Aflevering 4

Het schip ‘John F’ is door eigenaar BML in het kader van tijdbevrachting ter beschikking gesteld aan TKB. In de brandstoftanks bevindt zich een vastgestelde hoeveelheid brandstof.

Verzoekster heeft bij de rechtbank Noord-Holland een verzoekschrift ingediend, strekkende tot het leggen van conservatoir derdenbeslag onder de ABN Amro Bank NV. Vervolgens is verzoekster in de gelegenheid is gesteld haar verzoek aan te passen, in die zin dat zij toelichtte op grond waarvan deze rechtbank relatief bevoegd is ten aanzien van het verzoekschrift.

X BV is veroordeeld om aan eiser te voldoen het bedrag van € 181.618. Bij hetzelfde vonnis is eiser in reconventie veroordeeld om aan gedaagde te voldoen het bedrag van € 126.121,04. Deze veroordeling is niet uitvoerbaar bij voorraad verklaard omdat gedaagde dat niet had gevorderd. X BV heeft aan het bevel tot betaling geen gevolg gegeven, waarna eiser in executoriaal beslag heeft doen nemen de certificaten van aandelen die X BV houdt in gedaagde (waarop eiser reeds conservatoir beslag had laten leggen). Eiser heeft een verzoek executoriale verkoop aandelen ingediend bij deze rechtbank. Er staat - in afwachting van een waardebepaling van de certificaten van de aandelen - een voortgezette mondelinge behandeling gepland. Tegen het vonnis tot betaling is door zowel eiser als gedaagde hoger beroep ingesteld.

Omdat X meent een vordering op Y te hebben, heeft hij voor € 100.000 conservatoir beslag doen leggen op onroerende zaken van Y. Omdat Y deze onroerende zaken had verkocht, hebben Y en de bank (B), die een hypotheekrecht had op de onroerende zaken, X verzocht om het beslag op te heffen. X was bereid om het beslag op te heffen op voorwaarde dat van de koopprijs € 100.000 onder berusting van de notaris blijft.

G had een kredietovereenkomst afgesloten met Laser BV, onder meer om enkele andere kredieten mee af te lossen. Laser heeft G in 2004 gedagvaard en betaling van een bedrag van € 5.000 gevorderd. De vordering had betrekking op de kredietovereenkomst. De vordering is toegewezen bij verstekvonnis van 13 mei 2004. In de onderhavige (tweede) procedure vordert Laser aan hoofdsom een bedrag van € 5.113,90, te vermeerderen met vertragingsrente. Zij stelt daartoe dat een gedeelte van de kredietovereenkomst niet is afgelost. De kantonrechter heeft de vordering afgewezen, omdat Laser haar vordering onvoldoende had geadstrueerd. Laser heeft in hoger beroep haar vordering met meer bewijsstukken onderbouwd.

Een gerechtsdeurwaarder heeft namens ING Bank executoriaal loonbeslag gelegd ten laste van schuldenaar S onder diens werkgever. S heeft zich tot de vennootschap Uw Advies gewend (ook te vinden onder de domeinnaam “minderloonbeslag.nl”). Uw Advies heeft aan S een factuur gezonden voor een totaalbedrag van € 20.156,18, inclusief 21% BTW, met de omschrijving: “betreft factuur tbv betalingsgarantie minderloonbeslag”. Daarna hebben Uw Advies en S in een notariële akte een vaststellingsovereenkomst gesloten, inhoudende dat S aan Uw Advies een bedrag van € 20.156,18 verschuldigd is uit hoofde van een mondelinge gegeven opdracht met betrekking tot het verrichten van advieswerkzaamheden. Namens Uw Advies is uit kracht van de in executoriale vorm uitgegeven grosse van de akte eveneens executoriaal beslag gelegd ten laste van S onder zijn werkgever.

Omtrent (de uitvoering van) een overeenkomst van opdracht is tussen eiseres E enerzijds, en X en bedrijf B anderzijds een geschil gerezen. De kantonrechter heeft X en B veroordeeld tot betaling van een bedrag van € 2.634,22 aan E als zijnde onverschuldigd door E betaald, alsmede tot betaling van rente en kosten. B is inmiddels failliet verklaard.

