Aflevering 1

De afgelopen jaren is een aantal buitenlandse banken onaangenaam verrast door de verstrekkende gevolgen van de typisch Nederlandse gezinsbeschermende bepalingen van de artikelen 1:88 en 89 BW. Bij wanbetaling door de debiteur blijkt de door de buitenlandse bank ter zekerheid verlangde borgstelling opeens minder zekerheid te geven dan verwacht doordat de echtgenote van de borgsteller met succes een beroep doet op vernietiging van de borgtochtovereenkomst wegens het ontbreken van haar toestemming bij het aangaan van deze overeenkomst. In Hof Arnhem 12 juni 2012 (ECLI:NL:GHARN:2012:BX0484) en Hof Arnhem 6 november 2012 (ECLI:NL:GHARN:2012:BY2736) komt de problematiek van grensoverschrijdende borgtochten in volle omvang aan de orde.

De overeenkomst die onzekerheid voorkomt, is niet per definitie een vaststellingsovereenkomst. De partijen bij een ‘zekerheidscheppende overeenkomst’ kunnen maar beter op de ruime omschrijving van artikel 7:900 lid 1 BW bedacht zijn en vooraf veiligstellen dat een rechter hun overeenkomst correct zal kwalificeren.

Als een geschikte koper is gevonden voor een te executeren onroerend goed, is het doorlopen van het wettelijk executietraject vaak nog nodig om het goed te bevrijden van rechten van derden, of omdat de hypotheekgever weigert mee te werken. Een pre-auction agreement biedt dan uitkomst. De auteur beschrijft inhoud en toelaatbaarheid van een pre-auction agreement en pleit voor een regeling die onderhandse executoriale verkoop buiten het stramien van Rv mogelijk maakt.

V is voornemens haar recreatiewoning te verkopen. Bij e-mail van 12 oktober 2013 doet K een bod van € 375.000. Op 19 oktober 2013 mailt de verkopend makelaar aan K: ‘Ik heb goed nieuws. [V] heeft besloten om de woning onder de voorwaarden door jullie gesteld aan jullie te gunnen. Koopsom: € 375.000 k.k.’. Bij e-mail van 25 oktober 2013 stuurt de makelaar aan K een concept koopakte toe. V ziet echter alsnog af van de verkoop aan K. Zij verkoopt op 11 januari 2014 de woning aan derden voor € 400.000. K vordert ontbinding van de tussen hem en V gesloten koopovereenkomst en eist betaling van V van een schadevergoeding. V betwist dat tussen haar en K een koopovereenkomst tot stand is gekomen en beroept zich op het schriftelijkheidsvereiste van artikel 7:2 BW.

Santander Consumer Finance Benelux BV heeft in 2009 aan G een doorlopend geldkrediet verstrekt G blijft in gebreken met betaling van zijn aflossings- en renteverplichtingen, waarna Next Finance BV – aan wie Santander haar vordering op G heeft overgedragen – hem in rechte aanspreekt tot betaling van het openstaande bedrag vermeerderd met rente en kosten. G betwist de vordering en voert aan dat Santander de op haar rustende zorgplicht heeft geschonden bij de totstandkoming van de kredietovereenkomst en in de nazorg, wat er (ex artikel 6:248 lid 2 BW) aan in de weg zou staan de vordering van Next Finance toe te wijzen.

X is eigenaar van een motorboot, die in maart 2006 wordt gestolen uit de opslagloods. De boot is bij Achmea tegen diefstal verzekerd voor een bedrag van € 145.000. Achmea keert aan X een schadebedrag van € 133.202 uit, waarna X de eigendom van de boot aan Achmea overdraagt. Op 16 september 2011 neemt de politie bij Y een soortgelijke boot in beslag. Volgens de politie betreft het de boot van X, en is het in de romp aangebrachte CIN (Craft Identification Number) veranderd. Achmea vordert de boot terug van Y.

De auteur bespreekt HR 13 juni 2014 (ECLI:NL:HR:2014:1385). Het betreft hier een zogenaamde prejudiciële vraag aan de Hoge Raad en betreft een vraag die voor tal van telefonieabonnementen relevant is.

