Aflevering 6

Onder derde-beslagenen die (mede) woonplaats in Nederland hebben, kan Nederlands conservatoir derdenbeslag worden gelegd. Dit uitgangspunt kent grenzen, zo oordeelde de hoge raad in 1954 in het Lindeteves-arrest. Erkent de buitenlandse rechter het Nederlandse beslag niet als verweermiddel, dan ontbeert dat extraterritoriale werking. Voor de bank als derde-beslagene levert één en ander praktische problemen op: worden ook in het buitenland geadministreerde tegoeden door het beslag geraakt en moet daar dus over worden verklaard? het hof amsterdam oordeelde onlangs dat dit 'in de regel' niet kan worden vereist, maar onder omstandigheden wel. Dit creëert onwenselijke onduidelijkheid over de grenzen van het derdenbeslag. Deze onduidelijkheid zou kunnen worden weggenomen door invoering van een specificatieplicht voor de beslaglegger, zodat in het buitenland aangehouden tegoeden specifiek moeten worden aangeduid in het beslagrekest.

Uit art. 700 lid 2 tweede volzin Rv vloeit voort dat de voorzieningenrechter beslist op het verzoek tot beslaglegging na ‘summier onderzoek’. De voorzieningenrechter hoeft voor het onderzoek noch de beslaglegger, noch de beslagene als belanghebbende op te roepen, maar mag dit wel indien hij daartoe aanleiding ziet.

De auteur belicht in dit artikel de problemen die zich kunnen voordoen bij de toepassing van de verklaringsprocedure bij derdenbeslag. Daarbij wordt specifiek ingegaan op de relatie tussen de derdebeslagene en de geëxecuteerde mede aan de hand van recente rechtspraak en literatuur. Centraal staat hierbij de zogeheten rauwelijkse dagvaarding.

Deurwaarders leggen steeds vaker beslag op het inkomen van jongeren. De groep met grote schulden groeit snel, blijkt uit onderzoek van de redactie van RTL Nieuws. Ten opzichte van de eerste 7 maanden van 2011 is het aantal loonbeslagen dit jaar met 11 procent gestegen. Vooral de groep mensen onder de 30 jaar is hard getroffen. Daar is de stijging 20 procent. Volgens gerechtsdeurwaarder GGN gaat het bij hen alleen al om 15 duizend jongeren. En in het hele land om zo'n 150 duizend jongeren. Vooral het betalen van de maandelijkse zorgpremie is voor hen een probleem. Maar GGN ziet ook betalingsproblemen bij andere vaste lasten zoals water, elektra en gemeentelijke belastingen. Ook postorderbedrijven en telefoonmaatschappijen scharen zich in het rijtje van schuldeisers die steeds vaker loonbeslag leggen. De gerechtsdeurwaarder ziet vooral mensen in de problemen komen die er in inkomen op achteruit gaan of hun baan kwijtraken.

Een bedrijf in isolatiematerialen, SGB, heeft een conflict met een voormalig werknemer over de overtreding van een concurrentiebeding. In rechte is komen vast te staan dat er sprake is van slecht werknemerschap, nu de werknemer al tijdens zijn dienstverband bij SGB klanten heeft doorgeleid naar zijn nieuwe bedrijf Clefi. Vorderingen van SGB tot schadevergoeding en terugbetaling van de ontslagvergoeding zijn echter afgewezen. SGB heeft vervolgens ten laste van de ex-werknemer en Clefi conservatoir bewijsbeslag op grond van artikel 843a Rv gelegd op alles 'waaruit de omvang van de schade blijkt of zou kunnen worden afgeleid, via welk communicatiemiddel dan ook' De rechtbank heeft de incidentele vordering tot afgifte van de in beslag genomen bescheiden toegewezen. In deze appelprocedure staat die beslissing ter discussie.

