Aflevering 7

Stoas heeft met VDE en het (daarmee concurrerende) Iddink BV besprekingen gevoerd over de overdracht van aandelenpakketten. Uiteindelijk heeft Stoas in een brief van 26 november 2013 vastgelegd dat VDE gelegenheid zal krijgen voor een due diligence-onderzoek en om uiterlijk 31 december 2013 te bevestigen dat het onderzoek naar tevredenheid is afgerond en zij de voorgenomen transactie kan financieren. Tot die datum verleende Stoas aan VDE exclusiviteit. In de brief zijn ook opschortende voorwaarden opgenomen, waaronder de voorwaarde dat het investment committee van Rabobank (IC) goedkeuring voor de transactie verleent. Het IC heeft belangen in het over te dragen UP, maar ook in de andere mogelijke koper, Iddink.

Eiser heeft transportdiensten verricht voor een groep ondernemingen in de sierteeltsector die eigendom zijn van een Italiaans moederbedrijf. Dit moederbedrijf (gedaagde) heeft de betaling van een aantal facturen aan eiser gegarandeerd, opdat de continuïteit van de transporten niet in gevaar zou komen. Tot volledige betaling komt het ondanks veel gepraat echter niet. Eiser heeft op 8 april 2013 verlof gekregen tot (gedurende één maand repeterende) conservatoire beslaglegging ten laste van gedaagde. Daarbij is de termijn waarbinnen de eis in hoofdzaak moet worden ingesteld bepaald op vier weken na het beslag. Met dit verlof heeft eiser op 8, 16, 23 en 26 april en 3 mei 2013 conservatoir derdenbeslag laten leggen onder de bloemenveiling . Daarbij is een bedrag van € 88.562,49 beslagen. Op 7 mei 2013 is de dagvaarding in deze zaak betekend.

Posu, de huidige (enig) aandeelhouder van AquaServa Group, heeft een geschil met de voormalige aandeelhouders van (dochtervennootschappen van) AquaServa Group over – onder meer – de vermeende antedatering van een dividendbesluit, genomen door voormalig aandeelhouders van ProCas. Kort gezegd stelt Posu dat zij is opgelicht door de voormalig (mede)aandeelhouders en dat [het accountantskantoor] daaraan heeft meegewerkt. Over deze kwestie is al veel geprocedeerd. Op dit moment lopen nog meerdere gerechtelijke en tuchtrechtelijke procedures. Op 1 juli 2014 zal een zitting in een bodemprocedure in een executiegeschil tussen Posu en Rosinaad (een oud-aandeelhouder) plaatsvinden over de dreigende uitwinning door Rosinaad van de aandelen in AquaServa Group. De uitkomst van het onderzoek naar de beslagen informatie kan van invloed zijn op de beslissing van de bodemrechter. Posu heeft daarmee een spoedeisend belang bij een beslissing op haar vordering, zodat de bodemrechter – bij toewijzing van die vordering – rekening zal kunnen houden met het gegeven dat een onderzoek in gang is gezet. In dit kort geding zal de vordering van AquaServa slechts worden beoordeeld met het oog op dit spoedeisend belang. Voor het overige zal de beoordeling van de vordering tot afgifte in het incident in de bodemprocedure kunnen worden afgewacht.

Advocaat A vordert in de hoofdzaak dat de rechtbank gedaagde G veroordeelt tot betaling van schadevergoeding. A grondt deze vordering op de stelling dat G misbruik van recht heeft gemaakt en onrechtmatig heeft gehandeld door ten onrechte en nodeloos over A te klagen bij de Deken van de Orde van Advocaten en de tuchtrechter voor advocaten over de wijze waarop A als vereffenaar van een nalatenschap is opgetreden.

