije voet, handelt de gemeente onrechtmatig jegens beslagene.

Eisers zijn de kopers van bungalows in een bungalowpark. In de leveringsakten is geregeld welke onderhoudswerkzaamheden de beheerders van het park (gedaagden) verrichten, alsmede welke vergoeding de eigenaren van de bungalows hiervoor verschuldigd zijn. Partijen hebben onenigheid over de betaling van deze vergoeding. De vraag is of gedaagden jegens eisers bevoegd zijn over te gaan tot executie op grond van de voor grossen uitgegeven notariële akten van de leveringsakten teneinde aldus de beweerdelijk ontstane geldvorderingen uit hoofde van de door eisers op grond van de leveringsakte verschuldigde voorschotbijdragen en verbeurde boetes voldaan te krijgen. Het gaat erom of de grossen van de notariële akten van levering jegens eisers executoriale titels als bedoeld in artikel 430 lid 1 Rv opleveren. Blijkens deze bepaling kan de grosse van een notariële akte, als authentieke akte, een executoriale titel opleveren. Aan de grosse van een authentieke akte komt slechts executoriale kracht toe met betrekking tot op het tijdstip van het verlijden van de akte reeds bestaande en in de akte omschreven vorderingen alsmede met betrekking tot toekomstige vorderingen die hun onmiddellijke grondslag vinden in een op het tijdstip van het verlijden van de akte reeds bestaande en in de akte omschreven rechtsverhouding. In geval de akte wel betrekking heeft op één of meer vorderingen die aan het hiervoor overwogen vereiste voldoen, maar niet de grootte van het verschuldigde bedrag vermelden, zijn de grossen van de akten niettemin voor tenuitvoerlegging vatbaar, wanneer deze de weg aangeven langs welke op de voor de schuldenaar bindende wijze de grootte van de verschuldigde bedragen kan worden vastgesteld, behoudens de mogelijkheid van tegenbewijs door de schuldenaar. Uit de inhoud van de akten volgt dat deze in elk geval wel betrekking hebben op vorderingen die aan het eerstgenoemde vereiste voldoen, nu de beheerdersvergoeding en de eventuele verbeurte van een of meer boetes – en daarmee het ontstaan van een geldvordering voor gedaagden – zijn onmiddellijke grondslag vindt in de op het tijdstip van het verlijden van de akten reeds bestaande en in de akte omschreven rechtsverhouding tussen gedaagden en eisers (de eigenaren). Wat betreft de boetes voldoen deze akten echter niet aan het vereiste betreffende de bepaalbaarheid van de verschuldigde bedragen. In de leveringsakte is immers geen enkele bepaling opgenomen waarin wordt geregeld op welke voor de eigenaren bindende wijze te eniger tijd zal worden vastgesteld dat zij (een van) de met boetes bedreigde bepalingen hebben overtreden, en dus een of meer boetes verschuldigd zijn geworden. Omdat zowel de beheerdersvergoeding als de verbeurde boetes zijn opgenomen in dezelfde betekeningsexploten kunnen deze onderdelen niet los van elkaar kunnen gezien. Het komt er dan ook op neer dat aan de grossen van de onderhavige authentieke aktes geen executoriale kracht kan toekomen.