Een Vereniging van Eigenaren heeft verlof gevraagd om bij de executoriale verkoop van een woning een beroep te doen op het huurbeding als bedoeld in art. 3:264 leden 5 en 6 BW, alsmede tot ontruiming door de (onder)huurder(s). Ten aanzien van haar bevoegdheid zich op het huurbeding te beroepen heeft de VvE gesteld dat zij van de hypotheekhouder, de SNS bank, toestemming heeft verkregen (namens haar) het huurbeding in te roepen.

Wildeboer was veroordeeld om aan Actium een bedrag te betalen. Actium heeft op 8 april 2009 executoriaal derdenbeslag gelegd onder SGU, de werkgever van Wildeboer voor een bedrag van in totaal € 8.718,67. SGU heeft op 14 oktober 2009 een verklaring derdenbeslag afgelegd. Volgens die verklaring valt maandelijks € 566,76 onder het beslag. Op dezelfde dag heeft SGU een bedrag van € 1.328,27 aan Actium betaald, waarvan € 1.000,00 aan hoofdsom en € 328,27 aan proceskosten. Voorts heeft Actium met ingang van de maand oktober 2009 steeds € 566,76 aan SGU afgedragen. Actium heeft in eerste aanleg gevorderd SGU te veroordelen tot betaling aan haar van een bedrag van € 7.718,67, vermeerderd met de wettelijke rente van 4 % per maand over € 1.740,00 vanaf 8 april 2009 tot de dag der betaling en subsidiair dat SGU op de voet van het bepaalde in artikel 477a lid 2 Rv gerechtelijke verklaring doet en wordt veroordeeld tot betaling van hetgeen volgens vaststelling door de rechter aan Actium zal blijken toe te komen. De rechtbank heeft de vorderingen afgewezen. Het geschil tussen partijen in hoger beroept spitst zich toe op de vraag naar de datum met ingang waarvan SGU de beslagen geldbedragen ten behoeve van Actium heeft moeten reserveren. SGU stelt zich op het standpunt dat zij eerst nadat zij verklaring ex artikel 476 b Rv heeft gedaan, dus op 14 oktober 2009 verplicht is de volgens die verklaring verschuldigde geldsommen te reserveren en te voldoen, Actium stelt dat SGU verplicht is tot het reserveren van betalingen vanaf de datum van de beslaglegging, in casu 8 april 2009.

Op 12 juli 2012 heeft een gerechtsdeurwaarder minister Opstelten per e-mailbericht in kennis gesteld van een voornemen executoriaal beslag te leggen op een bankrekening van de ambassade van de Volksrepubliek China in Nederland, te 's-Gravenhage. De minister heeft de betrokken gerechtsdeurwaarder nog dezelfde dag medegedeeld dat de voorgenomen ambtshandeling strijdig is met de volkenrechtelijke verplichtingen van Nederland. In het volkenrecht wordt er algemeen van uitgegaan dat ambassaderekeningen vallen onder staatseigendom waarvoor in de ontvangende staat immuniteit geldt. Dit uitgangspunt komt onder meer tot uitdrukking in art. 21 van de UN Convention on Jurisdictional Immunities of States and TheirProperty (2004). Hoewel deze conventie nog niet in werking is getreden en Nederland nog niet heeft geratificeerd, mag ervan worden uitgegaan dat de conventie op dit punt het geldige gewoonterecht codificeert.

Op verzoek van Creyf's Interim BV is ten laste van X VOF en haar vennoten (gedaagde en Y) executoriaal beslag gelegd onder ING Bank op alle tegoeden die ING Bank onder zich heeft van gedaagde en Y. ING heeft gedaagde verschillende brieven gestuurd over de gevolgen van het beslag. Thans vordert ING van gedaagde aanvulling van de debetsaldi. Gedaagde heeft de bank om opheldering gevraagd. In de kern genomen vraagt gedaagde hoe het kan dat, waar ING Bank in haar brieven spreekt over tegoeden, er op verschillende bankrekeningen debetstanden zijn ontstaan, terwijl de rekening-courantovereenkomsten dergelijke debetstanden niet toestaan. ING Bank voert aan dat zij verplicht was alle tegoeden die onder het beslag vielen af te dragen aan de eerste beslaglegger. Door de grote hoeveelheid beslagen was het voor ING Bank niet mogelijk per 29 juni 2009 alle aanwezige saldi direct te reserveren. Hierdoor kon het gebeuren dat er nog mutaties zijn geweest nadat er beslag is gelegd. Na (interne) reservering van het beslagen tegoed is er een ongeoorloofd debetsaldo ontstaan op de betreffende bankrekeningen. Gedaagde is er echter bij brief van 30 juni 2009 wel op gewezen dat hij niet mocht beschikken over het beslagen tegoed. Dat hij niettemin betalingen heeft laten uitvoeren, komt voor zijn rekening en risico.

