Aflevering 4-5

De Coöperatieve Grasdrogerij had een koopovereenkomst ter zake van haar drogerij gesloten met Grow-company. Bij de uitvoering van die overeenkomst is onenigheid ontstaan en de Coöperatie heeft de onroerende zaken verkocht aan een andere partij. Omdat er bij de levering bleek dat er door Grow-Company conservatoir beslag was gelegd, heeft de koper de koopsom onbetaald gelaten. De Coöperatie stelt dat zij hierdoor schade lijdt, en zij vordert (onder meer) opheffing van het beslag. De schade bestaat uit het uitblijven van de koopsom en de schade die de koper op de Coöperatie wil verhalen.

Broers X en Y drijven samen met hun moeder Z een vof, die zich bezighoudt met uitvaartverzorging. In verband met de echtscheidingsperikelen tussen X en zijn echtgenote G (geïntimeerde) is ervoor gekozen de vof te ontbinden. De onderneming wordt thans gedreven door A BV, welke vennootschap middellijk wordt bestuurd door Y.

Eiser en gedaagde zijn neven. Zij hebben in hun hoedanigheid van boekhouder en advocaat een samenwerkingsverband gehad. Gedaagde heeft een geldlening verstrekt aan mevrouw A, de (toekomstig) schoonmoeder van eiser. Nadat eiser het samenwerkingsverband met gedaagde heeft beëindigd, heeft gedaagde de totale leensom van € 50.000 van eiser opgeëist. Vervolgens heeft gedaagde beslag gelegd voor een bedrag van € 65.000 op twee registergoederen van eiser. Eiser vordert opheffing van het beslag. Hij voert daartoe aan dat hij € 28.750,00 heeft gestort op de derdengeldrekening van zijn gemachtigde. Daarmee heeft hij voldoende zekerheid geboden voor de pretense vordering van gedaagde.

M en V waren in gemeenschap van goederen met elkaar gehuwd, welk huwelijk in 2014 door echtscheiding is ontbonden. Partijen hadden een beleggingsrekening op beider naam bij de ING Bank, welke rekening op 1 maart 2015 een tegoed kende van circa € 54.000. Op 2 maart 2015 (de ontbonden huwelijksgemeenschap is dan nog niet verdeeld) laat V deze en/of-rekening op haar naam zetten. De daarvoor benodigde handtekening van M vervalst zij. In de daarop volgende anderhalve week boekt zij in totaal € 44.000 van de en/of-rekening over naar haar eigen privérekening, steeds onder vermelding van ‘pensioen’.

B&S heeft conservatoir beslag onder derden gelegd ten laste WWBE op een partij Gillette scheermesjes ter waarde van US$ 318.038,40, zulks ter verzekering van betaling van een door B&S gestelde vordering op WWBE.

Gedaagde huurde van Green Retail een bedrijfsruimte in een complex waarvan ook woningen deel uitmaken. Green Retail heeft gedaagde in de huurovereenkomst een voorkeursrecht van koop gegeven. Vastgoedbedrijf Marcan heeft het pand gekocht van Green Retail. Haar doel is om de woningen te renoveren, en vervolgens het pand in appartementen te splitsen. Marcan heeft de huurovereenkomst met gedaagde opgezegd op grond van dringend eigen gebruik.

Partijen zijn verwikkeld geraakt in diverse juridische procedures in verband met de afwikkeling van hun echtscheiding. Gedaagde heeft ten laste van eiser conservatoir beslag gelegd op de woning van eiser tot zekerheid voor de betaling van een vordering van € 112.425,30 en een vordering van € 39.465,54, beide inclusief rente en kosten. Eiser grondt thans zijn vordering tot opheffing van de beslagen op de stelling dat voor de vordering van € 8.460,54 voldoende zekerheid is gesteld en dat de vordering van € 112.425,30 onder meer ondeugdelijk is.

