Aflevering 6

De Hoge Raad kent aan bedingen die de overdracht of verpanding van vorderingen uitsluiten, in beginsel verbintenisrechtelijke werking toe. Wat kunnen curatoren, debiteuren, banken en de wetgever, nu het beste doen?

Crediteursverzuim is een notoir lastig leerstuk. Jan Vranken schreef er in 1986 een kritisch artikel over, waarin hij de principiële gelijkstelling van debiteurs- en crediteursverzuim bepleitte. Zijn afscheid als hoogleraar aan de Tilburgse universiteit vormt een goede reden om dat pleidooi nog eens aan een nadere beoordeling te onderwerpen.

Standaardclausules als (standaard)probleem.

Vrijwilligheid is een kerneigenschap van mediation. De wetsvoorstellen mediation verplichten partijen mediation te onderzoeken voordat ze gaan procederen. Is dat in strijd met de vrijheid van partijen om hun geschil voor te leggen aan de rechter? Hoe bindend zijn deeloplossingen die in mediation bereikt worden, welke rol speelt de bedoeling van partijen indien vormvereisten niet worden nageleefd? Zal mediation door de wetsvoorstellen mediation nog verder ingebed raken in de samenleving? Wat zijn de consequenties voor de rechtspraktijk?

Informatieplichten in de pensioenwetgeving mikken op correcte, duidelijke, evenwichtige en tijdige informatieverschaffing, maar privaatrechtelijke zorg- en informatieplichten vereisen meer. Na een empirische analyse worden beide regels in onderling verband besproken.

M was enig bestuurder en aandeelhouder van Holding. Holding heeft in maart 2005 een krediet van € 25.000 van ABN AMRO Bank betrokken. Holding is op 19 februari 2013 failliet verklaard. Bij brief van 9 april 2013 aan de curator heeft de bank het krediet opgezegd onder opeising van het tot aan 19 februari 2013 aan de bank verschuldigde bedrag, € 26.843,84. Betaling blijft uit en de bank gaat over tot het aanspreken van M, nu hij zich hoofdelijk heeft verbonden voor het aan Holding verstrekte krediet. Als betaling wederom uitblijft, stapt de bank naar de rechter. Deze wijst de vordering van de bank jegens M toe.

De gemeente Katwijk verzoekt X in 2007 om een milieukundig bodemonderzoek uit te voeren in Rijnsburg, waarvoor grondboringen dienen te worden uitgevoerd. X doet, voorafgaand aan deze boringen, bij kabelbeheerder Liander een zogeheten Klic-melding, waarin hij zijn werkzaamheden aankondigt. In die melding staat X vermeld als opdrachtgever, aannemer en tekeningverzendadres. Liander stuurt hierop tekeningen aan X, met daarbij het bevel altijd contact op te nemen met Liander bij werkzaamheden in de onmiddellijke omgeving van onder- of bovengrondse hoogspanningsverbindingen (50kV en hoger), omdat de werkelijke ligging van de leiding af kan wijken van de tekeningen.

De auteur bespreekt zijn proefschrift over buitensporige nadeligheid van overeenkomsten als grond voor vernietiging en over vernietiging van buitensporig nadelige overeenkomsten op grond van dwaling of misbruik van omstandigheden, naar Nederlands, Duits en Oostenrijks recht.

A is enig aandeelhoudster en bestuurster van B, een groothandel in voedings- en genotsmiddelen voor onder andere kinderdagverblijven. Op 3 mei 2009 sluiten B en C een overeenkomst met betrekking tot de verkoop en levering van levensmiddelen door C. In de overeenkomst is bepaald dat betaling van facturen telkens binnen 14 dagen zal geschieden.