Een juwelier huurt winkelruimte in een winkelcentrum dat eigendom is van ING. Op vordering van ING is de juwelier op 29 maart 2012 veroordeeld om zijn papegaai en haar kooi uit winkelcentrum te verwijderen en verwijderd te houden, op straffe van een dwangsom. Gerechtsdeurwaarder G heeft het vonnis op 12 april 2012 aan de juwelier betekend. Een week later heeft G, op verzoek van ING, een proces-verbaal van constatering opgemaakt, inhoudende dat de kooi en de papegaai zich nog in de winkel van de juwelier bevinden. ING heeft G verzocht om de juwelier aan te zeggen dat hiermee niet is voldaan aan het vonnis, en dat er inmiddels dwangsommen zijn verbeurd. G meent dat hij het verzoek van ING niet kan uitvoeren, omdat het vonnis met de verwijdering van de papegaai met kooi uit de openbare ruimte van het winkelcentrum is nagekomen. G heeft daarop een verzoek ex artikel 438 lid 4 Rv ingediend. Hij verzoekt de voorzieningenrechter te beslissen of in het vonnis van de kantonrechter moet worden gelezen dat de papegaai met kooi uit het gehele winkelcentrum of uit de algemene ruimten verwijderd moet worden verwijderd.

X is enig aandeelhouder en bestuurder van X Beheer. Zijn zoon Y is enig aandeelhouder en bestuurder van VDB. In 1996 heeft X Beheer Sensemakers BV opgericht. Sensemakers houdt zich bezig met het exploiteren van erotische telefoonnummers en websites. In 2007 heeft X Beheer 30% van haar aandelen in Sensemakers aan VDB verkocht. Voor de betaling van de koopsom is een regeling getroffen, die door VDB niet is nagekomen. Vader en zoon zijn daarna met elkaar in verschillende procedures verwikkeld geraakt. In 2012 heeft X Beheer executoriaal beslag gelegd op de aandelen Sensemakers. DKB, een vennootschap van de dochter van X (en halfzus van Y), heeft zich bereid verklaard de aandelen te kopen. De rechtbank heeft het verzoek van X Beheer om tot verkoop van de aandelen over te gaan afgewezen. Zij overwoog dat het toelaten van de executoriale verkoop een onaanvaardbare doorkruising zou betekenen van de diverse procedures die tussen partijen lopen en het risico van tegenstrijdige beslissingen zou meebrengen. Mede omdat X Beheer het recht van executie voor een ander doel leek te willen gebruiken dan waarvoor het is verleend, concludeerde de rechtbank dat uitoefening van het recht van executie door X Beheer misbruik van bevoegdheid als bedoeld in artikel 3:13 lid 1 BW zou betekenen.

A verzoekt de schorsing van een geplande executieveiling van een onroerende zaak, totdat in rechte vast staat dat aannemer Amstel een retentierecht heeft op de onroerende zaak, en voor welk bedrag dat retentierecht kan worden uitgeoefend. A voert terecht aan dat van een op een onroerende zaak rustend retentierecht een waardedrukkend effect uitgaat waarmee een potentiële koper bij het bepalen van de prijs die hij bereid is te betalen voor die onroerende zaak rekening zal houden. Uit de veilingvoorwaarden dient derhalve tijdig te kunnen worden afgeleid dat de retentor (feitelijk) een retentierecht uitoefent en onder welke voorwaarden de retentor bereid is het retentierecht prijs te geven, waarbij die voorwaarden ook via publicatie op internet beschikbaar kunnen worden gemaakt.

