Aflevering 1

Dit artikel geeft antwoord op de vraag welke ruimte er is voor een aanvullende vergoeding bij ontslag op grond van een schending van het goed werkgeverschap.

Het Europese Hof van Justitie beschouwt het recht op loondoorbetaling tijdens vakantie als een bijzonder belangrijk beginsel van communautair sociaal recht. Wat is echter het gevolg, wanneer een collectieve arbeidsovereenkomst in strijd blijkt te zijn met dit recht?

Werkgeefster was indirect (via vennootschap A B.V.) bestuurder (en enig aandeelhouder) van PBC Techniek B.V. (‘PBC’). PBC dreef een uitzendonderneming. PBC was gebonden aan de (algemeen verbindend verklaarde) ABU-cao en de cao Sociaal Fonds voor de Uitzendbranche.

Werknemer is op 6 juni 2011 bij Van Lanschot op staande voet ontslagen, nadat er naar hem een compliance-onderzoek was uitgevoerd. Uit het onderzoek bleek dat werknemer actieve bemoeienis had gehad met zwart geld van een cliënte zonder zijn werkgever daarvan in kennis te stellen.

Werknemer is geboren in 1964 en sinds 16 januari 2017 in dienst bij de werkgever op basis van een arbeidsovereenkomst, en per juli 2018 tegen een salaris van € 10.000 bruto per maand, exclusief 8% vakantietoeslag en verdere emolumenten (waaronder een

Is het ronselbeding vergelijkbaar met een relatiebeding en valt in deze zaak onder art. 7:653 lid 1 BW? Volgt daaruit dat het in de arbeidsovereenkomst voor bepaalde tijd opgenomen ronselbeding nietig is op grond van art.

Werkgever en FNV zijn partij bij de ‘CAO voor het personeel werkzaam in de waterbouw’ (‘de cao’). Naast de cao geldt een Buitenlandregeling. Werkgever hanteert een beleid waarin de Wachtgeldregeling pas wordt toegepast wanneer er sprake is van een ‘leegloopsituatie’.

DC vordert nakoming van de uit de detacheringsovereenkomst voortvloeiende betalingsverplichting van het Waterschap over de periode vanaf 31 mei 2018 tot en met 10 augustus 2018 (art.

Werknemer vordert loon op grond van de cao Afbouw 2008 en vordert een verklaring voor recht dat de dispensatie waar werkgever zich op beroept niet voldoet aan de voorwaarden van de cao.

Werknemers zijn per 1 september 2006 in dienst getreden bij werkgever en werkten als schoonmaker bij (onder andere) Egon Zehnder. De werkgever heeft de loonbetalingen stopgezet toen Egon Zehnder de samenwerking stopte en werknemers niet in een andere plaats wilden werken.

Werknemer kwam in dienst bij een Nederlandse werkgever in 2016 op grond van een arbeidsovereenkomst naar Nederlands recht. Het was de bedoeling dat werknemer voor een groepsvennootschap (op zijn verzoek) op permanente basis werkzaamheden zou verrichten vanuit Zuid-Afrika, zodra een Zuid-Afrikaanse werkvergunning was verkregen. Totdat werknemer omstreeks april 2017 met zijn gezin naar Zuid-Afrika verhuisde, verrichtte hij vanuit Nederland werkzaamheden. In maart 2017 kwamen partijen pas een addendum bij de arbeidsovereenkomst overeen waarin was opgenomen dat werknemer naar de Zuid-Afrikaanse entiteit gedetacheerd werd, dat hij in dienst bleef bij de Nederlandse entiteit en dat Zuid-Afrikaans recht van toepassing zou zijn op de arbeidsovereenkomst. Werkgever liet werknemer echter na anderhalf jaar, in oktober 2018, weten dat de Zuid-Afrikaanse entiteit ontbonden zou worden en dat werknemer eind december weer in Nederland werd verwacht om zijn werkzaamheden op te pakken. Omdat werknemer op dit verzoek niet inging, beëindigde werkgever de arbeidsovereenkomst per 31 december 2018 onder verwijzing naar Zuid-Afrikaans (ontslag)recht.

