Aflevering 8

In dit artikel wordt een uitspraak van de rechtbank Amsterdam besproken waarin expliciet is bepaald dat de in de Wet Financieel Toezicht geformuleerde prospectusplicht, niet van toepassing is op de executoriale verkoop van aandelen. Daarvoor was eerder reeds gepleit in de literatuur. Deze uitspraak betekent een doorbraak op dit onderdeel. De rechtbank vermeldt dat de notaris een rol dient te spelen bij de executieverkoop. De auteur acht dat niet juist. De rechtbank heeft in de proceskosten ook de kosten van de ter zitting verschenen deurwaarder meegenomen. Dat is volgens de auteur terecht en praktisch. De conclusie luidt dat de rechtbank een voor de executiepraktijk relevante uitspraak heeft gegeven.

Wanneer er schade onstaat door een gelegd beslag kan deze schade mogelijk op de beslaglegger worden verhaald. Daarbij maakt het verschil of de vordering van de beslaglegger in de hoofdzaak uiteindelijk geheel (‘onterecht beslag’) of gedeeltelijk wordt afgewezen. De onterecht beslagene moet vaak jaren wachten voordat hij zijn schadevordering in rechte kan afdwingen. Besproken wordt welke maatregelen de ‘onterecht beslagene’ kan - en in bepaalde gevallen moet - nemen om zijn vordering tot schadevergoeding in deze fase veilig te stellen. Daarbij komen niet alleen onderwerpen als verjaring, eigen schuld en schadebeperking aan bod, maar ook de mogelijkheden de om - voordat de rechter in de hoofdzaak beslist - mogelijk verhaal op de (gewezen) beslaglegger veilig te stellen om het verhaalsrisico te beperken.

De auteur stelt de vraag aan de orde of lijfsdwang de laatste jaren in toenemende mate door de Nederlandse rechter wordt toegepast. Na een uitvoerig rechtspraakonderzoek van het laatste decennium komt hij tot de conclusie dat de rechter inderdaad meer gebruik lijkt te maken van de maatregel van lijfsdwang, maar dat de toepassing beperkt blijft binnen internationale en nationale marges. Ook blijkt de rechter steeds meer te grijpen naar andere verstrekkende maatregelen, die kunnen dienen als alternatief voor de toepassing van lijfsdwang.

Verweerder in cassatie is eigenaar van een loods met buitenperceel. Hij heeft begin 2007 gesprekken gevoerd met eiser in cassatie over de verhuur van de loods per 1 maart 2007. Er is een huurovereenkomst opgesteld, maar deze is niet ondertekend. Wegens het lozen van een chemische stof door de huurder is er ernstige vervuiling opgetreden van het terrein en de riolering. De gemeente heeft aangekondigd dat bestuursdwang wordt toegepast. Vervolgens heeft verweerder, na daartoe verkregen verlof, ten laste van eiser conservatoir beslag gelegd op een vrachtauto. De auto is ter gerechtelijke bewaring afgegeven aan een bergingsbedrijf.

Het Gerechtshof 's-Hertogenbosch heeft aan het Hof van Justitie van de Europese unie (Luxemburg) de vraag voorgelegd of voor een uittreksel uit de gemeentelijke basisadministratie (GBA) kosten in rekening mogen worden gebracht.

Partijen zijn gewezen echtgenoten. De vrouw heeft executoriaal beslag gelegd op de woning van de man, omdat hij de alimentatie niet betaalde. De man heeft de woning verkocht. De vrouw heeft geweigerd het beslag op te heffen, ondanks het feit dat de hypothecaire schuld op de woning hoger is dan de te realiseren verkoopopbrengst. In hoger beroep heeft het hof het beslag alsnog opgeheven.

Het aantal mensen met schulden blijft groeien. Volgens cijfers van de Nederlandse Vereniging van Incasso-ondernemingen (NVI) waren er in het tweede kwartaal van 2012 3,6 miljoen dossiers in behandeling met een totale schuld van 5,6 miljard euro. Vergeleken met medio 2011 is dat een stijging van 20 procent. 2012 zou volgens de NVI een recordjaar kunnen worden.

G is eigenaar van twee vakantiewoningen op het park van Coöperatie Vakantiecentrum Schin op Geul U.A. G is veroordeeld om € 22.822,66 te betalen ter zake door hem aan de Coöperatie verschuldigde parkbijdragen. De Coöperatie heeft het vonnis op 5 november 2010 aan G laten betekenen. Op 9 november heeft de advocaat van G (en twee van diens mede-gedaagden in dezelfde procedure) aan de deurwaarder laten weten dat zij druk doende zijn met het zoeken naar mogelijkheden tot een spoedige betaling, maar dat zij het geld niet direct voorhanden hebben. De Coöperatie heeft op 14 januari 2011 executoriaal beslag gelegd op de vakantiewoningen van G. De eerste hypotheekhouder heeft bij exploot van 4 januari 2012 op de voet van het bepaalde in art. 509 Rv aan G de overname van de executie aangezegd voor de veilingdatum 9 februari 2012.