ING legt aan haar vordering ten grondslag dat de curator misbruik van recht maakt door de executieverkoop door te zetten, terwijl bij voorbaat vaststaat dat er uit derkoopopbrengst geen voldoening van de vordering van de boedel zal kunnen plaatsvinden. De curator stelt als verweer dat de vordering van ING er in feite op neer komt dat zij zich de woonboerderij toe-eigent, hetgeen verboden is. De voorzieningenrechter overweegt dat het verbod van toe-eigening beoogt te voorkomen dat de zekerheidsgerechtigde door een tot toe-eigening strekkend beding in geval van verzuim van de schuldenaar meer waarde naar zich toe haalt dan met de omvang van zijn vordering strookt. Het beoogt niet te voorkomen dat de schuldeiser afspraken met de schuldenaar maakt die erop gericht zijn de verhaalswaarde van het onderpand te maximaliseren. De volmacht op grond waarvan ING het recht is gegeven de woonboerderij onderhands te verkopen, moet in dat licht worden gezien. Naar het oordeel van de voorzieningenrechter valt een dergelijke volmacht binnen hetgeen wettelijk is toegestaan. Het verweer van de curator faalt derhalve. De curator heeft nog betoogd dat een beroep op misbruik van executiebevoegdheid alleen aan de orde kan zijn in de verhouding tussen executant en geëxecuteerde, niet in een geval als het onderhavige, waarbij het gaat om een geschil tussen schuldeisers onderling. De voorzieningenrechter is van oordeel dat de curator met dit betoog miskent dat iedere bevoegdheid grenzen kent, te weten daar waar uitoefening van die bevoegdheid resulteert in misbruik, behoudens wanneer uit de aard van de bevoegdheid voortvloeit dat zij niet kan worden misbruikt (art. 3:13 BW). De bevoegdheid tot verhaal door middel van executie behoort in het algemeen gesproken niet tot deze laatste - uitzonderlijke - categorie, zoals de overvloedige rechtspraak in executiegeschillen illustreert. Dat is niet anders wanneer tegen uitoefening van die bevoegdheid niet wordt opgekomen door de schuldenaar, maar door een schuldeiser wiens belang daardoor beweerdelijk wordt geschaad. Ook de verhouding tussen schuldeisers onderling is een normatief gereguleerde verhouding, hetgeen impliceert dat er grenzen kunnen worden gesteld aan het gedrag dat een schuldeiser zich door een andere schuldeiser moet laten welgevallen. Bij de belangenafweging moet uitgangspunt zijn dat de door de curator voorgenomen verkoop niet tot enige uitkering aan de boedel zal leiden. Honorering van het standpunt van de curator zou dan ook meebrengen dat de curator een pressiemiddel wordt verschaft om de ING te dwingen om de boedel te laten meedelen in een verkoopopbrengst waarop de boedel op zichzelf genomen geen recht heeft. Dat kan bezwaarlijk worden gezien als een rechtens te respecteren belang. Dat betekent dat het belang van de ING om door middel van onderhandse verkoop een zo hoog mogelijke verkoopopbrengst te realiseren, moet prevaleren. Het gevorderde verbod wordt toegewezen.

Is regeling ex art. 477a lid 2 Rv ook van toepassing indien curator met negatieve boedel wil procederen? Geen belang bij bankgarantie indien garantie Dienst Justis wordt aangeboden? In een zaak over bestuurdersaansprakelijkheid wordt derden-beslag gelegd onder Chubb. De verklaring van Chubb voldoet volgens de curator niet aan de eisen, waarop hij primair veroordeling voor het volledige bedrag vordert, subsidiair verbetering. Chubb vordert bij wege van incident zekerheidsstelling. De curator weigert omdat de boedel negatief is en Chubb op die manier het paritas creditorum doorbreekt. Het Hof oordeelt net als de rechtbank dat de wet geen uitzondering maakt voor faillissementscuratoren en een garantie van de Dienst Justis niet voldoet omdat daarvoor medewerking van de curator nodig is/blijft terwijl dat probleem zich bij een abstracte bankgarantie niet voordoet.

Rundedal heeft een groot podium ter waarde van ruim een ton onder zich. Dat podium is eigendom van het intussen failliete AVL. De Rabobank heeft pandrecht op het podium. Runedal stelt koop maar de koop wordt betwist, nog los van het gegeven dat Runedal kon weten dat er een pandrecht op de zaak rustte. De bank voert onder Runedal als derde niet te goeder trouw een pandhoudersexecutie uit (zie Hof den Bosch 11 november 2003 LJN AO1602) en laat de zaak opslaan bij een veilingbedrijf. Runedal legt op haar beurt een conservatoir verhaalsbeslag onder het veilingbedrijf. De bank vordert opheffing van dat beslag. Ter beantwoording van de vraag of het beslag kan worden opgeheven dient eerst te worden beoordeeld of er rechtsgeldig beslag is gelegd. Uit artikel 700, derde lid, Rv volgt dat in het geval er nog geen eis in de hoofdzaak is ingesteld het verlof tot het leggen van beslag wordt verleend onder de voorwaarde