Appellante (A) is in algehele gemeenschap van goederen gehuwd met haar partner P. P is met geïntimeerde (G) een kredietovereenkomst aangegaan namens zijn vennootschappen. Deze vennootschappen en P zijn bij verstekvonnis hoofdelijk veroordeeld om aan geïntimeerde bedragen te betalen. Tegen dit vonnis heeft P niet (tijdig) verzet ingesteld. Ter executie van het verstekvonnis heeft G ten laste van P een aantal executoriale beslagen gelegd, onder meer op de AOW- en pensioenuitkeringen van A.

Appellanten hadden in eerste aanleg gevorderd primair om geïntimeerde te bevelen de bij exploot van 12 maart 2015 door geïntimeerde aangezegde executie van het bedrijfspand van appellant 1 te staken en gestaakt te houden, dit alles op straffe van verbeurte van een dwangsom. Appellanten hebben aan hun vordering ten grondslag gelegd dat zij alles hebben betaald waartoe zij jegens geïntimeerde waren veroordeeld. Gelet hierop is er voor geïntimeerde geen titel meer voor de verkoop van het pand. Voor het geval er nog wel een restantvordering mocht bestaan heeft geïntimeerde niet (voldoende) gespecificeerd en onderbouwd wat de hoogte ervan is. Door de executie van het pand desondanks voort te zetten, maakt geïntimeerde misbruik van recht en handelt hij onrechtmatig en in strijd met de redelijkheid en billijkheid. Dit geldt te meer omdat er een hypotheek rust op het pand en nog maar de vraag is of geïntimeerde zich naast de hypotheekhouder kan verhalen op de executieopbrengst van het pand.

B is veroordeeld aan A een geldbedrag te voldoen. Op 4 december 2013 is op verzoek van A ten laste van B executoriaal beslag gelegd op een BMW X6. Arwo Handelsonderneming BV heeft een vordering tot opheffing van het beslag ingesteld. De voorzieningenrechter heeft de vordering toegewezen. A heeft beroep ingesteld.

Bouwinvest verhuurde een woning aan appellante en haar gewezen partner. Na zijn vertrek is appellante met haar kinderen in de woning achtergebleven. In verband met een huurachterstand heeft de kantonrechter de huurovereenkomst ontbonden en de ontruiming van de woning gelast.

Omdat appellant zijn huur niet volledig en tijdig heeft betaald, heeft de kantonrechter de huurovereenkomst van een bedrijfsruimte op vordering van de verhuurder ontbonden. De huurder had een tijdelijke geringe achterstand in de huurbetalingen. De achterstand was ten tijde van de comparitie al weer geheel aangezuiverd.

Partijen verschillen van mening over het antwoord op de vraag of gedaagde gerechtigd was om op 22 mei 2015 over te gaan tot het leggen van executoriaal derdenbeslag, stellende dat eiseres niet heeft voldaan aan zijn verplichtingen uit hoofde van de veroordeling bij vonnis van 7 april 2015 tot betaling van € 25.000 met rente en kosten. De (achterliggende) kern van het geschil spitst zich echter toe op de vraag of de facturen waarop het vonnis is gebaseerd al dan niet zijn voldaan door eiseres.

Mevrouw X huurde sinds 1984 een woning van Vestia. Z is een meerderjarige zoon van X . Z woont, samen met zijn echtgenote en vier kinderen op hetzelfde adres als X. Z is onder bewind gesteld.

De man wordt geconfronteerd met een deurwaarder die een beschikking ten aanzien van een alimentatieverplichting wil executeren. Eerder heeft de man echter een sms-bericht ontvangen van de vrouw, waarin staat dat zij geen aanspraak meer maakt op alimentatie. De voorzieningenrechter beoordeelt of de executiemaatregelen doorgezet mogen worden.

A is op 8 april 2015 op verzoek van G en H, failliet verklaard. Het verzet dat hij tegen deze faillietverklaring heeft ingesteld, heeft de rechtbank afgewezen. A heeft hoger beroep ingesteld. Het hof vernietigt de faillietverklaring, nu aan de faillissementsaanvraag enkel verbeurde dwangsommen ten grondslag zijn gelegd.