V is eigenaar van een woning direct grenzend aan een bosrand. In december 2013 biedt V de woning te koop aan en geeft makelaar A opdracht te bemiddelen bij de verkoop. In de door A opgemaakte verkoopbrochure is onder meer het volgende opgenomen: ‘Goed onderhouden tussenwoning met houten blokhut, uniek gelegen in een kindvriendelijke woonomgeving en direct grenzend aan de bosrand! U loopt direct vanaf de sfeervolle achtertuin het bos in! Rust en privacy gegarandeerd.’ In de informatielijst bij de verkoopbrochure staat vermeld: ‘Zijn er bepaalde ontwikkelingen in uw woonomgeving bekend die voor een koper belangrijk zijn om te weten (bestemmingsplanwijzigingen, veranderingen in uitzicht of verkeerssituaties)?’ V heeft hierop ‘Nee’ geantwoord. Tenslotte staat onder het kopje ’Mededelingsplicht//informatieplicht’: ‘Verkoper staat in beginsel niet in voor de afwezigheid van verborgen gebreken. Daarom adviseren wij iedere koper om zijn wettelijke onderzoeksplicht zeer serieus te nemen.’ K bezichtigt met A de woning. Tijdens een van deze bezichtigingen vraagt K aan A ‘hoe het zit met het achterpad en het aangrenzende bos?’ A licht de situatie met betrekking tot het achterpad toe en zegt dat ‘het bosje zo zal blijven’. Verder verwijst hij K wat betreft het bos specifiek door naar de gemeente. K laat na verdere informatie bij de gemeente in te winnen. Op 14 februari 2014 ondertekenen V en K de koopovereenkomst. Eind maart 2014 laat K, ter verkrijging van financiering, de woning taxeren. In het taxatierapport staat dat het, op grond van een gewijzigd bestemmingsplan, mogelijk is om een deel van het bos te bebouwen. De gemeente heeft aangegeven dat er op dit moment geen concrete bouwplannen zijn, maar dat in de toekomst wel bebouwing mogelijk is. K vordert daarop ontbinding van de koopovereenkomst wegens dwaling. Volgens K heeft V zijn mededelingsplicht jegens hem geschonden door in de informatielijst bij de brochure aan te geven dat geen ontwikkelingen in de omgeving bekend zijn die voor de kopers belangrijk zijn om te weten. Daarnaast stelt K dat de ligging van de tuin van de woning aan de bosrand voor hem essentieel was en dat dit bekend was bij V.

Heeft een recente uitspraak van de Hoge Raad tot gevolg dat cessie- en pandakten objectief moeten worden uitgelegd?

Woningstichting S is werkzaam in het belang van de sociale volkshuisvesting. S gaat in 1991 met de bank een schriftelijke overeenkomst aan tot geldlening van 13 miljoen gulden. Gemeente L stelt zich garant voor de nakoming van de betalingsverplichtingen van S. S verstrekt een recht van hypotheek aan L. Op grond van de overeenkomst is S gehouden af te lossen vanaf het jaar 2002 tot en met 2020. In 2012 maakt S kenbaar de geleende som in zijn geheel vervroegd te willen aflossen. De bank laat S weten dat bij vervroegde aflossing een vergoeding is verschuldigd. S gaat daarmee akkoord en betaalt op 3 december 2012 aan de bank. De adviseur van S, accountant A, laat namens S aan de bank weten dat de vergoeding niet verschuldigd was en maakt namens S aanspraak op terugbetaling.

Huiseigenaar B huurt A in voor het verrichten van werkzaamheden aan zijn in aanbouw zijnde woning. B is niet tevreden over het resultaat en meldt dit schriftelijk aan A. De naar aanleiding daarvan door A verrichte herstelwerkzaamheden zijn niet tot tevredenheid van B.

Aannemer A heeft met V een overeenkomst van aanneming gesloten tot het opleveren van een bedrijfsloods. A factureert de in de overeenkomst opgenomen termijnen. V laat twee termijnen onbetaald omdat de door de onderaannemer van A aangebrachte vloerverwarming gebreken vertoont werkt. A stelt dat zij op grond van haar algemene voorwaarden niet is gehouden tot het vergoeden van schade die de uitkering van haar verzekeraar overstijgt.