A en Hoad Holding BV zijn in mei 2012 veroordeeld tot een betaling aan Toppot. Toppot heeft vervolgens op 17 juni 2010 ten laste van A respectievelijk Hoad executoriaal beslag laten leggen op de aandelen die A houdt in Hoad BV en de aandelen die Hoad houdt in een vijftal (dochter)vennootschappen. E en F, mede-aandeelhouders van Hoad, hebben een verzoek ingediend te worden toegelaten als belanghebbenden.

Bij een boedelverdeling na echtscheiding maakt de rechtbank een berekening van wat beide partijen toekomt. Daarbij maakt de rechtbank een vergissing in het nadeel van de man. De man stelt geen hoger beroep in, maar vraagt wel om verbetering van het vonnis. Dat verzoek wordt afgewezen. Het vonnis levert een executoriale titel op en de vrouw gaat over tot executie van het hele bedrag. De man stapt daarop in kort geding naar de rechtbank. Hij voert aan dat de vrouw misbruik maakt van haar bevoegdheid tot executie, omdat ze een vonnis met een rekenfout executeert. Volgens de vrouw is de berekening van de rechtbank correct. Zij laat echter na die stelling te onderbouwen. De rechtbank wijst desondanks de vordering van de man af, waarop de man in hoger beroep gaat.

Astoria Vastgoed BV heeft op 29 september 2011 een appartementencomplex onderhands executoriaal gekocht. Het is op 22 december 2011 geleverd. Op 2 februari 2012 blijken de sloten van een appartement geforceerd. Het appartement is door gedaagden betrokken. Zij stellen al op 1 september 2011 een huurovereenkomst te hebben afgesloten met A, de vorige eigenaar van het complex. Astoria vordert ontruiming. Volgens Astoria is de huurovereenkomst waarop gedaagden zich beroepen een schijncontract. Ter onderbouwing voert Astoria aan dat het appartement ten tijde van de aankoop en bezichtiging niet bewoond was. Ook omwonenden hebben dat verklaard. Dit was ook de reden waarom de bank geen verlof heeft gevraagd om het huurbeding te mogen inroepen. Astoria meent dat de woning zonder recht of titel in gebruik is genomen en dat de huurovereenkomst is geantedateerd.

Breed en X hebben in september 2009 mondeling een duurovereenkomst gesloten op grond waarvan Breed onder meer planten en bomen opkweekt. Breed heeft met verlof beslag gelegd op een onroerende zaak van X en onder twee banken. Breed heeft X op 27 april 2012 gedagvaard om betaling van € 203.836,80 in hoofdsom te verkrijgen, met als grondslag nakoming van de tussen hen gesloten overeenkomst. In dit incident vordert X dat de rechtbank een voorlopige voorziening zoals bedoeld in artikel 223 Rv zal treffen, door Breed te veroordelen het door haar gelegde conservatoire beslag op te heffen. X stelt dat Breed de verkeerde partij heeft gedagvaard. De aansprakelijkheid van X voor de verbintenissen uit de duurovereenkomst tussen Breed en X is door contractsovername overgegaan op Zwaluw Plant BV. Het beslag op de vermogensbestanddelen van X is daarom ten onrechte gelegd, waarmee het spoedeisend belang automatisch is gegeven. Breed betwist op zijn beurt dat er sprake is van contractsovername. X stelt niet dat hij belang heeft bij opheffing van de gelegde beslagen en heeft evenmin aangegeven waar dat belang vervolgens uit zou bestaan. Daarom dient het belang van Breed bij het gelegde beslag, gezien de hoogte van haar vordering en haar vrees ten aanzien van het beslag op de onroerende zaak voor overheveling van activiteiten en/of activa door X naar het op hetzelfde adres gevestigde Zwaluw Plant BV, zwaarder te wegen dan een eventueel belang van X.