Het ging in deze Oostenrijkse zaak om een werknemer, genaamd Dobersberger, tevens statutair bestuurder van een Hongaarse onderneming, genaamd Henry am Zug Kft. (HaZ). HaZ verrichtte cateringactiviteiten op een internationale trein die reed van Boedapest (Hongarije), via Salzburg (Oostenrijk) naar München (Duitsland) en terug. De werknemers van HaZ woonden in Hongarije en hun arbeidsovereenkomst werden beheerst door Hongaars recht. Ze stapten op de trein in Boedapest en eindigden hun werkzaamheden ook daar. Een aanzienlijk deel van de werkzaamheden (het laden en lossen van de etenswaren, de voorraden controleren en de omzet berekenen) van de werknemers werd verricht in Hongarije. Sociale zekerheidspremies werden in Hongarije betaald.

Een nieuwe uitspraak over de aftoppingsregeling opgenomen in het Sociaal Plan van ABN AMRO, ditmaal editie 2017-2020. In het Sociaal Plan is (wederom) voorzien in een aftoppingsregeling, ditmaal met een bodembedrag.

Centraal staat de vraag of Stichting Pensioenfonds ABP verboden leeftijdsonderscheid maakt door de pensioenopbouw van een oud-werknemer stop te zetten wanneer deze de leeftijd van 62 jaar bereikt.

In deze bijdrage bespreekt Zaal de uitspraak van de Rb. Rotterdam van 6 november 2019 ECLI:NL:RBROT:2019:8649 (Belastingdienst/Douane), eerder gesignaleerd in TAP 2019/296. Deze uitspraak betrof een geschil over de uitleg van een bepaling uit een OR-reglement over de verdeling van zetels die niet verdeeld kunnen worden op basis van een kiesdeler.

In deze kroniek brengt Sprengers de ontwikkelingen op het terrein van het medezeggenschapsrecht in het afgelopen jaar in kaart. Hij besteedt aandacht aan de ontwikkelingen op het terrein van de wetgeving, het adviesrecht, het instemmingsrecht en de rechtspraak over Europese ondernemingsraden.

Eind 2018 wil KPN van een multi-brand- naar een single-brand-organisatie gaan. Dat betekent dat KPN in de toekomst nog met één merk, KPN, verder wil gaan en de overige merken, waaronder Telfort, XS4ALL en Yes Telecom, niet wil voortzetten.

Sinds 1 juli 2018 is de organisatorische positie van de Belastingdienst (BD) gewijzigd: de BD heeft niet langer een autonome positie, maar is een regulier directoraat-generaal binnen het Ministerie van Financiën (MvF) geworden.

De Gezondheidsraad van het Ministerie van VWS wordt ondersteund door een secretariaat (SGR). De samenwerking binnen het SGR verloopt niet goed. Om de samenwerking te verbeteren heeft in de periode van mei tot december 2017 een interventie plaatsgevonden om de samenwerking te bevorderen.

Per 1 januari 2009 zijn DHL Danzas Air & Ocean (DHL Danzas) en Exel Freight Management (EFM) gefuseerd. Hierna is de naam van de onderneming gewijzigd in DHL Global Forwarding. Na een akkoord over de gezamenlijke arbeidsvoorwaarden na de fusie tussen cao-partijen, met instandhouding van de bestaande pensioenovereenkomsten van EFM en DHL en de uitvoering daarvan door Aegon respectievelijk PST, heeft de gezamenlijke ondernemingsraad (OR) van DHL en EFM op 7 september 2008 positief geadviseerd over het fusievoorstel.

Werknemer (geboren in 1963) is vanaf 1986 in dienst getreden bij werkgever. In januari 2016 is hij arbeidsongeschikt geraakt. Vanaf 9 januari 2018 ontvangt werknemer een WIA-uitkering (IVA).

