Aflevering 8

In 2017 heeft de Hoge Raad het DA-Retailgroep-arrest (hierna: DA-arrest) gewezen. In dit arrest oordeelt de Hoge Raad dat de curator mag afwijken van de formele vereisten van het adviesrecht ex artikel 25 WOR als de omstandigheden van het geval dit vergen. Bij het behartigen van deze belangen dienen de curator en de ondernemingsraad zich tegenover elkaar te gedragen naar hetgeen door de redelijkheid en billijkheid wordt gevorderd. Inmiddels zijn we één jaar verder en blijkt de toepassing van het DA-arrest in de praktijk lastig. Dit laatste komt doordat de Hoge Raad heeft nagelaten concrete bepalingen of termijnen te bieden, waardoor in de praktijk meer dan eens discussie ontstaat over de vraag welke beperking redelijk is, en welke niet. Dit artikel gaat dieper in op deze discussie, en tracht de praktijk handvatten aan te reiken bij de invulling van het DA-arrest.

In dit artikel wordt onderzocht in hoeverre een dergelijke analyse vandaag de dag nog terecht is gelet op drie belangrijke beschikkingen van de Hoge Raad en de vele inzichten uit de literatuur.

Wilco-beschikking. Loonvordering na een ten onrechte door de kantonrechter vernietigd ontslag op staande voet.

Een werkgever heeft voor een werknemer, die gedetacheerd was in de Verenigde Staten (VS), vergeten een arbeidsongeschiktheidsverzekering af te sluiten. De werknemer raakte vervolgens arbeidsongeschikt.

Grondslag voor de aangenomen aansprakelijkheid is gelegen in een rechtstreeks op artikel 7:611 BW berustende verplichting van de werkgever om de werknemer diens schade als gevolg van een arbeidsgerelateerd verkeersongeval te vergoeden.

Een werkgever die profiteert doordat hij weet heeft dat zijn werknemers in strijd handelen met concurrentiebedingen van vorige werkgevers, handelt onrechtmatig jegens een concurrerende werkgever.

Na het verloop van een dienstverband met een nieuwe werkgever is het concurrentiebeding met een eerdere werkgever uitgewerkt.Een werknemer is op 19 januari 2009 bij BL International in dienst getreden als Commercial Business Analist middels een gesloten arbeidsovereenkomst met een opgenomen concurrentiebeding.

Appellanten dreven een onderneming waarvan de activiteiten volgens een uittreksel uit het handelsregister bestonden uit onder andere ‘uitleenbureaus’, ‘detacheringsbureau specifiek voor on-offshore’ en ‘aannemen en uitvoeren van isolatiewerkzaamheden’.

Werknemer was in dienst van uitzendwerkgever WERK! en is per 17 maart 2014 ziek. Werknemer meent dat zij recht heeft op het salaris conform de ABU-cao en vordert onder andere WERK! te veroordelen tot betaling van achterstallig loon.

Ardagh is gebonden aan de cao Metalektro. A is op 29 mei 2018 failliet verklaard. FNV vordert onder meer de betaling van achterstallig loon aan de voormalige werknemers van A die volgens FNV als uitzendkrachten bij Ardagh zijn ingezet en die van A te weinig loon hebben ontvangen.

Het gaat in cassatie om de vraag of Unis TS voldoet aan de kwantitatieve criteria uit de werkingssfeerbepalingen van de bedrijfstakregelingen in de Metaal en Techniek (‘MT-regelingen’).

Deze zaak gaat over de vraag of werkgeefster aan werknemer, gelet op zijn wekelijkse arbeidsduur en zijn functie-indeling, het juiste loon heeft betaald. Op de arbeidsovereenkomst is de cao voor het Motorvoertuigenbedrijf en Tweewielerbedrijf (‘cao)’ van toepassing.

In het kader van de inleenovereenkomst heeft eiseres vanaf 1 mei 2016 twee allround monteurs, de heer D en de heer E, aan Brainnet ter beschikking gesteld voor een project van VWT. In deze werkopdrachten is voor de vergoeding van overwerk verwezen naar de cao Technisch Installatiebedrijf (‘cao TI’).