Volgens de Hoge Raad (ECLI:NL:HR:2014:1385) kwalificeren telefoonabonnementen waarbij aan consumenten een ‘gratis’ telefoon wordt verstrekte in beginsel als koop op afbetaling en als krediettransacties/overeenkomsten. Strijd met de toepasselijke regels leidt tot vernietigbaarheid. Duidelijk is dat deze ‘verhulde’ afbetalingsconstructie niet is toegestaan, en vragen rijzen ten aanzien van de reeds afgesloten contracten.

M heeft een ziekenhuis aansprakelijk gesteld na het overlijden van zijn echtgenote. Hij heeft een no-cure-no-pay-afspraak gemaakt met juridisch adviseur A. A zou 15% ontvangen van de aan M toegekende schadevergoeding. Het ziekenhuis heeft M € 225.000 aan schadevergoeding betaald en € 20.000 wegens kosten van rechtsbijstand. M vordert betaling door het ziekenhuis van het door hem met A overeengekomen honorarium.

A verkoopt aan een supermarktketen een systeem waarmee de verlichting en de temperatuur in winkelruimtes wordt aangestuurd. A geeft B opdracht het systeem te installeren in de 341 filialen. Tussen A en B rijst een geschil over de wijze van uitvoering van de werkzaamheden. Vaststaat dat B niet de planning in acht heeft genomen zoals opgenomen in de opdrachtbevestiging; hij heeft niet wekelijks gefactureerd en de werkzaamheden niet volgens de bij de overeenkomst gevoegde planning uitgevoerd en wekelijks opgeleverd. A wil de overeenkomst ontbinden.

B is franchisenemer van Albert Heijn. De franchiseovereenkomst bepaalt in artikel 1 dat B gehouden is om alle uiterlijke kenmerken en overige zaken te voeren die door AH als gezichtsbepalend voor de supermarkt worden beschouwd. Artikel 2 schrijft voor dat B in de winkel de lay-out en warenindeling dient aan te houden die door AH is vastgesteld en dat wijzigingen alleen kunnen worden uitgevoerd op instructie van AH. Artikel 17 bepaalt dat de franchisenemers zijn verenigd in een vereniging die hun belangen behartigt. De vereniging functioneert als overlegorgaan met AH. In de overeenkomst verklaart B uitdrukkelijk gebonden te zijn aan bindende afspraken van AH met de vereniging. De franchiseovereenkomst bevat verder de verplichting voor B om instructies van AH op te volgen.

K is geïnteresseerd in de aankoop van een appartement, dat eigendom is van woningbouwvereniging V. In de verkoopbrochure staat dat het appartement beschikt over een externe berging, gelegen in een aangrenzend gebouw en aangeduid met hetzelfde nummer als het huisnummer van het appartement. Ook in de advertentie op Funda staat dat de berging behoort tot het appartement. K wordt er door V expliciet op gewezen dat de bij het appartement behorende parkeerplaats niet in eigendom wordt verkregen, maar moet worden gehuurd. In oktober 2011 sluit K met V een koopovereenkomst. K gaat er volledig van uit dat de berging onderdeel van het appartement uitmaakt. Bij het passeren van de leveringsakte bij de notaris blijkt dit toch niet het geval te zijn. K weigert hierop het appartement af te nemen. V eist daarop de contractuele boete op.

V is eigenaar van een perceel grond met opstallen. In 1997 constateert de provincie dat op het terrein sprake is van ernstige bodemverontreiniging. Sanering door de Staat volgt.

M heeft een zoon (Z) die in 2009 is geboren. In 2011 sluit M een overeenkomst met kinderopvang B voor de opvang van Z. In die overeenkomst is opgenomen dat Z iedere maandag en donderdag (11,5 uur per dag, ofwel 100 uur per maand) zal worden opgevangen, tegen betaling van een maandelijkse vergoeding. M brengt Z niet altijd op de afgesproken dagen naar de opvang en maakt derhalve niet altijd gebruik van de maandelijks 100 gereserveerde uren. B brengt de uren dat Z niet is verschenen, maar er wel een plek was gereserveerd, toch in rekening. M laat een aantal facturen van B onbetaald, omdat Z niet de maandelijkse volle 100 uur is opgevangen geweest. Daarnaast stelt hij dat B gedurende de feestdagen op een aantal maan- en donderdagen gesloten is geweest. Op die dagen was opvang niet mogelijk en daarom is M voor die dagen betaling niet verschuldigd, aldus M. B stelt dat partijen zijn overeengekomen dat Z gedurende 100 uur per maand zal worden opgevangen. De overeengekomen prijs is onafhankelijk van de aan- en afwezigheid van Z en ook niet van sluiting van de kinderopvang in verband met feestdagen.