In deze zaak gaat het om de vraag of een beslissing van de voorzieningenrechter tot schorsing van de tenuitvoerlegging van verbeurde dwangsommen op de voet van art. 438 lid 2 Rv een wettelijk beletsel voor tenuitvoerlegging van de dwangsom als bedoeld in art. 611g lid 2 Rv vormt.

Op 1 juli 2012 is het wetsvoorstel Normering Buitengerechtelijke Incassokosten in werking getreden. Daarmee worden onredelijk hoge buitengerechtelijke incassokosten aan banden gelegd. De vergoeding voor incassokosten wordt straks berekend als percentage van het bedrag dat de schuldenaar aan de schuldeiser is verschuldigd, met een minimumbedrag van € 40. Het wetsvoorstel voegt aan Boek 6 BW en het Wetboek van strafvordering een regeling toe voor incassokosten. Hiermee kan dan via AMvB de maximale vergoeding voor buitengerechtelijke incassokosten vastgesteld worden. In de AMvB wordt de maximale vergoeding vastgesteld voor vorderingen uit overeenkomst tot betaling van een geldsom van maximaal € 25.000.

Appellanten, rekeninghouders bij de Rabobank, hadden een krediet aangevraagd bij DNV. Nadat het krediet was verleend heeft DNV een bedrag overgemaakt naar de rekening van appellanten. Vervolgens is bij DNV het vermoeden gerezen dat appellanten fraude hebben gepleegd bij de aanvraag van het krediet. De Rabobank heeft op verzoek van DNV een bedrag van € 29.103,60 van de rekening van appellanten overgemaakt naar DNV. Appellanten hebben hiertoe geen opdracht gegeven. Zij vorderden vervolgens van Rabobank de creditering van hun rekening voor dit bedrag.

Eiser heeft de schorsing gevorderd van de ontruiming van haar woning op basis van een vonnis van 11 juni 2009. Verhuurder Woonbron heeft na het vonnis van 11 juni 2009 verschillende malen uit coulance regelingen met eiser getroffen, die eiser vervolgens niet (correct) nakwam. Eind maart 2012 is nog een betalingsregeling met eiser afgesproken ter aflossing van de in het geding zijnde huurschuld. Niet in geschil tussen partijen is dat eiser de lopende termijnen over de maanden mei en juni 2012 niet heeft betaald. Eiser stelt dat dit te wijten is aan beslag(en) die ten laste van haar is/zijn gelegd. Zij heeft echter niet inzichtelijk gemaakt wat daarvan de aard en omvang is, zodat de voorzieningenrechter hieraan voorbij gaat. Nu niet is gebleken dat eiser in de komende periode wel ruimte heeft om de in het geding zijnde betalingsachterstand met rente en kosten onmiddellijk op correcte wijze te voldoen, heeft Woonbron een gerechtvaardigd belang bij haar bevoegdheid om tot ontruiming over te gaan.

Het slot van een jegens appellant gewezen ontruimingsvonnis luidt: 'Wel is de voorzieningenrechter van oordeel dat de gevorderde ontruimingstermijn van twee maanden na betekening van het vonnis de belangen van appellant tekort doet en zij zal daarom bepalen dat de woning binnen vier maanden na betekening van dit vonnis moet zijn ontruimd.' De betekening van het ontruimingsvonnis heeft op 16 december 2009 plaatsgevonden. De raadsman van appellant heeft op 24 december 2009 aan de deurwaarder geschreven: 'Op 22 december 2009 ontvangt cliënt van u een aanzegging dat de door u bevolen ontruiming niet binnen 4 maanden na 16 december zal moeten plaatsvinden, maar dat deze uiterlijk 7 januari 2010 zal hebben moeten plaatsgevonden. Zonder nadere toelichting uwerzijds valt niet in te zien waarom de ontruimingstermijn wordt ingekort van 4 maanden naar 16 dagen. Volgens het vonnis van de voorzieningenrechter bedraagt de ontruimingstermijn 4 maanden.' Het hof dient thans te onderzoeken of uit de vaststaande feiten volgt dat het ontruimingsvonnis geen titel bood voor de ontruiming, zoals die op 8 januari 2010 heeft plaatsgevonden.