dat het indienen daarvan geschiedt binnen een door de voorzieningenrechter te bepalen termijn van tenminste acht dagen na het beslag. Overschrijding van deze termijn doet het beslag vervallen. Naar het oordeel van de rechtbank dient de situatie dat binnen de gestelde termijn geen eis in de hoofdzaak is ingesteld, hetgeen tot gevolg heeft dat het beslag vervalt, te worden gelijk gesteld aan de onderhavige situatie dat verlof is verleend op grond van de stelling dat reeds een eis in de hoofdzaak is ingesteld. Rundedal heeft de Rabobank (en de curator van AVL) ter inleiding van de onderhavige procedure op 20 mei 2011 doen dagvaarden. In de hoofdzaak heeft Rundedal gevorderd te verklaren voor recht dat zij de eigendom heeft van het podium. Voorts heeft zij afgifte van het podium gevorderd. Daarnaast vordert Rundedal in de hoofdzaak Rabobank te veroordelen tot betaling van een schadevergoeding ad € 5.103,00. De grondslag eis in hoofdzaak komt naar het oordeel van de rechtbank niet zodanig overeen met de vordering van € 123.633,90 waarvoor beslag is gelegd, dat moet worden geoordeeld dat Rundedal - anders dan zij in het beslagrekest heeft omschreven - geen hoofdzaak heeft ingesteld in welke toetsing kan plaatsvinden van de gegrondheid van de vordering ter verzekering waarvan het beslag is gelegd. Nu gesteld noch gebleken is dat op 27 mei 2011 een andere procedure aanhangig was waarin Rundedal een bedrag vordert van Rabobank, is het beslag niet rechtsgeldig gelegd. Omdat een zuiver declaratoire uitspraak ('verklaart voor recht dat het beslag niet rechtsgeldig is gelegd') bezwaarlijk bij wijze van provisionele voorziening kan worden gedaan, ziet de rechtbank - teneinde geen misverstand te laten bestaan omtrent de status van het beslag - aanleiding om de subsidiaire vordering tot opheffing van het beslag toe te wijzen. Het gevorderde verbod om opnieuw ten laste van Rabobank beslag te leggen, is volgens vaste jurisprudentie slechts in uitzonderlijke gevallen op zijn plaats en wordt afgewezen. Het staat immers in beginsel een ieder vrij om van de door de wet geboden middelen tot bewaring van zijn recht gebruik te maken.

Wulro Eierproducten BV had van Machinefabriek Coenraadts BV een eierbreekmachine gekocht. Wulro constateert al snel gebreken aan de machine en stelt daardoor schade te lijden. Met verlof van de voorzieningenrechter heeft Wulro vervolgens beslag doen leggen op aan Coenraadts toebehorende roerende zaken. Coenraadts vordert opheffing van het beslag (onder meer) op de grond dat Wulro de voorzieningenrechter in het beslagrekest onjuist en onvolledig heeft geïnformeerd. De door Wulro beslagen roerende goederen betreffen namelijk – anders dan Wulro in het beslagrekest stelt – de reguliere handelsvoorraad van Coenraadts, zodat als gevolg van het beslag door Wulro de bedrijfsvoering van Coenraadts nagenoeg is stilgelegd. Bij de beoordeling staat voorop dat een belangrijk kenmerk van een beslagrekest is dat daarop ex parte (zonder dat de gerekwestreerde eerst wordt gehoord) wordt beslist. De voorzieningenrechter die op een beslagrekest beslist, dient dan ook - nog meer dan dat anders al het geval is - op het woord van de verzoeker af te (kunnen) gaan. Niet voor niets zijn partijen op grond van artikel 21 Rv verplicht alle voor de beslissing van belang zijnde feiten volledig en naar waarheid aan te voeren. Met betrekking tot beslag op een handelsvoorraad is in de Beslagsyllabus (versie juni 2011) het volgende opgenomen: “Gezien de verstrekkende gevolgen voor de beslagdebiteur van een beslag op zijn handelsvoorraad, zal een verzoek tot het daarop mogen leggen van beslag (extra) goed gemotiveerd moeten zijn.” Door in het beslagrekest uitdrukkelijk op te nemen dat bepaalde roerende zaken niet als handelsvoorraad zijn te beschouwen, heeft de voorzieningenrechter die op het beslagrekest van Wulro heeft beslist geen nadere motivering op dit punt nodig geacht, en heeft hij afgezien van het horen van partijen en het beslagverlof verleend als verzocht. Dat klemt te meer, omdat op grond van het voorgaande aannemelijk is dat het beslagverlof – indien aan de voorzieningenrechter bekend was geweest dat verlof werd gevraagd voor beslag op handelsvoorraad en de voorzieningenrechter gelet op de verstrekkende gevolgen van een dergelijke beslaglegging partijen zou hebben gehoord – niet (op deze wijze) zou zijn verleend. De voorzieningenrechter is thans van oordeel dat de rechter die op het beslagrekest heeft moeten beslissen op cruciale onderdelen daarvan onjuist, althans onvolledig is ingelicht in de zin van artikel 21 Rv en als bedoeld in onderdeel A2 van de Beslagsyllabus. Daaruit maakt de voorzieningenrechter de gevolgtrekking dat het beslag per direct zal worden opgeheven.