K heeft van V een huis gekocht en stelt hem aansprakelijk voor een gebrekkige fundering, die non-conformiteit zou opleveren. De vraag in deze procedure is of K tijdig heeft geklaagd over de non-conformiteit als bedoeld in artikel 7:23 BW.

A is eigenaar van een bedrijfsruimte. Bierbrouwer Grolsch huurt deze ruimte van A en verhuurt deze sinds 1 december 2004, met toestemming van A, onder aan horecazaak B. B is een vennootschap onder firma, bestaande uit vier vennoten. Op 1 december 2004 ondertekenen A en B een schriftelijk stuk waarin zij overeenkomen dat ‘het recht van koop van het bedrijfspand is gegund aan [B]’. De overeenkomst zal komen te vervallen op het moment dat B de exploitatie van de horecazaak eindigt. Niet bepaald wordt tegen welke prijs de ruimte gekocht kan worden of hoe de waarde bepaald dient te worden. Begin 2012 houdt B als vennootschap onder firma op te bestaan. Drie van de vier vennoten richten onderneming C op en zetten de exploitatie van de horecazaak voort. Eind 2012 bespreken A en C de mogelijkheid om de bedrijfsruimte te verkopen aan C. C wil maximaal € 550.000 betalen. A vindt dat te weinig en partijen bereiken geen overeenstemming. A verkoopt de bedrijfsruimte daarop aan K voor € 2.500.000. C vordert dat A wordt veroordeeld tot het aan hem te koop aanbieden van de bedrijfsruimte, onder dezelfde voorwaarden als A met K is overeengekomen. C stelt dat het recht op koop van de bedrijfsruimte van B op haar is overgegaan. A voert aan dat het recht op koop is verleend aan de vennootschap onder firma B, die 2012 is opgehouden te bestaan, zodat daarmee het recht op koop tenietgegaan is.

Tijdens een opname in een ziekenhuis heeft X, terwijl hem een klysma werd toegediend, een geperforeerde darm opgelopen, waaraan hij geopereerd is en als gevolg waarvan hij de rest van zijn leven is aangewezen op een stoma. Volgens X is een en ander een gevolg van een door een verpleegkundige gemaakte fout en hij stelt daarom het ziekenhuis aansprakelijk. Het ziekenhuis (althans de aansprakelijkheidsverzekeraar) ontkent de fout wijst aansprakelijkheid en schadeplichtigheid van de hand. In oktober 2007 benadert X advocaat A met het verzoek zijn schade te verhalen op het ziekenhuis. A aanvaardt deze opdracht op basis van ‘no cure no pay’.

De gemeente Papendrecht krijgt in 1977 een kunstcollectie geschonken. De gemeente is thans voornemens de collectie op te slaan in een kunstdepot in Dordrecht. De erfgename van de schenker wijst op de schenkingsvoorwaarden, die inhouden dat de collectie in de gemeente Papendrecht moet blijven, en voert aan dat van onvoorziene omstandigheden geen sprake is. Naar haar mening brengt het beschikbaar komen van een depot in Dordrecht niet met zich dat de gemeente de overeenkomsten niet meer behoeft na te komen. Zij betwist de door de gemeente Papendrecht gestelde hoogwaardigheid van de opslag in Dordrecht. Zij vertrouwt er bovendien niet op dat de gemeente Papendrecht, als de collectie in Dordrecht in depot is geplaatst, nog tentoonstellingen zal organiseren.