Stichting Claimstichting C heeft bewijsbeslag gelegd op de administratie van gedaagden, omdat zij als beherend vennoten van scheeps- en beleggings-CV’s zouden zijn tekort geschoten bij de exploitatie van schepen. De stichting vordert inzage in de administratie. Gedaagden werpen een onbevoegdheidsincident op, omdat de CV-aktes een arbitraal beding bevatten. De vraag is of de burgerlijke rechter bevoegd blijft ten aanzien van conservatoire beslagen en daaruit voortvloeiende procedures, en of die bevoegdheid zich mede uitstrekt tot procedures ex art. 843a Rv die volgen op conservatoir bewijsbeslag

De Hoge Raad buigt zich over de vraag of de verzettermijn op grond van art. 143 jo. art. 144 sub b Rv een aanvang neemt in het geval de tenuitvoerlegging van een verstekvonnis heeft plaatsgevonden op onder derden beslagen vorderingen die achteraf gezien niet blijken toe te komen aan de schuldenaar/geëxecuteerde.

In mei 2012 heeft ING een hypothecaire lening van € 145.000 aan A verstrekt waarmee zij de koop van een woning heeft bekostigd. A had destijds als jurist in opleiding een arbeidsovereenkomst voor bepaalde tijd. Later vraagt A nogmaals een lening aan voor een andere aankoop. Daarbij wordt andermaal een werkgeversverklaring overlegd, nu met vermelding van een vast dienstverband. De bank vertrouwt de zaak niet, omdat A geen salaris blijkt te ontvangen van de juristenpraktijk waar zij werkzaam zou zijn, maar wel van een supermarkt. Ook ontvangt ze studiefinanciering. De bank stelt een onderzoek in. A wil niet meewerken, en de bank komt na enig heen- en weergepraat met de mededeling dat zij de lening opeist. Vervolgens maakt de bank bekend de woning van A te zullen executeren. A vorderde staking van de executie. A legt aan haar vordering tot het geven van een gebod aan ING om de executoriale verkoop van de woning te staken dan wel te schorsen ten grondslag, samengevat weergegeven, (i) dat zij jegens ING geen informatieplicht heeft en ING niet gerechtigd is bepaalde informatie op te eisen en (ii) dat zij ING geen onjuiste of onvolledige informatie heeft verstrekt althans dat ING misbruik maakt van haar executiebevoegdheid, onder meer omdat zij onvoldoende rekening houdt met de belangen van A die worden geschaad indien tot openbare verkoop van de woning zou worden overgegaan.

RAM is jegens appellant veroordeeld tot vergoeding van schade, nader op te maken bij staat en te vereffenen volgens de wet. Deze veroordeling is inmiddels onherroepelijk geworden. Appellant heeft executoriaal beslag doen leggen op vier panden die eigendom zijn van RAM. RAM heeft opheffing gevorderd van die beslagen.

Appellant heeft onder Remark Rechtspraktijk beheer BV ten laste van X, enig aandeelhouder en bestuurder van Remark, executoriaal derdenbeslag doen leggen voor een bedrag van (in hoofdsom) € 3.000.000. In de verklaring derdenbeslag heeft Remark vermeld dat Remark aan X per maand aan bruto loon/uitkering een bedrag van € 13.333,37 is verschuldigd. Als in te houden belasting en sociale lasten is een bedrag vermeld van € 6.643. Verder is een maandelijkse premie Zorgverzekeringswet van € 157 vermeld.

Appellant is gefailleerd. Hij wilde zijn woningen vervolgens onderhands verkopen. De hypotheekhouder (Rabobank) wilde daaraan meewerken, onder de voorwaarde dat appellant zou meewerken aan de verkoop van activa van een aantal van zijn vennootschappen. Appellant zei hiermee akkoord te gaan, maar heeft geen gevolg gegeven aan die afspraak. De bank heeft bij exploot het beheers- en ontruimingsbeding betekend aan appellant en de curator. De curator heeft daarop laten weten bezig te zijn met de verkoop van de woning aan X.