Vervolg op BQ1736. Het ondanks het uitdrukkelijk verzoek daartoe niet in het geding brengen van de jaarstukken over de jaren 2009 en 2010 en evenmin over de jaren van daarvoor, toen er nog geen sprake was van de onderhavige beslagen, komt in feite neer op een weigering van Trientalis mee te werken aan het afleggen van een deugdelijke gerechtelijke verklaring. Het gevolg daarvan is dat Trientalis de rechtbank onvoldoende aanknopingspunten heeft gegeven om, al dan niet via de tussenstap van een deskundigenbericht, tot een vaststelling te komen van hetgeen Trientalis aan Promocean zal moeten afdragen, zoals is voorgeschreven in artikel 477a lid 2 Rv. Daarbij wordt overwogen dat de door Promocean overgelegde bescheiden zich vanwege het karakter daarvan niet lenen voor beoordeling door een deskundige. Onder die omstandigheden verbindt de rechtbank aan deze weigering de conclusie dat Trientalis op grond van het bepaalde in artikel 477a lid 1 Rv moet worden veroordeeld tot betaling van het bedrag waarvoor het beslag is gelegd, zoals primair door Promocean is gevorderd, als ware zij, Trientalis, daarvan zelf schuldenaar. Deze (primaire) vordering zal dan ook worden toegewezen.

De kwestie spitst zich toe op de invordering van een dwangsom, die de gemeente aan de eiseres in deze heeft opgelegd wegens het permanent bewonen van een recreatiewoning. eiseres is tegen de invordering in verzet gekomen. De rechtbank heeft in het tussenvonnis van 5 oktober 2011 de gronden van het verzet alle afgewezen, op één na. Deze laatste betrof de stelling van eiseres dat zij (naast alle andere aanmaningsbrieven, ook) de aanmaningsbrief van 12 februari 2010 niet had ontvangen, als gevolg waarvan de verjaring van het recht tot invordering niet tijdig zou zijn gestuit. De rechtbank heeft de gemeente in de gelegenheid gesteld de verzending van de brief van 12 februari 2010 aannemelijk te maken. De gemeente heeft bij akte van 2 november 2011 laten weten dat er geen verzendadministratie wordt bijgehouden aan de hand waarvan de verzending van de brief aannemelijk gemaakt kan worden. Uit de omstandigheden van het geval moet volgens de gemeente echter worden afgeleid dat de brief wel degelijk is verstuurd. Eiseres stelt in haar antwoordakte dat de gemeente niet kan weerleggen het standpunt van eiseres dat zij de brief van 12 februari 2010 in het geheel niet kent en nooit heeft ontvangen. Het feit dat de brief bestaat, is onvoldoende grond om te zeggen dat hij dan ook verzonden zal zijn. Het gaat er om of het aannemelijk is dat de brief is verzonden. In het algemeen zullen brieven die opgemaakt worden door overheidsinstanties ook wel worden verzonden, maar nu de ontvangst is betwist, moet eerst aannemelijk worden gemaakt dat ook deze specifieke brief is verstuurd. De gemeente heeft verder aangevoerd dat de kwestie is gebaseerd op één enkele – ongeloofwaardige – stelling, die ook in andere procedures bij alle brieven die eiseres niet uitkomen, door haar is opgeworpen. Bovendien heeft eiseres zelf erkend dat ze zich van oneigenlijke argumenten bedient om maar haar gelijk te kunnen krijgen. De rechtbank overweegt hierover dat de argumenten die de gemeente hier opwerpt, zien op de al dan niet geloofwaardige betwisting van de ontvangst van de brief. De rechtbank heeft al geoordeeld dat de ontvangst van de brieven, waarvan aannemelijk is dat zij zijn verzonden, door eiseres niet niet-ongeloofwaardig (dus ongeloofwaardig) is betwist. Maar volgens vaste jurisprudentie moet de rechtbank, bij betwisting van de ontvangst, eerst beoordelen of aannemelijk is dat een brief is verzonden, voordat aan de aannemelijkheid van de ontvangst kan worden toegekomen (ABRvS 1 september 1998, AB 1998, 412 en recent: ABRvS 10 februari 2010, AB 2010, 121. Met noot: CRvB 8 mei 2009, AB 2009, 315). De rechtbank ziet geen reden om van de vaste jurisprudentie af te wijken. De conclusie moet zijn dat de gemeente niet aannemelijk heeft kunnen maken dat de brief van 12 februari 2010 aan eiseres is verstuurd. De bevoegdheid tot invordering van verbeurde dwangsommen verjaart 6 maanden na de dag waarop zij zijn verbeurd. De verjaring is in casu niet tijdig gestuit. De dwangsom kan derhalve niet meer worden ingevorderd.

