Aflevering 5

A had conservatoir beslag gelegd op de woning van B. Afgesproken was dat A het beslag zou opheffen als B de hypotheek op zijn woning zou verhogen om de vordering van A te voldoen. De notaris die in 2009 de betreffende hypotheekakte passeerde, heeft het daarmee vrijgekomen geld echter niet aan A uitgekeerd, maar aan B, omdat het beslag kort vóór het passeren van de akte was opgeheven. Naar aanleiding hiervan heeft A de notaris aansprakelijk gesteld voor de door A geleden schade.

De Twentse Damast-, Linnen- en Katoenfabriek BV is houdster van het Benelux woordmerk “TEN CATE”. Koninklijke Ten Cate NV is houdster van onder meer het woordmerk “TENCATE”. Partijen hebben over en weer in een bodemprocedure de vervallenverklaring gevorderd van de merken van de ander. Bij beschikking van 16 mei 2014 heeft de voorzieningenrechter verlof verleend conservatoir bewijsbeslag te leggen ten laste van Twentse Damast.

De werkgever van A heeft aangifte tegen A gedaan wegens verduistering in dienstverband. A is bij verstek veroordeeld om zijn werkgever een bedrag van € 174.352,84 terug te betalen. Uit hoofde van dit verstekvonnis heeft de werkgever op 20 mei 2011 derdenbeslag doen leggen onder X en Y, de (destijds allebei minderjarige) dochters van A en zijn vrouw B. Bij verklaringen van 13 en 14 juni 2011 hebben A, als wettelijke vertegenwoordiger van X, en B, als wettelijk vertegenwoordiger van X en Y, verklaard dat er tussen de dochters en A geen enkele rechtsverhouding bestaat of heeft bestaan, uit hoofde waarvan A op het tijdstip van het beslag nog iets van zijn dochters had te vorderen, nu te vorderen heeft of nog te vorderen kan krijgen.

In deze echtscheidingsprocedure is de man veroordeeld tot het medewerken aan de toedeling van de woning door de vrouw aan hem, en het ontslag uit de hoofdelijkheid van de vrouw, op straffe van een dwangsom. De man vordert schorsing van de tenuitvoerlegging, omdat hij feitelijk niet in staat is (tijdig) aan het vonnis te voldoen. De vrouw stelt dat de puinhoop in zijn administratie, waardoor hij niet in staat is aan de bank de benodigde gegevens te verstrekken, niet voor haar rekening kan komen. Het hof meent echter dat de man veroordeeld is tot een onmogelijke prestatie, en schorst de tenuitvoerlegging van het bestreden vonnis.

Appellante, horecaexploitant Dunehotels BV, had van geïntimeerde, een vastgoedontwikkelaar, verschillende onroerende zaken gekocht. Omdat de financiering niet lukte is, zoals reeds was overeengekomen, het verkochte weer teruggeleverd. Daarna heeft appellante de onroerende zaken gehuurd. Geïntimeerde heeft de huur vervolgens opgezegd tegen 31 december 2013. Bij vonnis van 12 maart 2014 heeft de kantonrechter (onder meer) appellante veroordeeld om het gehuurde binnen een maand na betekening van dat vonnis te ontruimen. De vordering om de ontruimings- en executiemaatregelen te staken is vervolgens afgewezen. Appellante gaat in beroep.

Obvion had een eerste recht van hypotheek op de woning van de vennoten van een vof. De vof is gefailleerd en de curator heeft Obvion bij brief van 30 augustus 2012 een termijn gesteld, als bedoeld in artikel 58 lid 1 Fw, van twee maanden om tot uitwinning van de zekerheden over te gaan.

A en zijn echtgenote B hadden in 1990 een kredietovereenkomst gesloten met Albank. Wegens een betalingsachterstand is het krediet in 1993 opgezegd. In 1994 is A bij verstek jegens Albank tot betaling veroordeeld. In 1995 is A destijds h.o.d.n. C, gefailleerd. De incassogemachtigde van Albank heeft de curator verzocht om de vordering op de lijst van voorlopig erkende crediteuren te plaatsen. Het faillissement is opgeheven wegens gebrek aan baten. In 2010 heeft de deurwaarder een grosse van het verstekvonnis betekend aan het woonadres van A. A is gesommeerd tot betaling. In het exploit is vermeld dat de bevoegdheid tot tenuitvoerlegging is overgegaan op de besloten vennootschap IeBe Lease BV, rechtsopvolger van Albank. De deurwaarder heeft verschillende beslagen gelegd ten laste van A.