Werknemer is op basis van een arbeidsovereenkomst voor bepaalde tijd werkzaam bij werkgever. In de overeenkomst is geen beding inzake tussentijdse opzegging opgenomen. Wel is een aanzegging bij voorbaat opgenomen.

Werknemer is vanaf 10 april 2017 als Online designer in dienst bij werkgever, een onderneming die zich richt op e-commerce. X heeft op 22 januari 2019 een klacht ingediend bij werkgever betreffende ongewenst gedrag van werknemer, bestaande uit seksueel getinte opmerkingen en ongewenste fysieke aanrakingen.

Werknemer is vanaf 24 april 1996 in dienst bij wekgever, laatstelijk in de functie van algemeen monteur. Van 1973 tot juli 1995 was werknemer ook bij werkgever in dienst geweest. Werknemer heeft zich op 3 augustus 2018 ziekgemeld met knieklachten.

Werkneemster is sinds 1 september 2001 in dienst van werkgever, laatstelijk als verloskundige. Per 31 oktober 2018 is haar registratie in het Kwaliteitsregister Verloskundigen beëindigd en per 2 januari 2019 is werkneemster uitgeschreven uit het BIG-register.

Werkneemster is in 2012 bij werkgever, een detacheerder, in dienst getreden voor 32 uren per week. In de arbeidsovereenkomst voor onbepaalde tijd d.d. 30 september 2015 is vastgelegd dat werkneemster 32 uur beschikbaar is in minimaal vier werkdagen en

Werknemer is in 2012 in dienst getreden bij werkgever en benoemd als statutair directeur. Werkgever heeft werknemer, directeur, bij brief van 9 maart 2017 op de hoogte gesteld van het voornemen om hem te ontslaan bij de algemene vergadering van aandeelhouders.

Werkgever, Segezha, heeft voor werknemer een ontslagvergunning gevraagd en UWV heeft geweigerd deze te verlenen. UWV gaf als reden dat Segezha niet aannemelijk had gemaakt dat herplaatsing niet mogelijk was; een gesprek hierover met werknemer was achterwege gebleven.

Werknemer is sinds 11 mei 2015 in dienst van Dormakaba. Dormakaba heeft de kantonrechter verzocht de arbeidsovereenkomst te ontbinden op de h-grond vanwege het feit dat werknemer gaat verhuizen en verder van zijn werk gaat wonen.

Werknemer is vanaf 28 juli 1969 in dienst van VT als gezagvoerder op de scheepvaart. Zijn arbeidsovereenkomst eindigt van rechtswege bij het bereiken van de pensioengerechtigde leeftijd op 9 december 2019.

Werknemer was sinds 20 maart 1978 in dienst bij van Amro Bank. In het kader van een reorganisatie zou zijn arbeidsovereenkomst per 1 april 2016 eindigen als gevolg van een beëindigingsregeling.

Werknemer werkte sinds 20 april 1998 bij Esbro als medewerker technische dienst. Op 11 oktober 2018 vond een incident plaats op de werkvloer, waarbij werknemer een (borgveer)tang naar een collega gooide.

Werkgever is een schoonmaak- en glazenwassersbedrijf. Werknemer is met ingang van 23 augustus 2018 voor zeven maanden in dienst getreden in de functie van glazenwasser. Op 24 oktober 2018 heeft werknemer ontslag genomen.