Eisers verzoeken een vonnis aan te vullen in die zin dat de vermelding van de hypotheek wordt aangevuld met “Hyp3 Zwolle deel [….] en nummer […] dat is ingeschreven op 6 januari 2004”. En voorts dat wordt bepaald dat het vonnis in de plaats treedt van het royement. Deze aanvulling is noodzakelijk omdat het kadaster wegens de niet volledige naamsvermelding weigert tot inschrijving over te gaan. Gedaagde maakt bezwaar tegen de gevraagde aanvulling op de grond dat de wet geen ruimte biedt voor deze aanvulling nu precies is toegewezen hetgeen eisers hebben gevorderd. Van een kennelijke verschrijving zoals bedoeld in artikel 31 Rv is geen sprake. Nu er geen sprake is van een verzuim van de rechtbank om op een deel van het gevorderde te beslissen, is er ook geen ruimte om met gebruikmaking van artikel 32 Rv iets aan te vullen. De rechtbank stelt voorop dat er geen sprake is van een kennelijke reken- of schrijffout of een verzuim om op een deel van het gevorderde te beslissen. Naar de letter van de artikelen 31 en 32 Rv is er dan ook geen mogelijkheid tot verbetering of aanvulling. De aanvulling om alsnog te bepalen dat het vonnis in de plaats treedt van het royement is, wat er ook zij van die vordering, op te vatten als een vermeerdering van eis na eindvonnis. De wet biedt geen mogelijkheden daartoe. Dat deel van het verzoek zal dus worden afgewezen. Een redelijke toepassing van artikel 31 Rv brengt naar het oordeel van de rechtbank met zich mee dat de gevraagde verbetering (houdende een aanvulling) met betrekking tot de (naams)gegevens wel toewijsbaar is. Weliswaar hebben eisers deze volledige naamgeving of omschrijving van de hypotheek in de procedure niet gebruikt, maar het is voor alle partijen, dus ook voor gedaagde, volstrekt duidelijk om (welke hypotheek op) welke onroerende zaak het gaat. Er wordt nu niet iets anders of meer toegewezen, maar het toegewezene wordt nu volledig (juist) vermeld. Nu iedere verwarring omtrent het onderwerp van het geschil en het toegewezene ontbreekt, verzet niets zich tegen deze geringe aanpassing van het dictum.

X huurt voor zijn reisbureau winkelruimte van de Kijkshop. Bii vonnis van 7 oktober 2010 is X bij verstek veroordeeld tot betaling van achterstallige huur en ontruiming van het gehuurde. Tevens is de ontbinding van de huurovereenkomst uitgesproken. Na mondeling overleg tussen partijen in december 2010 is het gebruik van het gehuurde door X voortgezet. In maart 2011 is gebleken dat er asbest in het pand zat. X stelt dat er sprake is van een gebrek en laat de huur onbetaald. Kijkshop wil daarop alsnog haar bij verstekvonnis verkregen ontruimingstitel ten uitvoer te leggen en beroept zich derhalve op het verstekvonnis. X vordert schorsing van de executie. De voorzieningenrechter overweegt dat de kantonrechter in oktober 2010 de huurovereenkomst heeft ontbonden. Met de mondelinge overeenstemming tussen partijen in december 2010 is derhalve niet de verlenging van een bestaande huurovereenkomst (die immers reeds ontbonden was) tot stand gekomen, maar is een andere, nieuwe huurovereenkomst tot stand gekomen op basis waarvan X het gebruik van het gehuurde heeft voortgezet. De ontruimingstitel in het vonnis van 7 oktober 2010 is echter verkregen ter zake van de betalingsachterstand op de eerdere, inmiddels ontbonden, huurovereenkomst. Deze titel kan door Kijkshop naar het oordeel van de voorzieningenrechter niet worden ingeroepen tegen X als executoriale ontruimingstitel voor de ontruiming wegens niet-nakoming van een andere, nadien tot stand gekomen, huurovereenkomst. De voorzieningenrechter wijst daarom de door X gevorderde schorsing toe.