Eiseres huurde een woning van Woningstichting Domijn. Ze is bij verstek veroordeeld om de woning te ontruimen en om de achterstallige huur te betalen. Eiseres heeft geen rechtsmiddel aangewend tegen het verstekvonnis van 18 februari 2014. Bij exploot van 4 maart 2014 is eiseres in de gelegenheid gesteld om alsnog het totaalbedrag van € 4.434 te voldoen om zo een ontruiming te voorkomen. Vervolgens heeft eiseres een deel betaald, waarna partijen opnieuw afspraken hebben gemaakt over het nakomen van de verplichtingen van eiseres. Bij exploot van 27 mei 2014 heeft de deurwaarder opnieuw de ontruiming aangezegd, thans tegen 17 juni 2014. Eiseres vordert thans schorsing van de executie. Zij voert onder meer aan dat zij vanaf april 2014 tot heden haar huurtermijnen heeft voldaan. Daarnaast heeft zij op 31 maart 2014 ter aflossing van haar oude schuld een bedrag van € 1.050 overgemaakt. Eiseres stelt zich primair op het standpunt dat zij aan haar betalingsverplichtingen heeft voldaan door de betalingen. Subsidiair stelt zij zich op het standpunt dat, mocht er al sprake zijn van een betalingsachterstand vanaf april 2014, de betalingsachterstand zeer beperkt is.

ECR BV is veroordeeld om € 85.027 te betalen aan de stichting Naleving cao voor uitzendkrachten (SNCU). Dit vonnis is op 13 oktober 2011 aan ECR, op het adres van de vereffenaar G, betekend. Op 5 januari 2012 heeft SNCU onder G executoriaal derdenbeslag laten leggen. Nadat SNCU G had gedagvaard, heeft G SNCU een verklaring derdenbeslag toegezonden. Deze heeft SNCU op 13 december 2012 ontvangen.

Fa-Med vordert in de onderhavige procedure dat verweerster wordt veroordeeld tot betaling van de twee facturen ten bedrage van in totaal € 1.201,30, te vermeerderen met (onder meer) de aangezegde buitengerechtelijke incassokosten ten bedrage van in totaal € 213,49. De kantonrechter heeft de volgende prejudiciële vraag gesteld: “Dient art. 6:96 lid 6 BW aldus te worden uitgelegd dat na het verzenden van de daarin genoemde veertiendagenbrief vergoeding van buitengerechtelijke incassokosten is verschuldigd, dus zonder dat de crediteur na het verzenden van die (veertiendagen)brief nog een nadere incassohandeling verricht?”

De rechtsvraag die in deze zaak speelt is de vraag of vakantiegeld al dan niet een nabetaling is in de zin van art. 475b lid 3 Rv, hetgeen er toe zou leiden dat het vakantiegeld dat is opgebouwd over de periode voorafgaand aan de beslaglegging, ondanks het beslag aan de schuldenaar moet worden uitgekeerd. Gelet op het feit dat in de praktijk onduidelijkheid bestaat over deze vraag, acht de P-G het van belang dat de Hoge Raad deze rechtsvraag op korte termijn beantwoordt. De kans dat de vraag in een gewoon cassatieberoep aan de Hoge Raad wordt voorgelegd is gering. Het is de P-G bekend dat getracht wordt over hetzelfde probleem helderheid te verkrijgen via een prejudiciële vraag, maar of dat ook gebeurt, is niet zeker en het kan nog wel even duren voordat een verzoek daartoe wordt behandeld. Het cassatieberoep van de Procureur-Generaal stelt de vraag aan de orde aan de hand van welke regel of regels bepaald moet worden in hoeverre een eens per jaar uit te betalen vakantiegelduitkering aan een beslaglegger moet worden uitbetaald dan wel onder de beslagvrije voet van art. 475b e.v. Rv valt, indien beslag ligt op het loon of de uitkering waarvan het vakantiegeld deel uitmaakt. Deze vraag doet zich in de praktijk veelvuldig voor en bij de beantwoording ervan kan de uitvoerbaarheid van die regel of regels mede een rol spelen.

