Aflevering 5

In de rechtspraak worden grote en kleine zaken berecht, die vaak nauw verbonden zijn met de plaats van handeling. In de rubriek ‘De Vindplaats’ keren leden van onze redactie of gastschrijvers terug naar de plaats van handeling in een soms meer, soms minder geruchtmakende zaak. Foto’s tonen de vindplaats en een toelichting memoreert de uitspraak.

Tussen 530 en 522 v.Chr. regeerde de Perzische koning Cambyses II over Babylon en Egypte. Hij was de zoon van de bij ons meer bekende koning Cyrus en werd opgevolgd door de grote Darius. Herodotos beschreef hem als een wrede en onverschillige despoot in onder meer het volgende korte verhaal.

Van mei 1946 tot november 1948 werden in Tokio voor een internationaal tribunaal 28 Japanse class A-oorlogsmisdadigers berecht. Elf rechters uit elf landen zaten achter de lange tafels van het gerechtsgebouw dat kort daarvoor nog het hoofdkwartier van het Japanse leger was. Een van hen was de Nederlandse rechter Bert Röling (1906–1985). Eind vorig jaar verscheen het door zijn zoon Hugo geschreven boek De rechter die geen ontzag had. Bert Röling en het Tokio Tribunaal. Eén dag na publicatie van dat boek verscheen een roman van Kees van Beijnum, De offers, met als hoofdpersoon de Nederlandse rechter van hetzelfde tribunaal.

Op 5 juni 2015 vindt de Voorjaarsvergadering plaats van de Nederlandse Vereniging voor Procesrecht. Het onderwerp zal zijn ‘Internationaal procederen’.

In de rubriek ‘Personalia’ worden de Koninklijke Besluiten van de benoemingen en ontslagen van de leden van de zittende en staande magistratuur gepubliceerd. De redactie heeft ervoor gekozen de KB’s van de plaatsvervangers en gerechtsauditeurs niet in deze rubriek op te nemen.

Het aanwijzen van de partij die het voorschot moet deponeren vormt bij de benoeming van een deskundige vaak de sluitpost van de beoordeling. Het is de aansprakelijke partij die in de regel met de betaling wordt belast en dat is vaak ook meteen de motivering van de beslissing. De gedachte daarbij zou kunnen zijn dat deze kosten moeten worden beschouwd als redelijke kosten ter vaststelling van schade. Deze bijdrage wil duidelijk maken waarom deze gedachte niet klopt.