De Stichting Patio Palustre had grond gehuurd van de gemeente. Inmiddels staat vast dat huurovereenkomst rechtsgeldig door de gemeente is opgezegd tegen 1 april 2014. De stichting is veroordeeld om het perceel uiterlijk op 1 mei 2014 geheel leeg en ontruimd op te leveren. De stichting stelt dat zij weliswaar uitvoering wil geven aan dat vonnis, maar dat zij dat niet kan, omdat dat zou leiden tot handelen in strijd met de verbodsbepalingen van artikel 8, 10 en 11 Flora- en faunawet (Ffw). Naleving van het vonnis verplicht haar immers om beschermde, inheemse planten te verwijderen, uit te steken of weg te halen, hetgeen zonder vrijstelling – die zij kennelijk niet heeft – in de zin van artikel 75 Ffw niet is toegestaan. Patio Palustre stelt dat de gemeente onder deze omstandigheden misbruik maakt van de bevoegdheid om het ontruimingsvonnis te executeren.

De kantonrechter heeft de huurovereenkomst tussen eiseres en gedaagde ontbonden. Eiseres is veroordeeld tot ontruiming van het gehuurde en betaling aan gedaagde van - onder meer - de huurachterstand vermeerderd met rente en kosten. De kosten zijn onbetaald gebleven. Gedaagde heeft op de huurtoeslag van eiseres executoriaal derdenbeslag doen leggen onder de ontvanger van de Belastingdienst.

X heeft een geldvordering op M die in algehele gemeenschap van goederen is gehuwd met V. Ter voldoening van de vordering heeft X onder meer executoriaal beslag gelegd op onroerende zaken die behoren tot de huwelijksgoederengemeenschap van M en V. In kort geding vordert M opheffing van het beslag, nu het beslag op de gehele onroerende zaken is gelegd en niet op de onverdeelde aandelen van M.

Een geschil over de bijdragen aan een Vereniging van Eigenaren eindigt in een schikking bij de kantonrechter waarin de bedragen worden vastgelegd maar ook een bindend advies wordt overeengekomen. Eiser (de appartementseigenaar) komt het bindend advies niet na.

Op 11 december 2013 heeft gedaagde het Amtsgericht gevraagd om de salarisbeschikkingen op naam van de curatoren te stellen, hetgeen reeds is gebeurd voor twee van de drie beschikkingen. De curatoren hebben tegen de twee beslissingen bezwaar gemaakt.

X heeft executoriaal beslag gelegd op onroerende zaken van Y. Twee weken later heeft hypotheekhouder H aan X aangezegd dat zij de executie overneemt. Sindsdien zijn acht maanden verstreken. X heeft nu op de voet van artikel 545 lid 1 Rv de voorzieningenrechter verzocht om te bepalen dat H binnen zes maanden overgaat tot openbare verkoop dan wel tot indiening van een verzoek tot onderhandse verkoop van de onroerende zaken van Y.

Eisers hebben een zogeheten Innovatiekrediet aangevraagd bij ABN Amro, één van de banken die meewerkt aan deze vorm van krediet waarbij de Staat zich garant stelt. De bank heeft eisers laten weten dat het krediet wordt verleend. Pas later ontdekken eisers dat zij helemaal geen Innovatiekrediet hebben maar een ‘gewoon’ krediet, waarbij zij sneller moeten terugbetalen. Eisers hebben inmiddels een recht van hypotheek en pandrecht moeten geven aan de bank, onder meer op hun woonhuis. Eisers komen hun verplichtingen uit de kredietovereenkomst niet na, en de bank treft incassomaatregelen. De kern van het geschil tussen partijen is de vraag of eisers de kredietovereenkomst van de bank hebben gekregen die zij beoogd hadden en waarover partijen voor het sluiten van de overeenkomst diverse contacten hebben gehad.

Eiser meende executiemaatregelen te kunnen treffen jegens gedaagde. Bij vonnis van 19 december 2013 heeft de voorzieningenrechter echter geoordeeld dat eiser de door hem genomen maatregelen diende te staken. Het dictum bevat ook een dwangsom voor het geval eiser de executie niet staakt. Op 19 december 2013 heeft deurwaarder X de door eiser gelegde beslagen onder de ABN AMRO bank en de ING Bank opgeheven.