Eiser meent dat de openbare executieveiling van zijn appartement voorkomen moet worden, omdat de kans bestaat dat hij, indien het appartement onderhands wordt verkocht, in aanmerking komt voor kwijtschelding van de restschuld, nu de hypotheek is verstrekt met een Nationale Hypotheek Garantie. Ook zal hij na een executoriale verkoop vermoedelijk met een restschuld komen te zitten.

X is strafrechtelijk veroordeeld voor hennepteelt. Ook is hem een ontnemingsmaatregel opgelegd. Omdat X niet betaalt heeft de Staat executoriaal beslag gelegd op de woonwagen van X. De Staat wil nu overgaan tot verkoop. X heeft onder meer aangevoerd dat de woonwagen een onroerende zaak is en dat de gemeente Y door natrekking eigenaar is geworden. De Staat heeft hiertegen aangevoerd dat het mobile home niet verankerd is in de grond, wat er op duidt dat het mobile home niet is bestemd om duurzaam ter plaatse te blijven. Ook de wetgever heeft bij de totstandkoming van Titel 7.1 BW, betreffende (onder meer) de koop van onroerende zaken, voor ogen gestaan dat een woonwagen roerend is. Daarnaast blijkt uit het taxatierapport dat het mobile home verplaatsbaar is. Hieraan heeft de Staat ter zitting toegevoegd dat de standplaats geen eigendom van X is. Aangezien huur- en andere gebruiksrechten naar hun aard niet eeuwigdurend zijn, zal het mobile home op enig moment van de standplaats moeten worden verwijderd, aldus de Staat.

In dit geding heeft de vader verzocht de door hem verschuldigde bijdrage in de kosten en verzorging van de dochter te beëindigen met ingang van 1 augustus 2009, en deze bijdrage wat de zoon aangaat op nihil te stellen met ingang van dezelfde datum, althans met ingang van 8 september 2009. Wat de dochter betreft voerde de vader aan dat zij inmiddels bij hem woont en dat zijn huidige partner in de dochters levensonderhoud voorziet (en ook in het zijne); wat de zoon aangaat beriep hij zich erop dat hij failliet is verklaard en geen inkomen heeft.

Phiax BV had een lening verstrekt aan advocaat B, die deel uitmaakt van een kostenmaatschap. Deze kostenmaatschap had een huurovereenkomst afgesloten met de maten, waaronder B, in privé, in hun hoedanigheid van economisch eigenaars van het kantoorpand. Omdat B in gebreke blijft met het aflossen van de lening heeft Phiax executoriaal derdenbeslag gelegd onder de kostenmaatschap, ten laste van B. Phiax vordert de veroordeling van de kostenmaatschap tot het afleggen van een gerechtelijke verklaring op de voet van het bepaalde in artikel 477a Rv.

Begin 2009 heeft een schuldeiser van A executoriaal beslag gelegd op de echtelijke woning. A had deze woning vanaf 2008 via een makelaar te koop staan. Hypotheekbank ING heeft vervolgens aan A bericht dat zij de executie van de beslaglegger heeft overgenomen. In die brief adviseert ING A dringend om 'dusdanige stappen voor de aangekondigde executieverkoop te nemen, dat u deze kunt voorkomen, door bijvoorbeeld alsnog met de beslaglegger(s) overeenstemming te bereiken'. Verder attendeert ING A erop dat A aansprakelijk blijft voor de restantvordering als de opbrengst van de verkoop lager uitvalt dan de vordering van ING op A. Een taxateur heeft in opdracht van ING de woning van A gewaardeerd en daarbij een onderhandse verkoopwaarde van € 260.000,00 en een executiewaarde van € 208.000,00 vastgesteld. Op 28 april 2009 heeft de openbare verkoop plaatsgevonden, waarbij de woning van A € 171.000,00 heeft opgebracht. De geveilde woning is in september 2009 doorverkocht aan een derde voor een bedrag van € 235.000,00.

Eiser huurde een woning van Stichting Woonstad. De kantonrechter heeft eiser veroordeeld tot betaling van een aanzienlijke huurachterstand. Daarbij heeft de kantonrechter de huurovereenkomst ontbonden en eiser veroordeeld om de woning te ontruimen. Het vonnis is bij exploot van 31 juli 2012 aan eiser betekend. Bij exploot van 22 augustus 2012 heeft Woonstad de ontruiming van de woning aangezegd. Eiser vordert een verbod op de ontruiming.