X vraagt een hypotheekofferte voor een bedrag van € 300.000 aan bij Nationale Nederlanden (NN). NN biedt hem twee opties: (1) een lening met een hogere rente maar zonder annuleringskosten indien de hypotheek niet daadwerkelijk tot stand komt, en (2) een lening waarbij wel annuleringskosten (1% van het te lenen bedrag) in rekening worden gebracht, maar waarbij de rente lager is. X tekent voor de tweede variant. Als X niet veel later de lening annuleert, weigert hij de door NN in rekening gebrachte annuleringskosten (€ 3.000) te betalen. Volgens X zijn deze kosten onredelijk, omdat hij een consument is.

K koopt van V een rashond, een Duitse herder genaamd Hailey, voor € 700. In de schriftelijke koopovereenkomst staat vermeld dat bij deze rashonden bepaalde gezondheidsproblemen voorkomen, onder andere heupdysplasie (HD). Dat is een multifactoriële erfelijke aandoening van het heupgewricht, die wordt uitgedrukt in vijf categorieën: HD-A t/m HD-E, waarbij A heupdysplasievrij betekent en bij E de hond de aandoening in ‘optima forma’ heeft.

Onderwerpen die men uit commercieel oogpunt liever niet bespreekt, kan de gebruiker in zijn algemene voorwaarden ‘wegstoppen’. De richtlijn oneerlijke bedingen in consumentenovereenkomsten lijkt roet in het eten te gooien.

A huurt steigermateriaal van verhuurder B. A maakt daarbij gebruik van de Schade Afkoop Regeling (SAR). Tegen betaling van 8% van de huursom koopt A zijn aansprakelijkheid voor beschadigingen aan het gehuurde (gedeeltelijk) af. Artikel 5 van de algemene voorwaarden bepaalt dat in geval van diefstal van het gehuurde de huurpenningen verschuldigd zijn tot het tijdstip waarop de diefstal gemeld wordt. Vanaf dat tijdstip wordt de overeenkomst dan geacht te zijn geëindigd. Daarnaast is in dat artikel bepaald dat de huurder bij diefstal van het verhuurde verplicht is de nieuwwaarde van het gehuurde te vergoeden. Hiermee wordt een eventuele voordeelverrekening uitgesloten.

Kredietverstrekker Santander heeft M en V een doorlopend krediet tot € 37.996 verstrekt, tegen een variabele rente. Op de overeenkomst zijn de Algemene Voorwaarden Doorlopend Krediet van Santander van 1 mei 2009 van toepassing. Als M en V twee maanden niet aan hun betalingsverplichtingen voldoen, stelt Santander hen in gebreke. Dit leidt niet tot betaling, waarop Santander het gehele saldo ineens opeist. Santander cedeert de vordering aan Hoist, die op haar M en V in rechte betrekt. De kantonrechter gaat na welke kredietvergoeding verschuldigd is en of een vertragingsvergoeding verschuldigd is.

A levert een aantal biggen aan B. B betaalt niet, waarop A hem in rechte betrekt. Volgens B zijn op de overeenkomsten met A de Algemene voorwaarden van Veehandel van de Nederlandse Bond van Handelaren in Vee (NBHV) van 11 mei 1996 van toepassing, waarin arbitrage door de Stichting voor Veearbitrage is voorgeschreven, zodat de rechtbank niet bevoegd is. B beargumenteert dat A en B, als professionele partijen, een voortdurende handelsrelatie onderhielden en dat B steevast op haar inkoopfacturen verwijst naar deze algemene voorwaarden. Bovendien worden deze algemene voorwaarden veel gebruikt binnen de varkensbranche en heeft A nooit geprotesteerd tegen het toepasselijk verklaren daarvan.