IHDA BV heeft met vof Amulet een overeenkomst gesloten, getiteld “Bouwcontract No. 601”. IHDA zou op grond daarvan een tanker voor de binnenvaart laten bouwen en aan Amulet leveren. Het casco wordt in China gebouwd, de afbouw gebeurt in Nederland onder verantwoordelijkheid van IHDA. De contractprijs, die € 8.650.000 bedraagt, dient in termijnen te worden voldaan. ABN AMRO heeft aan IHDA kredieten verstrekt. IHDA heeft haar vorderingen op Amulet aan de bank verpand. IHDA en Amulet hebben in 2009 een document ondertekend, genaamd “Addendum 2 aan het Contract 601 getekend op 17 december 2007”. In het addendum staat dat IHDA niet in staat is het oorspronkelijke contract na te komen. Feitelijk komt het erop neer dat de levering van een afgebouwde tanker wordt omgezet in de levering van een casco. In het addendum staat voorts: “Partijen hebben met dit addendum de uitdrukkelijke bedoeling om contractuele bepalingen uit contract nummer 601 buiten werking te stellen indien en voor zover die betrekking hebben op levering van een afgebouwde ecotanker en allerlei kwesties die met de levering van een “eenvoudig” casco niet van doen hebben.”

CHT is veroordeeld tot betaling aan Pit van € 42.880, vermeerderd met rente en de proceskosten. Het verzet van CHT is ongegrond verklaard. Daarbij is CHT, uitvoerbaar bij voorraad, veroordeeld in de proceskosten. Pit heeft executoriaal beslag doen leggen onder Manpower. CHT heeft in eerste aanleg gevorderd dat de onder Manpower gelegde beslagen worden opgeheven. CHT heeft aan die vordering ten grondslag gelegd dat de door de beslagen getroffen vordering van CHT op Manpower is verpand aan advocatenkantoor X, en dat daarom de beslagen niet ‘kleven’. De voorzieningenrechter heeft de vordering afgewezen op de grond dat bij de verdeling van de opbrengst van de executie van de beslagen weliswaar de pandhouder voorgaat op de beslaglegger, maar dat niettemin Pit belang heeft bij handhaving van de beslagen, omdat geen duidelijkheid is verschaft over de omvang van de vordering van X op CHT en mitsdien niet ervan kan worden uitgegaan dat na verhaal op de opbrengst door X niets meer voor de beslaglegger (Pit) over zou blijven. Manpower heeft ex artikel 476b Rv aan de deurwaarder verklaard dat CHT op het tijdstip van beslaglegging € 60.008,26 van Manpower te vorderen had en heeft onder het beslag aan de deurwaarder betaald.

De Gerechtsdeurwaarderskamer van het hof Amsterdam oordeelde over een (afgewezen) klacht, die onder meer inhield dat de deurwaarder zich te weinig actief heeft opgesteld. Het hof bekrachtigt de bestreden beslissing. Anders dan klager betoogt, mocht en kon de gerechtsdeurwaarder de opdracht zonder verdere bestudering van het dossier aannemen, nu deze opdracht werd verstrekt door een juridisch beroepsbeoefenaar en niet manifest van iedere juridische grond was ontbloot.

Vanderlande BV en heeft met de Jemenitische rechtspersoon CAMA een overeenkomst gesloten op grond waarvan Vanderlande een Baggage Handling System voor Yemen Sana’a International Airport dient te leveren aan CAMA. De Yemen Bank of Reconstruction and Development (YBRD) heeft in verband met de overeenkomst (op verzoek van ING) een tweetal bankgaranties gesteld (met ING als principaal) ten behoeve van CAMA, te weten een zogenoemde “Advance Payment Bond” voor USD 711.200 en een “Performance Bond” van USD 355.600. YBRD heeft op haar beurt contragaranties bedongen bij ING (met Vanderlande als principaal).

Het Zweedse Hoist Kredit AB vordert de veroordeling van gedaagde tot betaling van € 313,39 met rente en kosten. Hoist beroept zich voor haar vordering op een door cessie van de oorspronkelijke schuldeiseres Essent verkregen recht.