Het geschil tussen partijen betreft een geldleningovereenkomst die tussen gedaagde als schuldenaar en zijn ex-schoonvader als schuldeiser is aangegaan. Het meest verstrekkende verweer van gedaagde is dat de vordering tot nakoming van de verplichtingen uit de geldleningovereenkomst is verjaard, omdat hij de (stuitings)brief van 25 november 2007 niet heeft ontvangen. Gelet op de bepalingen van de overeenkomst is het bedrag direct en terstond opeisbaar als gedaagde de aangegane betalingsverplichtingen niet nakomt. Nu is overeengekomen dat hiervoor geen nadere ingebrekestelling is vereist, brengt een redelijke uitleg van deze bepalingen mee dat het rechtsgevolg van opeisbaarheid van de gehele schuld intreedt na ommekomst van twee maanden, zijnde per 2 maart 2005. Indien komt vast te staan dat gedaagde de brief van 25 november 2007 niet heeft ontvangen, is jegens gedaagde pas in juli 2011 voor het eerst aanspraak gemaakt op terugbetaling van het geleende bedrag.

Een Poolse schilder heeft het huis van mevrouw X geschilderd. Er is een geschil gerezen over de wijze van vergoeding die zou zijn overeengekomen. De kantonrechter heeft geoordeeld dat X de schilder per uur zou betalen, en X is veroordeeld om € 5.000,- aan de schilder te betalen. X werpt thans een incidentele vordering op tot schorsing van de tenuitvoerlegging: zij voert aan dat zij een restitutierisico zal lopen indien het door haar ingestelde hoger beroep gegrond wordt verklaard, omdat de schilder de Poolse nationaliteit heeft en niet te traceren valt in Polen. Voorts heeft X aangevoerd dat zij zekerheid voor de duur van het hoger beroep heeft aangeboden voor de door haar verschuldigde bedragen. De schilder heeft op zijn beurt gesteld dat er geen sprake is van een restitutierisico, en dat hij woonachtig en kantoorhoudend is in Nederland. Voorts heeft hij aangevoerd dat hij recht en belang heeft bij de tenuitvoerlegging van het bestreden vonnis omdat hij lang op betaling van zijn vordering heeft moeten wachten en kosten heeft moeten maken om die vordering te kunnen incasseren. Daarnaast betwijfelt hij of mevrouw X wel bereid of in staat is om voor het volledige bedrag zekerheid te stellen omdat zij dat tot op heden niet heeft gedaan.

Gedaagde had een schuld aan Achmea. In verband met een schuldenregeling had Achmea in november 2010 aan de GKB bericht dat zij gedurende 4 maanden de invorderingsmaatregelen ter zake van deze schuld zou opschorten. Verder had zij aan de GKB verzocht haar op de hoogte te houden van het verloop van de schuldregeling. Omdat Achmea niets meer hoorde, heeft zij na het verstrijken van de 4 maanden de in-vorderingsmaatregelen opnieuw opgestart en betalingsherinneringen aan gedaagde verzonden. Daarop heeft gedaagde niet gereageerd.

De centrale inning van griffierechten door het Landelijk Dienstencentrum voor de Rechtspraak (LDCR) is uitgesteld. De komende periode zullen de laatste tests en aanpassingen worden uitgevoerd. Medio september wordt meer bekend over de nieuwe invoeringsdatum. Het LDCR neemt de inning van griffierechten over van de rechtbanken, gerechtshoven en bijzondere colleges. Alle gerechten dragen daartoe hun financiële administratie over aan het Landelijk Dienstencentrum. Voor professionele partijen zoals advocaten, notarissen, deurwaarders, gemachtigden van gemeenten, werknemersorganisaties en rechtsbijstandverzekeraars die regelmatig, namens hun cliënten, rechtszaken indienen dan wel rechtshandelingen laten verrichten, betekent de centrale inning van griffierechten een vereenvoudiging van de administratie.