Deze langlopende procedure, aangespannen door de (ex-)piloten van Martinair Cargo (MAC), ziet op de vraag of de piloten als gevolg van overgang van onderneming ex art 7:662 e.v. BW van rechtswege in dienst zijn getreden bij KLM. Nadat KLM eind 2008 enig aandeelhouder is geworden zijn MAC en de vrachtdivisie van KLM langzaam commercieel en operationeel geïntegreerd. Er is vervolgens met de vakverenigingen het Ringvaartakkoord gesloten (cao), waarbij alle vliegers van MAC in de gelegenheid werden gesteld per uiterlijk 1 januari 2014 bij KLM in dienst te treden. Echter, als er een procedure gestart zou worden waarbij een beroep op overgang van onderneming zou worden gedaan, stond het partijen vrij het Ringvaartakkoord op te zeggen. Dat is vervolgens gebeurd. Volgens de piloten is er sprake van overgang van onderneming; KLM heeft volgens hen als onderneming (en niet als aandeelhouder) de feitelijke exploitatie van de vrachtactiviteiten van MAC ter hand genomen en dit is gepaard gegaan met identiteitsbehoud. Rechtbank (in 2016) en hof (in 2018) hebben de vorderingen van de piloten afgewezen. Er zou geen sprake zijn van overgang van onderneming. De A-G heeft geconcludeerd tot verwerping van het cassatieberoep. De Hoge Raad vernietigt echter het arrest van het hof om de volgende redenen: (1) het hof heeft ten onrechte niet gerespondeerd op het betoog van de werknemers dat het KLM is die de feitelijke zeggenschap heeft over de vliegtuigen van MAC en dat KLM die vliegtuigen in feite exploiteert als onderdeel van haar onderneming. Nu dit betoog van belang kan zijn voor de beantwoording van de vraag of de exploitatie van de onderneming in feite door KLM wordt voortgezet of hervat met dezelfde of soortgelijke bedrijfsmiddelen en daarmee of sprake is van een overgang van de onderneming, had het hof de juistheid ervan moeten onderzoeken en daarop gemotiveerd moeten beslissen, (2) het oordeel van het hof dat de werknemers niet wezenlijk hebben betwist dat KLM op geen enkele bestemming is gaan vliegen waarop MAC gestopt is, is onbegrijpelijk in het licht van de stellingen en producties van de werknemers, (3) het oordeel van het hof dat het onderscheid tussen het door KLM en het door MAC verzorgde vrachtvervoer eerder aanleiding vormt te concluderen tot de afwezigheid van een overgang van onderneming, dan tot de aanwezigheid daarvan, geeft onvoldoende inzicht in de door het hof gevolgde gedachtegang, nu de werknemers juist het tegenovergestelde betoogd hebben en (4) de oordelen van het hof dat MAC als zelfstandige entiteit in de markt aanwezig is gebleven, dat klanten afzonderlijk met MAC kunnen contracteren en dat luchtvaartmaatschappijen dat ook regelmatig gedaan hebben, zijn zonder nadere motivering onbegrijpelijk in het licht van de door het hof niet onjuist bevonden stellingen van de werknemers dat sprake is van exploitatie van MAC door KLM, respectievelijk dat MAC commercieel geheel afhankelijk is van KLM. Na verwijzing zal opnieuw aan de hand van de feitelijke omstandigheden moeten worden onderzocht of een overgang van onderneming heeft plaatsgevonden.