Gedaagde veroordeeld om zich te onthouden van aantijgingen van fraude jegens de Royal Bank of Scotland (RBS), op straffe van een dwangsom van € 500 per dag, tot maximaal € 50.000. In 2013 heeft RBS door een deurwaarder aan gedaagde laten aanzeggen dat hij in gebreke is gebleven met de nakoming van het bevel en dat RBS de door gedaagde verbeurde dwangsommen van € 50.000 opeist. Betaling door gedaagde is uitgebleven. Op 31 mei 2013 heeft RBS executoriaal derdenbeslag laten leggen onder ING en ABN AMRO. Deze beslagen hebben geen doel getroffen. Er zijn nauwelijks verhaalsmogelijkheden. RBS vordert thans toepassing van lijfsdwang.

Houtimporteur Chilean Lumber Company SA (CLC) werkte samen met het bedrijf (een in Nederland gevestigde Limited) van eiser. In 2006 zijn eiser en CLC overeengekomen dat hij 75 procent van zijn aandelen aan CLC zou verkopen. CLC heeft de koopsom voldaan, maar de aandelen zijn niet geleverd. In 2013 is eiser jegens CLC tot levering van de aandelen veroordeeld, op straffe van een dwangsom. Het Companies House (vergelijkbaar met de Kamer van Koophandel) heeft het bedrijf inmiddels echter als ‘dissolved’ geregistreerd. De levering van aandelen is daardoor niet mogelijk. Eiser vordert schorsing van de dwangsomveroordeling.

M en V hebben samen een minderjarig kind. Hun relatie is in 2000 geëindigd. V heeft het gezag over het kind en M heeft het kind erkend. De rechtbank heeft bepaald dat M € 500 per maand kinderalimentatie aan V moet voldoen. Bij vonnis van 23 maart 2015 heeft de voorzieningenrechter deze beschikking uitvoerbaar bij lijfsdwang verklaard en V toegestaan M in gijzeling te doen stellen totdat € 11.862,57 is betaald. M heeft beroep ingesteld. V heeft M in gijzeling doen nemen. Op 8 september 2015 is M failliet verklaard. M vordert nu in kort geding een verbod aan V het vonnis van 23 maart 2015 uit te voeren. Volgens hem is er geen sprake van betalingsonwil, maar van betalingsonmacht.

Bij vonnis van 21 juni 1995 van het Tribunal de Grande Instance te Parijs is een door Solvochem tegen de staat Irak aanhangig gemaakte vordering van ruim USD 14 miljoen toegewezen. Op 9 april 2015 heeft de president van de rechtbank Amsterdam exequatur op dat vonnis verleend. Op 6 mei 2015 heeft de deurwaarder op verzoek van Solvochem executoriaal beslag ten laste van Irak gelegd onder een tiental Nederlandse vennootschappen (de derdebeslagenen). De derdebeslagenen hebben alle verklaard ten tijde van het beslag niets aan de staat Irak verschuldigd te zijn. Solvochem betwist de juistheid van de derdenverklaringen en is voornemens om verklaringsprocedures aanhangig te maken.

Verweerder in cassatie (V) heeft als advocaat rechtsbijstand verleend aan de Nederlandse Ski Vereniging (NSV). Het ging inhoudelijk om een sponsorcontract tussen vennootschap A en de NSV, waarvan NSV nakoming vorderde. NSV heeft verweerder opdracht gegeven beslag te leggen ten laste van A op onroerende zaken. Dit is niet gebeurd, en korte tijd later heeft A deze zaken vervreemd aan een dochtervennootschap. De NSV stelde verweerder aansprakelijk voor de afname van de verhaalsobjecten.

In deze zaak spelen twee voor de incassopraktijk belangrijke kwesties. De eerste is of de imputatieregel van art. 6:44 lid 1 BW ziet op buitengerechtelijke incassokosten. De tweede kwestie betreft de ambtshalve matiging op de voet van art. 242 Rv van tussen zakelijke partijen bedongen buitengerechtelijke incassokosten. Over deze kwesties heeft het gerechtshof te ‘s-Hertogenbosch bij arrest van 3 februari 2015 (ECLI:NL:GHSHE:2015:319) aan de Hoge Raad vragen gesteld. De eerste vraag luidde: Vallen buitengerechtelijke incassokosten onder het begrip “kosten” van art. 6:44 BW?