Aannemer A geeft aan B opdracht om een schuimlaag aan te brengen op het tunneldak boven een snelweg (als onderlaag voor een daarop door A aan te brengen grondlaag). In de door A aangebrachte grond ontstaan scheuren ten gevolge van het inklinken van de door B aangebrachte schuimlaag. A stelt B aansprakelijk. B beroept zich op haar algemene voorwaarden, waarin aansprakelijkheid is uitgesloten. Vaststaat dat (1) B toerekenbaar tekort is geschoten in de nakoming van haar verplichtingen op grond van de overeenkomst van aanneming, (2) er een conditio sine qua non-verband bestaat tussen de tekortkoming en de schade en (3) dat B in de gelegenheid is gesteld alsnog correct te presteren.

Containeroverslagbedrijf Holland Terminals verkoopt in 2009 al haar rechten en plichten aan WBT, en verhuurt al haar roerende en onroerende zaken aan WBT. Aan de rechterzijde van de toegangspoort van het terrein staat een bord met een afmeting van 1.50 m met de volgende tekst: ‘ATTENTIE een ieder die dit terrein, de gebouwen, de kademuur en de daaraan afgemeerde schepen betreedt, aanvaardt de navolgende voorwaarden: men bevindt zich op bovengenoemde plaatsen met eventuele vervoermiddelen en/of goederen volledig op eigen risico. Voor schade en/of letsel, toegebracht aan personen, vervoermiddelen en goederen, hoe dan ook ontstaan, zijn Holland Terminals en voor deze vennootschap werkende personen niet aansprakelijk. Voor zover nodig, kan door ons een beroep worden gedaan op de Rotterdamse Stuwadoorscondities, zoals gedeponeerd bij de griffie van de arrondissementsrechtbank van Rotterdam. De directie.’ Op 28 december 2010 lost een kraanmachinist van WBT de container van de vrachtwagencombinatie van X. Bij het lossen komt een van de pinnen aan de voorzijde van de container niet los van het chassis. De oplegger wordt met de container mee omhoog gehesen, waardoor de hele vrachtwagen op haar rechterzijde valt. Dat levert een schadepost op van circa € 20.000. (De verzekeraar van) X vordert schadevergoeding. WBT heeft volgens X onzorgvuldig en daarmee onrechtmatig jegens hem gehandeld, doordat de kraanmachinist bij het lossen van de container niet de vereiste zorgvuldigheid in acht heeft genomen. WBT wijst, met een verwijzing naar het bord aan de toegangspoort, alle aansprakelijkheid van de hand.

Problematisch bij het in toenemende mate opleggen van informatie- en waarschuwingsplichten aan met name professionals en (financiële) ondernemingen, is dat vooral de (feitelijke) vaststelling van het causaal verband tussen die schending en de schade niet eenvoudig is. In dit artikel bespreken de auteurs vier mogelijke wijzen waarop de in bewijsnood verkerende eiser tegemoet kan worden gekomen bij de vaststelling van dat causaal verband.

Kinderdagverblijf A heeft met M en V een overeenkomst gesloten ten behoeve van de opvang van de zoon van M en V gedurende de periode mei 2008 tot en met juli 2011. De verschuldigde vergoeding wordt maandelijks door A aan M gefactureerd. Begin 2011 raakt M werkloos en zegt de overeenkomst met A op. De opzegtermijn is in verband met de financieel mindere situatie van M in onderling overleg tussen partijen bekort van drie maanden naar zes weken. Er wordt niet gesproken over mogelijke betalingsachterstanden van M, terwijl er toch een openstaand bedrag is verschuldigd. A vordert betaling hiervan. M beroept zich op rechtsverwerking.