Deze zaak gaat over de vraag of de werknemers van een failliet verklaarde onderneming (Heiploeg-oud) die op basis van een zogenoemde pre-pack een doorstart heeft gemaakt, van rechtswege overgaan op de verkrijger van die onderneming. Dit naar aanleiding van het arrest Smallsteps van het Hof van Justitie, waardoor onzekerheid bestaat of de Nederlandse pre-pack nog mogelijk is als niet al het personeel wordt overgenomen. Heiploeg-oud heeft de mogelijkheden van een overname in de vorm van een pre-pack onderzocht om vanuit faillissement een doorstart te kunnen maken. Dit heeft uiteindelijk geresulteerd in het verzoek van Heiploeg-oud om haar op 27 januari 2014 in staat van faillissement te verklaren, waarna het faillissement op 28 januari 2014 is uitgesproken met aanstelling van twee stille bewindvoerders en een rechter-commissaris. Diezelfde dag is er door de curatoren een persbericht uitgestuurd over de doorstart van Heiploeg-oud met Parlevliet & Van der Plas en zijn op 29 januari 2014 de handtekeningen gezet onder de activa overeenkomst. Het nieuwe Heiploeg concern heeft de bedrijfspanden van Heiploeg-oud in gebruik genomen, verricht dezelfde werkzaamheden op hetzelfde adres en heeft nagenoeg dezelfde klantenkring. Van de ca. 300 werknemers van Heiploeg-oud zijn er ca. 210 in dienst getreden van Heiploeg-nieuw tegen minder gunstige arbeidsvoorwaarden. De bonden (FNV en CNV) zijn een procedure begonnen en hebben o.a. een verklaring voor recht gevorderd dat de richtlijn overgang van onderneming op de doorstart van toepassing is en de werknemers met behoud van arbeidsvoorwaarden bij Heiploeg-nieuw in dienst zijn getreden. De rechtbank heeft de vordering afgewezen met het argument dat de uitzondering van art. 7:666 BW van toepassing is in geval van faillissement. In hoger beroep heeft het hof de zaak aangehouden totdat het arrest van het HvJ inzake Smallsteps was gewezen. Op basis van de drie door het HvJ geformuleerde Smallsteps-voorwaarden oordeelt het hof kort samengevat dat (1) niet ter discussie staat dat Heiploeg-oud is verwikkeld in een faillissementsprocedure en dat daarmee is voldaan aan de eerste Smallsteps-voorwaarde, (2) er ook is voldaan aan de tweede voorwaarde, omdat de procedure is ingeleid met het oog op de liquidatie van het vermogen van de failliete onderneming en (3) er ook aan de derde Smallsteps-voorwaarde is voldaan, omdat de activa-overeenkomst met de verkrijger onder toezicht van een bevoegde overheidsinstantie is gesloten. Hiertegen heeft het FNV cassatie ingesteld. De A-G concludeert tot vernietiging van het eindarrest en tot verwijzing naar het hof. Het oordeel van het hof dat de faillissementsprocedure is ingeleid met het oog op liquidatie van het vermogen berust volgens de A-G op een onjuiste uitleg en toepassing van het Smallsteps-arrest. Het hof gaat er aan voorbij dat de omstreden pre-pack in de kern de kenmerken vertoont die het HvJ hebben doen oordelen dat de pre-pack in Smallsteps niet aan de tweede voorwaarde voldeed. De motivering van het hof in rov. 2.10, gelet op de onbetwiste stellingen van FNV, kan het oordeel niet dragen dat de procedure (uitsluitend) ten doel had de liquidatie van de vermogensbestanddelen en niet (tevens) de voortzetting van de activiteiten van de onderneming. Dit o.a. gelet op de brief van 16 januari 2014 van de rechtbank waaruit volgt dat het doel van de regeling tweeledig was: een zo hoog mogelijke opbrengst realiseren én een doorstart voorbereiden, het openbaar verslag van 4 februari 2014 van de curatoren, de omstandigheid dat gedurende de pre-pack procedure de werkzaamheid van de onderneming is voortgezet en de gang van zaken waarbij in een vroeg stadium actief is gezocht naar een koper en onderhandelingen zijn gevoerd die onmiskenbaar op een doorstart waren gericht. Het hof heeft het Smallsteps-arrest ook t.a.v. de derde voorwaarde onjuist toegepast en is dus van een onjuiste rechtsopvatting uitgegaan door te oordelen dat aan de derde voorwaarde is voldaan omdat de activa overeenkomst onder toezicht van een bevoegde overheidsinstantie is gesloten. Uit het Smallsteps-arrest volgt dat de procedure onder toezicht moet staan van een bevoegde overheidsinstantie en dat dit geldt voor de gehele tussenliggende periode. In de pre-pack periode met een beoogd curator en een beoogd rechter-commissaris zonder formele bevoegdheid staat de procedure niet onder toezicht van een overheidsinstantie.

Art. 6:107a lid 1 BW bepaalt dat bij het vaststellen van de schadevergoeding wegens door een derde toegebracht letsel van een werknemer rekening moet worden gehouden met een eventuele aanspraak van

Deze zaak gaat over de vraag of ABP verboden leeftijdsonderscheid maakt doordat in het tot 1 januari 2015 geldende pensioenreglement is opgenomen dat de pensioenopbouw van een gewezen werknemer met een ontslag- of werkeloosheidsuitkering stopt wanneer deze gewezen werknemer de leeftijd van 62 jaar bereikt.