X c.s. waren eigenaren van een voormalig bankgebouw. Ten behoeve van een bank rustte op het pand een kettingbeding op grond waarvan in het pand geen bankbedrijf (etc.) mag worden uitgeoefend. In verband met een lening die aan X c.s. was verstrekt, had dezelfde bank een hypotheekrecht op het pand. Omdat X c.s. hun verplichtingen jegens de bank niet nakwamen, heeft notaris N in opdracht van de bank het pand executoriaal geveild. De bank had 5 dagen vóór de veiling medegedeeld dat zij bereid is om het kettingbeding te laten vervallen en aan N verzocht om hiervan voorafgaand aan de veiling mededeling te doen. X c.s. hebben een klacht jegens N ingediend bij de Kamer voor het Notariaat. Zij stellen onder meer dat N de veiling had moeten uitstellen omdat de veilingvoorwaarden zo kort voor de veiling niet meer mochten worden gewijzigd. Verder wordt N verweten dat hij op de veiling niet heeft gemeld dat het kettingbeding was vervallen zoals de bank had verzocht.

Dakdekker A voert reparaties uit op het dak van het pand van vastgoedonderneming B. A stuurt een factuur aan B van € 7.720. B betaalt niet. A vordert in rechte betaling van de factuur, vermeerderd met een rente van 3% per maand op grond van zijn algemene voorwaarden. De rechtbank wijst de vordering toe. B gaat tegen de toewijzing van de contractuele rente van 3% per maand in hoger beroep. Volgens hem zijn de algemene voorwaarden van A niet van toepassing. A beargumenteert dat B de voorwaarden stilzwijgend heeft aanvaard.

De leverancier van gas en elektriciteit aan de woning van A ontbindt de leveringsovereenkomst. Voor de levering wordt gebruikgemaakt van het netwerk van netbeheerder B. B verzoekt A na de ontbinding van de overeenkomst ervoor zorg te dragen dat een nieuwe energieleverancier zich uiterlijk op 11 november 2012 bij B meldt. A laat dit na en verbruikt zonder leveringscontract energie, waardoor B schade (netwerkkosten) lijdt. Om de energielevering aan A te kunnen stoppen, moet A zijn medewerking verlenen aan het binnenshuis afsluiten van de aansluiting door B. A verleent deze medewerking niet. B vordert op grond van artikel 3:299 lid 1 BW machtiging om werkzaamheden te verrichten in de woning, bestaande uit het afsluiten van de toevoer van gas en elektriciteit en het opnemen van de meterstanden. Verder vordert B, met een beroep op de algemene voorwaarden, dat A gedoogt dat de werkzaamheden worden uitgevoerd. Tenslotte vordert B vergoeding van de geleden schade.

De auteur onderzoekt de mogelijkheden in kort geding om te komen tot verkoop en levering van een gemeenschappelijke woning aan een derde. De dwangsom volstaat vaak niet als executiemiddel en het is raadzaam een machtiging tot reële executie te vorderen. Wanneer sprake is van een gewichtige reden, kan in kort geding met succes een machtiging tot het te gelde maken (artikel 3:174 BW) worden gevorderd. In andere gevallen moet het verkoopproces worden opgeknipt en moet per onderdeel een executiemiddel worden gevorderd.

Een appartement is hypothecair verbonden met een aflossingsvrije hypotheek. De debiteur betaalt de rente. Hij betaalt echter niet de bijdrage aan de VVE. De VVE wil executeren. De bank wil de executie niet overnemen. De VVE mag het appartement executeren om de achterstallige bijdragen te verhalen, ondanks dat zij een betrekkelijk kleine vordering heeft. Het voor de VVE gunstige neveneffect dat zij een lastig lid kwijt raakt, levert niet zonder meer misbruik van bevoegdheid op.

Media Markt heeft een winkelruimte gehuurd van Spike. Daarin was een Saturn-winkel gevestigd. De huurovereenkomst loopt tot 1 juni 2021. Media Markt heeft aangekondigd de overeenkomst te willen beëindigen en per 1 september 2014 de exploitatie van het gehuurde te staken en het gehuurde te verlaten, (mede) omdat het Saturn-concept wordt opgedoekt door Media Markt. Spike heeft gevorderd Media Markt te bevelen de huurovereenkomst voort te zetten en het gehuurde te blijven exploiteren, op straffe van een dwangsom.

A houdt zich bezig met op- en overslag van zand. B is verantwoordelijk voor de economische ontwikkeling, het beheer, onderhoud en de exploitatie van de Zeeuwse havens. B heeft met A afspraken gemaakt over verdieping van het kanaal. A betaalt aan B een bedrag voor uitdiepen van het kanaal. A vordert nakoming door B van de tussen partijen gesloten overeenkomst, op grond waarvan B de vaargeul van het kanaal tot een diepte van 7 meter en een breedte van 20 meter uitdiept.

