Aflevering 8

In dit artikel wordt bepleit dat de administratieplicht uit artikel 2:10 BW ruimer moet worden uitgelegd en dat dit met name bij holdingmaatschappijen die centrale leiding geven van belang is. De stelling wordt onderbouwd onder verwijzing naar de tekst van artikel 2:10 BW, de wetsgeschiedenis en relevante jurisprudentie

Met het arrest van de Hoge Raad van 18 december 2015 inzake Hoeksma q.q./R.M. Trade over de verzetmogelijkheid van de curator bij een lege boedel, heeft het instrument van de turboliquidatie een steviger fundament gekregen. De Hoge Raad wijst immers expliciet naar de weg van art. 2:19 BW ingeval er geen baten aanwezig zijn bij een rechtspersoon met schulden, als alternatief voor een faillissement. Precies een maand voor het arrest promoveerde Samantha Renssen aan de Universiteit Maastricht op een studie over de turboliquidatie van de BV. Haar centrale stelling is dat de regeling van de turboliquidatie moet worden afgeschaft, met name omdat die tot misbruik op grote schaal aanleiding zou (kunnen) geven. Dit heeft volgens haar mede te maken met de ontwikkeling dat de regels voor faillissementsfraude worden aangescherpt, waardoor de turboliquidatie een ‘aanzuigende werking’ zou krijgen. Nog recent was er veel publiciteit over gevallen waarin de turboliquidatie kennelijk werd gebruikt om frauduleuze handelingen ‘af te dekken’. Er wordt in dat verband gesproken van ‘plof-BV’s’. In deze bijdrage worden deze ontwikkelingen nader besproken, aan de hand van het genoemde arrest en het proefschrift van Renssen, waarbij ook een recente publicatie van M.Y. Nethe aan de orde zal komen. Zij promoveerde al in 1995 op het onderwerp van de ontbinding van de lege BV en NV.

Is tijdens de pre-pack of in faillissement nog ruimte voor een adviesrecht van de ondernemingsraad als de oderneming wordt vervreemdt? Hier zien we een spanning ontstaan tussen het faillissementsrecht, waarin de belangen van schuldeisers centraal staan, en het medezeggenschapsrecht, waarin de belangen van werknemers een prominente rol spelen. Met goede wil en oog voor praktische oplossingen gaan faillissement en medezeggenschap prima samen, betoogt de auteur.Is tijdens de pre-pack of in faillissement nog ruimte voor een adviesrecht van de ondernemingsraad als de oderneming wordt vervreemdt? Hier zien we een spanning ontstaan tussen het faillissementsrecht, waarin de belangen van schuldeisers centraal staan, en het medezeggenschapsrecht, waarin de belangen van werknemers een prominente rol spelen. Met goede wil en oog voor praktische oplossingen gaan faillissement en medezeggenschap prima samen, betoogt de auteur.

Sinds het arrest ING/De Keijzer (2014) is duidelijk dat de opzegging van een kredietrelatie door een bank behoort te worden getoetst aan de hand van de overeenkomst zelf en de derogerende redelijkheid en billijkheid van artikel 6:248 lid 2 BW. Destijds was de vraag of dit tot een wezenlijk andere toetsing van kredietopzeggingen zou leiden. Zouden rechters terughoudender gaan toetsen en meer ruimte aan de bank laten? De auteur verkent deze vraag aan de hand van de sindsdien verschenen jurisprudentie. Hij komt tot de conclusie dat de toetsingsmaatstaf weliswaar formeel een andere is, en ook voortvarend en consequent wordt toegepast, maar de toetsing inhoudelijk niet wezenlijk is veranderd. Bij de beoordeling laten rechters zich nog steeds door dezelfde factoren leiden als voordien. De auteur licht toe waarom dit niet als een verassing komt.