Bij beschikking van de rechtbank Amsterdam van 11 november 2010 is Macquarie Bank gerechtigd verklaard tot verkoop en levering van de ten laste van Juno Holdings in executoriaal beslag genomen aandelen in Jupiter Holdings en wel tot uiterlijk 11 november 2011. Deze termijn is bij beschikking van 8 december 2011 van de rechtbank Amsterdam op verzoek van partijen verlengd tot 11 november 2012. De rechtbank heeft voorts bepaald dat die termijn, indien nodig, op verzoek door de rechtbank kan worden verlengd, welk verzoek de rechtbank uiterlijk op 11 november 2012 diende te bereiken.

A drijft een onderneming waarvan Rabobank huisbankier is. Wanneer de onderneming in financiële moeilijkheden verkeert, krijgt makelaar B de opdracht van A om diens bedrijfspand te taxeren. Het doel van de taxatie is het verkrijgen van herfinanciering door de Rabobank met het pand als zekerheid, hiervan is B op de hoogte. B gaat bij de taxatie af op mededelingen van A over de huurprijs van het pand. B bepaalt de executiewaarde van het pand op € 1,3 miljoen. Het taxatierapport bevat een exoneratieclausule, waarin aangegeven wordt dat het rapport uitsluitend bestemd is om te worden gebruikt door A ten behoeve van de herfinanciering. B aanvaardt geen verantwoordelijkheid bij gebruik van het rapport door derden en aanvaardt dientengevolge ten aanzien van de inhoud van het rapport geen verantwoordelijkheid jegens anderen dan A en slechts bij het gebruik van het doel waartoe het is opgemaakt.

Op verzoek van Melior Medical Systems BV (MMS) heeft de deurwaarder op 10 maart 2014 executoriaal beslag gelegd op aandelen BFI, om betaling te krijgen van een vordering van MMS op verweerder. MMS verzoekt thans te bepalen dat en binnen welke termijn tot verkoop en overdracht van de in beslag genomen aandelen zal worden overgegaan en op welke wijze en onder welke voorwaarden deze verkoop zal dienen plaats te vinden.

Verzoeker Maquarie (M) verzoekt onder meer te bepalen dat het M is toegestaan de aandelen van Juno in Jupiter onder aanwezigheid van de deurwaarder die op de voet van artikel 474 Rv van de verkoop proces-verbaal zal opstellen, onderhands aan zichzelf te verkopen voor een bedrag van EUR 1 per aandeel; dan wel te bepalen dat het M is toegestaan de aandelen in Jupiter openbaar te verkopen, onder aanwezigheid van de deurwaarder, die van de verkoop proces-verbaal zal opmaken met bepaling dat (i) M tevens als bieder en koper van de aandelen in Jupiter zal kunnen optreden en (ii) dat deze openbare verkoping kan geschieden zonder bemoeienis van een deskundige en (iii) dat M kan volstaan met publicatie van de openbare verkoping in een Nederlands landelijk gelezen dagblad, onder verwijzing naar de jaarrekening van Jupiter zoals gedeponeerd in het handelsregister; en te bepalen dat de verkooptermijn zal worden verlengd tot 11 november 2014, met dien verstande dat deze termijn opnieuw op tijdig verzoek van M kan worden verlengd. M legt het volgende aan haar verzoek ten grondslag. Bij beschikking van 11 november 2010 heeft de rechtbank beslist dat de executie van de aandelen van Juno in Jupiter mogelijk is door onderhandse dan wel openbare verkoop. Er bestaat echter geen enkel zicht op de waarde van de aandelen in Jupiter. Dit wordt mede veroorzaakt door het gebrek aan beschikbare gegevens over de onderneming. Daarnaast blijkt uit het door M overgelegde uittreksel van de Kamer van Koophandel in Australië dat een van de meest waardevolle dochtervennootschap(pen), te weten vennootschap X, is onttrokken aan het vermogen van Jupiter. M beschikt niet over andere informatie omtrent de waarde van de onderneming van Jupiter dan de laatste gedeponeerde jaarrekening. M heeft Juno verzocht om informatie te verstrekken, echter Juno heeft aan dat verzoek geen gevolg gegeven. Bij voorkeur wil M van haar bevoegdheid tot onderhandse verkoop van de aandelen Jupiter gebruik maken door de aandelen zelf voor een bedrag van EUR 1 per aandeel te kopen. Vervolgens zal M dan haar positie als aandeelhouder van Jupiter aanwenden om haar vordering van AUD 16 miljoen te incasseren. Indien de rechtbank mocht oordelen dat M niet onder die condities de aandelen in Jupiter zelf mag kopen, zal M een openbare verkoping houden, met dien verstande dat in het geval er geen biedingen zijn die de vordering van M overstijgen, M zelf een bod op de aandelen zal uitbrengen, aldus steeds M.