Op de woonboerderij van gedaagde rustten drie hypotheken: een eerste hypotheek ten gunste van Fortis, een tweede ten gunste van de Rabobank en een derde ten gunste van ING. Nadat de woonboerderij op instigatie van Fortis executoriaal is verkocht.

Een jarenlange discussie over het aandeelhouderschap binnen een beleggingsgroep mondt in 2011 uit in een arrest van de Hoge Raad waarbij een arrest van het Hof Arnhem wordt vernietigd. Die vernietiging leidt tot een actie van gedaagde tegen de eisers in dit kort geding voor een schadevergoeding op grond van een onrechtmatige executie en in verband daarmee worden grote hoeveelheden conservatoir beslagen gelegd tegen onder andere de (indirect) bestuurders van de executanten. De voorzieningenrechter heft de beslagen voor een groot deel op omdat de gedaagde beslaglegger zijn vorderingen onvoldoende heeft gestaafd, zowel voor wat betreft de hoogte als de aansprakelijkheid van de (indirect)bestuurders. Interessant is de reconventionele vordering van gedaagde (de beslaglegger) tot het doen van verklaring. De voorzieningenrechter overweegt:'6.2. gedaagde heeft ter onderbouwing van zijn vordering aangevoerd dat M.E. Beheer c.s. (de derden) ten aanzien van de gelegde derdenbeslagen geen verklaring als bedoeld in artikel 723 Rv hebben afgelegd. Zij zijn daar volgens gedaagde wel toe verplicht nu ruim vier weken zijn verstreken nadat de eis in de hoofdzaak (tijdig) aanhangig is gemaakt en de daarop betrekking hebbende stukken tijdig zijn overbetekend.

In een procedure tussen appellant en gemeente Lelystad heeft appellant gevorderd te beslissen dat hij het in een dwangbevel genoemde bedrag van € 50.000,- niet verschuldigd is. De rechtbank heeft appellant in deze vordering niet-ontvankelijk verklaard omdat hij, niet verschoonbaar, het verzet tegen het dwangbevel te laat heeft ingesteld. Tegen deze beslissing komt appellant in hoger beroep op. Hij voert aan dat het hof de zaak alsnog inhoudelijk dient te beoordelen en op grond daarvan in overeenstemming met zijn oorspronkelijke vordering moet beslissen. Niet in discussie is dat de verzetdagvaarding eerst is uitgebracht nadat de daarvoor geldende termijn van zes weken was verstreken. Appellant heeft in eerste aanleg en in hoger beroep echter aangevoerd dat hij - dat wil zeggen: zijn advocaat - de dagvaarding tijdig vóór het verstrijken van de verzettermijn aan de instrumenterende deurwaarder heeft doen toekomen, doch dat deze heeft verzuimd daarmee (tijdig) het nodige te doen. De rechtbank heeft de feitelijke juistheid van de stelling van appellant in het midden gelaten. Onder verwijzing naar het arrest van de Hoge Raad d.d. 24 april 2009, NJ 2009, 488 heeft zij geoordeeld dat de eventueel door de deurwaarder in dit opzicht gemaakte fout en de gevolgen daarvan aan appellant moeten worden toegerekend.

IHT heeft conservatoir beslag gelegd op de woning van eiser, op de grondslag dat Keukenstudio X VOF, waarvan eiser medevennoot is, haar verplichtingen uit een overeenkomst met IHT niet is nagekomen. Het beslag is op 23 augustus 2010 in het Kadaster ingeschreven. Nadat IHT op 26 augustus 2010 bij dagvaarding haar eis in de hoofdzaak heeft ingesteld, heeft de rechtbank te Dordrecht zich bij vonnis van 19 juni 2011 relatief onbevoegd verklaard. Tegen dit vonnis is door IHT geen hoger beroep ingesteld. Hierdoor is het op 23 augustus 2010 gelegde beslag op de woning van rechtswege komen te vervallen. Op 27 oktober 2011 is de hoofdzaak opnieuw aanhangig gemaakt bij de wel bevoegde rechter, te weten het Landgericht Darmstadt (Duitsland).