Een leverancier van schoolboeken vordert betaling door X van € 581,17 met rente en kosten. De hoofdsom (€ 401,18) heeft betrekking op een factuur van 21 september 2011 voor schoolboeken die X in september 2011 besteld heeft. X voert verweer. Hij voert aan dat hij, toen hij de boeken bestelde, nog minderjarig was, en dat zijn ouders verantwoordelijk waren voor de kosten van zijn studie. Zijn ouders hebben echter schulden; hij heeft de leverancier gevraagd om contact op te nemen met de bewindvoerder voor een betalingsregeling. X is geboren in 1995. Op het moment dat hij de boeken bestelde, was hij 16 jaar oud. Inderdaad waren zijn ouders verantwoordelijk voor de kosten van zijn opleiding. Op grond van artikel 1:404 BW zijn ouders verplicht om naar draagkracht te voorzien in de kosten van verzorging en opvoeding van hun minderjarige kinderen. Schoolboeken horen daar zeker bij. X heeft dus gelijk dat zijn ouders deze kosten behoren te dragen. Het is echter wel zo dat X – zoals hij zelf erkend – de boeken zelf besteld heeft. Dat wil zeggen dat hij zelf de overeenkomst met de leverancier gesloten heeft. Dat mocht hij ook doen (zie artikel 1:234 BW).

Eiser heeft een koopovereenkomst gesloten met gedaagde, op grond waarvan gedaagde 2.750 Bitcoins. aan eiser zou verkopen tegen een koopprijs van € 8,05 per Bitcoin. Eiser heeft de koopprijs van € 22.137,50 betaald aan gedaagde. Gedaagde heeft slechts 990 Bitcoins geleverd aan eiser op diens Bitcoinrekening. Kern van het geschil is de vraag of eiser, naast terugbetaling van de koopsom van de niet geleverde Bitcoins, aanspraak kan maken op een schadevergoeding. Primair doet eiser hierbij een beroep op artikel 6:125 BW, subsidiair stelt hij recht te hebben op vergoeding van gederfde winst.

Naar aanleiding van de terugvordering van kinderopvangtoeslag, heeft eiseres een verzoek om een persoonlijke betalingsregeling bij de belastingdienst ingediend. De belastingdienst heeft dit verzoek toegewezen onder de voorwaarden dat eiseres een bedrag van € 367,00 per maand terugbetaalt en dat eiseres het totale bedrag inclusief rente en eventuele vervolgingskosten binnen 24 maanden heeft terugbetaald. Bij het thans bestreden besluit heeft de belastingdienst deze voorwaarden gehandhaafd.

In een brief van 25 april 2014 heeft Staatssecretaris Klijnsma (van Sociale Zaken en Werkgelegenheid) de Tweede Kamer geïnformeerd over de stand van zaken van de ontwikkeling van een beslagregister, de uitwerking van de rijksincassovisie en de invoering van het moratorium uit de Wet gemeentelijke schuldhulpverlening. Zij deed dit mede namens de Staatssecretaris van Veiligheid en Justitie.

Op 1 november 2013 werd het Rapport BGK-Integraal 2013 gepubliceerd. Volgens het persbericht van de Rechtspraak biedt het rapport een overzicht van alle regelingen op het gebied van buitengerechtelijke kosten, verschaft het duidelijkheid over de verschuldigdheid en geeft het aanbevelingen die een leidraad voor de rechter kunnen zijn. Prachtige teksten, maar wat de praktijkjurist vooral wil weten: wat is er veranderd ten opzichte van het Rapport Voor-werk II? In dit artikel wordt het antwoord gegeven.

Over (de werking van) de beslagvrije voet als bedoeld in de art. 475b-475g Rv bij bankbeslag: verliest deze vordering het karakter van beslagvrije voet, doordat het er mee gemoeide bedrag is bijgeschreven (‘gecrediteerd’) op de eigen bankrekening van de gerechtigde?

Enkele overdenkingen bij Hoge Raad 20 december 2013 inzake Diageo Brands B.V. / Simiramida – 04 Eood, RvdW 2014/74, met name bij de daarin aan de orde gestelde uitzondering van openbare orde.