De rechtbank dient in deze zaak te bepalen op welke wijze en onder welke voorwaarden de verkoop en de levering van de aandelen zal plaatsvinden. Daarbij dienen zoveel mogelijk de wettelijke en statutaire bepalingen inzake vervreemding en overdracht van aandelen in acht te worden genomen.

Eiseres is sinds augustus 2011 beschermingsbewindvoerder over het vermogen van de heer en mevrouw X. In het kader van de bewindvoering zijn twee bankrekeningen geopend bij de ABN AMRO Bank: een zogenaamde beheerrekening en een leefgeldrekening, ten name van de heer en mevrouw X. Mevrouw X is bij verstek veroordeeld om aan gedaagde een bedrag te betalen. Betaling is uitgebleven en gedaagde heeft op 28 april 2014 uit kracht van het verstekvonnis van 11 maart 2014 executoriaal beslag gelegd ten laste van mevrouw op haar tegoeden op de beheerrekening. Op die bankrekening was door het UWV kort daarvoor de WAO-uitkering van mijnheer X overgemaakt. De bewindvoerder vordert thans opheffing van het beslag.

X en Y hebben een hypothecaire geldlening afgesloten bij Friesland Bank voor de aankoop van een perceel. Zij hebben dit perceel bezwaard met het hypotheekrecht en doorverkocht en geleverd aan CasaCura Arnhem BV. Trebbe heeft met CasaCura BV op 29 september 2012 een aannemingsovereenkomst gesloten voor werkzaamheden op het perceel. Zij heeft in december 2012 voor € 150.000 facturen verzonden aan CasaCura, die ondanks aanmaning en ingebrekestelling, niet heeft betaald. Trebbe heeft het retentierecht jegens CasaCura ingeroepen en dit laten inschrijven in de openbare registers. CasaCura is op 19 februari 2014 failliet verklaard.

Sama was eigenares van een bedrijfspand. Zij heeft dit voor € 2.300.000 verkocht en op 15 februari 2013 geleverd aan X. Ter financiering van een deel van die koopprijs verstrekte Volksbank zowel aan X als aan directeur M persoonlijk een lening van € 1.400.000. Tot zekerheid van de uit die kredietverlening voortvloeiende betalingsverplichtingen verkreeg Volksbank een recht van eerste hypotheek op het bedrijfspand. Een gedeelte van de koopprijs van € 800.000 bleef X schuldig aan Sama. Die schuld werd omgezet in een lening. Tot zekerheid van de nakoming van de daaraan verbonden betalingsverplichtingen werd ten gunste van Sama een recht van tweede hypotheek op het bedrijfspand gevestigd. Bij brief van 15 juli 2013 zegde Volksbank aan X en aan M persoonlijk het krediet op, met als motivering dat tegen X een procedure tot faillietverklaring was ingesteld. Het uitgeleende bedrag werd daarmee opeisbaar en Volksbank riep de verleende zekerheden in. Op 4 september 2013 werd X in staat van faillissement verklaard. Kort daarna heeft de echtgenote van M met een beroep op artikel 1:88 BW de nietigheid ingeroepen van de door haar echtgenoot met Volksbank afgesloten overeenkomst van geldlening en de hypotheekstelling, op grond dat zij voor het aangaan van die geldlening geen toestemming had verleend.