Twee werknemers vorderden betaling van een bonus die niet was toegezegd door hun werkgever, maar door een commissaris van de holdingvennootschap van de groep waartoe werkgever behoort.

De werknemer in kwestie is sinds 24 mei 1983 werkzaam bij (de rechtsvoorganger van) busmaatschappij Hermes. Sinds 1 mei 1993 werkt hij vanwege medische klachten nog twintig uur, vijftig procent van zijn oorspronkelijke dienstverband.

Werkneemster keert na haar zwangerschapsverlof terug in haar functie als Finance Manager bij H.J. Heinz Supply Chain Europe B.V. Na haar terugkomst bleef haar vervanger haar functie uitoefenen.

In deze kroniek wordt ingegaan op de ontwikkelingen op het terrein van de medezeggenschap in het kroniekjaar juli 2017-juli 2018. Op wetgevingsgebied signaleert Sprengers de Wet wijziging WOR in verband met de bevoegdheden van de ondernemingsraad (OR) inzake de beloningen van bestuurders (Kamerstuk 34494), die artikel 23 WOR wijzigt.

De Wet op de ondernemingsraden (WOR) heeft betrekking op de relatie tussen de ondernemingsraad (OR) en de ondernemer (de natuurlijke of rechtspersoon). Door toepassing van de WOR kunnen echter ook derden in hun positie worden geraakt.

Zaal bespreekt in deze annotatie de uitspraak van het Hof Amsterdam (OK) van 20 juli 2018, ECLI:NL:GHAMS:2018:2652 (Standard Aero), eerder gesignaleerd in TAP 2018/228. De OK stelt in deze uitspraak voorop dat de ondernemer ingevolge artikel 31 WOR verplicht is om aan de ondernemingsraad (OR) alle inlichtingen en gegevens te verstrekken die deze voor de invulling van zijn taak redelijkerwijze nodig heeft.

De arbeidsvoorwaarden voor de werknemers van de Stichting Europees Instituut voor Bestuurskunde (ook wel European Institute for Public Administration (EIPA)) zijn neergelegd in de Conditions of Employment (COE).

Werknemer is sinds 1979 werkzaam bij AB Vakwerk als bedrijfsverzorger. Hij is sinds eind 2011 lid van de ondernemingsraad (OR). Zijn lidmaatschap eindigt op 1 maart 2019. AB Vakwerk en de OR verzoeken de kantonrechter ex artikel 13 WOR de werknemer uit te sluiten van alle werkzaamheden van de OR voor de resterende zittingsperiode of een door de kantonrechter te bepalen periode.

Werkneemster is sinds 1 februari 2012 in dienst bij werkgever Tzorg als hulp in de huishouding. Werkgever heeft de arbeidsovereenkomst opgezegd met een ontslagvergunning verkregen wegens langdurige arbeidsongeschiktheid.

Werknemer is op basis van een arbeidsovereenkomst voor bepaalde tijd van 1 juni 2015 tot en met 31 mei 2016 in dienst getreden bij Colliers. Werknemer heeft een toezegging van Colliers dat op termijn een overleg over de mogelijkheid van een partnertraject zal starten.

Werknemer is schoonmaker en trad in november 2001 in dienst van ISS. Werknemer heeft daarnaast een andere baan, bij Pantar. ISS heeft werknemer bij brief van 11 oktober 2016 overgeplaatst naar een andere locatie.

Werkneemster is sinds 1 maart 2014 in dienst van de Woonzorgcombinatie Overijssel (WZCO) als directeur. In 2017 heeft zich een aantal wijzigingen in de structuur van WZCO voorgedaan.

Werknemer is op 26 november 2014 op staande voet ontslagen. Hij heeft tijdig de nietigheid van het ontslag ingeroepen. In een voorlopige voorziening is bepaald dat het loon moet worden doorbetaald en dat werknemer tot het werk moet worden toegelaten.