A wil een huis bouwen in Amsterdam. Hiervoor trekt hij de Zeeuwse architect en constructeur B aan, tegen een honorarium van € 8.250. In de algemene voorwaarden die van toepassing worden verklaard op de bouwovereenkomst, staat ‘dat een architect aansprakelijk is van de schade wegens een tekortkoming, waarvan sprake is als er een tekortkoming is die een goed en zorgvuldig handelend architect onder de desbetreffende omstandigheden en met inachtneming van de normale oplettendheid en met de voor de opdracht vereiste vakkennis en middelen uitgerust, heeft kunnen en behoren te vermijden.’ B vraagt namens A een bouwvergunning aan, die wordt verleend op 1 oktober 2009 door de gemeente. Ook dient hij de gegevens te leveren voor de goedkeuring Bouw- en Woningtoezicht. A verzoekt hierop B meerdere malen de ontbrekende gegevens aan te leveren. Ook moet B nog bewijs leveren ten aanzien van de stabiliteit van de metselwerkwand bestaande uit geperforeerde bakstenen. Bij mailbericht van 7 januari 2010 heeft A aan B onder meer het volgende geschreven: ‘Nu al acht de bouwer zich niet verantwoordelijk voor uitloop van de bouwtijd, omdat het palenplan niet tijdig bij de gemeente werd ingeleverd. Zo kan het niet langer. Ik verzoek je alles te hebben aangeleverd bij de gemeente uiterlijk maandag aanstaande om 08.00 uur. Indien je daar niet voor kan zorgen, kan ik niet anders dan mij tot een andere constructeur wenden.’

Stichting V heeft voor € 370.000 een onroerende zaak verkocht aan K. De levering heeft vier maanden later plaatsgevonden dan was overeengekomen omdat bleek dat V geen eigenaar van de onroerende zaak was maar een stichting die al enige jaren was ontbonden. Naar aanleiding hiervan vordert K de boete van drie promille van de koopprijs per verzuimdag.

X heeft een eenmanszaak en sluit op 6 september 2012 via internet een overeenkomst met KPN voor de externe opslag van bestanden van haar computer en harde schijf. Bij de overeenkomst zijn de algemene voorwaarden gevoegd. Artikel 14.1 bepaalt dat de totale aansprakelijkheid van KPN is beperkt tot vergoeding van dood- en letselschade, zaakschade, aantoonbare redelijke kosten ter voorkoming of beperking van schade met een absoluut maximum van € 1 miljoen. Artikel 14.3 bepaalt dat aansprakelijkheid voor niet in artikel 14.1 opgenomen schade – waaronder begrepen gederfde winst, gemiste besparingen, verlies van gegevens, schade door bedrijfsstagnatie en leegloop van personeel – te allen tijde is uitgesloten. Op 13 juni 2013 crasht de computer en harde schijf van X. Omdat zij haar inloggegevens kwijt is, neemt zij contact op met KPN, dat een nieuw back-up-account voor X aanmaakt. Kort daarna komt X tot de ontdekking dat alle bestanden onder haar oude back-up-account niet meer toegankelijk zijn. KPN blijkt zonder haar medeweten de back-up-overeenkomst te hebben opgezegd, haar oude account te hebben verwijderd en een nieuw account voor X te hebben geopend zonder de bestanden van het oude account over te hebben geheveld naar het nieuwe account. X stelt KPN aansprakelijk wegens wanprestatie. KPN beroept zich op haar algemene voorwaarden. X stelt dat deze vernietigbaar zijn.

Met de inwerkingtreding van de Implementatiewet richtlijn consumentenrechten (juni 2014) is het oude herroepingsrecht (artikel 7:46d BW) vervallen en geldt het vernieuwde herroepingsrecht van Afdeling 6.5.2A BW. De auteur bespreekt de opvallendste veranderingen en de praktische gevolgen van het nieuwe herroepingsrecht. De nieuwe regeling is uitgebreider en specifieker, maar ook een stuk complexer.

Op 20 december 2013 liet de Hoge Raad zich uit over de vraag of een juridische splitsing in de zin van Afdeling 2.7.4. en 2.7.5. BW vernietigbaar is met een beroep op de faillissementspauliana, naast de mogelijkheid van vernietiging op grond van de in Afdeling 2.7.4. BW limitatief omschreven gronden.

A is enig aandeelhouder en bestuurder van vennootschap B. B is sinds 1998 franchisenemer van de Hypotheekshop. In de franchiseovereenkomst staat dat de Hypotheekshop de overeenkomst onder bepaalde, zwaarwegende omstandigheden (zoals fraude) kan beëindigen.