Eisers dreven een pluimveebedrijf in de vorm van een VOF. Gedaagde heeft het pluimveebedrijf van de bank gekocht, bij wijze van onderhandse verkoop ex artikel 3:268 lid 2 BW. De deurwaarder heeft aangezegd dat de beschikkingsbevoegdheid van de stallen en ondergrond aan eisers wordt ontnomen. Eisers vorderen een verbod tot het ontruimen van de onroerende zaken.

Eiser stelt recht te hebben op levering van een pand dat toebehoort aan eiseres. Eiser heeft leveringsbeslag gelegd. Voordat echter op de vordering tot levering is beslist en voordat tot levering kan worden overgegaan, heeft een derde partij, AS &A, verhaalsbeslag gelegd. Eiseres heeft bij tussenkomst gevorderd dat AS & A wordt verboden om tot executie over te gaan.

A en zijn BV zijn veroordeeld om aan eisers een bedrag te voldoen. Eisers hebben vervolgens executoriaal derdenbeslag gelegd onder gedaagde, de echtgenote van A. Zij heeft een verklaring derdenbeslag afgelegd, inhoudende “dat er tussen haar en de schuldenaren geen enkele rechtsverhouding bestaat of bestaan heeft, uit hoofde waarvan de schuldenaren op het tijdstip van het beslag nog iets van de derde had te vorderen, nu te vorderen heeft of nog te vorderen kan krijgen.” Bij de gedingstukken bevindt zich echter een huurovereenkomst, waarbij A van gedaagde, naast diverse kantoorartikelen, een aantal met name genoemde domeinnamen huurt. Ook is er een brief waarbij A deze huurovereenkomst opzegt.

CZ vorderde een veroordeling van gedaagde G tot betaling van achterstallige ziektekosten, met rente en (incasso)kosten. G erkent de hoofdsom schuldig te zijn. Na haar problematische echtscheiding is zij met verschillende schulden van haar verslaafde ex opgezadeld, maar zij heeft toch met de deurwaarder een betalingsregeling getroffen die zij nakomt. G refereert zich (impliciet) voor de vordering in totaliteit aan het oordeel van de kantonrechter en vraagt in ieder geval naar de kostenkant van de ingezette procedure te kijken.

Partijen hebben een geschil over de betaling van provisies. Eiser is veroordeeld om stukken te overleggen waaruit de hoogte van de provisies moet blijken, op straffe van een dwangsom. Thans is tussen partijen sprake van een executiegeschil naar aanleiding van deze verbeurde dwangsommen. Eiser vordert in conventie de staking van de executie.

De gemeente Dordrecht heeft een slepend conflict met G, de eigenaar van verschillende panden. De gemeente heeft aan G dwangsommen opgelegd en bestuursdwang toegepast (panden gesloten) wegens illegale kamerverhuur. Ook heeft de gemeente al panden van G executoriaal doen verkopen wegens niet betaalde dwangsommen. De voorzieningenrechter heeft G in 2013 op vordering van de gemeente op grond van misbruik van bevoegdheid verboden om zich gedurende twee jaar vaker dan tien keer per maand met brieven, faxen of e-mails tot de gemeente te richten. G heeft zich aan deze veroordeling weinig gelegen laten liggen. Hij is volgens zijn uitlatingen in de media en richting gemeente ook niet van plan het rustiger aan te doen, en hij schrijft ook dat hij de gemeentelijke machine wil laten vastlopen op zijn bezwaarschriften, waarvan hij er soms wel vijftig per dag stuurt, onder het motto “the sky is the limit”. Dit jaar alleen al zijn ruim duizend aanvragen en verzoeken door of namens G ingestuurd.

In deze zaak gaat het om de erkenning van een Russisch vonnis in Nederland. Bij gebreke van een executieverdrag tussen het Koninkrijk der Nederlanden en de Russische Federatie kan het Russische vonnis niet in Nederland ten uitvoer worden gelegd (art. 431 lid 1 Rv) en kan het geding opnieuw bij de Nederlandse rechter worden behandeld en afgedaan (art. 431 lid 2 Rv). In het kader van de procedure op de voet van art. 431 lid 2 Rv rijst de vraag of voor de erkenning van het Russische vonnis vereist is dat het vonnis uitvoerbaar is in het land van herkomst.