Advocaat A heeft aan X&Y deurwaarders een verzoek gedaan de grosse van een vonnis te betekenen, en de incasso ter hand te nemen. De vraag in dit geschil is of X&Y op grond van de tussen partijen gesloten overeenkomst recht heeft op 3,75% van de afwikkelingskosten met betrekking tot het vonnis. De kantonrechter heeft die vraag bevestigend beantwoord en daartoe overwogen dat A aan X&Y heeft verzocht, naast het betekenen van de grosse, de incasso van de vordering ter hand te nemen, ten aanzien van welk deel van de opdracht het partijen vrij stond prijsafspraken te maken, en dat de omstandigheid dat A geen gebruik heeft gemaakt van de (verdere) diensten van X&Y ter zake van de incasso van de vordering niet meebrengt dat de overeengekomen vergoeding niet betaald hoeft te worden.

De Rabobank heeft A aangemaand om zijn restschuld te voldoen. De bank zond daartoe in 2006 twee keer een aangetekende brief naar [adres 1]. Op dat adres zou A verblijven, volgens een op verzoek van de bank opgesteld rapport. In 2010 schrijft de bank A aan op [adres 2]. A ontvangt deze brief, en hij beroept zich op verjaring. De bank meent dat het voor rekening van A komt dat hij de eerste brieven niet heeft ontvangen. De rechtbank gaat daar in mee, maar het hof denkt daar anders over.

H stelt een vordering op een vof en haar beide vennoten X en Y te hebben. H heeft een aantal derdenbeslagen doen leggen onder Rabobank. De bank heeft een aantal verklaringen derdenbeslag afgelegd. In de onderhavige procedure is de vraag aan de orde of Rabobank met de verklaringen die zij heeft afgelegd ten aanzien van de beslagen voldoende en duidelijk inzicht heeft gegeven in de rechten en verplichtingen die zij op het moment van de diverse beslagen op Y had. Rabobank heeft een beroep op verrekening gedaan van het ten name van Y aangehouden saldo met een aantal tegenvorderingen van de bank. In hoger beroep is onder meer aan de orde of aan de bank dit beroep op verrekening toekomt.

Het voorstel tot Wijziging van het Wetboek van Burgerlijke Rechtsvordering en enige andere wetten in verband met bekendmakingen aan personen zonder bekende woon- of verblijfplaats is bij de Tweede Kamer ingediend. Met dit wetsvoorstel wordt mogelijk gemaakt dat bekendmakingen aan personen zonder bekende woon- of verblijfplaats elektronisch worden gedaan. Deze publicaties vinden thans in dagbladen plaats. Voorgesteld wordt dat de elektronische bekendmakingen op grond van dit wetsvoorstel plaatsvinden in de Staatscourant.

Met het wetsvoorstel “Wijziging van het Wetboek van Burgerlijke Rechtsvordering en het Burgerlijk Wetboek in verband met het transparanter en voor een breder publiek toegankelijk maken van de executoriale verkoop van onroerende zaken” wordt het executoriaal veilen via internet mogelijk en zal de executoriale veiling van onroerende zaken transparanter en voor een breder publiek toegankelijk worden. De voorgestelde wijzigingen zullen gevolgen hebben voor de werkwijze van de hypotheekhouder.

De afgelopen jaren zijn diverse voorstellen ontwikkeld om te komen tot een Europees bankbeslag. Die versies stonden aan kritiek bloot. Er is een gewijzigde versie tot stand gekomen waarmee het Europees Parlement op 15 april en de Raad op 13 mei j.l. instemden. In dit artikel wordt de vraag gesteld of dit een werkbare regeling zal worden. Deze verordening is van toepassing vanaf 18 januari 2017. Daarnaast zal vanaf 10 januari 2015 de EEX-verordening haar voorgangster Verordening gaan vervangen vervangen. Wat zal dit gaan betekenen voor het Europees bankbeslag?