In dit kort geding vorderden slachtoffers en nabestaanden van slachtoffers van het schietincident te Alphen aan den Rijn de afgifte van het rapport van een psychiatrisch en psychologisch onderzoek naar de schutter. Eisers hadden (onder meer) art. 843a Rv aan hun vordering ten grondslag gelegd. Volgens het hof was niet voldaan aan het vereiste in art. 843a lid 1 Rv dat tussen eisers en de Staat een ‘rechtsbetrekking’ bestaat, zodat art. 843a Rv reeds om die reden toepassing mist. De Hoge Raad vernietigt het arrest.

Aan het hof ligt ter beoordeling voor of de gerechtsdeurwaarders hebben mogen overgaan tot het (gelijktijdig) leggen van beslag onder verschillende banken ten laste van klager zonder dat zij een gerechtvaardigd vermoeden hadden dat klager bij die banken een rekening aanhield. Onderdeel van deze kwestie is de vraag of het gerechtvaardigd is om ter inning van één vordering meerdere (bank)beslagen te leggen, welke vraag ook aan de orde was in de uitspraak van dit hof van 9 september 2014, ECLI:NL:GHAMS:2014:3735.

Een tandarts heeft zijn vordering van € 1.962,86 op geïntimeerde gecedeerd aan Infomedics Factoring BV. Nadat, ondanks aanmaningen betaling uitbleef, heeft Infomedics geïntimeerde doen dagvaarden voor de kantonrechter, en gevorderd dat geïntimeerde wordt veroordeeld tot betaling van een bedrag van € 1.962,86 te vermeerderen met rente en kosten, waaronder een bedrag aan buitengerechtelijke incassokosten van € 294,43. Tegen geïntimeerde is verstek verleend.

Waterleidingmaatschappij Limburg (WML) had met eiseres een betalingsregeling getroffen. Deze is op enig moment niet meer nagekomen. Dat er een betalingsachterstand is, staat tussen partijen vast. WML heeft bij eiseres het drinkwater afgesloten. Eisers vordert thans heraansluiting. De vordering wordt afgewezen.

Eiser en eiseres zijn echtgenoten. Gedaagde, een gerechtsdeurwaarder heeft krachtens een tegen eiser gewezen vonnis, executoriaal derdenbeslag gelegd onder de werkgever van eiseres. Partijen zijn het niet eens over de hoogte van de te hanteren beslagvrije voet.

Het arrest Gazprombank/Bensadon vormt de aanleiding voor dit opstel. Dit arrest zal zonder enige twijfel de procesrechtelijke geschiedenis ingaan als hét standaardarrest met betrekking tot toepassing en reikwijdte van art. 431, lid 2 Rv, vanwege de wijze waarop de Hoge Raad in dit arrest deze bepaling heeft vorm gegeven en nader uitgewerkt.

Op straffe van nietigheid moet een exploot van een deurwaarder ingeval van executoriaal derdenbeslag een keuze van woonplaats ten kantore van de beslagleggende deurwaarder inhouden, aldus art. 475, lid 1 aanhef en sub d, Rv. De rechtbank Haarlem verwierp in een executiegeschil een exceptie van onbevoegdheid, omdat de gedaagde voor de tenuitvoerlegging van het vonnis woonplaats had gekozen in het arrondissement van de rechtbank Haarlem.

Het Gerechtshof Amsterdam heeft op 2 juni 2015 een opvallend arrest gewezen waarin is geoordeeld dat de begroting van een vordering in het beslagverlof geen dwingend uitgangspunt vormt bij bepaling van de zekerheidsstelling waartegen het beslag kan worden opgeheven. Een nadere beschouwing van het arrest (Hof Amsterdam 2 juni 2015, ECLI:NL:GHAMS:2015:2102).