Eiser vordert ontbinding van de huurovereenkomst met gedaagde. Omdat gedaagde de huurachterstand, waarvan hij tot betaling was veroordeeld, heeft voldaan, alsmede de verschuldigde gebruikersvergoeding in de periode van augustus 2009 tot en met januari 2010 (met uitzondering van de maand augustus 2009), heeft eiser afgezien van het doen ontruimen van het gehuurde. Na januari 2010 zijn echter nog slechts kleine betalingen verricht en vanaf mei 2010 is niets meer betaald. Nu gedaagde het gehuurde in gebruik is blijven houden en gedurende een aantal maanden een gebruiksvergoeding heeft betaald, is volgens eiser sprake van herleving van de huurovereenkomst en dienen de betalingen vanaf augustus 2009 te worden gekwalificeerd als huurpenningen. De huurovereenkomst duurt volgens eiser thans voort tot en met 30 juni 2016. Eiser houdt er rekening mee dat het vonnis van 29 juli 2009 niet meer kan worden geëxecuteerd, zodat hij zich genoodzaakt ziet gedaagde in rechte te betrekken. Nu gedaagde toerekenbaar tekortschiet in de nakoming van zijn betalingsverplichting is eiser gerechtigd naast een veroordeling tot betaling van de achterstand de contractuele rente van 2% per maand, gemaakte kosten van rechtsbijstand en beslagkosten te vorderen en tevens ontbinding van de huurovereenkomst en schade bestaande uit huurderving tot de expiratiedatum van de nieuwe overeenkomst. Gedaagde betwist dat tussen partijen een huurrelatie bestaat. Hij wijst op het vonnis van 29 juli 2009, dat aan hem betekend is en waarin hij berust heeft. In dit vonnis is de huurovereenkomst tussen partijen ontbonden. Deze ontbinding is een vaststaand feit. Ten aanzien van de ontruiming heeft gedaagde contact gehad met de deurwaarder. Daaruit bleek dat eiser afzag van het effectueren van de ontruiming. Gedaagde mocht in de winkelruimte blijven mits de gebruiksvergoedingen werden voldaan. Partijen hebben geen nieuwe huurovereenkomst gesloten, maar uitsluitend gehandeld op basis van het vonnis van 29 juli 2009. Het verweer van gedaagde slaagt. Het vonnis van 29 juli 2009 is in kracht van gewijsde gegaan. De huurovereenkomst tussen partijen is onherroepelijk ontbonden en gedaagde is veroordeeld om een bedrag van € 3.280,65 per maand te betalen tot de ontruiming. Het oude contract is ontbonden en kan, anders dan eiser meent, niet “herleven”. Evenmin kan worden volgehouden dat tussen partijen een nieuwe huurovereenkomst tot stand is gekomen. De enkele betaling van maandelijkse bedragen door gedaagde voor het gebruik van de onroerende zaak is onvoldoende om daaruit (wilsovereenstemming over) het ontstaan van een nieuwe huurovereenkomst af te leiden. Dit geldt eens te meer nu onderhandelingen over een eventuele nieuwe overeenkomst zijn afgeketst en eiser ook zelf in de dagvaarding spreekt over het betalen van een gebruiksvergoeding door gedaagde.