Verzoekers in cassatie hebben via makelaarskantoor Remax op Curaçao een perceel gekocht. Het perceel is niet geleverd. Naar later bleek, rustte op het perceel sinds 29 oktober 2007 een hypotheek ten behoeve van een bank en sinds 7 december 2007 een beslag ten gunste van een schuldeiser van de verkoper. De verkoper is op verzoek van verzoekers gefailleerd. Verzoekers vorderden dat Remax wordt veroordeeld tot schadevergoeding. Daaraan hebben zij ten grondslag gelegd dat Remax als verkopende makelaar onrechtmatig jegens hen als kopers heeft gehandeld door geen onderzoek te doen naar de mogelijkheid dat het perceel bezwaard was en heeft nagelaten verzoekers te waarschuwen voor het grote risico dat zij liepen door het aangaan van een overeenkomst waarbij zij voor de levering dienden te betalen, zonder dat zekerheid werd geboden.

V was bestuurder van A Groep BV en MCD Groep BV. Deze vennootschappen waren bestuurder van een aantal Renaultvestigingen en Nissanvestigingen (de B-vennootschappen). De B-vennootschappen en A Groep hebben kredieten bij ABN AMRO betrokken en in het kader daarvan hun (toekomstige) vorderingen, inventaris en voorraden aan de bank verpand. De B-vennootschappen hebben ook een krediet betrokken bij RCI voor de financiering van de door hen aan te kopen auto’s. Zij hebben zich jegens RCI verbonden een eerste pandrecht te vestigen op onder meer de auto’s die zij met gebruik van dit krediet zouden aankopen. V heeft ook nu de daartoe strekkende akte ondertekend.

De KBvG stelt in deze principezaak dat de werkwijze van de toegevoegd kandidaat-gerechtsdeurwaarder, een fenomeen dat omschreven kan worden als de ‘freelance deurwaarder’, waarbij een kandidaat-gerechtsdeurwaarder zich laat toevoegen aan twee of meer verschillende gerechtsdeurwaarders en voor hen werkzaamheden uitoefent buiten loondienst en zonder op hun kantoor werkzaam te zijn, in strijd is met de Gerechtsdeurwaarderswet (Gdw) en meer algemeen artikel 1 van de Verordening beroeps- en gedragsregels gerechtsdeurwaarders.

Geïntimeerden hebben deurwaarderskantoor GGN aansprakelijk gesteld, omdat bij de inning van een vordering de beslagvrije voet van geïntimeerden door deurwaarder X (werkzaam bij GGN) onjuist zou zijn vastgesteld. Daardoor is ten onrechte een bedrag van € 12.533,68 onder het ten laste van geïntimeerden gelegde derdenbeslag geïncasseerd. De vraag is nu of het onjuist vaststellen van de bvv een onrechtmatige daad oplevert.

Z en A jr. hebben in mei 2012 een overeenkomst van vennootschap onder firma getekend. Zowel A jr. als Z treden op als beherende en hoofdelijk voor het geheel aansprakelijke vennoten. Op 30 augustus 2012 hebben A jr. en Z, in hun hoedanigheid van vertegenwoordiger van de vof, twee geldleningovereenkomsten getekend, als schriftelijke vastlegging van twee reeds aangegane leningen, een lening ter hoogte van € 26.870 en een lening ter hoogte van € 44.167. De leningen zijn aangegaan met A en B (A c.s.). Tot op heden hebben geen aflossingen of rentebetalingen plaatsgevonden. A c.s. vordert in de onderhavige procedure veroordeling van Z tot betaling van € 71.027 in hoofdsom. Z heeft als verweer gevoerd dat zijn echtgenote bij brief de geldleningovereenkomsten rechtsgeldig heeft vernietigd met een beroep op artikel 1:88 BW, omdat zij niet heeft ingestemd met het door Z aangaan van de geldleningovereenkomsten.