Liander beheert onder meer een ondergrondse hoogspanningskabel gelegen tussen Gravenland en Weesp. In 2000 heeft de provincie Noord-Holland aan KWS opdracht gegeven tot beschoeiing aan de oever van de Vecht te Weesp. KWS besteedt de opdracht uit aan A. Eind 2000 heeft A met behulp van een rupskraan vanaf een drijvend ponton beschoeiingspalen in de Vecht aangebracht.

Adviesbureau A voert regelmatig adviesopdrachten uit voor onderneming C. Die opdrachten worden namens C verstrekt door B. A factureert de kosten van de opdrachten, tegen een uurtarief van € 335, telkens aan C, die vervolgens de betaling verricht. Op het visitekaartje van B staat op de eerste regel de naam van C te lezen, met daaronder de naam van B. Tevens heeft B een e-mailadres onder de domeinnaam van C en beheert een medewerkster van C zijn agenda. Op enig moment sluit B met A een mondelinge overeenkomst tot advisering, wederom ten behoeve van C. In dat kader vindt een aantal besprekingen plaats waarbij B aanwezig is. Die afspraken zijn door de medewerkster van C in de agenda van B gezet. Wanneer A aan C zijn factuur stuurt, weigert C die te betalen. C stelt dat B niet bevoegd was hem te vertegenwoordigen. A stelt dat sprake is van de schijn van vertegenwoordigingsbevoegdheid van B, welke toegerekend moet worden aan C.

Op 23 september 2013 sluiten A een B een koopovereenkomst betreffende een motorjacht. Op dat moment bevindt het jacht zich in de bedrijfsruimte van C. A doet aan B een aanbetaling voor spuitwerk aan het motorjacht, wat in opdracht van B wordt uitgevoerd door C.

De auteurs bespreken een recente beschikking van het Hof Arnhem-Leeuwarden over een buitencontractuele opzegging van een duurovereenkomst voor bepaalde tijd. Ze vergelijken de sterk verschillende opzeggingsregimes die gelden voor duurovereenkomsten voor bepaalde en onbepaalde tijd, en gaan in op de vraag of het regime voor bepaalde tijd nog houdbaar is.

Artikel 7:940 lid 3 BW zegt dat een verzekeraar de bevoegdheid heeft de bedongen verzekeringsovereenkomst tussentijds op te zeggen. Mag de verzekeraar opzeggen, dan komt de verzekeringnemer dezelfde bevoegdheid toe. De verzekeraar mag de verzekering alleen maar schriftelijk opzeggen. De verzekeringnemer mag de verzekering ook langs elektronische weg opzeggen (artikel 7:940 lid 6 BW).

De bank is in januari 2004 met Schut & Partners een kredietovereenkomst aangegaan voor een rekening-courant met een limiet van € 25.000 en tegen een kredietvergoeding van 8,4% per jaar. G heeft zich hoofdelijk verbonden voor hetgeen Schut & Partners uit hoofde van de kredietovereenkomst aan de bank verschuldigd zal zijn. Op de overeenkomst zijn de Algemene Voorwaarden en de Algemene Bepalingen voor Kredietverlening van de bank mede van toepassing verklaard. Bij brief van 19 januari 2010 heeft de bank de overeenkomst met onmiddellijke ingang opgezegd, wegens overschrijding van de kredietlimiet en een gebrek aan vertrouwen. De bank vordert veroordeling van Schut & Partners en G (hierna tezamen: Schut c.s.) tot betaling van de openstaande schuld. Schut c.s. stelt dat de overeenkomst ten onrechte is opgezegd, althans onregelmatig, althans in strijd met de op de bank rustende zorgplicht en/of eisen van redelijkheid en billijkheid en van proportionaliteit en subsidiariteit.