Bij de voorzieningenrechter Haarlem was het vermoeden ontstaan dat eenzelfde beslagrekest eerder bij de voorzieningenrechter te Leeuwarden is ingediend, hoewel daarover niets in het beslagrekest was vermeld. Nadat de griffier telefonisch om opheldering had gevraagd, heeft appellant op 28 juli 2011 een gewijzigd beslagrekest ingediend waaruit blijkt dat een eerder beslagrekest is ingediend bij de rechtbank Leeuwarden, dat is ingetrokken voordat hierop is beslist. Door deze essentiële informatie, in strijd met artikel 21 Rv en het bepaalde onder punt 2 van de beslagsyllabus, niet te vermelden in het op 26 juli 2011 ingediende verzoekschrift heeft appellant de voorzieningenrechter misleid, hetgeen zodanig in strijd met de goede procesorde is, dat het gevraagde verlof reeds om die reden geweigerd dient te worden. In hoger beroep erkent appellant de gang van zaken, maar hij stelt dat het gaat om een vergissing die, naar aanleiding van vragen van de griffier, is opgehelderd en met het gewijzigde beslagrekest van 28 juli 2011 is verbeterd. Aangezien een verzoeker op grond van de beslagsyllabus één keer in de gelegenheid kan worden gesteld het rekest aan te vullen of te verbeteren, had de voorzieningenrechter het gewijzigde beslagrekest inhoudelijk moeten beoordelen. Appellant stelt dat het oordeel dat hij de voorzieningenrechter heeft misleid buitenproportioneel is, nu geen sprake is van opzet of kwade trouw en de fout met het gewijzigde beslagrekest is hersteld. Het hof stelt voorop dat uit het summiere karakter van het onderzoek volgt dat de verzoeker de voorzieningenrechter van alle voor de beslissing relevante feiten en omstandigheden dient te voorzien, waarbij de voorzieningenrechter erop moet kunnen vertrouwen dat de verzoeker hem volledig en naar waarheid inlicht. Het is dan ook in strijd met de beginselen van de goede procesorde dat de verzoeker bij een (dreigende) afwijzing zijn geluk elders nog eens beproeft, zonder ten minste open kaart te spelen. Het hof komt tot de slotsom dat appellant de voorzieningenrechter niet voldoende heeft voorzien van essentiële informatie. Naar het oordeel van het hof is niet komen vast te staan dat zulks opzettelijk is gebeurd, zodat de door de voorzieningenrechter getrokken conclusie – dat hij is misleid – niet gerechtvaardigd is. Dat neemt niet weg dat een en ander zodanig in strijd met de goede procesorde is, dat het de afwijzing van het verzoek rechtvaardigt. Het hof bekrachtigt bestreden beslissing van de voorzieningenrechter.

In verband met fraude is op de auto van de dochter van eiser beslag gelegd. De vader stelt daarop dat hij de eigenaar is en komt tegen het beslag op. De voorzieningenrechter overweegt dat de vader over een andere auto beschikt, waar hij zelf gebruik van maakt. Ook staat vast dat hij geen gebruik maakte van de onderhavige auto voordat het beslag werd gelegd. De auto was immers in gebruik bij zijn dochter. De enkele stelling dat hij over de auto wil beschikken omdat het zijn eigendom is en dat de auto nu in waarde daalt, is naar het oordeel van de voorzieningenrechter onvoldoende om van een spoedeisend belang te kunnen spreken. De stelling dat de auto nu in waarde daalt en eiser daardoor vermogensschade lijdt, gaat bovendien niet op. De waardedaling van de auto is in de huidige situatie tenminste gelijk, maar wellicht zelfs geringer dan wanneer de auto bij zijn dochter in gebruik zou zijn. De conclusie is dat eiser, bij gebrek aan spoedeisend belang, niet-ontvankelijk is in zijn vordering. Ten overvloede overweegt de voorzieningenrechter nog dat eiser heeft aan zijn vordering ten grondslag gelegd dat hij eigenaar is van de in beslag genomen auto en dat de Gemeente door het leggen van het beslag een onrechtmatige inbreuk maakt op zijn eigendomsrecht. De Gemeente heeft aangevoerd dat de dochter bij de sociale recherche heeft verklaard dat zij de auto van eiser voor haar verjaardag heeft gekregen. De latere verklaring van de dochter kan volgens de Gemeente niet anders worden gezien dan een poging om de auto op onjuiste gronden terug te krijgen. De vraag is wie ten tijde van de beslaglegging eigenaar was van de auto. Uitgangspunt daarbij is dat degene die een goed houdt, vermoed wordt dit goed voor zichzelf te houden en bezitter daarvan te zijn (artikel 3:109 BW) en voorts dat die bezitter vermoed wordt rechthebbende te zijn (artikel 3:119 BW). Toegespitst op deze zaak wordt de dochter van eiser derhalve vermoed rechthebbende, en dus eigenaar van de auto te zijn. Vervolgens rijst de vraag of eiser, alle feiten en omstandigheden in aanmerking genomen, dit vermoeden voorshands voldoende heeft weerlegd. De voorzieningenrechter is voorshands van oordeel dat eiser niet aannemelijk heeft gemaakt dat hij eigenaar is van de auto