K sluit op 29 april 2013 met V een koopovereenkomst voor een schip ter waarde van € 92.000, dat dient te worden geleverd op 31 mei 2013. K doet een aanbetaling van € 9.200, welk bedrag in de koopovereenkomst wordt geduid als ‘waarborgsom’. In de koopovereenkomst is in artikel 5 een boete opgenomen van 10% bij het niet nakomen van de overeenkomst. In artikel 9 is een ontbindende voorwaarde opgenomen, die als volgt is omschreven: ‘Ontdekken waar de geur in de natte cel vandaan komt, dient te worden opgelost.’ K komt op 19 mei 2013 langs bij het schip. V blijkt de ramen van de natte open te hebben gezet. K ruikt daardoor niet of de geur nog wel of niet aanwezig is. K e-mailt hierop dat hij de aankoop wil annuleren op basis van artikel 9 uit de koopovereenkomst. Op 1 juni mailt V aan K: ‘Met verwijzing naar artikel 5 in de overeenkomst deel ik u mede dat ik zonder rechterlijke tussenkomst de overeenkomst hiermee ontbonden verklaar, rekening houdend met uw wens in dezen.’ K vordert terugbetaling van zijn aanbetaling. Volgens hem heeft V het hem onmogelijk gemaakt om te controleren of de stankoverlast op het schip was verdwenen. Dit vormde voor hem aanleiding zich bij e-mail op het bepaalde in artikel 9 van de koopovereenkomst te beroepen en (de makelaar van) V ervan in kennis te stellen dat hij de aankoop van het schip wenste te annuleren. Door de geconstateerde stankoverlast en een aantal andere tekortkomingen aan het schip bezat het vaartuig volgens K niet de eigenschappen die hij op grond van de koopovereenkomst mocht verwachten. Volgens K is V door het overhandigen van de verklaring op 1 juni 2013 uitdrukkelijk met de ingeroepen ontbinding akkoord gegaan. V stelt dat K willens en wetens niet tot de overeengekomen datum van levering heeft willen wachten, maar de koop – ten onrechte – heeft geannuleerd en de koopprijs niet heeft voldaan. Door het verzuim van K verbeurt deze de overeengekomen boete van € 9.200. K beroept zich op schuldeisersverzuim aan de zijde van V, op grond waarvan hij gerechtigd was de koopovereenkomst te annuleren en hij de gedane aanbetaling terug dient te ontvangen.

V heeft in 2012 een deel van een woning verkocht aan K onder de ontbindende voorwaarde dat niet uiterlijk 30 augustus 2013 een onaantastbare splitsingsvergunning van de gemeente is verkregen. Als op 30 augustus 2013 geen splitsingsvergunning is verkregen, doet V een beroep op de ontbindende voorwaarde. Aan de rechtbank de vraag of dit terecht is.

X heeft een Samsung smart-tv gekocht bij A. De televisie moet diverse malen gerepareerd worden. X vordert ongedaanmaking van de koop en terugbetaling van de koopsom. X beroept zich op non-conformiteit ex artikel 7:17 lid 2 BW, waarin is bepaald dat een zaak niet beantwoordt aan de overeenkomst indien zij niet de eigenschappen bezit die koper op grond van de overeenkomst mocht verwachten. Volgens X mocht hij van de door hem gekochte televisie verwachten dat hij daarop internet kon gebruiken. A stelt dat niet duidelijk is of het geconstateerde probleem veroorzaakt wordt door de internetaansluiting van X zelf, of dat dit een gebrek is van de televisie. Bovendien, zo stelt A, is X te laat met zijn klacht.