Belanghebbende heeft met de belastinginspecteur een geschil over de hoogte van de genoten inkomsten. Belanghebbende heeft gesteld dat derdenbeslag is gelegd door justitie/FIOD op het bedrag van € 19.869, zodat hij dit bedrag nooit heeft ontvangen. Volgens belanghebbende is het dan terecht niet in de aangifte IB/PVV opgenomen. Artikel 3.146, eerste lid, van de Wet op de inkomstenbelasting 2001 bepaalt dat loon, aangewezen periodieke uitkeringen en verstrekkingen, termijnen van lijfrenten en andere periodieke uitkeringen en verstrekkingen uit een inkomensvoorziening worden geacht te zijn genoten op het tijdstip waarop zij zijn ontvangen, verrekend, ter beschikking gesteld, rentedragend geworden of vorderbaar en inbaar zijn geworden.

Minister Plasterk heeft Kamervragen beantwoord (Pdf, 179 Kb), die waren gesteld naar aanleiding van het onderzoek ‘Spookjongeren: quickscan naar uitgeschreven jongeren in Amsterdam Nieuw-West’.

Deurwaarderskantoor AGIN Boeder legt de in 2011 door het kabinet doorgevoerde verhoging van griffierechten voor aan het Europese Hof voor de Rechten van de Mens (EHRM) in Straatsburg. Het kantoor meent dat door de verhoging van 158 naar 462 euro de toegang tot de rechtspraak ernstig wordt belemmerd. Dat is volgens gerechtsdeurwaarder Oscar Boeder in strijd met Europese Verdrag voor de Rechten van de mens. Hij spreekt van ‘een zaak van nationaal belang’ die hij – nu hij daarover in Nederland uitgeprocedeerd is – voorlegt aan het EHRM in Straatsburg.

Duidelijke regels over wie als gerechtsdeurwaarder mag optreden, in combinatie met een sterker toezicht op de beroepsgroep, moeten leiden tot meer kwaliteit in de uitoefening van het ambt. Ook is het zaak de onafhankelijke positie van gerechtsdeurwaarders ten opzichte van klanten te bevorderen. Verder verdienen de opleiding en het niveau van vakbekwaamheid van gerechtsdeurwaarders blijvend aandacht. Dit blijkt uit een wetsvoorstel (Pdf, 618 Kb) van staatssecretaris Teeven (Veiligheid en Justitie) dat op 3 oktober 2014 bij de Tweede Kamer is ingediend.

Octrooien kunnen worden aangevraagd in Nederland, maar ook bij het Europees Octrooibureau en de World Intellectual Property Organization. Met een Europese octrooiaanvrage kan bescherming in Europese lidstaten worden verkregen en met een internationale octrooiaanvrage zelfs wereldwijd. Octrooien en octrooiaanvragen zijn doorgaans waardevolle vermogensbestanddelen, waarmee bijvoorbeeld een unieke techniek wordt beschermd tegen gebruik door derden. Voor schuldeisers kunnen het dan ook waardevolle verhaalsobjecten zijn. Dit artikel gaat over beslag op octrooien en octrooiaanvragen, zowel de Nederlandse als de Europese en Internationale.

De Eerste Kamer heeft op 30 september 2014 het wetsvoorstel om de executoriale veiling van onroerende zaken te verbeteren als hamerstuk afgedaan. Hoewel de datum van inwerkingtreding nog bij Koninklijk Besluit moet worden vastgesteld, streeft de minister van Veiligheid en Justitie naar invoering op 1 januari 2015. Volgens het overgangsrecht blijven de huidige regels gelden als vóór de datum van inwerkingtreding de executie is aangezegd.

Op 10 januari 2015 treedt de nieuwe Brussel I Vo in werking en wordt het exequatur afgeschaft. In de praktijk zitten er de nodige haken en ogen aan het nieuwe systeem en het overgangsrecht zorgt niet voor een heldere overgang van de oude regeling(en) naar de nieuwe. De oude verordening en zelfs het Verdrag zullen nog regelmatig moeten worden toegepast bij exequaturverlening: een overzicht over de periode 1973 tot 2015