Op 30 augustus 2009 verlaat A zijn woning die op dat moment acht maanden te koop staat. A heeft als gevolg van vroegere arbeidsomstandigheden een verminderd reukvermogen. Kort na zijn vertrek ontstaat in het washok van de woning een brand. In die ruimte stond een wasmachine op stand by, was een elektrische luchtverfrisser in werking en stond er spanning op minstens één wandcontactdoos. Daarnaast hingen er diverse kledingstukken en waren er kunststoffen materialen in het washok aanwezig.

A huurt sinds 1 juni 2009 een bedrijfsruimte. Vanaf 1 november 2010 verhuurt hij een afgescheiden ruimte aan de achterkant van de bedrijfsruimte onder. In die ruimte ontstaat op 9 december 2010 een brand, als gevolg van kortsluiting in de verlichtingsinstallatie ten behoeve van een hennepkwekerij. Ten tijde van de brand was het pand verzekerd tegen brandschade bij Reaal. Reaal keert € 183.168 uit aan de eigenaar van het pand en probeert zich vervolgens te verhalen op A.

Op welke wijzen kunnen Unierechtelijke grondrechten, beschermd door het EU Handvest of door algemene beginselen van Unierecht, doorwerken in privaatrechtelijke verhoudingen?

De praktijkjurist is geneigd vast te houden aan de oude gewoonte om verjaring per brief te stuiten. In dit artikel wordt onderzocht in hoeverre dat noodzakelijk is. Daarnaast worden enkele vragen opgeworpen die in het geval van stuiting van de verjaring spelen in het kader van artikel 3:37 BW. Geconcludeerd wordt dat het niet nodig is om de e-mail bij stuiting links te laten liggen, mits goed wordt nagedacht over het veiligstellen van bewijs dat de schuldenaar is bereikt.

Wie is gerechtigd tot de gelden op de kwaliteitsrekening als de hypotheekakte op een latere dag wordt ingeschreven dan de leveringsakte en de koper/hypotheekgever op die latere dag failleert?

De auteur onderzoekt welke gevolgen het faillissement van de koper in een transactie met notariële tussenkomst heeft en op welke wijze deze gevolgen kunnen worden ondervangen.

M en V hebben een affectieve relatie met elkaar. In januari 2010 sluit V, zonder medeweten van M, namens M een kredietovereenkomst met een bank. Dit doet zij door de handtekening van M te vervalsen en zijn persoonsgegevens te gebruiken. In februari 2010 ontvangt M in het kader van de kredietovereenkomst een bedrag van € 23.367 op zijn bankrekening gestort. Doordat zijn financiën door V worden geregeld, is M niet op de hoogte van die overboeking. V boekt het bedrag door naar haar eigen bankrekening. Wanneer M in 2011 door de bank wordt aangemaand om de betalingsachterstand te voldoen, ontdekt hij de fraude. De bank vordert terugbetaling van M wegens onverschuldigde betaling of ongerechtvaardigde verrijking. M stelt dat hij niet betrokken is geweest bij het aangaan van de kredietovereenkomst en dat hij is opgelicht door V; zijn inmiddels ex-partner. Daarnaast stelt M dat de bank haar zorgplicht heeft geschonden en dat er sprake is van eigen schuld van de bank.

A huurt sinds 1981 een kantoorruimte van vastgoedonderneming B. De ruimte is onderdeel van een pand waarin ook drie andere appartementen en gemeenschappelijke ruimten zijn gelegen. Een tijd draagt A, naast de elektriciteitskosten voor zijn eigen ruimte, ook de kosten voor de gemeenschappelijke ruimte. Bij een verbouwing in het pand worden twee verschillende elektriciteitsmeters aangelegd, waarvan een bedoeld is uitsluitend het verbruik van A te registreren. A leeft daarna jarenlang in de veronderstelling dat de kantoorruimte en de gemeenschappelijke ruimten op verschillende elektriciteitsmeters zijn aangesloten. In 2012 wordt de huurovereenkomst tussen A en B beëindigd. Dan ontdekt A dat de elektriciteitsmeters gedurende de huurperiode zo verbonden zijn geweest dat op de meter van A, naast zijn eigen verbruik, ook het verbruik van de gemeenschappelijke ruimten is geregistreerd. Dat verbruik heeft A al die tijd onbedoeld betaald. A stelt dat B jegens hem onrechtmatig heeft gehandeld en aansprakelijk is voor de schade die hij daardoor heeft geleden. A stelt dat B wist dan wel behoorde te weten dat A de rekening van de elektriciteit van de gemeenschappelijke ruimten betaalde. A vordert betaling van € 21.382 op grond van onrechtmatige daad (artikel 6:162 lid 2 BW).