Werknemer is sinds 1 januari 2008 in dienst van Amsta als medewerker begeleiding. De zaak ligt ter ontbinding voor aan de kantonrechter, primair wegens disfunctioneren. Amsta had in november 2016 van de kantonrechter een ontbinding van de arbeidsovereenkomst verkregen met ingang van 1 januari 2017.

Werknemer is per 2006 (visie werknemer) of 2012 (visie werkgever) in dienst van werkgever in de functie algemeen schoonmaakonderhoud bij werkgever. In januari 2016 meldt werknemer zich ziek.

Werknemer is vanaf 2014 in dienst bij werkgever, laatstelijk als medewerker wasstraat. Per 1 oktober 2017 hij heeft een eenmanszaak ingeschreven bij de Kamer van Koophandel (KvK), die zich richt op het poetsen van auto’s.

Werknemer is vanaf 1978 in dienst van werkgever. Per 11 november 2013 ontvangt hij een WGA-uitkering. Werknemer heeft zich per 10 juni 2014 opnieuw ziek gemeld en is hem een IVA-uitkering toegekend.

Werknemer is vanaf 2012 in dienst bij werkgever. Volgens de verlofbriefjes dienen werknemers voor verlof van meer dan twee dagen toestemming te krijgen van zowel de afdelingschef als de bedrijfsleider.

Werkneemster is vanaf 2002 in dienst bij werkgever en is laatstelijk werkzaam in de functie van docent maatschappijleer. Sinds 24 juni 2016 is werkneemster arbeidsongeschikt. De echtgenoot van werkneemster exploiteert sinds 1 augustus 2016 een bed and breakfast (B&B) in de eigen woning.

Werknemer is vanaf 2 januari 2007 bij werkgever in dienst. Begin maart 2018 dient werknemer bij werkgever een verzoek in tot het opnemen van een halve dag ouderschapsverlof per week.

Door een pensioenclaim van een oud-medewerker van werkgever komt bedrijfstakpensioenfonds Beroepsvervoer over de weg (het Bpf) erachter dat werkgever hem niet correct heeft geïnformeerd over overuren.

Werknemer is sinds 1972 in dienst bij AKN. Werknemer heeft in 1983 KNS opgericht, waarvan hij honderd procent aandeelhouder en statutair directeur werd. Tot 1 januari 1988 gold voor werknemer een pensioenregeling bij AKN in eigen beheer.

Werkgever zegt na twee jaar ziekte de arbeidsovereenkomst met werknemer op met toestemming van het UWV. Werkgever betaalt bij de eindafrekening de transitievergoeding en een bedrag aan openstaande doch niet genoten vakantie-uren.

In het arbeidsvoorwaardenreglement van werkgever is opgenomen dat werkgever aan arbeidsongeschikte werknemers gedurende het eerste ziektejaar honderd procent van het maandinkomen doorbetaalt, en gedurende het tweede ziektejaar zeventig procent van het maandinkomen.

Werknemer trad op 1 maart 2013 bij werkgever in dienst voor bepaalde tijd. Op 12 maart 2013 meldde werknemer zich ziek. De bedrijfsarts oordeelde dat hij veertig uur per week aangepaste werkzaamheden kon verrichten.

Werknemer is kassamedewerker en meldt zich in december 2013 ziek. Vanaf dat moment brengt de werkgever de ADV-uren in mindering op zijn salaris. Werkgever beroept zich op de cao waaruit volgt dat een werknemer die volledig arbeidsongeschikt is, geen ADV-uren opbouwt.

Een roosteraar/planner is eerst via Start People, dan via St. OOET werkzaam bij Fontys, waarna hij daar in dienst treedt. Na afloop van de arbeidsovereenkomst voor bepaalde tijd verlengt Fontys de overeenkomst niet.

De Hoge Raad moet de vraag beantwoorden of de werkgever in de ontbindingsbeschikking de gelegenheid geboden moet worden om een ontbindingsverzoek in te trekken als uitsluitend de transitievergoeding wordt toegekend.