De FGH bank geeft hypotheek op een pand in aanbouw. Een deel van de hypotheeksom blijft in depot en wordt in termijnen uitbetaald al naar gang de voortgang. Eisers leggen conservatoir beslag op het pand. De bouw gaat voort, onder toezicht van de FGH die voortgaat met betalen. Op een gegeven moment wordt geconstateerd dat de voortgang stagneert. Na onderzoek blijkt dat er gelden zijn weggelekt en dus niet aan de verhypothekeerde zaak zijn besteed. De hypotheekgever failleert en het pand gaat onder de hamer waarbij de FGH een flinke veer mort laten en voor eisers, de beslagleggers, niets overblijft. De beslagleggers hebben een groot aantal verwijten aan het adres van de bank, onder meer dat de bank onvoldoende heeft gecontroleerd of de door haar uitbetaalde gelden ten goede zijn gekomen aan de panden. De rechtbank wijst de vordering van de beslagleggers af. Volgens de rechtbank heeft FGH geen fouten gemaakt in haar controleplicht binnen haar rechtsrelatie met de aannemer die een onrechtmatige daad tegenover eisers opleveren. FGH heeft voldoende toezicht gehouden en heeft haar eigen belang gediend: zij heeft geen bijzondere zorgplicht jegens beslagleggers.

Aan recreatiepark Fort Oranje worden forse dwangsommen opgelegd in verband met de overtreding van regels over arbeidsmigranten. De Gemeente vaardigt dwangbevelen uit en legt beslag op het vastgoed. Fort Oranje komt tegen de executie op omdat nog een beroep bij de Raad van State loopt. Nu de gemeente door middel van de gelegde beslagen voldoende zekerheid heeft voor de voldoening van haar vordering en een executie hangende het hoger beroep voor Fort Oranje tot onomkeerbare gevolgen zou leiden, is sprake van een onevenredigheid tussen het belang van de gemeente bij onmiddellijke executie en het belang van Fort Oranje om in afwachting van de uitkomst van het hoger beroep niet te worden geschaad door een onomkeerbare situatie. Volgens artikel 3:13 lid 2 BW kan de gemeente onder die omstandigheden naar redelijkheid niet tot uitoefening van haar executiebevoegdheid overgaan en is sprake van misbruik van die bevoegdheid. De rechtbank schorst daarom de tenuitvoerlegging van het dwangbevel van 23 augustus 2011 totdat de Afdeling bestuursrechtspraak in hoger beroep uitspraak heeft gedaan over de besluiten die aan dit dwangbevel ten grondslag liggen. Ten aanzien van de incassokosten overweegt de rechtbank: “…dat het dwangbevel geen effect sorteert ten aanzien van de in het exploot van betekening opgenomen posten incassokosten en de BTW hierover. Ingevolge artikel 4:120 lid 2 Awb worden de buitengerechtelijke kosten berekend met toepassing van bij algemene maatregel van bestuur (amvb) vast te stellen tarieven. Deze amvb is het Besluit buitengerechtelijke kosten (Stb. 2009, 268). Ingevolge artikel 1 van het Besluit buitengerechtelijke kosten kunnen deze kosten in rekening worden gebracht voor zover zij redelijk zijn. Volgens de Nota van toelichting gaat het hierbij om de kosten die voortvloeien uit het voeren van herinneringstelefoontjes, het treffen en administreren van een betalingsregeling en het informeren daarover aan belanghebbenden. Voor de beoordeling van de vraag of buitengerechtelijke kosten verschuldigd zijn zoekt de rechtbank aansluiting bij de aanbevelingen van het rapport ‘Voorwerk II’. De partij die aanspraak maakt op buitengerechtelijke kosten dient in de eerste plaats voldoende gemotiveerd te stellen dat zij dergelijke werkzaamheden heeft verricht. De gemeente heeft dit niet gedaan. Dit onderdeel van het dwangbevel moet buiten effect worden gesteld. Hetzelfde geldt voor de in rekening gebrachte BTW over de incassokosten.”