In deze zaak heeft de werkgever, met instemming van de groepsondernemingsraad (GOR), de verdeling van de pensioenpremie tussen de werkgever en werknemer gewijzigd ten nadele van de werknemer.

Centraal staat of een onderneming (eiseres) wel of geen van overheidswege gefinancierde zorg (hierna ook te noemen: verzekerde zorg) verleent en daarmee onder het verplicht gestelde Bpf valt. Verleent zij geen verzekerde zorg, dan valt zij niet onder de verplichtstelling. Verleent zij wel verzekerde zorg, dan valt zij wel onder de verplichtstelling.

Werkneemster is in april 2018 in dienst getreden bij CSU in de functie van medewerker algemeen schoonmaakonderhoud I. In augustus 2018 meldt werkneemster zich ziek. De bedrijfsarts acht werkneemster per september 2018 in staat aangepast werk te verrichten.

Werknemer is sinds 2012 werkzaam bij Lomitel. In augustus 2017 is werknemer arbeidsongeschikt geraakt. In december 2018 en januari 2019 is werknemer bij de bedrijfsarts geweest. De bedrijfsarts stelt geen specifieke arbeidsrelevante beperkingen vast en acht werknemer in staat te zijn om in volle omvang het eigen werk uit te voeren.

Werkneemster is in juni 2018 in dienst getreden bij Van der Valk. Haar arbeidsovereenkomst is verlengd tot 31 mei 2020. Begin mei 2019 vertelt werkneemster Van der Valk dat zij een drugsverslaving heeft.

Een werknemer krijgt na twee jaar ziekte een WIA-uitkering op basis van de arbeidsongeschiktheidsklasse 45-55%. De werkgever laat per brief van 2 mei 2017 weten dat de arbeidsovereenkomst werd aangepast naar 0,5 FTE. Op 10 oktober 2018 maakt de werknemer aanspraak op een pro rato transitievergoeding op basis van de Kolom-uitspraak van de Hoge Raad (ECLI:NL:HR:2018:1617). Het hof oordeelt dat het verzoek buiten de vervaltermijn is ingediend. Het beroep van de werkgever op de vervaltermijn is niet naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid onaanvaardbaar.

Een werknemer vordert o.a. betaling van beweerdelijk gewerkte overuren, nadat hij op staande voet is ontslagen. De kantonrechter stelt vast dat de werknemer de bewijslast draagt van de gestelde overuren. De werkgever heeft op grond van de Arbeidstijdenwet echter de plicht om een deugdelijke registratie van de arbeids- en rusttijden te hebben, die ten minste 52 bewaard moet worden. De werkgever moet de gestelde overuren gemotiveerd betwisten aan de hand van die registratie. Dat wordt nog eens bevestigd door de uitspraak van HvJ EU van 14 mei 2019, gepubliceerd op curia.europa.eu, onder nummer C-55/18 (FES-UGT c.s./Deutsche Bank SAE. Als de werkgever geen deugdelijke urenregistratie kan overleggen, wordt de vordering aangenomen.

Op grond van een stageovereenkomst heeft een student aan van Inholland twee dagen per week Engelse les gegeven bij Mundus. De student stelt dat hij op basis van een arbeidsovereenkomst werkzaam was. Volgens het hof komt het aan op een weging van alle omstandigheden van het geval, waarbij het erop aankomt of het verrichten van de werkzaamheden in overwegende mate in het belang is van de opleiding. Het hof acht van belang dat de stage een verplicht onderdeel was van de studie, dat Inholland betrokken was en punten toekende voor de stage en was gericht op het vergroten van ervaring en kennis. Alles afwegende heeft de student volgens het hof niet kunnen bewijzen dat sprake was van een arbeidsovereenkomst, ook al gaf hij zelfstandig les.