Makelaar M is door de rechtbank veroordeeld om schadevergoeding te betalen aan K (de koper van een appartementsrecht), omdat hij K niet heeft gewaarschuwd dat het door K beoogde gebruik van het pand niet volledig mogelijk was vanwege de beperkingen in het bestemmingsplan, de erfpachtvoorwaarden en de reglementen van de VvE. Voor de rechtbank is in geschil of notaris N, die zowel de koopovereenkomst als de leveringsakte heeft opgesteld, verplicht is bij te dragen in deze schadevergoeding. Volgens N gaat de zorgplicht van een notaris niet zover dat hij ook moet waarschuwen waar de koper wordt geacht deskundig te zijn. Volgens N was hiervan sprake, omdat K zich had voorzien van deskundige bijstand (namelijk M).

Eiseres vordert betaling van facturen voor door haar aan gedaagde geleverde goederen tot een bedrag in hoofdsom van in totaal € 25.060,40, vermeerderd met de wettelijke handelsrente (ex artikel 6:119a BW) en met een bedrag van € 1.025,60 wegens buitengerechtelijke incassokosten. De rechtbank is van oordeel dat deze vorderingen niet voor toewijzing in aanmerking komen, omdat eiseres bij die vorderingen geen rechtens te respecteren belang heeft.

Menzis zorgverzekeringen heeft X bij brief van 5 november 2013 gesommeerd om binnen 14 dagen een totaalbedrag van € 102,95 te voldoen. In de brief staat bovendien dat een bedrag van € 40 aan buitengerechtelijke incassokosten en € 8,40 aan btw, in rekening gebracht zal worden wanneer niet (volledig) binnen de gestelde termijn wordt betaald. X heeft op 7 januari 2014 een bedrag van € 102,95 voldaan. Menzis heeft X op 29 april 2014 gedagvaard. Menzis vordert veroordeling van X tot betaling van € 49,32 (bestaande uit € 48,40 aan buitengerechtelijke incassokosten en € 1,91 aan wettelijke rente), te vermeerderen met de wettelijke rente over € 49,32, met veroordeling van X in de proceskosten. Menzis legt de tussen partijen gesloten zorgovereenkomst en de door X niet tijdig voldane facturen aan haar vordering ten grondslag.

In onderhavig artikel wordt geanalyseerd welke gevolgen het Nebula-arrest en het Berzona-arrest kunnen hebben voor een licentieovereenkomst en de licentiegever en licentienemer, indien de licentiegever failliet is en het object van de licentie (een intellectueel eigendomsrecht) zich in de boedel bevindt (de licentiegever is rechthebbende).

Bij arrest van 13 juni 2014 heeft de Hoge Raad antwoord gegeven op een door de rechtbank Gelderland gestelde prejudiciële vraag over het aantal incassohandelingen dat moet zijn verricht alvorens een schuldeiser jegens een consument aanspraak verkrijgt op een vergoeding van buitengerechtelijke kosten in de zin van artikel 6:96 lid 5 BW. In deze bijdrage wordt op het arrest ingegaan en enkele daarmee samenhangende onderwerpen.

De Hoge Raad brengt in zijn arrest van 11 oktober 2014 (ING/De Keijzer) de leer van de opzegging van duurovereenkomsten voor onbepaalde tijd zonder opzegbepaling en die van de opzegging van duurovereenkomsten voor bepaalde tijd en/of met opzegbepaling nader tot elkaar: bij beide lijkt de opzegbaarheid voorop te staan en in beide kan de redelijkheid en billijkheid in uitzonderlijke gevallen een correctie vormen. In deze bijdrage worden bij het arrest en de gevolgen ervan voor de praktijk stilgestaan.