Woningcorporatie X koopt medio 2000 een stuk grond (het ANZA-terrein). Op 25 oktober 2001 sluit X een samenwerkingsovereenkomst met projectontwikkelaar Y. De overeenkomst ziet op de gezamenlijke ontwikkeling en realisatie van sociale koop- en huurwoningen en commercieel vastgoed op het ANZA-terrein. In de overeenkomst staat in artikel 1: ‘De onderhavige overeenkomst eindigt op het moment waarop het in deze overeenkomst bedoelde project is gerealiseerd en tussen partijen volledig is afgerekend.’ Tot 2008 wordt het ANZA-terrein verhuurd. Daarna komt het terrein feitelijk ter beschikking voor ontwikkeling. Na die tijd gebeurt er echter niets. Op 27 november 2013 zegt X daarom de samenwerkingsovereenkomst met Y tegen 31 maart 2014 op. Y accepteert de opzegging niet.

Het maken van excuses kan procedures voorkomen. De benadeelde kan de excuses echter opvatten als een erkenning van aansprakelijkheid, waaraan ingrijpende consequenties zijn verbonden.

A sluit voor zijn bedrijfspand in 2005 via Aegon een zogenaamde ‘Uitgebreide Gebouwenverzekering’ af. Met ingang van 1 juni 2009 verhuurt hij het pand aan B. Op 5 maart 2010 treft A in twee van de in het pand aanwezige bedrijfshallen (de restanten van) een hennepkwekerij aan en constateert hij waterschade in de kantoorruimte. A doet hiervan meteen melding aan zijn Aegon-contactpersoon. Ook meldt hij de hennepkwekerij aan de politie, die direct tot ontruiming van de kwekerij overgaat.

M sluit op 6 augustus 2001 een inboedelverzekering bij Achmea. Op 21 februari 2006 worden het woonhuis en de inboedel van M volledig door brand verwoest. M doet hiervan dezelfde dag melding aan Achmea. Achmea keert op 27 februari 2006 een ‘voorschot woonunit en kleding’ van € 20.000 uit aan M. Op 1 maart 2006 stuurt M het ingevulde schadeaangifteformulier naar Achmea. Hierin staat: ‘Ondergetekende verklaart dit schade-aangifteformulier, en de eventueel nog nader te verstrekken gegevens, aan Achmea te verstrekken om te dienen tot vaststelling van de omvang van de schade en het recht op uitkering.’ Op 17 maart 2006 keert Achmea nog een voorschot van € 7.500 uit aan M. De schade door de brand wordt door een expertisebureau in opdracht van Achmea begroot op € 102.454. M en zijn assurantietussenpersoon verzoeken verschillende malen telefonisch om uitkering van de vergoeding van de inboedelschade. Op 21 mei 2010 meldt Achmea aan de tussenpersoon van M per e-mail dat de vordering van M is verjaard en dat geen uitkering meer zal worden gedaan. M vordert betaling van een bedrag van € 94.854 van Achmea op grond van zijn inboedelverzekering. Achmea beroept zich op verjaring. Volgens de verzekeraar kan het door M op 1 maart 2006 toegezonden schadeaangifteformulier niet worden aangemerkt als een ‘schriftelijke mededeling’ als bedoeld in artikel 7:942 lid 2 BW. In dat verband stelt Achmea tevens de vraag aan de orde wanneer de tot uitkering gerechtigde met de opeisbaarheid bekend is geworden. Volgens Achmea moet eerst de schade vast worden gesteld, alvorens de verzekerde deze kan opeisen.

Hoogheemraadschap Amstel, Gooi en Vecht geeft A op 20 december 2005 opdracht tot het graven van een watergang. A huurt voor de graafwerkzaamheden zelfstandige B in, die hij wel vaker inschakelt. B heeft een werkmaterieelverzekering afgesloten bij Aegon. In deze polis staan als verzekerden omschreven:

B is aangesloten bij vakbond A en heeft op grond van de algemene voorwaarden recht op juridische bijstand. B krijgt in 2005 een arbeidsconflict. In dat kader worden verschillende procedures gevoerd. Tot begin 2006 wordt B bijgestaan door juristen van A, daarna wordt dit, met instemming en voor rekening van A, overgenomen door een externe advocaat. Hierbij wordt overeengekomen dat A de ‘redelijke kosten die in redelijkheid zijn gemaakt’ zal vergoeden. B voert vele procedures omtrent zijn arbeidsconflict. Op enig moment start B een nieuwe procedure, zonder A hierover in te lichten, met een advocaat die niet gekozen is door A. B vordert betaling van A. A weigert dit. Zij stelt dat het B niet vrijstond om zonder enig overleg nieuwe procedures aanhangig te maken en gehouden is haar in te lichten over te nemen stappen. A stelt dat zij deze informatie nodig heeft om te kunnen beoordelen of de door B aanhangig gemaakte procedures – los van de slagingskans – noodzakelijk of redelijk zijn. B stelt dat zij slechts de verplichting heeft om A op de hoogte te stellen van de procedure en van het verloop ervan. Daarnaast erkent B dat zij wel een informatieplicht jegens A heeft, maar deze niet zo ver gaat dat zij is gehouden A inhoudelijk over de gerechtelijke procedures te informeren.

X krijgt op 4 oktober 1990 een verkeersongeval, veroorzaakt door een verzekerde van Nationale-Nederlanden (NN). Op het moment van het ongeval ontvangt X wegens psychische problemen een arbeidsongeschiktheidsuitkering. In 1991 wordt X tweemaal medisch onderzocht en keert NN een voorschot van ƒ 2.500 aan hem uit. Op 11 december 1991 wordt aan de toenmalig raadsman van X, mr. A, de door NN verzamelde medische informatie toegezonden. NN vraagt hierbij om aanvullende informatie, teneinde de zaak te kunnen afhandelen. Op 18 december 1991 antwoordt A dat hij op deze onderwerpen na een bespreking met X zal terugkomen. Pas op 9 juli 1993 stuurt A aanvullende informatie naar NN, hetgeen voor NN echter niet afdoende is. Een verzoek van NN om meer informatie laat A onbeantwoord. NN maant A meermaals aan, maar telkens geeft A hetzelfde antwoord: hij zal erop terugkomen. Op 10 augustus 1995 stelt NN voor X buiten haar advocaat om te benaderen. A antwoordt dat dit zinloos is: X zal NN immers altijd naar A verwijzen.

De 16-jarige A vat het plan op brand te stichten in een schoolgebouw. Daartoe maakt hij een aantal brandbommen (molotovcocktails) en in de nacht van 26 op 27 oktober 2001 sticht hij opzettelijk brand in de school. De school gaat volledig verloren. Wanneer A door de politie wordt aangehouden verklaart hij dat het zijn bedoeling was ‘een stuk of zes lokalen in brand te steken’

Onlangs besliste de Hoge Raad dat gevolmachtigden aan een curator van een ontbonden vennootschap rekening en verantwoording dienden af te leggen. De Hoge Raad sloot in dit arrest aan bij de bepalingen over rekening en verantwoording bij opdracht, gemeenschap en zaakwaarneming. In dit artikel komt de vraag aan bod of dit een breuk is met de jurisprudentie van de Hoge Raad uit het verleden.

Door zaaksvorming gaat het eigendomsrecht – en daarmee het zekerheidsrecht van een verkoper onder eigendomsvoorbehoud – regelmatig teniet. De auteur onderzoekt of de verkoper zekerheid kan verkrijgen op de nieuw gevormde zaken. Overigens verscheen van de hand van de auteur een soortgelijk artikel (onder de titel 'De wedloop tussen leverancierskrediet en geldkrediet') in NTBR 2014/4.

Omdat M en V zijn tekortgeschoten in hun verplichtingen om de hypotheekrente te voldoen, hebben zij in juni 2013 bij notariële akte een onherroepelijke volmacht verleend aan de bank om hun woning onderhands te verkopen. In januari 2014 is de woning verkocht voor € 150.000. Naar aanleiding hiervan zijn M en V een kortgedingprocedure tegen de bank gestart omdat zij van mening zijn dat het huis voor een te laag bedrag is verkocht. M en V stellen onder meer dat de volmacht nietig is omdat deze geen minimumprijs bevat.