Eiseres verhuurt een woning aan gedaagde. Eiseres is veroordeeld om gebreken aan de woning te laten herstellen door aannemer X, conform een bepaalde offerte, op straffe van een dwangsom van € 500,00 per dag, tot een maximum van € 25.000,00. Gedaagde heeft recentelijk beslag laten leggen op de uitkering van eiseres, gevolgd door een derdenbeslag op de bankrekeningen van eiseres bij de Rabobank. Thans vordert eiseres opheffing van de beslagen. Ook betwist zij dwangsommen verbeurd te zijn. Daarbij beroept zij zich op het feit dat aannemer X is gefailleerd, en de offerte van aannemer Y, die zij na contact met de curator een offerte heeft laten uitbrengen, week af van de offerte van X. Ook kon Y niet binnen de gestelde termijn beginnen met het herstelwerk.

Na de scheiding en deling van de huwelijksgoederengemeenschap diende de man wegens overbedeling aan de vrouw ruim € 200.000,- te betalen. De vrouw heeft maritaal beslag gelegd op verschillende percelen, uit vrees voor het risico van financiële benadeling. Deze vrees is niet ongegrond gebleken vanwege het faillissement van de man. De voorzieningenrechter heeft het beslag (grotendeels) vervallen verklaard. De vrouw gaat in beroep. De curator van de man voert verweer. Met uitzondering van de aan de vrouw toegedeelde onroerende zaken behoren de onroerende zaken waarop het maritaal beslag is gelegd niet tot de (ontbonden) huwelijksgemeenschap. Deze onroerende zaken zijn bij notariële akte van 16 juli 2004 ingebracht in de maatschap die de man met ingang van 1 januari 2003 is aangegaan met zijn zoon B. Slechts het aandeel van de man in de maatschap behoort tot de (ontbonden) huwelijksgemeenschap, de onroerende zaken niet.

Partijen zijn zakenrelaties. Er is een geschil ontstaan over inbreuken op de geheimhoudingsverplichtingen door gedaagde, de in verband daarmee verbeurde boetes, de annulering van een aantal orders door eiseressen en het uitblijven van betaling van een aantal facturen van gedaagde. Gedaagde heeft met verlof enkele conservatoire beslagen ten laste van eiseres gelegd. Eiseres vordert opheffing van de beslagen.

A en B hebben in 2006 aan SNS een hypotheekrecht op hun woning verleend als zekerheid voor een geldlening van € 600.000.In 2005 zijn A en B uitgeschreven uit de GBA wegens vertrek naar Frankrijk. Er is een betalingsachterstand ontstaan en A en B hebben de woning te koop gezet.

X heeft in 2005 aan SNS een hypotheekrecht verleend op zijn woning, als zekerheid voor een geldlening van € 223.500. X is nadien getrouwd met Y. Y is in 2010 uitgeschreven uit de GBA wegens vertrek naar Peru. X is in 2011 uitgeschreven wegens vertrek met onbekende bestemming. X heeft aan SNS een volmacht verleend om de woning namens hem te verkopen en te leveren. Y heeft deze volmacht niet ondertekend. SNS heeft als zaakwaarnemer voor X en Y de woning te koop gezet en een koopovereenkomst met koper K gesloten. SNS vordert nu dat de voorzieningenrechter zal bepalen dat dit vonnis in de plaats treedt van de medewerking van gedaagden aan levering van de woning aan K.

Y BV heeft de helft van de aandelen in X BV gekocht van gedaagde. Een deel van de koopsom is contant voldaan, voor het restant hebben partijen een overeenkomst van geldlening gesloten. Y heeft, als enig aandeelhouder van Y BV, aan gedaagde een recht van eerste hypotheek verstrekt op zijn woning. Vervolgens is er bij Y BV twijfel ontstaan over de juistheid van de winstvermelding in de jaarrekening 2005, waarop de prijs voor de aandelen was gebaseerd. Vervolgens is met een derde partij een koopovereenkomst gesloten terzake van de aandelen. In de overeenkomst is vermeld dat de hypotheek teniet zal gaan. De derde partij is echter gefailleerd voordat de levering van de aandelen heeft plaatsgevonden. BV X is vervolgens ook failliet verklaard.

Een fabrikant van pompen, N BV, heeft een conflict met distributeur F over de levering van een partij pompen. De voorzieningenrechter heeft N veroordeeld om twee pompen aan F te leveren. F heeft dit vonnis op 17 maart 2012 laten betekenen ten kantore van de advocaten van N. Op 3 september 2012 heeft F een betalingsbevel gedaan aan N in verband met de uit hoofde van het vonnis verbeurde dwangsommen. N vordert nu (onder meer) staking van de executie.

De Rabobank heeft eiser in 2000 een hypotheekkrediet van f. 400.000,00 verleend. Eiser heeft vervolgens de helft van dat bedrag doorgeleend aan gedaagde, onder dezelfde voorwaarden als die tussen eiser en de bank gelden. In 2006 zegt eiser de lening op, en hij verzoekt eiser de restschuld aan hem over te maken. Partijen zijn het echter oneens over de restschuld. In 2007 staakt gedaagde zijn betalingen. Thans vordert eiser betaling van gedaagde. Gedaagde beroept zich op verjaring.